ဒုတိယနတ္သမီး

ဒီအေၾကာင္း ကိုေျပာရမည္ဆိုရင္ “ေတာ္ဝင္ပန္း” အမ်ိဳးသမီး ေဘာ္ဒါေဆာင္က စရမည္မွာေသခ်ာ၏။ ေတာ္ဝင္ ပန္း ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖုံး ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တခု၏အစြန္မွာ ရွိသည္။ တဖက္ရပ္ ကြက္ ကေတာ့ သာမန္လူတန္းစား အမ်ားစုေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ဝင္ပန္း တည္ရွိရာက လည္း ဟို အရင္ကဆိုရင္ သာမန္ရပ္ကြက္တခုသာျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ လူလူသူသူ လူခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ဆန္ ဆန္ ျဖစ္ လာ သည့္ ေနရာတခုျဖစ္သည္။
ေတာ္ဝင္ပန္းကို နာမည္ႏွင့္ လိုက္သည္ဟု အရပ္ထဲမွာေရာ ဒီအနီးနား တဝိုက္မွာပါ သိၾကသည္။ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ ေလာက္ေအာင္လည္း အေဆာင္သူေတြက လွတပတ ေလးေတြမ်ားသည္။ ေတာ္ဝင္ပန္းမွ မိန္းကေလး ေတြ အ ေၾကာင္းေျပာပါက အေဆာင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာႀကီး ၏ အေၾကာင္းက စေျပာမွ ျဖစ္ပါ  မည္။ အကယ္၍အေဆာင္သူ မိန္းကေလး တေယာက္ကို သြားၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္း က မိန္းကေလး ေတြ လွသည့္  အေၾကာင္းသင္က ေျပာမည္ဆိုရင္ အေျပာခံရသူ မိန္းကေလးက “ဆရာမ ကမွ ပိုလွတာပါ” ဟုေျပာ မွာ မလြဲ အ ေသ အခ်ာျဖစ္သည္။ အေဆာင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မမွီတာ ျမင္ဖူးသူတိုင္း လက္ ခံ ၾက ရသည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
အသက္ ေလးဆယ္ကို လပိုင္းေလာက္ေက်ာ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ဘယ္သူကမဆို သုံးဆယ္ သီသီ စြန္းစ ေလာက္ ဟုသာ ထင္ေပမည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ အရြယ္တင္ႏု
ပ်ိဳသည္။ လွပေသာ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ျဖဴစင္ ဝင္း မြတ္သည့္ အသားအရည္ ရွိသည္သာမက  ထြားေသာရင္၊ က်င္ေသာခါး၊ ကား ေသာတင္ စသည့္မက္ေလာက္ စ ရာ ကိုယ္ပိုင္
ဥစၥာေတြ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အခုခ်ိန္ထိ အပ်ိဳႀကီး တေယာက္ျဖစ္ေနျခင္း က ထူးျခားအံံ့ ၾသ ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ေခ်ာလြန္းလို႔ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တာဟု
ဆိုၾက၏။
အေဆာင္သူေတြက ဆရာမ ဟုေခၚၾကသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အရင္တုန္းကေတာ့ တကယ့္ဆရာမ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ နယ္က တကၠသိုလ္တခုတြင္ လက္ေထာက္ကထိကတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ မိခင္ႀကီး ၏ က်န္း မာ ေရးအေျခအေန ေၾကာင့္ အလုပ္က ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရသည္။ အလုပ္ထြက္ကာ ျပန္လာၿပီးေနာက္ အေမျဖစ္သူကို လ ပိုင္း ေလာက္သာ ျပဳစုခြင့္ရခဲ့သည္။ မိခင္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ့ရ သည့္ ဖခင္ႀကီး ကိုျပဳစုရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ရသည့္ အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရးကို ျပန္လွည့္ မၾကည့္နိုင္တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔တြင္ စည္းစိမ္ဥစၥာက ျပည့္စုံၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ေဒၚ ႏုႏု ရွိန္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ လုပ္ခဲ့တာကလည္း ဂုဏ္အတြက္ ႏွင့္၀ါသနာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း မေနခ်င္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က မိခင္ကြယ္လြန္ၿပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာမ ဘဝတုန္းကလည္း အေဆာင္နည္းျပ၊ အေဆာင္မႈး တာဝန္ေတြယူခဲ့ ရသူျဖစ္လို႔ အိုးမကြာအိမ္မကြာ စီး ပြားေရးျဖစ္သည့္ ဒီလုပ္ငန္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဖခင္ကလည္းအားေပးသည္။ အကယ္ ၍ သူသာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့ပါလၽွင္ သမီးတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာစိုးသည္။ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္ဆိုေတာ့ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ ဝန္းဝန္း ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္အတြက္ လုံျခဳံမည္ဟု ယူဆသည္။ ဒါေၾကာင့္လား မသိပါ လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္ ခန႔္ က အဖိုးႀကီး အိပ္ေနရင္းႏွင့္ ပင္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ဇနီးသည္ ေနာက္သို႔လိုက္ပါသြားသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အေဆာင္က အခန္းေတြ က်ယ္ဝန္းသန႔္ျပန႔္၏။ ၿခံဝန္းကလည္း က်ယ္သည္။ ေရႏွင့္ မီးကို အၿငိဳ အ ျငင္ မရွိရသည္။ထို႔ ေၾကာင့္ေစ်းအနည္းငယ္ မ်ားေသာ္လည္း
လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ အျမဲလို အခန္းေတြျပည့္ ေန ေလ့ ရွိ၏။ အေဆာင္သူလက္ခံရာ မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီးမွ လက္ခံသည္။ မိဘမ်ိဳး ရိုး ႏွင့္ လက္ရွိ
တက္ေနသည့္ ေက်ာင္း သို႔ မဟုတ္ လက္ရွိလုပ္ေနသည့္ အလုပ္အကိုင္ အေနအထားကိုပါ ေလ့လာ ၿပီးမွ လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ဆရာမပီပီ ပညာအရည္အခ်င္းျမင့္
သူကို ပိုဦးစားေပးလက္ခံသည္။ ထို႔ အျပင္ ႐ုပ္ရည္ကိုလည္း ၾကည့္သည္ဟု တခ်ိဳ႕ကေျပာၾက၏။ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တရား ဝင္ မေၾကျငာပါ။ ပညာရည္ ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ကို အေလးထားေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွ မိန္းကေလးေတြက ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ မ်ားေနသည္။
အေဆာင္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္မစားခ်င္ပါကလည္း စီစဥ္ေပးသည္။ ဒီလိုလုပ္ေပး နိုင္ေအာင္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ထံတြင္ ဝန္ထမ္းအင္အား ေကာင္းသည္။ မိဘေတြ ရွိစဥ္က
ထဲက အတူေနခဲ့သူ ေဒၚေအးစိန္ ဦးစီးသည့္ အိမ္ေဖၚ ေလးေယာက္ရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္ အဝတ္မေလၽွာ္ခ်င္သူေတြ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ထံတြင္က်သင့္ေငြ ကို ေပးၿပီး အပ္လိုက္႐ုံပင္။ ထမင္းလခ ေပးထားသူ ျဖစ္ပါကလည္း ေက်ာင္းမသြားမွီ ႐ုံးမသြားမွီ ထမင္းခ်ိဳုင့္ က အ သင့္ ျဖစ္ၿပီးေလၿပီ။ ညေနဆို ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ဆိုတာႏွင့္ ဝင္းတံခါးပိတ္လိုက္သည္။
