အက်ဥ္းဌာန ထိပ္ေပါက္ဝ၌ အသက္၃၅
အရြယ္ခန္႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး မတ္တပ္ရပ္ကာ ေတြေဝရင္း တစံုတရာ
ကိုအေလးအနက္ စဥ္းစားေနေလသည္။
သူ႔အမည္ကေတာ့္ ခ်ိဳမာ ္ျဖစ္ျပီး
ခါးအမႈျဖင့္ ေထာင္က်ကာ ယေန႔မွလႊတ္
လာသူျဖစ္ေလသည္။ခါးဆိုသည္မွာ
ခါးပိုက္ႏိႈက္အမႈကိုေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
မခ်ိဳမာ ္က လက္ရွိသူ႔လက္ထဲမွာ
ပိုက္ဆံဆိုလို႔ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမရွိ
ဘယ္သြားလို႔ဘယ္လာရမွန္းမသိ
ထံုေပေပျဖစ္ေနစဥ္ ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးတစ္ခု လက္ခနဲ႔ဝင္လာ
ေလသည္။
ျကည့္ျမင့္တိုင္မွာေနေသာ မိမိ၏ သူငယ္
ခ်င္းျဖစ္သူ မစိုးဆီသြားျပီး သူ႔စီကအကူ
အညီရယူကာ ရြာသို႔ျပန္ရန္ျဖစ္
ေလသည္။ျပင္ပေလာကနွင့္အဆက္
အသြယ္ျပတ္ေနသည္မွာျကာျပီျဖစ္
သည့္အတြက္ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္
ျဖင့္ ဟိုေမးသည္ေမးလုပ္ကာ ျကည့္ျမင့္တိုင္သို႔သြားရေလသည္။
ကားစီးရန္ေငြမပါသျဖင့္ လက္ထဲမွ
ေထာင္ထြက္လက္မွတ္ လႊမ္း ျပကာ
စပယ္ယာကို ေတာင္းပန္၍စီးသြား
ရေလသည္။
မစိုးတို႔ရပ္ကြက္သို႔ေရာက္သည့္အခါ
ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့္သျဖင့္ မနည္း
ျပန္စဥ္းစားယူကာ လိုက္ရွာရေလသည္။
လမ္းေတြ႔ျပီး မွန္းဆကာ ရွာရင္းမစိုး
အိမ္ေရွ႕ေနရာစီသို႔ေရာက္လာေလသည္
သို႔ေသာ္ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္ကား
ထင္ထားသကဲ႔သို႔မဟုတ္ေပ။
မစိုး၏အိမ္ေနရာတြင္ သံုးထပ္တိုက္
သားသားနားနားျကီးေတြ႔လိုက္ရျဖင့္
မစိုးတို႔ေျပာင္းသြားေလာက္ျပီဟု
သိရကာ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္
ခ်လိုက္ေလသည္။ဘယ္ေနရာ
ေျပာင္းသြားသည္ကို စံုစမ္းရန္အတြက္
ထိုအိမ္တြင္ ေမးျကည့္ဖို႔ လူေခၚေခါင္း
ေလာင္းေလးကို တီးလိုက္သည္။
“ကလင္ ကလင္”
မဆိုင္းမတြဘဲအိမ္အတြင္းမွ အိမ္ေဖာ္
ျဖစ္ဟန္တူသည့္ ခေလးမတစ္ဦး ထြက္
လာကာ မခ်ိဳမာကို အူတူတူျဖင့္ ျကည့္
ေလသည္။
“သမီးေရ ဒီေနရာမွာ အရင္ကေနသြား
တဲ႔ ငါးေရာင္းတဲ႔မစိုးတို႔ ဘယ္ေျပာင္း
သြားျကလဲကြယ္”
အိမ္ဖာ္မေလးက ေတြေဝသြားျပီး
“ငါးေရာင္းတဲ႔ မစိုးေတာ့္ မသိဘူးအန္တီ
သမီးက ေရာက္တာမျကာေသးဘူး
ခနေစာင့္ေနာ္ သမီးေမးေပးမယ္”ဟု
ေျပာကာ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ရန္ျပင္ေနတုန္း
“ဟဲ႔ ေခ်ာစု ဘယ္သူလဲ”
ဟု အိမ္တြင္းမွ ခန္႔ခန္႔ညားညား အမ်ိဳး
သမီးတစ္ဦးက ေအာ္ေမးရင္းထြက္လာ
ေလသည္။
“ဟိုဟာေလ ေဒၚေလး။ဒီက အန္တီျကီးက ဒီမွာ အရင္က ငါးေရာင္း
တဲ႔အိမ္ကို ေမးေနလို႔ပါ။အဲ႔တာ
ထမင္းခ်က္ေဒၚထြားကို သြားေမးမလို႔ပါ
ေဒၚေလး”ဟု ျပာသလဲလဲျဖင့္ ျပန္ေျဖေလ
သည္။
ထိုသို႔ျကားသည္နွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ အဆိုပါ လူကံုထံ အမ်ိဳးသမီးျကီးက
မခ်ိဳမာကို ေသခ်ာစိုက္ျကည့္ေလသည္။
“ဟဲ႔ နင္ခ်ိဳမာမို႔လားး”
မိမိအမည္ကို ေခၚေနသျဖင့္ ထိုအမ်ိဳး
သမီးကို မခ်ိဳမာက ေသခ်ာျပန္စိုက္ျကည့္
ရင္း တျဖည္းျဖည္း မစိုးနွင့္တူလာ
သေယာင္ရွိလာေလသည္။
“ဟာ နင္ နင္ မစိုးမို႔လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ သူငယ္ခ်င္း နင္ျပန္
လႊတ္လာျပီလား။လာ လာ။ဟဲ႔ေခ်ာစု
တံခါးဖြင့္ေပးစမ္း”
အိမ္ေဖာ္မေလးမွာ နားမလည္စြာ ဟိုျကည့္္ ဒီျကည့္လုပ္ရင္း
တံခါးကို ျပာသလဲလဲျဖင့္ ဖြင့္လိုက္သည္။
မခ်ိဳမာကလည္း မ်က္နွာငယ္ေလးျဖင့္
မစိုးေနာက္လိုက္သြားကာ မစိုးညႊန္ျပ
သည့္ ဇိမ္ခံဆိုဖာ ထိုင္ခံုျကီးေပၚသို႔
မဝံမရဲျဖင့္ ထိုင္လိုက္သည္။
“ေအး နင္ကေတာ့္ ငါကိုျကည့္ျပီး ထူးဆန္းေနမွာပဲ။ဒီလိုဟ။နင္ေထာင္က်
ျပီး သိပ္မျကာခင္မွာ ငါအိမ္ေထာင္က်
သြားတယ္။ငါ့ေယာက္်ားက ဘန္ေကာက္က စက္ရံုတစ္ခုရဲ႕
မန္ေနဂ်ာ မုဆိုးဖိုျကီးေပါ့။ငါက အဲ႔တုန္း
က အလုပ္မေကာင္းတာနဲ႔ ဘန္ေကာက္
တက္ျပီး အလုပ္သြားရွာတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့္ အဲ႔မွာအလုပ္လုပ္
ရင္း သူနဲ႔ညားသြားတယ္ ဆိုပါစို႔”
ဟု ရွင္းျပေလသည္။
“ေျသာ္ ကံေကာင္းလိုက္တာေအ
ေအးေပါ့ နင္တို႔လို သူေတာ္ေကာင္းေတြ
ကို နတ္မမွာပဲေလ။ငါ့မွာေတာ့္ အရင္က
က်ဴးလြန္ခဲ႔တဲ႔အျပစ္ေတြအတြက္ ခုထိ
ေနာက္တရေနတုန္းပါပဲဟာ”
မစိုး။ ။“သူငယ္ခ်င္းရယ္။ျဖစ္ျပီးတာ
ေတြေမ႔လိုက္ပါေတာ့္။အခုနင့္ဘဝကို
အသစ္က ျပန္စျပီး အေကာင္းဆံုးျပန္
ေရးေပါ့ဟယ္။ငါ့မွာ အရင္က နင့္ေက်း
ဇူးနဲ႔ မကင္းခဲ႔ပါဘူး။ငါအခု အဆင္ေျပ
ေနေတာ့္ နင္ကိုျပန္ကူညီမယ္။
ဘာလုပ္ခ်င္လဲေျပာျကည့္္။ဒါနဲ႔ နင့္ရြာကို
မျပန္ရေသးဘူးလား”
မခ်ိဳမာက ေတြေဝေငးငိုင္သြားျပီး
မခ်ိဳမာ။ ။“အေမကေတာ့္ ဆံုးျပီဆိုတဲ႔
သတင္းငါျကားလိုက္တယ္။ငါ့ညီမ က
ေတာ့္ ဘယ္လိုေနလဲမသိ။ရြာျပန္ခ်င္
ေပမယ့္ ငါ့အမ်ိဳးေတြကို မ်က္နွာျပရမွာ
ရွက္တယ္ဟာ။အလုပ္ကလည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရလဲမလဲ မသိ
ေတာ့္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ”
မစိုး။ ။“ေလာေလာဆယ္ေတာ့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ရြာျပန္လိုက္ပါ။ျပီးရင္ ငါနင့္ကို အလုပ္
တစ္ခု စီစဥ္ေပးမယ္။စက္ရံုမွာ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္ေနရာ
ထားဖို႔ ငါ့ေယာက္်ားကို ေျပာေပးမယ္။
နင္လစာေကာင္းေစရမယ္။ဟုတ္ပီလား။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့္ ေရာ့္ ဒါေလးကို
လက္ခံေပး”
ဟုေျပာရင္း ေငြအလိပ္တစ္ခုကို မခ်ိဳမာ
လက္ထဲသို႔ကမ္းေပးေလသည္။
မခ်ိဳမာက ကတုန္ကယင္ျဖင့္လွမ္းယူ
လိုက္သည္။
“ဒါနင္ရြာျပန္ဖို႔နဲ႔ ေလာေလာဆယ္
သံုးဖို႔စြဲဖို႔ ေငြ၃၀၀၀။မနက္ျဖန္ေလာက္
ျပန္ခ်င္ျပန္ေလ။ငါကားဂိတ္အထိ လိုက္
တင္ေပးမယ္။ေျသာ္ ဒါနဲ႔ နင္ရြာျပန္တဲ႔
လက္စနဲ႔။နင္တို႔ရြာမွာ ဘန္ေကာက္
တက္ျပီး စက္ရံုမွာအလုပ္လုပ္ခ်င္
သူေတြရွိရင္ေခၚလာခဲ႔။ပြဲစားခပါ နင္ရေစ
ရမယ္။ငါတို႔စီမွာ မိန္းခေလးအလုပ္သမ
ေတြ လိုအပ္ေနလို႔ဟ။သူတို႔ကို လစာ
ေကာင္းေကာင္းေပးမယ္။”
မခ်ိဳမာ။ ။“ရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ
ပြဲစားခ မလိုပါဘူးဟ။ငါေခၚလာ ေပးပါ့
မယ္။”
မစိုး။ ။“ဒီလိုေတာ့္ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။