ပိတ္ၿပီးတာ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ဖခင္ႀကီး၏ လက္ရင္းတပည့္ေက်ာ္ ကုလားအဖိုးႀကီး နာရရား က ဝင္းဝတြင္ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီး ႏွင့္ ေနရာယူလိုက္ သည္။ သူက တညလုံး မအိပ္၊ ဂိတ္ဝ က သူ႔ အတြက္တဲေလးထဲမွာ ထိုင္လိုက္၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး တလက္ျဖင့္ ၿခံထဲမွာ ပတ္လိုက္လုပ္ေန၏။ မနက္ ေျခာက္နာရီ တံခါးျပန္ဖြင့္ ေပးၿပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ မနက္စာ သြားစားၿပီး တဖက္ရပ္ကြက္တြင္ ရွိသည့္ သူ၏ အိမ္သို႔ ျပန္အိပ္၏။
ညေန ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္လၽွင္ မည္သူမွ အျပင္မထြက္ရပါ။ ဒါက အေဆာင္သူေတြ အတြက္စည္းကမ္းျဖစ္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အလုပ္သမား တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရွိရင္
ထြက္နိုင္ပါသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ ညေနပိုင္းေတြ ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လမ္းေလၽွာက္ထြက္တတ္သည္။ တခါတေလ ေဒၚ ေအးစိန္ပါၿပီး တခါ
တေလေတာ့ သူမ တေယာက္ထဲပင္။ အျပင္မထြက္ရေသာ္လည္း အေဆာင္သူေတြ အ ေဆာင္ ထဲမွာ ေတာ့လြတ္လပ္စြာေနနိုင္ပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းဆရာမ ဘဝတြင္ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ပညာသင္သြားဖူးသည္ျဖစ္ရာ သိပ္ၿပီးေရွးရိုး မဆန္သည့္ အျမင္ရွိသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းကေလး ေတြကို အုပ္ထိန္းသည့္ ေနရာတြင္ ေခတ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ညႇိၿပီး လုပ္တတ္သူ အျဖစ္ အေဆာင္သူေလးေတြ ကလည္းသေဘာက် သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈက လည္း ငယ္ရြယ္သူေတြ ႏွင့္ မျခားေခတ္မွီသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာ ရွိရင္ ဆိုဆုံးမစရာ ရွိရင္ေတာ့ ႏႈတ္ေလးသူမဟုတ္ပါ။
ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြလို စကပ္အတို၊ ေဘာင္းဘီ အၾကပ္ေတြ မဝတ္ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က စကပ္ အရွည္ ႏွင့္ ဂါဝန္ေလာက္ေတာ့ ဝတ္ပါသည္။ ရည္းစားသနာ ကိစၥ
ကိုလည္း အေဆာင္မွာ လာေတြ႕ စကားေျပာ ႐ုံ ေလာက္ကိုေတာ့ မသိသလိုသာေန၏။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္ရင္လည္း ၿခံထဲမွာ ပန္းၿခံလိုလုပ္ထားသလို အရိပ္ ေကာင္း သစ္
ပင္ႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ခုံတန္းေတြထားေပး၏။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာနိုင္သည္။ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္း သို႔ မဟုတ္လူႀကီးသူမ တေယာက္ေယာက္၏ ေထာက္ခံမႈမရွိဘဲ အျပင္ကို
ညအိပ္ထြက္ခြင့္မေပးပါ။ နည္း နည္း ေဟာ့ရမ္းသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦး သုံးဦးေလာက္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္က မိဘ ေခၚၿပီးျပန္အပ္ဖူးသည္။
ထိုသို႔ ဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္းျခင္း၊ စည္းကမ္း ေကာင္းျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ၏ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြ က လည္း သေဘာက်သည္။ တခ်ိဳ႕ ျပည့္စုံသူေတြ ဆိုလၽွင္ ရန္ကုန္
မွာ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္း၊ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ ၿပီး ထားနိုင္ေသာ္ လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွာ သမီးကို တမင္လာထားတာမ်ိဳးေတာင္ရွိသည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာ သည့္ မိန္းကေလး
ေတြ ရွိသလို၊ ရာထူးႀကီးႀကီး ေတြ၏ ရင္ေသြးတခ်ိဳ႕ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီ မွာရွိသည္။ ေတာ္ ႐ုံ သင့္႐ုံ အဆင့္အတန္းမွ လာသူေတာ္ေတာ္ရွား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ နဂိုထဲက အျမတ္အစြန္း ကို အဓိက ထားသူမဟုတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေရဖိုး၊မီးဖိုး ႏွင့္ ဝန္ထမ္းစား ရိတ္ ေက်လၽွင္ေတာ္ၿပီ ဟုသေဘာထားကာ အဆင္ေျပေအာင္ျပည့္ျပည့္စုံစုံ စီမံေပးထား၏။ မီးေတြ ပ်က္တတ္ သည့္ ေႏြရာသီ ဆိုရင္ ေတာင္ စာၾကည့္ခ်ိန္အတြက္ မီးစက္ေမာင္းေပးသည္။ အခုဆိုရင္ အင္တာနက္လိုင္း ေတာင္ ယူဖို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္စဥ္းစားေနသည္။ ဒီမွာ ေနသူေတြ အားလုံးကလည္း တတ္နိုင္သူေတြ ျဖစ္ရာ အင္တာ နက္ရသည္ ႏွင့္ သူတို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဝယ္ၾကမည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ဤမၽွေလာက္ဆိုလၽွင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္အေၾကာင္းႏွင့္ အေဆာင္သူတို႔ အေျခအေန ကို အ က်ဥ္းမၽွ ငုံမိၿပီထင္ပါသည္။ ထပ္ေျပာရန္ ရွိသည္ကား ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ သူမ၏ အေဆာင္၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္ ျခင္းႏွင့္ အတူ အေဆာင္သူတို႔၏ အေျချမင့္ျခင္း အေပၚလည္း အလြန္ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ကိုယ္သူ မလည္း ေခတ္ႏွင့္တသားထဲရွိသူဟု ယူဆထားခဲ့သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးစရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြ တခုမက ၾကဳံရသည့္ ေန႔ကိုေတာ့ မပ်က္မကြက္ ေဖၚျပရန္လိုေပမည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
တခုေသာ ညေနခင္းတြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿခံဝန္း အတြင္းလမ္းေလၽွာက္ေနပါသည္။ တေနကုန္ အလုပ္ကိစၥ ေက်ာင္း ကိစၥ ႏွင့္ အျပင္ကိုေရာက္ေနၾကသည့္ အေဆာင္သူ ေတြလည္း တဖြဲဖြဲ ႏွင့္ ျပန္လာေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သြားရင္း လာရင္း ႏွင့္ ၿခံဝန္း အတြင္းတြင္ ေဖါက္ထားသည့္ လမ္းကေလးနေဘး ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း၏ အေၿခ တြင္ အာလူး ေၾကာ္လား၊
ငါးမုန႔္ေၾကာ္လား မသိသည့္ အိတ္ခြံ တခုကိုေတြ႕၍ ပန္းၿခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊတို႔ လင္မယားသိမ္း ဖို႔ က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးကာ ကိုယ္တိုင္သြားေကာက္လိုက္သည္။
ပုဏၰားရိပ္ပင္တန္း၏ ေရွ႕လမ္းေဘးတြင္ တ႐ုပ္စကားပင္ တပင္ရွိၿပီး အပင္ေျခတြင္ ခုံတန္းလ်ားေလး တခု ရိုတ္ ေပး ထားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ခုံတန္းလ်ား၌
သက္မာဆိုသည့္ မိန္းကေလးထိုင္ေနသည္။ အ သားညိဳ သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ငါးရံ့ကိုယ္လုံးေလး ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္႐ုပ္ရည္ရွိေသာ သက္မာ၏ ဖခင္သည္  ျပည္ နယ္တခုတြင္
ႀကီးႀကီးမာစတာ တေယာက္ျဖစ္သည္။ အမ္ပီဖိုး ကေလးကို နားၾကပ္တပ္ကာသီခ်င္းနား ေထာင္ ရင္း ၿငိမ့္ေနသည့္ သက္မာက သူမ၏ ေနာက္ ဖက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေန
သည္ကို လုံးဝ မသိပါ။ ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း အျပင္ တ႐ုပ္စကားပင္ကပါၾကားမွာ ျခားေနသည္။
သက္မာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အိတ္ခြံေလးကို ကုန္းအေကာက္တြင္ ျမက္ခင္းစပ္၌ ေပါက္ေနသည့္ စြယ္ေတာ္ ပင္ေပါက္ေလး တပင္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ၿခံထဲမွာ
စြယ္ေတာ္ပင္ မရွိပါ။ ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာ မွန္း မသိသည့္ အပင္ေလး ကို ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ တကၠသိုလ္ ဘုန္းနိုင္၏ ဝတၱဳ ေတြ ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ့
သူပီပီ စြယ္ေတာ္ပင္ ကို ေဒၚႏုႏု ရွိန္ သေဘာက်သည္။ဒီေနရာ မွာေတာ့မျဖစ္ ေနရာေရႊ႕ရမည္။ ပလပ္ စတစ္ အိတ္ခြံကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနရာ အပင္ကေလး ကို ေျမႀကီး ႏွင့္ ေရာကာတူးယူၿပီး ထည့္ လိုက္လို႔ရ သည္။ ေရစက္နားမွာ ေဂၚျပားငယ္ေလး တခုသြားယူလာၿပီး တူးေနတာကိုေတာင္ သက္မာမသိပါ။ ေၿမ ကလည္း ေပ်ာ့လို႔ တူးလို႔
လြယ္ပါသည္။ အျမစ္ပါေအာင္ ၀ိုက္ကာတူးၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထိပ္ဝကို ဖြင့္ကာထည့္ ေနစဥ္ သက္မာ၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေတာ့မဟုတ္ပါ။ အျပင္က ျပန္လာသည့္ သူမ၏ ေဘးခန္းက ပပ ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ လုံးႀကီးေပါက္လွ ႏွင့္႐ုပ္ရည္လည္းေခ်ာသည့္
ပပက  သက္မာႏွင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လၽွက္ ျဖစ္သလို ေက်ာင္းမွာလည္း တတန္းထဲတက္ေနသည့္ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္သည္။ နားမွာနားၾကပ္ တပ္ၿပီး စကားေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ရာသက္မာ အသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။
“ေကာင္မ၊ ကုံးကြ လာပါလား၊ နင့္ကို မ်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆာ္လႊတ္လိုက္လဲ”
ေနာက္မွာ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ကို ႏွစ္ေယာက္လုံး မျမင္ၾကပါ။ ပပ ခုံတန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္သံၾကားရသည္။
“သက္မာရယ္ နင့္အသံႀကီးက က်ယ္လိုက္တာ၊ နားၾကပ္ခၽြတ္ၿပီး ေျပာစမ္းပါ”
“ေအးပါ၊ ေအးပါ ခၽြတ္လိုက္ပါၿပီ၊ နင့္ၾကည့္ရတာ ေျခေထာက္ေတာင္ မနည္းသယ္ေနရတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္လိုက္လို႔တုန္း”
“မွတ္ေတာင္ မမမွတ္မိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ”
ပပ၏ အသံက ႏြမ္းေဖ်ာ့ ေနသည္။
“မ်က္လုံးေတြလဲ စင္းလို႔ အခုထိ ဖီးတက္ေနတုန္းလား၊ ဘယ္မွာတုန္း၊ ခါတိုင္းလို မ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းအခန္း ပဲ လား”
“မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ သူတို႔ဖဲဝိုင္းရွိလို႔တဲ့၊ မရမ္းကုန္း ဖက္က Inn တခုကိုသြားတာ”
“ဘယ္လိုလဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိရဲ့လား”
“ရွိပါတယ္၊ လူလဲရွင္းတယ္၊ နာမည္ေတာ့ ငါလဲ မဖတ္မိဘူး”
ခ်စ္သူႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတခုသို႔ သြားသည့္ အေၾကာင္းကို ထမင္းစားေရေသာက္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေျပာေနသည့္ သူ ငယ္မ ႏွစ္ေယာက္၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္
လက္ေတြတုန္လာသည္။ ထိုင္ရာကေန ထရပ္လိုက္ ရင္ ျမင္သြားၾကမွာစိုးၿပီး မလႈပ္မယွက္ ဆက္၍ထိုင္ေနရသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြစို႔လာတာကို ေတာင္ သုတ္မပစ္ နိုင္ရွာပါ။
“ဘယ္သူေျမႇာက္ေပး လိုက္တယ္မသိပါဘူး သက္မာရယ္၊ အားေဆး အေကာင္းစားတဲ့၊ အဲဒါေသာက္ၿပီးေတာ့ ငါ့ ကို ဒုကၡ ေပးေတာ့တာပဲ၊ တခါၿပီး ဖို႔ တနာရီေလာက္ၾကာတယ္၊
လူလဲေသခ်င္ေစာ္နံလာတာပဲ၊ အခုထိနာေနတုန္း ပဲ၊ ဗိုက္ေတာင္ေအာင့္တယ္”
“မွတ္ၿပီလား၊ ရဲမင္းစိုးကို မျဖတ္ပါနဲ႔ လို႔ငါတားရဲ့သားနဲ႔ နင္နားမွ မေထာင္တာ၊ မ်ိဳးကို ႐ုပ္ကိုက ထန္တဲ့ ႐ုပ္”
“ေဆးေသာက္လိုက္လို႔ပါဟယ္၊ အရင္ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေျပာခဲ့တယ္၊ ေရခ်ိဳး လိုက္ဦးမယ္ ဟာ၊ ဒီညေတာ့ TV ေတာင္ၾကည့္နိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး”
“ေဟ့ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ အတင္းတုတ္ေနတာလဲ”
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး မမစႏၵာ”
ပပ ေလးတြဲ႕သည့္ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အေဆာင္ဖက္ကို ေလၽွာက္သြားသည္။ ေနာက္ေရာက္လာသည့္ စႏၵာက ေတာ္ဝင္ပန္း ၏ ၀ါရင့္ အေဆာင္သူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူဘဝကထဲက ေနခဲ့ၿပီး အခုဆိုရင္ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ႀကီးတခုမွာ ေဒၚလာအမ်ားႀကီးရသည့္ မန္ေနဂ်ာမေလး တေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အနည္းငယ္ ပိန္သေယာင္ရွိ ေသာ္လည္း သူ႔တိုင္းအတာႏွင့္ သူၾကည့္ေကာင္းသူေလး ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆုံး အေဆာင္ သူ လည္းျဖစ္သည္။
“မိပ က ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေလတိုက္ရင္လဲမယ့္ ပုံနဲ႔၊ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ ဆီက ျပန္လာတာလား”
“ေသခ်ာတာေပါ့ မမရယ္၊ မ်ိဳးကို ဆိုတဲ့ ငနာလက္ခ်က္ေပါ့၊ အဲဒီေကာင္သိပ္မႊန္တာ”
“အင္းေပါ့၊ ပပ လိုအလုံးအထည္နဲ႔ ေတာင္ယိုင္ဆင္းလာတာပဲ၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ သက္မာခ်စ္ခ်စ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ”
“ၿငိမ္းခ်မ္း က ေအးေဆးပါ၊ သက္မာ သေဘာမတူပဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး”
“ဒါေပမယ့္ သက္မာက လည္းအျမဲသေဘာတူတယ္ မဟုတ္လား”
ရယ္သံေလးေတြ လြင့္လာေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမွာမခ်ိဳပါ။ အေဆာင္မွာ အသက္အႀကီးဆုံး၊ ၀ါအရင့္ဆုံး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ဒီကေလးမေတြ ကို မဆိုမဆုံးမသည့္ အျပင္ မိမိ ကိုလည္း ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာကို အသိမေပး သည့္ စႏၵာ ကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး အျပစ္တင္ေနမိသည္။
“သက္မာ တို႔က တခါတေလ မွပါ မမရယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၾကဳံတာမ်ိဳးမွ တညင္ေက်ာက္တန္း ဖက္ကို ကား ေမာင္းထြက္ၾကတာေလာက္ပါ၊ ဟီး …ဟီး”
“တခါ တေလ ဆိုေပမယ့္ မေပါ့နဲ႔ေနာ္၊ ၿငိသြားရင္ခက္မယ္”