တန္ရာတန္ေျကး ရေစရမယ္။ကဲ ဒါနဲ႕
ငါေလေျကာရွည္မိျပန္ပါျပီ။သြား
နင္ေရမိုးခ်ိဳးထမင္းစား ျပီး ေအးေဆး
နားလိုက္ဦး”
ဟုေျပာေလသည္။ထိုေန႔က မခ်ိဳမာ
ကေတာ့္ ေထာင္ထဲမွာ အစားအေသာက္
ေကာင္းနွင့္ ေဝးေနသည္မွာ ျကာျပီ
ျဖစ္သည့္အတြက္ ဝက္သားဟင္းနွင့္
ပုန္းရည္ျကီးသုတ္ကို အားရပါးရ ေလြး
လိုက္ေလသည္။အဆီတက္၍လား
မသိ။ညဘက္ကို ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္
သြားေလသည္။မိုးလင္းေတာ့္ မစိုးက
သူ႔ကိုယ္ပိုင္ကားေလးျဖင့္ ကားဂိတ္
လိုက္ပို႔ေလသည္။မစိုးကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း
ကားလက္မွတ္ကို ေငြ၅၀က်ပ္နွင့္ျဖတ္
ကာ ကားေပၚတက္ထိုင္ေလသည္။
မျကာခင္ ကားမွာ တအိအိျဖင့္ ထြက္
ခြါသြားျပီး မိမိ၏ ေမြးရပ္ေျမ ရြာေလးစီ
သို႔ ေရာက္သြားေတာ့္မည့္အတြက္
မစိုးမွာ လမ္းတြင္ရူခင္းမ်ားကို ျကည္ႏူး
စြာျကည့္ရင္းျဖင့္ လိုက္ပါသြားေပသည္။
[မွတ္ခ်က္။ ။ထိုေခတ္က ေငြသံုး
ေထာင္ဆိုသည္မွာ လြန္စြာမွတန္ဖိုး
ရွိလွေပသည္။ထမင္းတစ္ပြဲကိုမွ၃၀
ဆန္တစ္အိတ္ကိုမွ ရာဂဏန္းသာ
ရွိေသာ ေခတ္ျဖစ္ေလသည္။]
မခ်ိဳမာ၏ ရြာခရီးစဥ္က ထင္ထားသလို
မဟုတ္ဘဲ ရြာသို႔ေရာက္သည္နွင့္
အမ်ိဳးမ်ားက မိမိကို ဝမ္းသာတျကီးျဖင့္
ျကိုဆိုျကေလသည္။မိမိလက္ထဲတြင္
လည္း ေငြအနည္းငယ္ရွိေနေတာ့္
တူ တူမမ်ားအား မုန္႔ဖိုးေပးရင္း ေမာင္နွမ
ဝမ္းကြဲမ်ားနွင့္အတူ ေရွးေဟာင္းေနွာင္း
ျဖစ္မ်ား ေျပာျကေလသည္။
ရြာတြင္တစ္လခန္႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျပီးေသာ
အခါ မစိုးေျပာထားေသာ အလုပ္ကိစၥ
အတြက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္သို႔ ျပန္လည္
ခ်ီတက္ရေပသည္။ဒီတခါမွာေတာ့္
မိမိနွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ရန္ မိမိ၏
တူမ ဝမ္းကြဲ သရဖီနွင့္သူ၏သူငယ္ခ်င္း
နွစ္ဦးျဖစ္သူ ဇာဇာနွင့္ ေမခိုင္တင္ပါ
ပါလာေလသည္။
သူတို႔သံုးဦးသည္ကား အသက္၁၈နွစ္
ဝန္းက်င္ခန္႔သာျဖစ္ျပီး ေတာသူမ်ား
ျဖစ္သည့္အားေလ်ာစြာ ကိုယ္လံုးကိုယ္
ေပါက္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နွင့္ အသား
ညိဳညိဳျဖစ္ေလသည္။
ေဆြမ်ိဳးမ်ားက မိမိတို႔ ေလးဦးကို
ညေနေစာင္းအခ်ိန္၌ ကားဂိတ္အထိ
လိုက္ပို႔ျကျပီး မိမိတို႔ ကားထြက္ခြာေသာ
အခါ ေအာက္မွေန၍ လက္မ်ားေဝ႔ကာ
ႏႈတ္ဆက္ျကေလသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ကားမွာ ရြာလမ္းေလး
အတိုင္းတလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ ထြက္ခြာလာပါ
ေတာ့္ေလသည္။
“ေဒၚေလး ရန္ကုန္ဆိုတာ
အရမ္းလွတဲ႔ ေနရာဆို။သံုးဘီးကား
ျကီးေတြ တိုက္အျမင့္ျကီးေတြရွိတယ္
တဲ႔။ေရာက္ဖူးတဲ႔ ဦးေလးေတြေျပာျပတာ။”
ဟုဇာဇာက ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ေအးေပါ့သမီးရယ္။ေဒၚေလးတို႔က
ရန္ကုန္တင္မဟုတ္ဘဲ အရမ္းလွတဲ႔
ဘန္ေကာက္အထိကိုပါ ေလယဥ္ပ်ံ
ျကီးစီးျပီး သြားရမွာကြဲ႕”
မခ်ိဳမာက ေျပာျပေသာအခါ တူမဝမ္း
ကြဲ သရဖီနွင့္အတူ သူ႔သူငယ္ခ်င္း
နွစ္ေယာက္က သေဘာက်ဟန္
ျဖစ္သြားျပီး လမ္းတြင္စိတ္ကူးျဖင့္
ေပ်ာ္ေနျကဟန္ မ်က္နွာေလးမ်ားက
ဝန္းပေနျကေလသည္။
ထိုသို႔သြားေနစဥ္ ကားမူးသည့္ အရွိန္
ေျကာင့္လားမသိ။ခေလးမေလး သံုးဦး
က ကားေပၚတြင္ ထိုင္ခံုကိုမွီ၍ အိပ္ေပ်ာ္
ေနျကေပသည္။မခ်ိဳမာက ကားျပတင္း
ေပါက္မွေန၍ ဟိုျကည့္ဒီျကည့္လုပ္
ေနစဥ္ အမွတ္မထင္။ျမင္ကြင္း တစ္ခုကို
ျမင္လိုက္ရေပသည္။
ေရွ႕ထိုင္ခံုမွ မိန္းမျကီးတစ္ဦး ငိုက္မ်ည္း
ေနျပီး သူ႔လည္ပင္းတြင္ တစ္က်ပ္သား
ခန္႔ေရႊဆြဲျကိုးေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္
ျကီးက မိမိကို ေျပာင္ျပေနဟန္ ျမင္လိုက္
ရေလသည္။မိမိမွာ ေနာင္တျဖင့္ အမွား
မ်ားစြာကို ျပင္ရန္ျကိုးစားေနပါေသာ္
လည္း ေမြးတုန္းက ေစာရနကၡက္ နွင့္
ယွဥ္ေမြးလာ၍လားမသိ။ဗီဇက ေဖ်ာက္
ဖို႔ရန္ ခက္ခဲေနသည္။
လက္က ထိုမိန္းမ ဆြဲျကိုးနားထိ ေရာက္
သြားျပီးကာမွ အသိတရားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ျပန္ဆင္ျခင္လိုက္ေပသည္။
“မျဖစ္ဘူး ငါအဲ႔တာေတြကို လံုးဝစြန္႔လႊတ္ ထားျပီပဲ။အဲ႔တာေတြ
ေျကာင့္ ငါ့ဘဝျကီး တစစီျပိဳကြဲျပီးျပီ။
ဘဝသစ္ျပန္စ ေနတဲ႔အခ်ိန္ ဒါမ်ိဳး
ထပ္မလုပ္သင့္ဘူး”ဟု ေတြးေတာျပီး
မိမိ၏ ရမၼက္ ဆႏၵမ်ားကို တြံ႔ေတြးနွင့္
အတူ ျမိဳခ်လိုက္သည္။ျပီးေတာ့္ တူမ
နွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ နည္းတူ
ထိုင္ခံုကို မီွျပီး ေမွးစက္လိုက္ေလသည္။
ဘယ္ေလာက္ျကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္
သြားသည္မသိ။သရဖီနိုးလိုက္ေသာ
အခါမွ ထမင္းစားရန္မိမိကို နိုးလိုက္
ေျကာင္းသိရေလသည္။ကားေပၚမွာပဲ
ရြာက အမ်ိဳးမ်ားထည့္ေပးလိုက္ေသာ
ထမင္းထုတ္ကို ျဖည္ကာ
ေလးဦးသား ျမိန္ယွက္စြာ စားျကေလသည္။ထိုသို႔ စားေနစဥ္
ကားစပယ္ယာ ေလးက အနီးသို႔ေရာက္
လာျပီး “ဟာ ဂ်ီးေတာ္ဗ်ာ။ဒီလမ္းခရီးက
အမဲသား ယူလာလို႔ မေကာင္းဘူး
နတ္ျကီးတယ္”္ဟု ေျပာေလသည္။
“ေတာင္းပန္ ပါတယ္သားရယ္
ေဒၚေလးတို႔ မသိလို႔ပါ။နတ္ေတြကို
လည္း ျပန္ကေတာ့္လိုက္ပါမယ္”
ဟု မခ်ိဳမာက ေတာင္းပန္လိုက္မွ
မပယ္ယာေကာင္ေလးက မခ်ိဳမခ်ဥ္
မ်က္နွာျဖင့္ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။
ထမင္းစားျပီးေသာအခါ ထန္းလ်က္ခဲ
ကို အခ်ိဳတည္းေနရင္ ကားေပၚတြင္
ဖြင့္ထားသည့္ ေရဒီယိုမွလာေသာ
ကံ႔ေကာ္ေတာ္ မ်ိဳးေအာင္သီခ်င္းကို
နားဆြင့္ မိေလသည္။ခေလးမေလး
သံုးေယာက္ကေတာ့္ ဟိုေငးဒီေငးျဖင့္
လမ္းခရီး ရူခင္းမ်ားကို ျကည့္ကာ
ဆက္လက္လိုက္ပါျကေလသည္။
တစ္နာရီသာသာခန္႔သြားမိေသာ္
ေပါက္ေတာေရာက္သျဖင့္ ေလးဦးသား
ကားေပၚမွ ဆင္းကာ အေပါ႔အပါး
သြားျကေလသည္။တကိုယ္လံုး အခုမွ
ေပါ့သြားဟန္ရွိျပီး ကားေပၚျပန္ထိုင္လိုက္
ေပသည္။ေရွ႕ဆက္သြားေနရင္း စိတ္အာ
ရံုက ေရွ႕ကေရႊဆြဲျကိုး မိန္းမဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည့္အတြက္ မနည္းျပန္ဖ်က္ယူရသည္။
သြားရင္းျဖင့္ လမ္းခရီးတစ္ေနရာတြင္
မီးေရာင္ထိန္ထိန္လင္းလင္းျဖင့္
ေစ်းသည္တခ်ိဳ႕ လမ္းတြင္အမယ္စံု
ကုန္ပစၥည္းမ်ားအား ေရာင္းခ်ေန
သည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ထပ္သြား
ေလရာ လူမ်ားစည္စည္ကားကားျဖင့္
ပြဲေစ်းတန္းျကီး တစ္ခုကို ေတြ႔ရေလသည္။
“ဟာ ေဒၚေလးေရ ဒါ သမီးျကားဖူးတဲ႔
ေဒါနရြာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ပြဲစားမ
ေဒၚပုလံုးေျပာေတာ့္ အဲ႔ရြာမွာ အခုလို
တန္ေဆာင္မုန္းလေတြမွာ ဘုရားပြဲ
ေတြ လုပ္တယ္တဲ႔။နံမည္ျကီး ဇာတ္
သဘင္ေတြ လာကျကတယ္ေျပာတယ္။
ျကည့္ခ်င္လိုက္တာ။ျမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္
လို႔ သူေဌးျဖစ္ျပီး ျပန္လာမွပဲ
ဒီရြာက ပြဲေတြကို အဝျကည့္ေတာ့္မယ္”
ဟု ေမခိုင္တင္က ေျပာေလသည္။
“ဟယ္ လွလိုက္တာ ဟိုမွာျကည့္ပါဦး”
ဟု ဇာဇာက ခ်ားရဟတ္အျမင့္တစ္ခု
ကို လက္ညိဳးထိုးျပေလသည္။
သရဖီကလည္း ပြဲေစ်းတန္းအတြင္း
ေရာင္းေနေသာ ဘူးသီးေျကာ္ဆိုင္ေလး
အတြင္းရွိ သမီးရည္းစား နွစ္ဦး ဘူးသီး
ေျကာ္ကို တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ခြံ႔
ေကြ်းကာ ယုယျကင္နာေနျကသည္ကို
သေဘာက်စြာျကည့္ရင္း တခိခိျဖင့္
ရယ္ေနပါေလသည္။
မခ်ိဳမာကေတာ့္ ထိုအရာမ်ားကို
စိတ္မဝင္စားေခ်။အဘယ္ေျကာင့္
ဆိုေသာ္ မခ်ိဳမာကို ဖမ္းစားေနေသာ
ျမင္းကြင္းမ်ားကား သူ႕ကို သြားေရတျဖီး
ျဖီး က်ေနေစခဲ႔ေလသည္။
ရြာဘုရားပြဲျဖစ္သည့္အတြက္ ေတာသူ
ေတာင္သားမ်ား မိမိတို႔ပိုင္ဆိုင္ျက
သည့္ ေရႊေငြလက္ဝတ္ရတနာမ်ားကို
သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ဝတ္စားျပီး
ဂုဏ္ယူဝင့္ျကြားစြာျဖင့္ ပြဲေစ်းတန္းဝယ္
လမ္းသလားေနျကသည္။
ထိုဒဂၤ၌ မည္သို႔မ်ွေအာင့္အီးျခင္းငွာ
မစြမ္းနိုင္ပါသျဖင့္ ဒီတခါေနာက္ဆံုးပဲ
ဟု မ်က္စိစံုမွိတ္ ဆံုးျဖတ္ကာ အလုပ္
တစ္ခုကို စတင္လိုက္ပါေတာ့္သည္။
“ေျသာ္ သမီးတို႔ေရ ေဒၚေလးတို႔
ဒီမွာ ခန ဆင္းေနခဲ႔ရေအာင္။ဒီရြာမွာ
ေဒၚေလးအသိ ကိုကိန္းဆိုတဲ႔ ဦးေလး
တစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူ႔ကို ေဒၚေလး
ဟိုးအရင္က ပိုက္ဆံေခ်းထားတာ
ရွိတယ္။အခု လမ္းျကံုတံုး တခါတည္း
ဝင္ဆပ္သြားလိုက္မယ္။ကားက ဒီလမ္း
တစ္ေလ်ွာက္မွာ ေပါပါတယ္။တစ္ည
လံုးမျပတ္ဘူး။လာျက လာျက ဆင္းမယ္”
ခေလးမေလးသံုးဦးမွာ မိမိဆီက မေမ်ွာ္
လင့္ေသာ စကားကို ျကားလိုက္ရသျဖင့္
အူလည္လည္ ျဖစ္သြားျကေသာ္လည္း
မိမိတို႔လြန္စြာမွ သြားခ်င္လွသည့္ ေဒါန
ရြာဘုရားပြဲသို႔ သြားရေတာ့္မည္ ျဖစ္သည့္္ အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္
အထုတ္မ်ားကို မ ရင္းထလာျကေလ
သည္။
“ဟဲ႔ စပါယ္ယာေကာင္ေလးေရ
ေဒၚေလးတို႔ ဒီမွာ ဆင္းမယ္ကြဲ႕”ဟု
မခ်ိဳမာက လွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။
“ဟာဗ်ာ ေစာနက တက္လာတုန္းက
ရန္ကုန္ဆို။ဂ်ီးေတာ္တို႔ကေတာ့္
အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ေရာ့္ ေရာ့္ ေငြတစ္ဝက္ျပန္
ယူ ။က်ေနာ္တို႔ကားက ခရီးသည္ေတြ
ကို တန္ရာတန္ေျကးပဲ ယူတယ္”
ဟု စပါယ္ယာေကာင္ေလးက ေျပာရင္း
ေငြတခ်ိဳ႕ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။
“ရပါတယ္ေကာင္ေလးရယ္ နင္မုန္႔ဖိုးယူလိုက္”
ဟု မခ်ိဳမာက ေျပာျကားရင္း ကားေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။
ကားေပၚမွဆင္းျပီးေသာအခါ စပါယ္ယာ
က ဘာေျပာလိုက္သည္မသိ။ပြဲခင္းက
သီခ်င္းသံမ်ားေျကာင့္ ေသခ်ာမျကား
လိုက္ရေပ။
ေျခခ်မိသည္နွင့္ ခေလးမေလးသံုးဦးက
အတိုင္းထက္အလြန္ ေပ်ာ္သြားျကဟန္
တူသည္။“ေဝးးးးးး”ခနဲ႔ သံျပိဳင္ေအာ္
ျကေလသည္။ပြဲခင္းထဲ အေတာ္အတန္
ေလ်ွာက္သြားျကေလရာ ရႈမညီးနိုင္ေသာ
ေက်းလက္ရိုးရာ ပြဲေစ်းတန္းျကီး၏
အလွအပမ်ားကို ျမင္ရေလသည္။
ထိုစဥ္မွာပဲ ေဒၚေလးမခ်ိဳမာကို လူတစ္စု
ခလုပ္တိုက္သြားျကရာ ေဒၚေလးက
မေျကနပ္၍လားမသိ “ေသနာ ေတြ
မ်က္လံုးမျမင္ျကဘူးလား”ဟု လွမ္းေအာ္
လိုက္သည္ကို ခေလးမသံုးဦး သေဘာ
က်ကာ တခိခိျဖင့္ ရယ္ေနျကေလသည္။
အမွန္ကား ထိုသို႔မဟုတ္။မခ်ိဳမာက
ဝင္တိုက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ဝင္တိုက္ျပီး
သည့္ သကာလ မခ်ိဳမာလက္ထဲတြင္
ေရႊဆြဲျကိဳးတစ္ကံုးပါလာသည္ကို
မည္သူမ်ွမသိျကေခ်။မခ်ိဳမာက ထိုသူမ်ား ထပ္၍အာရံုေျပာင္းသြား
ေစရန္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အျကံကေတာ့္ ပိုင္ပ။မပိုင္၍လည္း မရဘူးေလ။ရန္ကုန္ကဲ႔သို႔ ေနရာမ်ိဳး
မွာေတာင္ နွစ္နဲ႕ခ်ီလုပ္စားလာခဲ႔တာ။
ဒီေလာက္ကေတာ့္ မခ်ိဳမာအတြက္
ငွက္ေပ်ာသီခြာစားတာထက္ပင္ လြယ္
ကူေနေပေသးသည္။
မျကာမီ သူတို႔ျခားရဟတ္စီးျကသည္။
ျခားရဟတ္ေပၚေရာက္ေတာ့္ ခေလးမ
သံုးဦးက တဝါးဝါးေအာ္ကာ မ်က္စိစံုမွိတ္
ျပီး ေျကာက္ရႊံ႕စြာျဖင့္ စီးျကေလသည္။
ထိုျခားရဟတ္ေပၚတြင္လည္း မခ်ိဳမာ
အတြက္ သားေကာင္ထပ္ရေလသည္။
သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေသာ မိန္းမျကီး၏
နားကပ္နွစ္ဖက္ပင္။
သူတို႔အခ်ိန္အေတာ္ျကာ ပတ္၍ေမာသြား ျကေလသည္။ထိုအခ်ိန္
၌ မခ်ိဳမာလည္း လက္ဝတ္ရတနာမ်ား
စံုလင္စြာ ရလိုက္ေလသည္။ထားရန္
ေနရာပင္ခက္ေနပါေသာေျကာင့္ ခေလးမ သံုးဦး၏ လြယ္အိတ္ထဲသို႔
အနည္းငယ္မ်ွျပီး သယ္ခဲ႔ေလသည္။
“ကဲ ဒို႔ေတြ ပတ္ရင္းနဲ႔ ေမာလာပီ
ေရွ႕ကဆိုင္ေလးမွာ အစာေျပ စားျက
ေသာက္ျကတာေပါ့”ဟု
မခ်ိဳမာက ေျပာျပီး
အသုတ္ဆိုင္တစ္ခုသို႔ ဝင္သြားကာ
စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား မွာယူ စားသံုး
ျကေလသည္။ပြဲခင္းထဲမွာ စားရသည့္
ျမိန္ယွက္မႈမ်ိဳးကို ဘယ္အရာနွင့္မ်ွ
မလဲနိုင္ေခ်။
ထိုစဥ္သူငယ္ခ်င္းသံုးဦး ေခါင္းခ်င္းတိုက္
၍ ဘာေျပာျကသည္မသိ။ခနျကာေတာ့္
သရဖီက မခ်ိဳမာကို
“ေဒၚေလး သမီးတို႔ ဇာတ္ပြဲျကည့္ခ်င္တယ္။လိုက္ျပပါလား။”
ဟု ပူဆာေလသည္။
မိမိအလုပ္ျပီးသြားသည့္အတြက္ ေက်နပ္တင္းတိမ္သြားသည့္ မခ်ိဳမာက
“ေကာင္းျပီေလ လိုက္ျပမယ္။ေဒၚေလး
တို႔ မနက္က်မွ ကားျကံုေပၚတက္ျပီး
ရန္ကုန္သြားျကတာေပါ့”ဟု ေျပာေလသည္။
“ေဝးးးး”ခနဲ႔ ေကာင္မေလးသံုးဦး ထပ္ေပ်ာ္သြားျကျပန္ပါသည္။
“ဒါနဲ႔ေဒၚေလး သူငယ္ခ်င္းဦးကိန္းကို
ပိုက္ဆံသြားမေပးေတာ့္ဘူးလား”ဟု
ဇာဇာက ေမးေသာအခါ မခ်ိဳမာက
“ေျသာ္ ေစာနက သမီးတို႔ အရုပ္ပစ္
ေဆာ့္ေနျကတုန္း ပြဲခင္းထဲမွာ ကိုကိန္း
ဆိုတဲ႔ ဦးေလးရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကိုေတြ႔
ေတာ့္ ေဒၚေလး ေပးခိုင္းလိုက္တယ္”
ဟုသာ ခေလးမ်ားကို အကြက္ေရႊ႕ရ
ပါေတာ့္ေလသည္။
“ကဲ ကဲ ျမန္ျမန္စားျက။ျပီးရင္ ဇာတ္ပြဲ
သြားျကည့္ျကမယ္”ဟုေဒၚေလးမခ်ိဳမာကေျပာသျဖင္ ့သရဖီတို႔သံုးဦး
ေခါင္းငံုကာ ဆက္စားေနျကသည္။