“ၿငိမ္းခ်မ္းက သက္မာထက္ေတာင္ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္၊ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ အျမဲတမ္း ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္”
“ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သက္မာ အလုပ္မရႈပ္ေတာ့ဘူး”
“အင္း …. ပပ ကေတာ့ေဆးထိုးတယ္၊ ညီမေတာ့ ေဆးခန္း မသြားရဲေပါင္၊ ရွက္စရာႀကီး၊ တကယ္ေတာ့ ရည္းစား ထားရတာလဲ ရႈပ္ပါတယ္၊ မမစႏၵာလို အတုႀကီးသုံးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။”
“ေဟာေတာ္ … ရွင္က ဘယ္လိုသိတာတုန္း၊ ေခ်ာင္းစရာ အေပါက္လည္း မရွိပါဘူး ရွက္လိုက္တာ”
“ကိုယ့္ညီမေလးပဲ မရွက္ပါနဲ႔၊ သက္မာ ကလည္း မမအခန္းထဲမွာ ကပ္ေၾကးလာရွာရင္း မေတာ္တဆေတြ႕တာပါ၊ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာဘူး၊ စိတ္ထဲမွာပဲထားတယ္”
စႏၵာလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါလားဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္ေနမိသည္။
“ငါ့ ညီမေလး လိမ္မာတယ္၊ ညက်ရင္ လဘက္သုတ္ေကၽြးရမယ္”
“ဒါနဲ႔ မမ အဲဒါကို ဘယ္ကသြားဝယ္တာလဲဟင္”
“လက္ေဆာင္ရတာ၊ မ တို႔ဆီကို project နဲ႔လာတဲ့ ေဖာ္ရိန္နာမ တေယာက္လက္ေဆာင္ေပးသြားတာ၊ သူက စႏၵာ နင့္မွာရည္းစားရွိလားတဲ့၊ အရင္ကရွိတယ္ အခုမရွိဘူး
ဆိုေတာ့ sex ကိစၥ စိတ္ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ သလဲ ေမးတာနဲ႔ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ လို႔ေျပာလိုက္တာ ျပန္ခါနီး အဲဒါႀကီး ေပးသြားတာပဲ”
“သူသုံးတာလား”
“အသစ္ပါ၊ သူက ႏွစ္ခုေတာင္ယူလာတာတဲ့”
“အႀကီး ႀကီးပဲေနာ္၊ မမ မနာဘူးလား”
“Gel သုံးရတာေပါ့၊ ကေလးေတြ သုံးတဲ့ Baby Oil ဆိုတာေလ အဲဒါနဲဲ့ ရတယ္၊ Water Gel ဆိုလဲရတယ္”
“ေခါင္းလိမ္းတဲ့ ဟာလား”
“အင္းေပါ့၊ သူကေတာ့ သူ႔ဆီနဲ႔ သူေပးသြားတာပဲ၊ ကုန္သြားတာနဲ႔ သူ႔ကို e-mail ပို႔ေမးေတာ့ နင္မဝယ္ခ်င္ရင္ Water Gel သုံးတဲ့၊ အမယ္ေလး သူျပန္ယူသြားတဲ့ ဟာႀကီး ညီ
မေတြ႕ရင္ လန႔္မယ္၊ အထစ္အထစ္ အရစ္အရစ္ ေတြ နဲ႔ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ သူကေျပာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးမွ ပိုထိတာတဲ့”
“သက္မာ လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းနဲ႔ ျပတ္ရင္ မမ လမ္းစဥ္ လိုက္ရင္ေကာင္း မလားမသိဘူး”
“အတုက အစစ္ေလာက္ဘယ္ေကာင္း မလဲ ညီမရယ္၊ တို႔ က ႀကိဳက္မယ့္လူမရွိလို႔”
“မမ ေျပာဖူးတဲ့ စလုံးက လူႀကီးကေရာ”
“ဟိုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီ၊”
“မမ က ႏွစ္မ်ိဳးလုံးၾကဳံဖူးေတာ့ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္၊ အတုနဲ႔ အစစ္ ေတာ္ေတာ္ကြာသလား”
“ကြာတာေပါ့၊ အတုကို အစစ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္တူေအာင္လုပ္ထားလုပ္ထား အစစ္ကို မမွီဘူး”
“အင္း … မမ ဆီက ဟာကေတာ့ တကယ့္ အစစ္အတိုင္းပဲေနာ္၊ ေသြးေၾကာေတြ ေတာင္ပါတယ္”
“ဒါေပမယ့္ အထိအေတြ႕က်ေတာ့ ကြာတယ္ ညီမရဲ့၊ လူ က်ေတာ့ အေပြ႕အဖက္ အနမ္းေလးေတြပါတယ္ ေလ၊  အတုက်ေတာ့ စိတ္မေကာက္ဘူး၊ သဝန္မတိုဘူး၊ သုံးၿပီးတာနဲ႔အိပ္ယာေအာက္ ထိုးထည့္လိုက္႐ုံပဲ၊ ကဲပါ ေမွာင္ ေတာင္ ေမွာင္ေတာ့မယ္ အထဲဝင္ရေအာင္၊ သိခ်င္ ညက်မွ ဆက္ေမး ဟုတ္လား”
စႏၵာ ႏွင့္ သက္မာ အသံေတြေဝးသြားသည္ အထိ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငူငူႀကီး ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္လာေတာ့ မွထမိ၏။ ထိုင္ေနတုန္းက မသိေသာ္လည္း
ထလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ထုံက်ဥ္ေနသည္။ လက္စ ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး ကို အေဆာင္အဝင္ဝ၏ ညာဖက္နားက လြတ္ေနသည့္ေနရာမွာ သြားျပန္စိုက္ လိုက္ၿပီး
အနားေရာက္လာသည့္ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို ေရေလာင္းခိုင္းကာ အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ သည္။
“ဆရာမ …ဆရာမ”
လမ္းမွာေတြ႕သည့္ အေဆာင္သူမိန္းကေလး တေယာက္က ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဖက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။
“ဘာလဲ သမီး”
“ဆရာမ ထမိန္ ေနာက္မွာ ကြက္ေနတယ္”
လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ စိုစိစိ ေခ်ာက်ိက်ိ ႏွင့္ျဖစ္ေန၍ အခန္းထဲ ျမန္ျမန္ေျပးဝင္ၿပီး မီးေရာင္ႏွင့္ ျဖန႔္ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ေလးလက္မ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ အကြက္ႀကီးတကြက္ကို ျမင္ရသည္။ ေသြးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ကလာသနည္း ဟု စဥ္းစားေနဆဲ မသိစိတ္၏ ေစ့ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ေပါင္ၾကားကို လက္ႏွင့္ စမ္းလိုက္ရင္း
ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လုံး ေအးစက္ ေတာင့္တင္းသြားရသည္။ သူမ၏ မိန္းမအဂၤ ါ အဝတြင္ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္ကို စမ္းလိုက္မိသည္ႏွင့္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းႏွင့္
တြဲထားသည့္ အိမ္သာထဲသို႔ အေျပးဝင္လိုက္မိ ပါေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သူမ အလြန္ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားခဲ့ရသည့္ အေဆာင္သူတခ်ိဳ႕၏ လိင္မႈကိစၥ အေပၚသေဘာထား ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္က်င့္ သုံးေနမႈကို အမွတ္မထင္သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ကို အလြန္အေႏွာက္အယွက္ေပးသည္ ကို အထူး ေျပာရန္လိုမည္ မထင္ပါ။ သူမ ခမ်ာ အရမ္း လည္းထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္မိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြ ၾကား ရၿပီးကထဲက ေခါင္းထဲမွာ
ဒါကိုပဲ ေတြးေနမိသည္။
“good morning ဆရာမ၊ မဂၤလာပါ”
တက္ႂကြလန္းဆတ္သည့္ အသြင္ျဖင့္ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည့္ စႏၵာ့ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏႈတ္ မဆက္မိေသးပဲ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အိပ္ေရးမဝ လို႔ ငူငူ
ေငါင္ေငါင္ျဖစ္ ေနသည့္ သူမႏွင့္ ဆန႔္က်င္ စြာပင္ စႏၵာက ၾကည္လင္ဖ်တ္လတ္ေန၏။
“ေအာ္ ...ေအး ...မဂၤလာပါကြယ္”
မီးခိုးေရာင္ရင့္ရင့္ ကုတ္ႏွင့္ စကပ္ရွည္ကို ဆင္စြယ္ေရာင္ကိုယ္ၾကပ္ျဖင့္ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ ထားသည့္ စႏၵာက ျပန္ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲမွာဝင္ထိုင္သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္းက မနက္
စာေတာ့ စီစဥ္မေပးပါ။ အေဆာင္သူေတြက ေဒၚေအးစိန္၏ ေကာင္မေလးေတြကို မုန႔္ဖိုးပဲ ဖိုးေပးၿပီး စီစဥ္ ခိုင္းတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိသလိုပင္ ေနပါ ၏။ အခုလည္း စႏၵာက
ေကာင္မေလး ေတြ ဝယ္ေပးထားသည့္ မုန႔္ဟင္းခါးစားေနသည္။
ဟိုတေလာကမွ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္သည့္စႏၵာက တေဆာင္လုံးကို မုန႔္ေကၽြးတာျပန္မွတ္မိသည္။ လူက ပိန္ပိန္သြယ္ သြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စႏၵာ့ရင္သားေတြကေတာ့ ဖြံ့ၿဖိဳးသည္ကို အခု
မွေဒၚ ႏုႏုရွိန္ သတိထားမိပါသည္။ ဒါေတြက သူမ၏ ခ်စ္သူအတြက္ ကစားကြင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ လိင္တံအတု ျဖင့္ စိတ္ ေျဖေနသည္ ဆိုသည့္စႏၵာ့ ကို နားမလည္နိုင္သလို ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရသနည္းဟု သိခ်င္စိတ္လည္းျပင္း ၿပ မိသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးမွာ အပ်ိဳျဖစ္ခဲ့ၿပီး အခုဆိုရင္အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ဆို သည့္ကာလတခုမွာ လိင္ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သ လို ေနခဲ့ပါလိမ့္ဟုလည္းေတြးမိ၏။ အရြယ္ ေရာက္ သည္စမွၿပီး ေယာက္်ားသားေတြ၏ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြ ပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ ၾကဳံ ခဲ့ၿပီး သည့္အတြက္ မိမိ
လွသည့္ အေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိပါသည္။ လက္တြဲေဖၚေယာက္်ားသား တေယာက္ ရဖို႔ ဘယ္ လိုမွ မခက္ပါ။ ခုအရြယ္ အထိတိုင္ေအာင္ ကမ္းလာသည့္ လက္ေတြကို ေရွာင္ဖယ္
ေနရသည္ မဟုတ္ပါ လား။ ရတာမလို လိုတာမရဟု အပ်ိဳႀကီးေတြကို ေျပာစမွတ္ရွိၾကေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ ကေတာ့ လိုခ်င္သူ မ်ားလြန္းျခင္းေၾကာင့္ တေယာက္ထဲ  ျဖစ္ရျခင္းလို႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္ဆိုနိုင္ ပါသည္။ မ်ားျပားသည့္ ကမ္းလွမ္းမႈ  ေတြ ၾကားမွာ ဘာကိုေရြးရမွန္း မသိနိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ ရ သည္။
မ်က္စိမွိတ္ေရြးခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ လည္း  ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတပ္မက္မိခဲ့။ အခ်စ္ဆိုသည့္ အရာက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွလုံးသားတံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္လာဖို႔ အသာ ထား၊ တံခါးေခါက္သံေလးပင္ မေပးခဲ့ေပ။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ အလွဆုံးႏွင့္ အေတာက္ပဆုံးအခ်ိန္မွာ မိဘစကားနားေထာင္ သည့္ သမီးအလိမၼာ ဘဝမွာ ေက်နပ္ေနခဲ့မိသလို အထင္ႀကီးအားက်သည့္ ဆရာမ ဘဝ
ကို ေရာက္နိုင္ေရးအတြက္ စာႀကိဳးစားဖို႔ကို သာစိတ္သန္ခဲ့၏။ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ဆရာမျဖစ္ခ်င္ သူက လူမႈေရးပိုင္းမွာသန႔္ရွင္းဖို႔ လိုသည္ဟု ေတြးခဲ့မိ တာ ေၾကာင့္လည္းပါသည္။
တကၠသိုလ္ဆရာမ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာမ ငယ္ငယ္လွလွေလးကို အရိုအေသ မတန္ ေစရန္ အိေျႏၵႀကီး တခြဲသားႏွင့္ ေနရသလို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္း ထုံးစံ နိုင္ငံျခားပညာသင္သြားခြင့္ ရဖို႔ အေရး အတြက္စာေတြပိုႀကိဳးစားရျပန္ေသာေၾကာင့္ ေမတၱာေရးမွာလစ္ဟင္းရျပန္သည္။ နိုင္ငံရပ္ျခားက ရ သည့္ဘြဲ႕၊ လက္ေထာက္ကထိက ဆို သည့္ရာထူးႏွင့္ ျပည့္စုံလာျပန္ေတာ့လည္း မေမၽွာ္လင့္ဘဲ မိခင္ႀကီး၏ က်န္းမာေရးက ဝင္ လာသည္။
တန္ဖိုးထားခဲ့သည့္ ဆရာမအလုပ္ကိုစြန႔္ၿပီး ျပဳစုခဲ့သည့္တိုင္ မိခင္ကိုဆုံးရျပန္ေသာအခါ ဖခင္ ကိုလည္း တဦး ထဲ ပစ္မထားနိုင္လို႔ အေဖနားမွာပဲ ေနရင္း ေနာက္ေတာ့ အေဆာင္
ဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါ အေဖတလွည့္ အေဆာင္တ လွည့္ အခ်ိန္ေပးရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္။ ဖခင္ မရွိေတာ့သည့္ အခါမွာလည္း နာမည္ရေနသည့္ အ ေဆာင္ကို ႀကိဳးစားေစာင့္ေရွာက္ ေနရသျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေထြလီကာလီ စိတ္မ်ားခ်ိန္မရခဲ့ပါ။
အခုေခတ္ကာလမွာ သမီးရည္းစား စံႏႈံးေတြ ေျပာင္းလဲ ကုန္ၿပီလားဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဇေဝ ဇဝါ ျဖစ္ရသည္။ ဆိတ္ ကြယ္ ရာမွာ သြားၿပီး လိင္ဆက္ဆံၾကျခင္းက ဟိုတုန္းက အတြဲေတြ
ပန္း ၿခံသြားၾကသလို ႐ုပ္ရွင္သြား ၾကည့္ၾက သလို သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတခုလို႔ သတ္မွတ္ ထားလိုက္ၾကၿပီထင္ပါသည္။ မိန္းကေလး သိကၡာ၊ အပ်ိဳစင္ ဂုဏ္ျဒဒ္၊ စသည့္ သတ္မွတ္ ခ်က္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ေလၿပီ။
ေက်ာင္းဆရာမ မဟုတ္ေတာ့သည့္တိုင္ ဆရာမစိတ္၊ ဆရာမက်င့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာက္မ သြားပါ။ အေဆာင္သူေတြ ဆိုတာကလည္းသူမ၏ ေက်ာင္းသူတပည့္ေလးေတြ၏ အရြယ္
သာျဖစ္ရာ တပည့္ေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားမိ ပါသည္။ ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ တြင္းက ပန္းက ေလးေတြလို သေဘာထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္၊ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္စိတ္ အျမဲရွိခဲ့သည္။
သူမ၏ ပန္းကေလးေတြ လွပၾကပါသည္။ လန္းဆန္းတင့္တယ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေတြး အျမင္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ႏွင့္ မ်ားစြာျခားနား ခဲ့ၿပီမွာ
အမွန္ျဖစ္ ေတာ့၏။
ဒါေပမယ့္ သူမ၏ မိန္းကေလးေတြက အလုပ္ခြင္မွာ ေက်ာင္းစာမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကပါ သည္။ ရည္းစား ထား ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားႏွင့္ အိပ္ေသာ္လည္း စိတ္ေလၿပီး ဆုံးရႈံး
တာမ်ိဳး လည္း ရွိမေနၾကျပန္။ အိပ္ေရးမဝလို႔ ရီေဝ ေနသည့္ ေခါင္းကို ခပ္သာသာခါရင္း ဘာကိုနား လည္ရမွန္း မသိသည့္အျဖစ္ကို ေတြးေနမိ၏။
သက္မာ၊ ပပ ႏွင့္ စႏၵာတို႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳမစစ္ၾကေတာ့တာ သိၿပီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္မိန္းကေလး ေတြေရာဘယ္လိုလဲဟု သိခ်င္လာမိသည္။ အားလုံးေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္နိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အ ေဆာင္က မိန္းကေလး တဝက္ေလာက္ေတာ့ သက္မာတို႔ အတိုင္းျဖစ္ေလာက္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။သိခ်င္စိတ္ ကိုမထိန္းနိုင္ေတာ့သည့္ အခါ အေဆာင္မွာ မိန္းကေလး တေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေန႔ လည္ခင္းတခုမွာ အ ခန္းေတြထဲဝင္ရွာမိေတာ့သည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အခန္းတိုင္း၏ ေသာ့ေတြရွိေနသည္ကို ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကလည္း လိုလိုမယ္မယ္ သိမ္းထားေသာ္လည္း တခါမွထုတ္မသုံးခဲ့ ဖူးပါ။ ဒီတခါမွ ထုတ္