ထိုစဥ္ ပြဲခင္းထဲမွ လူအုပ္တစ္စု ရုတ္ရုတ္
ရုတ္ရုတ္ျဖင့္ မိမိတို႔ဝိုင္းကို လက္ညိဳး
တထိုးထိုးျဖင့္ ဆူညံ႕ပူညံ႕ဘာေတြ
ေျပာျကသည္မသိ။ျပီးေတာ့္ မိမိတို႔
ဝိုင္းစီသို႔ ဦးတည္ကာ ေရာက္လာပါေလ
ေတာ့္သည္။မခ်ိဳမာကေတာ့္ ထိုအခ်ိန္
တြင္ မ်က္နွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့္ေခ်။
“သူခိုးမေတြ သူခိုးမေတြ သူတို႔ပဲ
ပြဲခင္းထဲမွာ လိုက္ပတ္ခိုးေနတာ”
ဟု သြားေခါေခါနွင့္ လူျကီးတစ္ဦးက
ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ဘာ ဦးေလးဘာစကားေျပာတာလဲ
က်မတို႔က မိေကာင္းဖခင္သားသမီး
ေတြ”ဟုေမခိုင္တင္က လွမ္းေျပာလိုက္
သည္။
“ဘာမိေကာင္းဖခင္သားသမီးလဲ
သူခိုးမေတြ။အဲ႔မိန္းမ ခိုးေနတာ ငါ့မ်က္စိ
နဲ႔တပ္အပ္ျမင္ခဲ႔တာ”ဟု ဦးသေခါက
ေျပာေလသည္။
ထိုအခါ လူအုပ္ထဲမွ ျသဇာရွိဟန္တူသူ
ဆံပင္တိုတိုနွင့္ ေယာက္်လ်ွာ အမ်ိဳးသမီး
ျကီးက
“ကဲ ေတာ္ျကစမ္း။ေသခ်ာေအာင္
စစ္ျကည့္မယ္။မွားတဲ႔သူေတာ့္ မလြယ္
ဘူးမွတ္။မိုးေက်ာ္ အေျကာင္းေကာင္း
ေကာင္းသိေစရမယ္”ဟု ေျပာကာ
သရဖီ၏ အိတ္ကို ဇစ္ဖြင္႔ျပီး ေမွာက္ခ်
ေလသည္။ ခြ်င္ခနဲ႔ျမည္သံနွင့္အတူ
ေပၚထြက္လာေသာ ရတနာအခ်ိဳ႕က
စားပြဲေပၚသို႔က်လာေလသည္။
လက္ေကာက္တစ္ဂြင္းဆို အတန္ျကာ
လည္ျပီးမွအရွိန္ေသသြားသည္။
သရဖီ႔ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းနွစ္ဦးက
မယံုနိုင္ေသာ အျကည့္ျဖင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျကည့္ျက
ေလသည္။
“ငါမဟုတ္ဘူး။ငါမယူဘူး”ဟု
အေျကာက္အကန္ သရဖီက ျငင္းလိုက္
ေလသည္။
“ပါးစပ္ပိတ္ထား”ဟုေဒၚမိုးေက်ာ္ဆို
သည့္ ေယာက္်လ်ွာမျကီးက သရဖီ႕ကို
ေအာ္ေငါက္လိုက္ေလသည္။
ျပီးေတာ့္ ေမခိုင္တင္၏အိတ။့္္ဇာဇာ့အိတ္
နွင့္မခ်ိဳမာ၏အိတ္ကို စစ္ေသာအခါတြင္
လည္း အလားတူရတနာပစၥည္းမ်ား
က်လာေလသည္။
“ကဲ သူခိုးမေတြဘာျငင္းျကဦးမလဲ”
ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္က ေျပာလိုက္ေသာ
အခါ သရဖီက
“သမီးတို႔ယူတာမွမဟုတ္တာ။ရုပ္ကို
လည္း ေသခ်ာျကည့္ဦး”ဟု
မိမိမ်က္နွာကို လက္ညိဳးျဖင့္ျပန္ညႊန္ရင္း
ေျပာလိုက္သည့္ ခန၌
“ဝွီးးးးးးးးေျဖာင္းးးးးးးးးးးးးးးး”ခနဲ႔
ေဒၚမိုးေက်ာ္မွ သရဖီ႔ကို ပါးလွမ္းရိုက္
လိုက္ရာ အသံက က်ယ္လြန္းလွသျဖင့္
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားအားလံုး
ရပ္တန္႔သြားျကျပီး ဆိုင္ေလးသို႔ လူအံု႔ကာ
ဝိုင္းေငးျကေလသည္။
သရဖီ႔မွာ ေျမေပၚသို႔ အရွိန္နွင့္ေတာင္
လဲက်သြားျပီး နႈတ္ခမ္းအတြင္းဘက္
က သြားနွင့္ျခစ္မိျပီး ေသြးစစေလး ထြက္
လာေလသည္။မိမိတစ္သက္ မိမိ၏
မိဘမ်ားကပင္ ယခုလိုရိုက္ဖူးသည္
မဟုတ္။စီးက်လာေသာ မ်က္ဝန္းအိမ္မွ
မ်က္ရည္တို႔နွင့္အတူ ေဒၚမိုးေက်ာ္ကို
ေမာ့္ျကည့္ေနရေသာ္လည္း တစံုတစ္ရာ
ေျပာဆိုနိုင္ရန္ စြမ္းအားမရွိေတာ့္ေခ်။
ထိုအခါမွ မခ်ိဳမာက မေအာင့္နိုင္ေတာ့္ဘဲ
“အဲ႔ပစၥည္းေတြအားလံုး က်မခိုးတာပါ
ရွင့္။ခေလးေတြကို မရိုက္ျကပါနဲ႕’
ဟု ဝန္ခံလိုက္ရာ သရဖီတို႔သူငယ္ခ်င္း
သံုးဦး မယံုျကည္နိုင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
ေဒၚခ်ိဳမာကို လွမ္းျကည့္ျကေလသည္။
“ဘာမွေခါင္းခံဖို႔မျကိုးစားနဲ႔။ေလးေယာက္လံုးခိုးတာကို။ဟိုသံုးေယာက္က
ငယ္ေနလည္း ထိုက္သင့္တဲ႔ အျပစ္ေတာ့္
ေပးရမယ္။သနားျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ရင္
အဲ႔အက်င့္က ပါသြားမယ္”
ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္က အနီးရွိမိန္းမတစ္ဦး
ပြဲေစ်းအတြင္းဝယ္ထားသည့္ ထားဝယ္ျကိမ္လံုးကို ခနယူကာ
တရမ္းရမ္းလႈပ္ျပရင္းေျပာေလသည္။
“သမီးတို႔ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး
အေဒၚရယ္သမီးတို႔ကို ဘာမွမလုပ္
ျကပါနဲ႔ေနာ္”ဟု ဇာဇာက မ်က္ရည္မ်ား႔
ဝဲကာ သနားသမားျဖင့္ေတာင္းပန္
လိုက္ေလရာ ေဒၚမိုးေက်ာ္က လက္ထဲရွိ
ထားဝယ္ျကိမ္လံုးျဖင့္ ရႊမ္းခနဲ႕ လွမ္းရိုက္
လိုက္ပါေတာ့္သည္။
“အမေလးး ေျကာက္ပါျပီ”
ဟူေသာအသံနွင့္အတူ ဇာဇာမွာ
ေက်ာေကာ့္သြားျပီး ေက်ာကိုလက္ျဖင့္
ပြတ္ကာ နႈတ္ဆိတ္သြားေလသည္။
“ကဲ ေလးေယာက္လံုးေျမေပၚမွာေစာင့္
ေစာင့္ေလးထိုင္ျပီး လက္နွစ္ဖက္ကို
ဖခံုးေပၚတင္ျပီး ဂုတ္မွာယွက္ထားျက”
ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္အမိန္႔ေပးသျဖင့္
သူညႊန္ျကားသလို ေျကာက္ေျကာက္
ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားဝဲကာ လုပ္ရပါေတာ့္သည္။
“ကဲ မင္းတို႔တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕
အမည္နဲ႔မိဘေတြအမည္ကိုပါ ေျပာစမ္း
လိမ္ဖို႔ျကိုးစားမယ္မျကံနဲ႔။သြားစံုစမ္းလို႔
မွားေနရင္ မင္းတို႔ပိုနာမယ္။အသားမနာ
ခ်င္ရင္ အမွန္တိုင္းေျပာျက”
ဟု ေဒါသျဖင့္ေျပာေနေသာ ေဒၚမိုးေက်ာ္
ကို ေျကာက္သျဖင့္ သူတို႔ေလးဦး၏
အမည္မွန္နွင့္မိဘအမည္မ်ားကို
ေျပာျပရေလေတာ့္သည္။
ေဒၚမိုးေက်ာ္က သူ႔အနီးရွိ အသားမဲစပ္
စပ္ ပိန္ေညာင္ေညာင္ မိန္းမတစ္ဦးကို
ဘာေျပာလိုက္သည္ မသိ။ထိုမိန္းမျကီး
က ေခါင္းျငိမ့္ျပီးခ်က္ခ်င္း ေျပးသြားကာ
ခနေနေနေတာ့္သူနွင့္အတူ ပြဲေဆးတန္း
တြင္ ပန္းခ်ီထိုင္ဆြဲေနေသာ ဦးေလးျကီး
ပါ ပန္းခ်ီဆြဲသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ကိုင္ရင္း
ေရာက္လာျကေလသည္။
ေဒၚမိုးေက်ာ္က ပန္းခ်ီဆရာကို ဘာေျပာ
လိုက္သည္မသိ ပန္းခ်ီဆရာမွာ ခနေနေတာ့္ တကုတ္ကုတ္ျဖင့္ သူ႕
ပစၥည္းမ်ားထုတ္ကာ အလုပ္ရႈပ္ေနပါ
ေတာ့္သည္။စကၠဴေလးခုတြင္ မည္သည့္
အရာေရးဆြဲေနသည္ မသိ။ျပီးလည္း
ျပီးေရာ ထိုစကၠဴမ်ားထိပ္တြင္ ညွပ္ကလစ္တစ္ခုစီ ဆင္ေပးေလသည္။
ျပီးဆံုးသြားသည့္အခါ တစ္ဦးခ်င္း
အမည္ေခၚ၍ လိုက္ေပးေလသည္။
“ကဲ ကိုယ့္ဆိုင္းဘုတ္ ကိုယ္ဖတ္ျကည့္
ျက”ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္က ေျပာသျဖင့္
ဇာဇာက ဘာမ်ားလဲဟု ဖတ္ျကည့္
ေလသည္။
{{က်မအမည္ ဇာဇာပါ သူခိုးမျဖစ္ပါ
တယ္။အေဖနံမည္ေက်ာ္ေအာင္။အေမနံမည္လွမိုး။က်မတို႔ကို အျပစ္ေပးမယ့္
ပြဲကို လာေရာက္ျကည့္ရူဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္}}
မ်ားစြာမွရုန္႔ရင္းျကမ္းတမ္းလွတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ကိုဖတ္ျပီး ဇာဇာထပ္ငိုမိပါ
တယ္။ဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ကိုင္ရမယ္ဆိုတာ