သုံးမိျခင္းျဖစ္ပါ၏။  အေဆာင္ က အိမ္မ ႏွင့္တဆက္ထဲျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ကျဖစ္ေစ ေအာက္ထပ္ကျဖစ္ေစ အေဆာင္ ဝရံတာ သို႔ တန္း ဝင္နိုင္သည္။ အဂၤလိပ္စာလုံး L ပုံစံျဖစ္ေအာင္ အိမ္၏ ေျခရင္းဖက္ အျခမ္းကို ၿဖိဳၿပီး ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ား ရွည္ ႀကီး ႏွင့္ တဆက္ထဲ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖိုႏွင့္ ထမင္းစားခန္း ကိုေတာ့ အိမ္မ ထဲမွာထည့္ထား၏။ အခန္း ေျခာက္ခန္းပဲ ရွိသည့္ ေအာက္ထပ္ကို အရင္ဝင္ၾကည့္သည္။ ေအာက္ထပ္က မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕က ဒီ ႏွစ္မွ ေရာက္လာသည့္ လူသစ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲ ျဖစ္ရေသာ္ လည္း အားတင္းၿပီး ေလ့လာ မိ၏။ သာမန္မိန္းကေလး ေတြ၏ အခန္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ တံမ်က္စည္း လွည္း ဖို႔ ေတာ့ ဒီကေလး မေတြပ်င္းပုံရသည္။
အေပၚကိုတက္သည့္ အခါက်ေတာ့ အရင္ဆုံး နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရသည့္ သက္မာ၏ အခန္း ႏွင့္ ပပ၏ အခန္းကို ရွာသည္။ ရွာသည္ဆိုတာ က လည္း လက္ရာေျခရာ
မပ်က္ရေအာင္သတိထားၿပီး ၾကည့္ရတာျဖစ္ သည္။ အိပ္ယာေပၚ စားပြဲေပၚ ႏွင့္ ေသာ့ခတ္ မထားသည့္ ဘီရိုမ်ား အံဆြဲမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း မ်ိဳးေလာက္ပဲ လုပ္နိုင္သည္။ ေသာ့
ခတ္ထားတာေတြ ဆိုရင္ ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေပ။ သက္မာႏွင့္ ပပ ဆီမွာ ဘာမွထူး ျခားတာ မေတြ႕သျဖင့္ က်န္တဲ့ အခန္းေတြ လိုက္ ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းသူေလး
တေယာက္၏ အံဆြဲထဲတြင္ ကြန္ဒြန္ ႏွစ္ခုသုံးခု ေတြ႕သည္။ တျခား တေယာက္ ဆီမွာေတာ့ ပဋိသေႏၶ တားေဆးကဒ္ ေတြ႕၏။ ဒါဆိုရင္ သူ တို႔လည္း ပပ တို႔ ႏွင့္ လိုင္းတူလို႔
သတ္မွတ္ နိုင္သည္။ က်န္အခန္းေတြ မွာေတာ့ အဝတ္ေတြပြရႈပ္ေနတာ၊ သုံး ၿပီးသား လစဥ္သုံးဂြမ္းထုပ္ ကို ေတြ႕ရာစကၠဴ ႏွင့္ ပတ္ၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ဒီတိုင္းပစ္ထားတာ၊
ေနၾကာေစ့၊ ဆီး ထုပ္ အခြံေတြ မ်ားေနတာ ဒီေလာက္ပဲ ေတြ႕ရသည္။
စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ အျပင္ဖက္ အက်ဆုံး အေပၚထပ္ေထာင့္ စြန္းမွာဆိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဆုံးမွဝင္ျဖစ္၏။ အခန္းေတြ အားလုံးထဲမွာ စႏၵာ့ အခန္းက အလင္းေရာင္အရဆုံး
အေကာင္းဆုံး အခန္းျဖစ္သလို အသန႔္ရွင္းအ သပ္ရပ္ ဆုံး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ စႏၵာက အျမဲသန႔္ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္သလိုသူမ၏ အခန္းက လည္း အခန္းရွင္ အတိုင္း
ပင္ျဖစ္ေနသည္။ သက္တမ္းရွည္ အေဆာင္သူျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က အေကာင္း ဆုံးအခန္း ကိုေပးခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္မႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာေတြ ႏွင့္ ေဝးသည္မွ အပ ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းၿပီး အလင္းေရာင္ရသည့္ အခန္းကို သေဘာက်လို႔ စႏၵာ မေနေတာ့ရင္ေျပာင္းေန ခ်င္ပါသည္ ဟု ႀကိဳေျပာထား
သူေတြေတာင္ရွိပါသည္။
အခန္းထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားထဲတြင္“ ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ယာေအာက္ကို ထိုးထည့္လိုက္႐ုံပဲ” ဆိုသည့္ စႏၵာစကားကို ၾကားေယာင္လိုက္မိၿပီးေနာက္တြင္ ေမြ႕ယာကို
အသာေလး မၿပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျခရင္းဖက္ မွာ ဘာမွမေတြ႕၍ အလယ္ေလာက္ကို မလိုက္ေတာ့မွ အျဖဴလိုလို မီးခိုးလိုလိုအေရာင္ျဖင့္ ရာဘာအေခ်ာင္းႀကီး ဘြားကနဲ
ထြက္လာသည္။ စကၠဴ တရြက္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ္လည္း အားလုံးကို ငုံမိေအာင္မအုပ္နိုင္။ ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ အရင္းဖက္ က အျပားဝိုင္းဝိုင္းတခုက အျပင္သို႔ထိုးထြက္ေနသည္။
ထုပ္ထားသည့္ စကၠဴမွာ ေရအနည္းငယ္စိုစြတ္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲ ေမြ႕ယာ ကို ျပန္ခ်ဖို႔ေမ့ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနမိတာကို သတိ မ ထားမိပါ။ ေယာက္်ားတေယာက္၏ တန္ဆာက ဒီေလာက္အရြယ္ အစားရွိသလား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းမျမင္ ဖူး သည့္အတြက္ ထူး
ဆန္းေနသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး စႏၵာ့ ၏ ကိုယ္ေလးထဲသို႔ ဒါႀကီးထိုးထည့္လို႔ ရသည္ဆိုတာ ကို လည္းအံံ့ၾသေနမိပါသည္။
ၾကည့္ေနရင္း အသက္ရႈျမန္လာၿပီး ေမြ႕ယာကိုင္ထားသည့္လက္ေတြ တုန္ေနေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိျပဳလိုက္ မိ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ အနားစပ္ကေန ပင့္မထားမိသည့္ ေမြ႕ယာ
ကိုလႊတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အိပ္ယာခင္း အ နား စေလးေတြကို ညီညီညာညာ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးရင္း လူက ကတုန္ကရီျဖစ္ေနသည္။ လက္ဖဝါး ေတြမွာ ေခၽြးျပန္ ေနၿပီး နဖူးစပ္မွာလည္းေခၽြးေတြသီးေန၏။ အသက္မဲ့သည့္ ေယာက္်ားအဂၤ ါ အတုတခုကို ျမင္ရ သည့္အ စား သက္ရွိအဆိပ္ျပင္းေႁမြ တေကာင္ကိုျမင္ေတြ႕ရသလို တုန္လႈပ္ေမာပန္း ေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ သက္မာက အ စစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည့္ အရာကို တပိုင္းတစသာျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
လက္ရာေျခရာ ပ်က္မပ်က္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့သည့္ တိုင္ေအာင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္တုန္မ ေပ်ာက္ေသးပါ။ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ခိုင္းၿပီး ေသာက္လိုက္ရသည္။ တေန႔ လုံး လည္း အခန္းေအာင္းေနမိ၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေစ်းဝယ္ဖို႔ ကားေမာင္းပို႔မည္ေျပာထားတာကိုေတာင္ မထြက္ ခ်င္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေဖၚတ ေယာက္ထည့္ေပးၿပီး တကၠဆီ ႏွင့္သြားခိုင္းလိုက္ရသည္။
အခန္းသာေအာင္းေနေသာ္လည္း ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ စာဖတ္လိုက္၊ အိပ္ ယာ ထဲမွာလွဲလိုက္ ႏွင့္ အ ခ်ိန္ေတြကုန္သြားသည္။ ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြ
အေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားေနမိ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔ေခတ္က ရည္းစားဘဝ မွာနယ္ေက်ာ္ျခင္း မရွိမဟုတ္၊ ရွိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဟု ထင္၏။ တေလာ တုန္း က