သိျပီး မိမိရဲ႕သိကၡာတင္မက မိဘမ်ားရဲ႕
သိကၡာေတြပါ ေျမာင္းထဲပစ္လိုက္ ရတဲ႔
အျဖစ္။မေတာ္လို႔မ်ား ရႊာက လူတစ္
ေယာက္ေယာက္ကမ်ား မိမိတို႔ကို
ျမင္သြားပါက ကုန္းေကာက္စရာ
မရွိေလာက္ေအာင္မိမိတို႔၏ အရွက္
သိကၡာမ်ား ေျကမြသြားနိုင္္ပါသည္။
ေဒၚခ်ိဳမာနွင့္မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏
ဆိုင္းဘုတ္ကိုျကည့္လိုက္ေသာ အခါတြင္လည္း မိမိနွင့္အလားတူပင္
ျဖစ္သည္။အေဖအေမနံမည္ကေတာ့္
ေျပာင္းသြားတာေပါ့ေလ။
ထိုစဥ္ ငရဲမင္းမျကီး ေဒၚမိုးေက်ာ္စီက
ဆိုးရႊားလြန္းတဲ႔ အသံတစ္ခုျကားလိုက္
ရသည္။
“ထစမ္းးးသူခိုးမေတြ နင္တို႔အဲ႔ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္္ျပီးပြဲေစ်းတန္းထဲ ဖင္လွန္ျပီးပတ္ရမယ္”
“အို´´ “အမေလး” “ဟာ”
ျကားလိုက္ရသည့္စကား က မိမိတို႔
နားကိုပင္မယံုျကည္နိုင္ျကေခ်။
ဘယ္လိုျကီးပါလိမ့္။အရွက္သိကၡာခြဲခ်င္
တယ္ ဆိုလည္း အျခားနည္းျဖင့္ခြဲေပါ့။
အခုဟာက မိမိတို႔တစ္သက္နွင့္
တစ္ကိုယ္ေစာင့္စည္းဖံုးလႊမ္းခဲ႔ေသာ အရွက္ကိုလူပံုအလယ္မွာ ဂုဏ္သိကၡာ ကင္းမဲ႔စြာျဖင့္ အမ်ားသူငွာကို လိုက္ျပ
ရမည္ေလာ။
သရဖီတို႔သံုးဦးသား တအီးအီးနွင္႔
ေအာ္ငိုေနပါေတာ့္သည္။
မခ်ိဳမာကေတာ့္ ရန္ကုန္တြင္ေနခဲ႔တုန္း
က သူက်င္လည္ရာ ဒုစရိုက္ေလာက
တြင္ ခါးပိုက္ႏိႈက္မ်ား လူမိုက္မ်ား
ဂေလကေခ်မ်ားနွင့္ အယားေျပ
လိင္ဆက္ဆံဖူးခဲ႔ေသာ္လည္း ယခုကဲ႔
သို႔ သိကၡာက်ျခင္းကမရွိေပ။
မိမိ၏ အရွက္အဂၤါကို အေမွာင္ထဲတြင္
လိင္ဆက္ဆံေဖာ္ကို ျပရျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုမူကား လူစည္ကားလွစြာေသာ
ပြဲေစ်းအတြင္း မိမိ၏ တင္ပါးကို အကာ
အကြယ္ကင္းမဲ႔စြာ အမ်ားသူငွာကို
လိုက္ျပရမည္ေလာ။စဥ္းစားရင္းျဖင့္
ျကက္သီးထလာကာ ေဒၚမိုးေက်ာ္ကို
ေနာက္ဆံုးအျကိမ္ေတာင္းပန္ျကည့္
ေလသည္။
“အမရယ္ က်န္တဲ႔အျပစ္ေတြေပးခ်င္
ေပးပါ။ရိုက္ရင္လည္း ျကိတ္ျပီး ခံပါ့မယ္။
အခုလိုဟာျကီးက က်မတို႔ရွက္ျပီး
ေသေလာက္ပါတယ္။ခေလးသံုးေယာက္
ကပိုဆိုးတာေပါ့။အမအိမ္မွာ က်မကြ်န္ခံ
ဆိုလည္း ခံပါ့မယ္။ဒါမ်ိဳးေတာ့္ မလုပ္
ပရေစနဲ႔ရွင္”
“ရႊမ္းးးးးရႊမ္းးးးရႊမ္းးးးးးအားးးးး”
ေဒၚမိုးေက်ာ္၏ထားဝယ္ျကိမ္လံုး
အစြမ္းေျကာင့္ မခ်ိဳမာ ခါးေကာ့္သြား
ေလသည္။
“ငါ့ကို ဘာမွဆရာလာမလုပ္နဲ႔။ငါက
ေျပာျပီးသားစကားကို ျပင္တတ္တဲ႔လူ
မဟုတ္ဘူး။နင္တို႔ကို ရိုက္ေစခ်င္တာ
လား။စိတ္ခ်။အျပစ္ေပးခ်ိန္ေရာက္ရင္
အားလံုးေရွ႕မွာ ရိုက္မွာ။အခုဟာက
နင္တို႔ အျပစ္ေပးပြဲကိုျကည့္ဖို႔ လူပရိတ္
သတ္ လိုက္ေခၚေနတာ။ကဲျကာတယ္။
မတ္တပ္ရပ္စမ္း”
ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္က ေျပာလိုက္သျဖင့္
ေလးဦးသား “`ဟီးးးးးး”ဟု အက်ယ္ျကီး
ေအာ္ငိုကာ ေလးလံစြာျဖင့္ မတ္တပ္
ရပ္ရေလသည္။
“ကဲ အသက္ျကီးဆံုးေကာင္မ
အရင္လာစမ္း”ဟုေဒၚမိုးေက်ာ္က
ေခၚသျဖင့္ မခ်ိဳမာမွာ သူ႔အေရွ႕သို႔
တုန္ယင္စြာျဖင့္ သြားရေလသည္။
“ဟိုခေလးမ သံုးေယာက္။ေသခ်ာျကည့္
ထား။နင္တို႔လည္း ခနေန သူ႔လိုပဲ
ဖင္တံုးျကီးေတြေျပာင္ရေတာ့္မွာ”
ဟုေျပာရင္း ေဒၚေလးမခ်ိဳမာ၏ အေနာက္က ထမိန္စကို မ ေလေတာ့္သည္။ထမိန္စထိပ္ကို
ေက်ာဘက္တြင္ တြယ္ခ်ိတ္ေလးမ်ား
ျဖင့္ ထိုးသီလိုက္ေသာအခါ ေဒၚေလးခ်ိဳ
မာေအာက္တြင္ ဝတ္ထား ေသာ ဇာစကတ္အပါးကိုျမင္ေတြ႔လိုက္
ရေလသည္။အေရွ႕ဘက္က ထမိန္စ
ကလည္း ေနာက္က အစ၏အရွိန္
ေျကာင့္ ဒူးအထိ ေျမွာက္တက္သြား
ေသာ္လည္း ေရွ႕ကအရွက္က လံုေန
ပါေသးေလသည္။
[မွတ္ခ်က္။ ။ထိုေခတ္အခါက ယခုကဲ႔
သို႔ အတြင္းခံမ်ားသံုးျကသည္ မဟုတ္
ေခ်။ဇာျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စကဒ္ပံုစံ
ဆြဲသားအေပ်ာ့ေလးကို အမ်ိဳးသမီး
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဝတ္ဆင္ျကေလသည္။စပ္စဖိုင္နာ ဆိုရင္လည္း
ေပါင္ရင္းေလာက္ထိရွိျပီး ေျခနွစ္ေပါက္
နွင့္ ခါးသားေရျကိုးစတြင္ ဇာမ်ားျဖင့္
အလွဆင္ထားျကေလသည္]
“ဖင္ခြ်တ္လို႔ရျပီ ေကာင္မ။ဖင္တံုး
တစ္ဝိႈက္လံုးကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း
ေပၚေအာင္ခြ်တ္ေနာ္။ဒါမွ က်န္တဲ႔
သူေတြအတြက္ ျကည့္ရတာ အရသာ
ရွိမွာ”
ေဒၚမိုးေက်ာ္၏စကားက ေလးေယာက္
လံုး၏ရင္ခြင္စီသို႔ နာက်ဥ္စြာျဖင့္ ထိုးစိုက္
သြားေလသည္။ဘာတဲ႔ အမ်ားသူငွာ
မ်က္စိပဓါႆ ျဖစ္ေစရန္ မိမိတို႔က
ေအာက္တန္းစားမ်ားပမာ ဖင္ခြ်တ္တာ
ေတာင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းခြ်တ္ျပ
ရမည္တဲ႔။ရွက္ရႊံ႕ျခင္းနွင့္အတူ စိတ္ဓါတ္
ေတြက်ကာ သက္ေသပစ္လိုက္ခ်င္
ေပသည္။
“ျမန္ျမန္လုပ္ အခ်ိန္မရွိဘူး”ဟု
ေဒၚမိုးေက်ာ္က ေဆာ္ျသလိုက္သျဖင့္
ေဒၚေလးခ်ိဳမာ ဖင္စခြ်တ္ရေလသည္။
“ဟာဟား ခ္ခ္”ဝိုင္းျကည့္ေနေသာ
လူအုပ္ျကီးစီမွ ရယ္သံသဲ႔သဲ႔ထြက္ေပၚ
လာေလသည္။
ေဒၚေလးခ်ိဳမာ၏ ဖင္တံုးျကီးျကီးက
အရွက္ကင္းမဲ႔စြာျဖင့္ ေပၚထြက္လာခဲ႔
ေခ်ပီ။ဖင္ျကားေရာ ဖင္တံုးေရာပါ
လွပေသသပ္စြာ ေကာက္ေျကာင္းမ်ား
ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ္လည္း မိမိဖင္လွ
ေျကာင္း လက္မေထာင္ဂုဏ္ယူရမည့္
အျခ်ိန္ ေတာ့္မဟုတ္ေခ်။
ေဒၚေလးခ်ိဳမာဖင္က ျကည့္ေကာင္းသျဖင့္ သရဖီတို႔တစ္သိုက္
တဒဂၤမ်ွျကည့္ရင္းသာယာ မိသလို
ျဖစ္သြားေသာ္လည္း
“ဟိုသးံုေယာက္ ဒီမွာလာတန္းစီျပီး
သူ႔လိုပဲ ဖင္ခြ်တ္ျကစမ္း”ဟု
ေဒၚမိုးေက်ာ္၏ အမိန္းေပးသံေျကာင့္
သရဖီတို႔ အပ်ိဳစင္သံုးဦးမွာ
ရွက္ရွက္ျဖင့္ ေဒၚမိုးေက်ာ္ေရွ႕ သြားရပ္
ရေလသည္။
ေစာနက ပိန္ပိန္နွင့္မိန္းမျကီးက မိမိတို႕
ေလးဦးကို ျပံဳးျပရင္းျဖင့္ မိမိတို႔စီက ဆိုင္း
ဘုတ္ကိုယူကာ တဦးခ်င္းစီ၏ အက်ီၤ
လည္ပင္းစတြင္ ကလစ္ျဖင့္ ညွက္ေပးလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္ ေဒၚမိုးေက်ာ္ကလည္း မိမိတို႔
ေနာက္က ထမိန္ကို ေက်ာတြင္ ခ်ိတ္ျပီး
သြားျပီျဖစ္သျဖင့္ မိမိတို႔အပ်ိဳစင္သံုးဦး
ဖင္ခြ်တ္ျကပါေတာ့္သည္။
စိတ္မွန္းျဖင့္ ခြ်တ္ရေသာေျကာင့္ အေနာက္တြင္ မိမိတို႔ဖင္က မည္သို႔
အရွက္ကင္းမဲ႔စြာ မင္းမူေနသည္ကို
ေတာ့္မသိေခ်။တစ္ေယာက္ဖင္တစ္
ေယာက္အျပန္အလွန္ျကည့္ရင္း
ျဖင့္သာ မ်က္စိအရသာေတြ႔ေနပါ
ေသာ္လည္း မိမိဖင္လည္း ေပၚေနသည္
ဟု အသိရွိေသာေျကာင့္ မ်က္လံုး
အတြင္းမွ မ်က္ရည္မ်ား တျဖိဳင္ျဖိဳင္
က်ေနပါေတာ့္ေလသည္။
ေမခိုင္တင္၏ ဖင္တံုးတစ္ဖက္တစ္ခ်ပ္
စီမွာေတာ့္ ဝဲေျခာက္ဖတ္ျကီးမ်ား
ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနျပီး
ကုတ္ရာမ်ားေျကာင့္ ပြန္းပဲ႔ကာ
ေသြးစို႔ေနေလသည္။ထိုစဥ္ လူအုပ္ျကီး
အတြင္းမွ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းထားေသာ
အဖိုးျကီးတစ္ဦးထြက္လာက ေမခိုင္တင္
အနီးတြင္လာရပ္ျပီး
“သမီးးး အဘက ဒီနယ္တစ္ဝိႈက္က
နံမည္ေက်ာ္ေဆးဆရာတစ္ေယာက္ပဲ။
သမီးဖင္မွာ ေပါက္ေနတဲ႔ အနာေတြကို
ေပ်ာက္ကင္းေစဖို႔ အဘေဖာ္ထားတဲ႔
ေဆးဘူးကို ေပးခဲ႔မယ္။တစ္ေန႔သံုးျကိမ္
သာ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ျပီးလိမ္း။တစ္ပတ္ေလာက္
ဆို ေကာင္းသြားမယ္”ဟု ေျပာျပီး
ဘူးတစ္ဘူးကို ေမခိုင္တင္၏ ေဘးတြင္
ခ်ထားသည့္ လြယ္အိတ္စီသို႔ ထည့္ေပး
လိုက္ေလသည္။
ေမခိုင္တင္၏ အျဖစ္ကေတာ့္ ဖင္ေပၚ၍
အရွက္ကြဲေနပါသည္ဆိုမွ ဖင္ေဆးဆရာ
နွင့္ လာေတြ႔ေနျခင္းျဖစ္သည္။ရွက္စိတ္
က မြန္ထူေနျပီး အေရွ႕ကိုသာ ေငးစိုက္
ေနပါေတာ့္သည္။
ဇာဇာ့ဖင္ကေတာ့္ အတန္ငယ္ျဖဴျပီး
ေမြးညွင္းေပါက္ေလးမ်ားကိုပင္ အေသး
စိတ္ျမင္ေနရသည္။သရဖီ၏ ဖင္က
လံုးလံုးက်စ္က်စ္ျဖစ္ျပီး ထုထည္ေတာင့္
တင္းေလသည္။ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္
ေလးေယာက္လံုး ဖင္ျကီးမမ်ား ျဖစ္ျက
ေလသည္။
“ကဲ ပြဲေစ်းတန္းတစ္ခုလံုး နင္တို႔
ပတ္ျကမယ္။လာျက လာျက”ဟု
ေဒၚမိုးေက်ာ္ေခၚလိုက္ရာ ေလးဦးသား
တအီးအီးျဖင့္အသံထြက္လာျပီး
အသုတ္ဆိုင္ေလးအတြင္းစီမွ ျပင္ပလမ္း
စီသို႔ စတင္ထြက္ခြာျကပါေတာ့္သည္။
“ဟဟားးးဟားးးးး”လူအမ်ား၏
ဖင္တံုးအားေပးသံက က်ယ္ေလာင္စြာ
ထြက္ေပၚေနပါေသာေျကာင့္ ေလးဦး
သား ရွက္စိတ္မြန္ထူကာ မိမိတို႔
မ်က္နွာမ်ားကို လက္ဝါးျဖင့္ ကာရံ႕ကာ
လမ္းေလ်ွာက္ေနျကပါေတာ့္သည္။
“ဟဲ႔ေကာင္မေတြ လက္နဲ႔ဘာလို႔
မ်က္နွာကို ကြယ္ထားျကတာလဲ။
အဲ႔လက္ေတြက အရမ္းအားေနျကတယ္
ေပါ့။ေကာင္းျပီေလ။အလုပ္ေပးမယ္။
နင္တို႔ရဲ႕ ဖင္တံုးနွစ္ခုစီကို လက္တစ္္ဖက္
တစ္ခ်က္စီနဲ႕ ရိုက္ရိုက္ျပီး လမ္းေလ်ွာက္
ျက”ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္ ေအာ္လိုက္ရာ
ေရနစ္ပါတယ္ဆိုမွဝါးကူထိုးခံရသူ
ပမာ ေလးဦးသား တစ္ပူေပၚတစ္ပူဆင့္
အရွက္မ်ား ကြဲျကေလသည္။
“ပတ္ ပတ္ ပတ္ ပတ္”
မိမိတို႔၏ ဖင္မ်ားကို ေျဖးညွင္းစြာ
ပုတ္ခတ္ျကရင္း သြားေနပါေသာ္လည္း
ဖင္တံုးက အဆီေခါက္မ်ား၍လားမသိ။
အထက္ပါကဲ႔သို႔ အသံျမည္ေလသည္။
“ဟဟားဟားဟား”“ဝါးဟားဟားဟား”
လမ္းတြင္ေတြ႔သူမ်ားက သူတို႔ကို
သေဘာက်စြာျဖင့္ ရယ္ေမာျကျပီး
တခ်ိဳ႕ဆိုလ်ွင္ ေနာက္မွလိုက္လာကာ
ဖင္လိုက္ျကည့္ေနပါသျဖင့္ သူတို႔
ေနာက္ေက်ာတြင္ လူမ်ားတျဖည္းျဖည္း
နွင့္မ်ားလာပါေတာ့္ေလသည္။
ဆိုးရြားသည္က ခေလးမ်ားျဖစ္သည္။
မိမိတို႔ အေရွ႕မွ ေျပးေျပးသြားကာ
မိမိတို႔ဘက္မ်က္နွာမူရင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး
ေျပာျက စျက ေနာက္ျကေပသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္က မိမိတို႔ ဖင္ရိုက္
လမ္းေလ်ွာက္ေနသလို ပံုစံ သူ႔တင္ပါးကို
ေဘာင္းဘီမခြ်တ္ပဲ ရိုက္ျပေလသည္။
ထိုအရာကို အျခားခေလးမ်ားကလည္း
သေဘာက်သြား၍ ျထစ္မည္ထင္သည္။
ခေလးမ်ညးအားလံုး ထိုပံုစံျဖင့္ လိုက္လုပ္ပါေတာ့္သည္။ရွက္လိုက္တာမွ
ေသခ်င္ပါေတာ့္သည္။
ထို႔ေနာက္အတန္ငယ္ ေလ်ွာက္သြားရင္း
ဇာတ္ပြဲအဝင္ဝတြင္ ေဒၚမိုးေက်ာ္က
မိမိတို႔ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ျပီးေတာ့္
ဇာတ္ေထာင္ဆရာကို ေခၚယူ၍
တိုးတိုးေလး ဘာေျပာ
လိုက္သည္မသိ။ဇာတ္ေထာင္ဆရာက
မိမိတို႔ကိုျကည့္ရင္ ျပံဳးလိုက္ျပီး
“အခု မင္းသမီးကေနတယ္
သူကျပီးရင္ ဝင္လို႔ရပါျပီ သူျကီး”
ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္ကို ေျပာေလသည္။
တီးလံုသံ ျပီးသြားသည္နွင့္ လူရႊင္ေတာ္
တစ္ေယာက္ ဇာတ္စင္ေပၚသို႔ ထြက္လာ
ေလသည္။“ေရႊပြဲလာပရိတ္သတ္မ်ား
ခင္ဗ်ား။ျကားျဖတ္ အစီစဥ္တစ္ရပ္
အေနနဲ႕ သူခိုးအျပစ္ေပးပြဲတစ္ခုကို
ထည့္သြင္းလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
အားလံုးပဲ ျကည့္ျကမယ္မို႔လား”
ဟု ေျပာေသာအခါ ပရိတ္သတ္မ်ားက
ျကည့္ပါမယ္ဟု လက္ခုပ္ဝါးတီးအား
ေပးျကပါေတာ့္သည္။ထိုအခါ လူရႊင္
ေတာ္က အျငိမ့္မင္းသမီးမ်ား
အက ထြက္ရန္ေခၚသကဲ႔သို႔
“စံုလင္ညီညာ စံုလင္ညီညာ ပြဲေစ်းတန္းမွာ သူတကာေပ်ာ္တာ
သူတကာေပ်ာ္တာ မလိုလားတဲ႔
လူ႔ဗာလမ်ားးးးဖင္ေျပာင္လွန္ကာ
ဖင္ေျပာင္လွန္ကာ ဖင္ကညာမ်ား
အမ်ားေရွ႕ဝယ္အျပစ္ခံယူရန္ လွမ္းခဲ႔
ေတာ္မူျကပါ…”ဟု ေျပာေသာအခါ
ပရိတ္သတ္မ်ားက သေဘာက်ျပီး
တဝါးဝါးနွင့္ရယ္ျကေလသည္။
ထိုအခါ ေဒၚမိုးေက်ာ္က မိမိတို႔ကို
ဇာတ္ပြဲစင္ အေနာက္သို႔ေခၚသြား
ျပီး ေလွကားမွတက္ခိုင္းကာ ျပပြဲခန္း
သို႔ ထြက္ခိုင္းပါေတာ့္သည္။
ေရွ႕တြင္သြားမ်ားျဖီးကာ မိမိတို႔ကိုျကည့္
ေနျကေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားကိုျမင္သည့္
အခါ မိမိတို႔ ျကက္ေသေသသြားပါေတာ့္
ေလသည္။မ်ားလိုက္သည့္ပရိတ္သတ္။
ထိုစဥ္ေဒၚမိုးေက်ာ္က ေလာ္စပီက
မိုက္ခ္ကို ယူကာ ေအာက္ပါအတိုင္း
ေျပာျကားေလသည္။
“သူတို႔ကေတာ့္ ပြဲခင္းထဲမွာ ဝင္ခိုးေနတဲ႔
သူခိုးမေတြပါ။သူတို႔ကို အျပစ္သံုးမ်ိဳး
ေပးဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။တစ္ခုက
သူတို႔တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ျကိမ္ဒဏ္
တစ္ရာစီေပးပါမယ္။ေနာက္တစ္ခုက
ေတာ့္ ေရႊပြဲလာ ပရိတ္သတ္မ်ားရဲ႕
အကူအညီလည္းလိုအပ္ပါတယ္။
မျကာခင္မွာ ပရိတ္သတ္ေတြျကားထဲ
စပ်စ္သီး တစ္ေယာက္တစ္လံုးစီ လာေဝ
ပါမယ္။ဆႏၵရွိသူမ်ားက ထိုစပ်စ္သီးလံုး
ကို ယူျပီး မိမိတို႔ရဲ႕ စအိုထဲကို အခုလို
ထည့္ျပီးနွပ္ထားရပါမယ္။ဖင္မွာဝဲေပါက္
ေနတဲ႔ေကာင္မ ဒီလာျပီး
ဖင္ကုန္းထားစမ္း”ဟုေခၚလိုက္သျဖင့္
ေမခိုင္တင္မွာ ျကမ္းျပင္ထက္ဝယ္
ဝပ္တြားလိုက္ျပီး ေလးဘက္ေထာက္
လိုက္ရေလသည္။
“ေဟာဒီမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ဖင္တံုးအလယ္မွာ
ရွိတဲ႔ ဖင္ျကားကို လက္နဲ႔ဆြဲျဖဲ မယ္ဆို
စအိုဝကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္”ဟု
ေျပာရင္ းေမခိုင္တင္၏ဖင္ကို ေဒၚမိုး
ေက်ာ္က လက္ျဖင့္ဆြဲျဖဲလိုက္ေသာ
အခါ ရင့္ေထာ္ေနေသာ အရစ္ေျမာင္း
ပတ္လည္ျဖင့္ ညိဳမဲမဲျဖစ္ေနေသာ
အိခိုင္တင္၏ ဖင္ေဂါင္းေပါက္မွာ
ျပဴထြက္လာပါေတာ့္သည္။
“အဲ႔စအိုထဲကို အခုလို စပ်စ္သီးလံုးထည့္ျပီးနွပ္ထားရပါမယ္။”