သူငယ္ ခ်င္းဆရာမ တေယာက္ အလည္လာစဥ္ေျပာျပသြားသည့္ သူမ၏ တပည့္ေတြက ေယာက္်ားေလး ေရာမိန္းကေလးပါ တအိမ္ထဲတူတူငွားေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ၾကသည့္
အေၾကာင္းေျပာသြားစဥ္က သိပ္မယုံခ်င္ သ လိုျဖစ္ခဲ့ တာကိုျပန္ေတြးမိသည္။
“နင္တို႔က မေျပာဘူးလား”
“ေျပာလဲရမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ငါတို႔တုန္းကလို အစိုးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူးဆို ေတာ့ သူတို႔ဖာသာ အျပင္မွာေနခ်င္သလို ေနေနၾကတာ တို႔လဲ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ”
နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ သမီးရည္းစား အတူတူေနၾကတာမဆန္းပါ။ ဒါသူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ႔ လို႔ပဲ နားလည္ခဲ့ သည္။ အခုေတာ့ ဒီကိုလည္း ထိုယဥ္ေက်းမႈ ကူးစက္
လာသည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။ မိိမိ အ ေဆာင္က မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ ဟု ထင္ထားမိတာ အလြဲႀကီးလြဲေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ ရ ပါသည္။ အေဆာင္မွေန ေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အလုပ္ကို ထြက္သြားၿပီးသည့္ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္လိုမွ မတတ္နိုင္ပါ။ အေဆာင္ျပန္ဝင္လာမွ သူမတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရေပမည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဆာင္မွာမဟုတ္တ႐ုတ္လုပ္မေန ရင္ၿပီးတာပဲဟု စိတ္ကိုေလၽွာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ စႏၵာ့လို ကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္နားလည္ရမည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မေတြးတတ္ျပန္ပါ။ အေဆာင္ စည္း ကမ္းကိုေဖါက္ ဖ်က္ၿပီး ေယာက္်ားေခၚလာျခင္းလည္း မဟုတ္၊ သက္မဲ့ပစၥည္းတခုကို အသုံးခ်ၿပီးသူမ၏ ဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းသာျဖစ္ရာ တားျမစ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ တားျမစ္ရမည္ မွန္းလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေျဖမ ထုတ္နိုင္ပါ။
“ေတာ္ၿပီ၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကေတာ့၊ ငါ့ အေဆာင္မထိခိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ရႈပ္ေထြးေနသည့္ ဦးေခါင္းႏွင့္ တေနကုန္ေညာင္းခ်ိေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာကို ေျဖေလ်ာ့ရန္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
အဝတ္အစားခၽြတ္ရင္း မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။
၀ါဝင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ရင္သားေတြက ခရမ္းေရာင္ဘရာစီယာထဲက အျပင္ကိုအတင္းတိုးထြက္ေနၾကသည္။ ဘရာ စီ ယာကို ခၽြတ္လိုက္လို႔ ခြက္ထဲကေန ထြက္လာသည့္ တိုင္ ရင္သားေတြက ေလၽွာက်သြားျခင္းမရွိဘဲ တင္းတင္း ရင္းရင္း ေနရာ တက်ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ေလးဆယ္ ရွိသည့္တိုင္ ေလ်ာ့တြဲျခင္း မရွိေသးသည့္ရင္သား ေတြကို လက္ႏွင့္အသာမၾကည့္မိသည့္ အခါတြင္တကိုယ္လုံးၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထလာ သလိုခံစားရသည္။
ရင္သားေတြသာမဟုတ္ ပုခုံးသား၊ လက္ေမာင္းသာေတြက လည္းတင္းရင္းစိုေျပေနဆဲပင္။ အဆီပိုမရွိပါ။ ဗိုက္ ေခါက္ကလည္းရြယ္တူ မိန္းမေတြလို ထူထူေမာက္ေမာက္မဟုတ္ဘဲ
ေယာင္ေယာင္ေလးသာမို႔ သေယာင္  ရွိေန သည္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ထမိန္ကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ဆီးခုံမို႔မို႔ေအာက္တြင္ အေမႊးေတြ နည္းနည္းျပန္ရွည္ ေန ၾကသည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ရိတ္လို႔ မျဖစ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အပ်ိဳျဖစ္လာစမွာ အေမႊးေလး ေတြ ထြက္လာေတာ့ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ကပ္ေၾကးႏွင့္ ညႇပ္ပစ္ခဲ့၏။ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္း ေတြရွည္ ထြက္လာေတာ့ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ မေနတတ္ေတာ့ပါ။ ျမင္ရထိရရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိ။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က သူမ၏ အေမႊးေတြကို မွန္မွန္ရိတ္ေပးသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရာမွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ရိတ္ျဖစ္သြားသည္။
အခုေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားၿပီး နည္းနည္း ျပန္ရွည္လာတာ ႏွင့္ မေနတတ္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ ျပန္ မၾကည့္ရဲေအာင္ျဖစ္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မရိတ္္ရဲ ပါ။ ေျခတုန္လက္တုန္ႏွင့္ ရွကုန္ရင္ခက္မည္။ မ်က္ လုံးထဲမွာ စႏၵာ့ေမြ႕ယာ ေအာက္က အ ေခ်ာင္းႀကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည့္ အခါ တကိုယ္လုံးတုန္သြား၍ အလန႔္တၾကား ျဖင့္
ေရခ်ိဳးခန္းသုံး တ ဘက္ႀကီးျဖင့္ တ ကိုယ္လုံးလုံေအာင္ပတ္ထားလိုက္မိသည္။
အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္မည့္ဇာတာပါသူပီပီ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေနာက္ထပ္ဇီဇာ ေၾကာင္တာ တခုရွိေသးသည္။
အတြင္းခံကို နည္းနည္းေလး ေဟာင္းသြားတာႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မဝတ္ေတာ့။ အိမ္က ေကာင္မေလးေတြကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ၿခံအလုပ္ သမားကိုလွေရႊ၏ မိန္းမ ကိုျဖစ္ျဖစ္ေပး ပစ္လိုက္သည္။ ဝတ္ရင္လည္း အဖိုးအတန္ေသာ၊ လွပေသာ အတြင္းခံ မ်ိဳးေတြပဲ ဝယ္ဝတ္တတ္သည္။ သူ၏ အက်ေတြရသည့္ သူေတြက လည္း ထိုအက်င့္ကို သေဘာက်ၾကသည္။ အတြင္းခံ အသစ္လွလွေလး ဝယ္လာျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အိမ္ေရာက္တာ ႏွင့္ မွန္ေရွ႕မွာဝတ္ၾကည့္တတ္သည္။ အေပၚ ကအက် ႌထပ္ဝတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမွန္း သိရက္ႏွင့္ လွတာကိုပဲမက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေစ်းႀကီး ႀကီး ဝယ္ဝတ္သည္။
သြားရင္းလာရင္း ႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္လည္း အျမဲဝယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အတြင္းခံေတြ ပုံေနတတ္သည္။ အတြင္းခံလွလွေလးဝတ္ထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ရတာ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ေပ်ာ္သည္။
လူတိုင္း၊ ေယာက္်ားတိုင္း တပ္မက္စြာၾကည့္ၾကသည့္ ခႏၶာကိုယ္ မိမိ မွာရွိမွန္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ အဝတ္မပါဘဲျမင္ဖူးသည့္ အႀကိမ္ေတြတိုင္း စိတ္ထဲ