ဟုေျပာရင္ အိခိုင္တင္ဖင္ေခါင္းေပါက္ထဲ
သို႔ စပ်စ္သီးကို လွမ္းထည့္လိုက္ပါေတာ့္
သည္။“အင့္”ခနဲ႔ အိခိုင္တင္မွာ မ်က္လံုး
နွစ္ခုျပဴးသြားေလသည္။ျပီးေတာ့္
အိခိုင္တင္၏ ဖင္နွစ္ျမြာကို လက္ျဖင့္
ဆုပ္ကိုင္ရငး္ ပြတ္ေပးေခ်ေပးကာ
အထဲက စပ်စ္သီးကို နွပ္ေနဟန္
ျပဳလုပ္ျပပါေတာ့္သည္။
“ကဲ ဟိုသံုးေယာက္လည္း လာကုန္း”
ဟုေခၚသျဖင့္ က်န္သံုးေယာက္က
အိခိုင္တင္နည္းတူ ဖင္ကုန္းရသည္။
သူတို႔ကိုလည္း အိခိုင္တင္နည္းတူ
ဖင္ေဂါင္းေပါက္ထဲသို႔ စပ်စ္သီးထည့္ကာ
နွပ္ေပးေလသည္။ျပီးေတာ့္ေလးေယာက္
လံုး၏ ဖင္ေပါက္ကို လက္ျဖင့္ကေလာ္
ကာ စပ်စ္သီးကို ျပန္ထုတ္ေလသည္။
“နွပ္ျပီးသြားျပီဆို ပရိတ္သတ္မ်ားက
အခုလို စပ်စ္သီးကို ျပန္ထုတ္ျပီး
လာေရာက္ေကာက္ခံသူရဲ႕ ပံုးထဲကို
ထည့္ေပးရပါမယ္။ျပီးရင္ အဲ႔စပ်စ္သီး
ေတြကို သူတို႕ကို အခုလို ေကြ်းပါမယ္”
ဟု ေျပာရင္း ဖင္ထဲက ထုတ္လာသည့္
စပ်စ္သီးမ်ားကို သူတို႔ေလးေယာက္အား
ပါးစပ္ထဲခြံ႕ေပးေလသည္။
ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ ဖင္ရည္စိမ္ စပ်စ္သီးကို မသတီေသာ္
လည္း ေဒၚမိုးေက်ာ္၏ အမိန္႔ေပးခ်က္
အရ ေကာက္ဝါးကာ ျမိဳခ်လိုက္ပါေတာ့္
သည္။
စပ်စ္သီးမ်ားကို ပြဲခင္းထဲ ေဝေနျပီး
ပရိတ္သတ္မ်ား ဖင္ရည္စိမ္ေပးေန
သည္ကို ေစာင့္ရင္းျဖင့္ စင္ျမင့္ထက္မယ္
ပထမ ျပစ္ဒဏ္ကို စေပးေနပါေတာ့္သည္
ျကမ္းျပင္ေပၚေလးဦးသားကို
ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေစျပီး ျကိမ္ျဖင့္စတို႔
ပါေတာ့္သည္။
“ရႊမ္းးးးရႊမ္းးးးးရြမ္းးးးးး”
ရိုက္ေပးသူက ေယာက္်ားရင့္မာျကီး
ေလးဦးျဖစ္ျပီး ေလးငါးခ်က္ခန္႔ ရိုက္မိရံု
ျဖင့္ သူတို႔ခံႏိုင္ျကဘဲ လက္ျဖင့္ ဖင္ကို
ပြတ္ရင္း ငိုပါေတာ့္သည္။
“အီးးးးဟီးးးးးးေျကာက္ပါျပီ
မရိုက္ျကပါနဲ႔ရွင္။နာလို႔ပါ။”
ဖင္ကို ရိုက္ေနစဥ္ လက္ျကီးက
ဝင္ဝင္လာသျဖင့္ ဝါသနာရွင္အဆင့္
ပါးကြက္သားမ်ားမွာ စိတ္မရွည္ေတာ့္ေခ်
ထိုသို႔ျဖစ္ေနသည္ကို ေဒၚမိုးေက်ာ္က
ရိပ္မိ၍လားမသိ။ေနာက္ထပ္လူအမ်ား
ကို ေခၚေစကာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို
မလႈပ္နိုင္ေအာင္ ဖမ္းခ်ဴပ္ထားရင္း
ျပီးသည္အထိ ဆက္ရိုက္ေလသည္။
“ရႊမ္းးးအားးအမေလးးးရႊမ္းးးးအီးးးပါးးပါ’
သတ္မွတ္အေရအတြက္ျကိမ္ဒဏ္
၁၀၀ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ေလးဦးသား
ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးသာ က်န္ေနပါေတာ့္
သည္။
“ကဲ ပရိတ္သတ္ေတြစီက စပ်စ္သီးေတြ
လည္း ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့္ ေကာင္မေတြ ထျကစမ္း အဲ႔စပ်စ္သီး
ေတြကို ကုန္ေအာင္စားး”
ဟုေဒၚမိုးေက်ာ္က ေျပာရင္း စပ်စ္သီး
ေတာင္းကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။
စုပ္ျပတ္သတ္ေနေသာ တင္ပါးပိုင္ရွင္
ေလးမ်ားမွာ ထျပီး ထိုစပ်စ္သီး မ်ားကို
ကုန္ေအာင္စားရေလသည္။ေလးဦးသား
စားေနရင္း ေအာ့အန္ျကေလသည္။
အန္ျပီးသည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေဒၚမိုး
ေက်ာ္က ဆက္စားခိုင္းထားေလသည္။
စားသံုးမႈျပီးေသာအခါ သူတို႔အရမ္း
လက္ပန္းက်ေနျပီျဖစ္သည္။စိတ္ေရာ
လူေရာ ပင္ပန္းကာ အေတာ္ေမာ္ဟိုက္
ေနျပီျဖစ္သည္။
ေဒၚမိုးေက်ာ္က
“ကဲ ပရိတ္သတ္တို႔ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနျကတဲ႔
ေနာက္ဆံုးအျပစ္ဒဏ္လာပါျပီ။”
ဟုေျပာေသာအခါ လက္ခုတ္ဝါးတီးသံ
မ်ား ဝီစီမႈတ္သံမ်ား ဆူညံ႕စြာထြက္ေပၚ
လာခဲ႔ေလသည္။
“အသက္ျကီးျပီး အခ်ိန္မစီးတဲ႔ ေကာင္မ
ရယ္ ဖင္မွာဝဲေခ်ာက္ေပါက္တဲ႔ ေကာင္မ
ရယ္ ျကမ္းျပင္မွာ ပက္လက္အိပ္ထားျက
က်န္တဲ႔ေကာင္မ နွစ္ေယာက္က သူတို႔
ေပၚမွာ ေျပာင္းျပန္ေမွာက္ျပီး သူတို႔
မ်က္နွာေတြကို ဖင္နဲ႔ ခ်ိန္ထားျက”
ေဒၚမိုးေက်ာ္ေျပာသည့္အတိုင္း သူတို႔မွာ
တေသြမတိမ္းလိုက္လုပ္ရေလသည္။
ထိုစဥ္ေဒၚမိုးေက်ာ္မွ လက္ထဲတြင္
တစ္ခုခုကိုကိုင္လာခဲ႔သည္။ဝမ္းခ်ဴ
ေဘာလံုးမ်ားပင္။
ေရွးဦးစြာ မခ်ိဳမာ မ်က္နွာကို ခ်ိန္ထား
သည္႔ အရိႈးရာ ဗလပြ ဇာဇာ့တင္ပါးကို
ျဖဲကာ စအိုေပါက္ထဲသို႔ ဝမ္းခ်ဴေဂါင္းတံ
ကို စိုက္သြင္းလိုက္ရင္း ဗ်စ္ခနဲ႕ျမည္ေအာင္ညစ္ခ်လိုက္ေလသည္။ျပီးေတာ့္ ေမခိုင္တင္မ်က္နွာကို
ခ်ိန္ထားသည့္ သရဖီ၏ဖင္ေဂါင္းကို
လည္း ဝမ္းခ်ဴေပးလိုက္ေလသည္။
“ဝမ္းခ်ဴခံထားရတဲ႔နွစ္ေယာက္
ဝမ္းသြားခ်င္ရင္ သူတိုမ်က္နွာကို ခ်ိန္ျပီး
လႊတ္လႊတ္လပ္လပ္သာ ပါခ်လိုက္ေတာ့္”ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္က ေျပာသည္။
စကၠန္႔၂၀ခန္႔ျကာေသာအခါ ဇာဇာနွင့္
သရဖီတို႔၏ ဖင္ေခါင္းဝဆီမွ သံစံုတီးဝိုင္း
ပမာ အီးေပါက္သံမ်ားဆူညံ႕စြာ
ထြက္ေပၚလာျခင္းနွင့္အတူ အီးမ်ား
ဒလေဟာ ပမ္းထြက္လာပါေတာ့္သည္။
“ပူ ပူးးဘြတ္ ပြတ္ ပလပ္ပလပ္ ျပီးစ္”
္ဇာဇာနွင့္သရဖီမွာ မိမိတို႔၏ ေအာက္နႈတ္
ခမ္းကို အေပၚသြားမ်ားျဖင့္ကိုက္ရင္း
ဝမ္းဗိုက္ကိုညစ္ကာ ေမခိုင္တင္နွင့္
ေဒၚေလးမခ်ိဳမာ မ်က္နွာမ်ားေပၚသို႔
အားမနာစတမ္း အီးမ်ားပမ္းလိုက္
ေလသည္။ေမခိုင္တင္နွင့္ေဒၚေလးမခ်ိဳ
မာ၏ မ်က္နွာမွာ အီးမ်ားေပက်ံရံုသာ
မက သူတို႔ေပါက္ခ်လိုက္ေသာရူရူး
မွာ အတြင္းခံအေရွ႕ဘက္နွင္႔ထမိန္
အေရွ႕ဘက္တြင္ ရႊဲနွစ္ျပီး မ်က္နွာ
မ်ားေပၚသို႔ပါ စီးက်လာေလသည္။
“ကဲ ျပီးရင္ ေအာက္ကနွစ္ေယာက္
အီးျပန္ပါမယ့္ အလွည့္ပဲ။ေစာနက
အီးပစ္းခ်တဲ႔နွစ္ေယာက္။ျကမ္းမွာအိပ္
ထားျက”ဟု ေဒၚမိုးေက်ာ္ကေျပာရင္း
ေစာနက နွစ္ေယာက္ကို ဝမ္းခ်ဴေပး
သကဲ႔သို႔ပင္ ေမခိုင္တင္နွင့္မခ်ိဳမာ၏
စအိုမ်ားကိုလည္း ဝမ္းခ်ဴေပးလိုက္္
ရာ ခနေနေတာ့္ ေစာနနွစ္ေယာက္ကဲ႔
သို႔ပင္ အီးမ်ားဒလေဟာ ပါခ်လိုက္သည္။
အားလံုးျပီးဆံုးသြားေတာ့္ ေဒၚမိုးေက်ာ္
က သူတို႔ေလးဦးကို ဖင္ျပန္ဖံုးခိုင္းလိုက္
ျပီး ျပင္ပ တစ္ေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြား
ပါေတာ့္သည္။ ျပင္ပက ကုတင္တစ္ခုကို လက္ညိူးထိုး
ျပရင္း
“နင္တို႔ ဒီည အဲ႔မွာအိပ္ရမယ္။မိုးလင္း
ေတာ့္မွ ျပန္လႊတ္ေပးမယ္။အခုအခ်ိန္က
စျပီး မေကာင္းမႈေတြ မလုပ္ျကနဲ႔ေတာ္႔။
ေရာ့္ ဒီမွာ နင္တို႔လယ္အိပ္ေတြ ျပန္ယူ”
ဟုေျပာရင္း သူတို႔ေလးဦးလြယ္အိတ္မ်ား
ကို ျပန္ေပးေလသည္။
“ဖင္မွာ ဝဲေျခာက္ေပါက္တဲ႔ ေကာင္မေလးေရ။ေစာနက ဆရာျကီး
ေပးသြားတဲ႔ ေဆးကိုလိမ္း။အဲ႔ဆရာက
ဒီနယ္တစ္ဝိႈက္မွာ နံမည္ျကီးေဆးဆရာ
ဦးမိုးသီးပဲ။ေရာ့ နင္တို႔ကို ေရွ႕ဆက္ျပီး
ရင္နွီးစားဖို႔”ဟုဆိုျပီး အထုတ္တစ္ခုကို
ေပးလိုက္ေလသည္။
ခနေနေတာ့္သူတို႔ ေလးဦးမွာပင္ပန္း
ႏြမ္းနယ္မႈ၏ အရွိန္မ်ားေျကာင့္ ေမးခနဲ
ငိုက္မ်ည္း သြားျကေလသည္။
မည္မ်ွျကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္
မသိ။ေနေရာင္၏ျပင္းထန္စြာထိုးနက္မႈ
ေျကာင့္ မခ်ိဳမာဦးစြာနိႈးထလာျပီး
အလန္႔တျကားျဖင့္ က်န္သံုးဦးကို လွမ္း
နိႈးလိုက္ပါေတာ့္သည္။
က်န္သံုးဦးမွာလည္း မခ်ိဳမာ၏ ျပင္းထန္
စြာ လႈပ္နိုးမႈေျကာင့္ ရုတ္တရက္ နိုးထ
လာခဲ႔ေလသည္။ပတ္ဝန္းက်င္ကို
ျကည့္ရင္း အံ႔ျသတုန္လႈပ္သြားျကေလ
သည္။မိမိတို႔ ညတုန္းက ရွိေနသည္က
ပြဲေစ်းတန္းျဖစ္ျပီး ယခုမိမိတို႔ ျမင္လိုက္
ရသည္က ေတာျကီးမ်က္မည္းထဲက
သုသာန္တစျပင္ျဖစ္ေလသည္။
အုတ္ဂူမ်ားအေဖြးသားနွင့္ ကာလျကာျမင့္လွျပီျဖစ္ေသာ
သခ်ၤိဳင္းေဟာင္းတစ္ခု၏ အုတ္ဂူေလးခု
ေပၚတြင္ မိမိတို႔အိပ္ေနျကျခင္းျဖစ္သည္။
ေလးဦးသား ေျကာက္ရြံ႕ျခင္းက ထိန္းခ်ဴပ္နိုင္ျခင္းမရွိေတာ့္ဘဲ မိမိတို႔
အိတ္မ်ားကိုကိုင္ကာ ေအာ္ဟစ္ရင္း
ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးမိပါေတာ့္သည္။
ေျပးလႊားရင္းျဖင့္ ေတာထဲတြင္ သစ္ခုတ္
သမားတစ္စုနွင့္ေတြ႔ေလသည္။
ေမာဟိုက္မႈမ်ားျဖင့္ေလးဦးသား
အရုပ္ျကိဳးျပတ္လဲက်သြားေလသည္။
သစ္ခုတ္သမားမ်ားက မိမိတို႔ကို ထမ္းျပီး
တစ္ေနရာစီသို႔ ေခၚသြားေနေလသည္။
မျကာမီ ရြာေလးတစ္ရြာကို ေတြ႔ရျပီး
လူအမ်ားစုအံု႔ကာ မိမိတို႔ကို ဝိုင္းျကည့္ေနျကသည္။အသက္အေတာ္
အတန္ျကီးေသာ အဖိုးျကီးတစ္ဦးမွမိမိတို႔ ကိုျကည့္ရင္း
တစ္စံုတရာကို သေဘာေပါက္သြား
ဟန္ျဖင့္ ေရမန္းမ်ားကိုယူကာ မိမိတို႔
ေလးဦးကို ပက္ဖ်န္းလိုက္ပါသည္။
“ေျမးေလးတို႔ ဘာမွ စိတ္မပူျကနဲ႔႔ေတာ့္
အခု ေဘးကင္းရာေနရာကို ေရာက္ေန
တာကြဲ႕”ဟု ေျပာေလသည္။
သူတို႔ အေတာ္အတန္အေျကာက္ေျပ
သြားေတာ့္မွ တေရာ္ကင္းပြန္းျဖင့္
ေခါင္းေလ်ွာ္ေပးကာ အေမြးနံ႔သာမ်ား
ျဖင့္ေရမိုးခ်ိဳးသန္႔စင္ေစ၏။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့္မွ ထိုဘျကီးနွင့္
တကြ ရြာသူရြာသားမ်ားက မိမိတို႔ကို
ေမးျကေလသည္။မိမိတို႔က မေန႔ညက
ျကံုေတြ႔ခဲ႔ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
မိမိတို႔အရွက္ကြဲျကသည့္အျဖစ္မွလႊဲ၍
က်န္တာကို မခြ်င္းမခ်န္ ေျပာျပလိုက္
သည္။
“အိမ္း ေျမးေလးတို႔ေတြ႔ခဲ႔တာ ျကပ္ေတြ
ပဲကြယ့္။သူတို႔ဟာ တစ္ခါတရံ႕မွာ
ရြာတည္ျကျပီး လူေတြကို ျမဴဆြယ္
ေျခာက္လန္႔တတ္ျကတယ္။ေျမးေလး
ေျပာျပတဲ႔ ေဒၚမိုးေက်ာ္ဆိုတာ အဘတို႔
ငါးနွစ္သားေလာက္က ဒီရြာကို အုပ္ခ်ဴပ္
ခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးသူျကီးပဲကြယ့္။အဘတို႕
ဆယ္နွစ္သားေလာက္မွာ သူဆံုးသြား
တယ္။ေနာက္ျပီး ဦးမိုးသီးဆိုတာ
အဘတို႔ေတာင္မေမြးေသးဘူး။လူျကီး
ေတြ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာ။ဒီနယ္
တစ္ဝိႈက္မွာ အေတာ္နံမည္ျကီးခဲ႔တဲ႔
ေဆးဆရာတစ္ဦးပဲကြဲ႕။သူကုသရင္
မေပ်ာက္တဲ႔ေရာဂါဆိုတာ မရွိဘူးဆိုပဲ။”
ဟုေျပာသျဖင့္ ေလးဦးသားအံ႔ျသသြား
ကာ ေမခိုင္တင္၏အိတ္ကို ဝိုင္းျကည့္
ျကေလသည္။ေမခိုင္တင္မွာ တစ္ခုခုကို
သတိရသြားျပီး ဖြင္ျကည့္ရာ ညတုန္းက
ေပးခဲ႔ေသာ ေဆးဘူးေလးက ရွိေနဆဲ
ပင္။[ေနာက္သိရသည္မွာ ထိုေဆးကို
လိမ္းျပီး ေမခိုင္တင္တစ္ေယာက္ အနွစ္နွစ္ အလလက ကု၍မေပ်ာက္ခဲ႔
ေသာ ဖင္မွဝဲေျခာက္မ်ားမွာ တစ္ပတ္အတြင္း ေပ်ာက္သြားခဲ႔ေလ
သည္။]
“အိမ္း ေျမးတို႔ကိုျကည့္ရတာ
ေတာထဲဝင္တဲ႔အခ်ိန္ ေတာေစာင့္ေတာင္
ေစာင့္နတ္ေတြကို အမွားတစ္ခုခု
လုပ္ခဲ႔ျကတယ္ထင္တယ္”ဟု
အဘိုးျကီးက ေျပာသျဖင့္ သံုးဦးသား
အတန္ငယ္ ျငိမ္သက္သြားျပီး စဥ္းစား
ခဲ႔ေလသည္။
ေနာက္မွ တစ္ခုခုကို သေဘာေပါက္သြား
ျပီး“ဟုတ္တယ္အဘ သမီးတို႔ေလးေယာက္ ကားေပၚမွာ
အမဲသားနဲ႔ ထမင္းစားခဲ႔ျကတယ္။
စပါယ္ယာက လာေျပာေတာ့္ နတ္ေတြ
ကိုေတာင္းပန္လိုက္မယ္ ဆိုျပီး မေတာင္း
ပန္ျဖစ္ဘဲ ေမ႔ေလ်ာ့သြားတယ္ဟု
သူတို႔ေလးဦးျပန္ေျပာေလသည္။
“ေအး ေျမးေလးတို႔ေရ ေတာဝင္တယ္
ဆိုတာ တအားစီးကမ္းျကီးတယ္ကြယ့္။
နတ္ေတြကို ေစာ္ကားမိရင္ နတ္ကိုင္တယ္။နတ္ေတြရဲ႕ေစာင့္ေရွာက္
မႈေတြ ကင္းမဲ႔သြားတယ္။အဲ႔ေတာ့္ ျကပ္တို႔လို မေကာင္းဆိုးရြားေတြက
အလြယ္တကူ ဒုကၡေပးနိုင္ျကတာေပါ့”
ဟု ရွင္းျပေလသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ မနက္မိုးလင္းေတာ့္ ရြာသူရြာ
သားမ်ားက မိမိတို႔ကို ေလာေလာဆယ္
ကိုယ့္ရြာကိုယ္ခနျပန္ခိုင္းေစျပီး
ကားေပၚတင္ေပးျကေလသည္။
သူတို႔ျပန္စီးလာေသာကားမွာ
လာတုန္းက စီးလာခဲ႔ေသာကားပင္
ျဖစ္ျပီး ထိုစပါယ္ယာပင္ျဖစ္သည္။
[စပၸါယ္ယာ၏ ျပန္ေျပာခ်က္အရသိ
ရသည္မွာ ထိုညက ေတာထဲတြင္
မိမိတို႔ေလးဦးဆင္းေနခဲ႔ျကသျဖင့္
သူ႔မွာ အလြန္အမင္းအံ႔ျသမိေျကာင္း။
ဆင္းသည့္အခ်ိန္ ကားေပၚမွေန၍
ျကီးေဒၚတို႔ဘယ္သြားေနတာလဲ။
အဲ႔ဘက္မွာ ေတာအုပ္ေတြနဲ႕ သခ်ိဳင္း
ေဟာင္းေတြပဲ ရွိေျကာင္းမိမိတို႔ကို
ေအာ္ေျပာခဲ႔ေလသည္။သို႔ေသာ္လည္း
ျကပ္မ်ား၏ ဖမ္းစားထားမႈေျကာင့္
ထိုအသံမွာ ပြဲခင္းထဲမွေတးဂီတသံ
ေျကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေျကာင္း
အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ႔ျပီးျဖစ္သည္။]
သူတို႔ေလးဦး ရႊာသို႔ျပန္ေရာက္လာ
သည့္အခါ ရႊာသားမ်ားက အံ႕ျသျကေလ
သည္။ျဖစ္ေျကာင္းကုန္စင္ေျပာျပေတာ့္
မွ သေဘာေပါက္သြားျပီး မေသေကာင္း
မေပ်ာက္ေကာင္းကြယ္။ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဟု ေျဖသိမ့္ျကေလသည္။
ထိုမွစ၍သူတို႔ေလးဦး ျမိဳ႕သို႔လည္းမသြား
ေတာ့္ပါ။အလုပ္လည္း မလုပ္ေတာ့္ပါ။
သို႔ေသာ္လည္း မျကာခင္မွာပင္ သူတို႔
ေလးေယာက္ရႊာတြင္ က်ိက်ိတက္ခ်မ္း
သာလာျကပါေသာေျကာင့္ ရႊာသူရႊာ
သားမ်ားက အံ႔ျသေနျကေလသည္။
အဘယ္ေျကာင့္သူတို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း
သူေဌးျဖစ္သြားျကပါသလဲ?????
အေျဖကေတာ့္ အထက္ပါဇာတ္လမ္း
ေလးထဲမွာပဲ ပါဝင္ပါသည္။
ေက်းဇူးတံု႔ျပန္ေသာ အေနျဖင့္ ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားကို နွိပ္ေပးၾကပါေနာ္။စာအုပ္မ်ားေန႔တိုင္း အသစ္တင္ေပးပါတယ္။အင္တာနက္ဖြင့္ထားဖို႔လိုပါတယ္၊ေန႔တိုင္း ဝင္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါတယ္။