ဘယ္လိုမွ မေနခဲ့ ဘဲဒီေန႔မွ ထူးျခားစြာရွက္ရြံ့ေနသည့္ အျဖစ္ကိုေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ခါတိုင္းလို ပင္ေရခ်ိဳးရင္း ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္သန႔္စင္ ျခင္းကိုပင္ မလုံမလဲ ျဖစ္ ေနရသည္။
ေပါင္ၾကား ထဲကို ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္မွာပင္ရြရြေလးသာပြတ္မိ၏။
စိတ္ထဲ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနသည္ကို သည္းမခံနိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေရခ်ိဳးတာကို အျမန္ လက္စသတ္ၿပီး အ ျပင္ကိုထြက္လာမိသည္။ ေရသုတ္ၿပီး အဝတ္အစားလဲေတာ့လည္း
မွန္ကို မၾကည့္မိေအာင္သတိထားေနမိသည္။ အဝတ္အစား အျပည့္အစုံဝတ္ၿပီး ေခါင္းၿဖီး ေတာ့မွသာ မွန္ျပန္ၾကည့္သည္။ အသက္ေလးဆယ္ ေရာက္မွ ဘာ ေၾကာင့္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ မေလးတေယာက္လို ျဖစ္ေနရသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ ဖို႔လဲ မလိုဟုေတြးေနမိပါသည္။
ညေနအေဆာင္သူေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကခ်ိန္တြင္ အရင္ရက္ေတြကလို ဟိုေလၽွာက္ဒီသြား ႏွင့္ မ်က္ႏွာျပလူစစ္ မေနေတာ့ဘဲ ေျခာက္နာရီ ထိုးခါနီးမွ လူစုံမစုံ ေဒၚေအးစိန္ကိုၾကည့္
ခိုင္းလိုက္သည္။ လူစုံသည္ ဆိုေတာ့မွ နာရာ ရား ကို တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္၏။ သူတို႔ေလး ေတြ မရွိခိုက္ အခန္းထဲဝင္ၾကည့္မိသည့္ အျဖစ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာ ပူေနမိျခင္း ျဖစ္
သည္။ အေဆာင္သူေတြ၏ အခန္းထဲကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ဝင္ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ရွိသည့္ အခ်ိန္ မ်ိဳးမွသာ အေၾကာင္းကိစၥတခုခု ျဖစ္သြားစကားေျပာျခင္း၊ ေနမေကာင္းဟု ဆိုရင္သြားၾကည့္ခ်င္း ေလာက္သာ ျဖစ္ သည္။ စိတ္မလုံသည့္ အတြက္ သူတို႔ညစာစားေနၾကခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရီ ၿခံျပင္ကိုထြက္လာခဲ့၏။
“ေကာင္မေလး ဘယ္တုန္း”
ငယ္စဥ္ကထဲက သိခဲ့သည့္ ကုလားအဖိုးအို အတြက္ေဒၚႏုႏုရွိန္ သည္ ေကာင္မေလးသာျဖစ္၏။
“ဟိုနား ဒီနားပါပဲ”
ေဒၚေအးစိန္ အလုပ္ရႈပ္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တေယာက္ထဲပဲ အနီးတဝိုက္မွာ လမ္းပတ္ေလၽွာက္ေနမိပါသည္။ သိ သည့္သူေတြက လည္းႏႈတ္ဆက္သြားၾက၏။ ညီအကို မသိတသိ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ လည္း သတိ မထား မိပါ။ အလိုက္သင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ လိုက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေဝးလာေတာ့မွ ျပန္လွည့္လာခဲ့၏။
“ဆရာမ၊ အေတာ္ပဲ”
အိမ္နားမေရာက္မွီ လမ္းခ်ိဳးထဲက ထြက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အနားကပ္လာသည္။ မီးေရာင္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရသည့္ အသားညိဳညိဳ ႏွင့္ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေကာင္းစြာသိပါသည္။
“ေအာ္ …မစိုးစိုးႏြယ္”
“ကၽြန္မ ကို ျပခိုင္းထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိလို႔ ဆရာမဆီလာျပမလားလို႔”
“တေလာက တင္ဝယ္ေသးတယ္ေလ၊ မယူနိုင္ေသးပါဘူး မစိုးစိုးႏြယ္ရယ္”
“ဝယ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရဲ့၊ ႀကိဳက္တာေတြ႕ခ်င္လဲ ေတြ႕မွာေပါ့”
မစိုးစိုးႏြယ္က လိုင္းစုံရသည့္ ပြဲစားျဖစ္သည္။ အိမ္ၿခံေျမႏွင့္ စိန္ေရႊရတနာမွသည္ အိမ္ေဖၚအထိ ပြဲစားလုပ္၏။ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အိမ္က အိမ္ေဖၚကေလး တေယာက္က မစိုးစိုးႏြယ္ေခၚေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဒီလိုအရပ္ ပြဲစား ႏွင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း ဝယ္ေလ့ မရွိပါ။ ၿပီးေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေရႊထည္ေတြကလည္း သိပ္ၿပီးအရည္ေကာင္း လွသည္ မဟုတ္။တေလာကမွ အိမ္က အေဖၚေကာင္မေလးေတြ အတြက္ ေစ်းခပ္ေပါေပါ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ သူမ ထံမွ ဝယ္ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။
“ဗိုက္နာလို႔ ထုတ္တာတဲ့၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြပါ၊ ၾကည့္ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ မနက္ျဖန္လာခဲ့ မယ္ေနာ္”
ၿခံဝ လဲ ေရာက္ေန ၿပီျဖစ္လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ခပ္လြယ္လြယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“သြားမယ္ေနာ္ ဆရာမ၊ ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီလား မသိဘူး”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ခပ္သြက္သြက္ေလၽွာက္သြားသည္။ အရင္ကဆိုရင္ ဆင္မယဥ္သာလို႔ ေျပာ ရမည့္ ေျခလွမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ညက္ညက္ကေလးသြားတတ္သူက
ဒီေန႔ေတာ့ အရင္လိုေနပုံရသည္။ ေနာက္က ေန က်ားလိုက္လာသလို သုတ္ေျခတင္ ေန၏။ သူမ ဆီက ပ်ံ႕လြင့္လာသည့္ ေရေမႊး နံ့ ျပင္းျပင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီလြင့္ လာ၏။ သူ႔ အထြာႏွင့္သူ ေငြေၾကးျပည့္စုံပါလၽွက္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ေရေမႊး ေကာင္း ေကာင္း မသုံးသနည္းဟု ေဒၚႏု ႏု ရွိန္ေတြးေနမိသည္။
“အဲဒီ ေကာင္မေလး ေနာ္၊ ညေနဆိုရင္ ဟိုဖက္ကို သြားၿပီ၊ အဲဒီမွာ သူ႔ရည္းစား ရွိလိမ့္မယ္”
နာရရား က တံခါးဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။
“မဟုတ္တာ နာရရားရယ္၊ သူ႔မွာ ေယာက္်ားရွိတယ္ေလ၊ အလုပ္ရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါ”
“သူ႔ေယာက္်ားေနာ္ ေသေတာ့မယ္၊ သူအခု အသစ္ရွာေနတာ”
“ကဲ ..ကဲ ၊ သူ႔ဖာသာ ဘာရွာရွာ၊ နာရရားကို လာမရွာရင္ ၿပီးေရာေပါ့”
မုဆိုးဖို ႀကီး နာရရားကို သူ႔နဖူးသူရိုတ္ က်န္ခဲ့ေအာင္ေျပာထားခဲ့ ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ထမင္းစား ခန္း ဖက္ကို တခ်က္သြားေခ်ာင္း လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္သည္။ အားလုံးၿပီးသြား မွပဲ ညစာကို ေအး ေအးေဆး ေဆး တေယာက္ထဲ သြားစားေတာ့မည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-
ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္ေနသည္။ဒီပစၥည္းႀကီးကို ဘာလို႔ အိတ္ထဲကေနထုတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာရသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းနားမလည္နိုင္ရွာေပ။ တုန္ရီေသာလက္ေတြႏွင့္
ဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အသက္ေအာင့္ ထား မိသည္။ ထေပါက္ေတာ့မည့္ ေႁမြတေကာင္ကို ကိုင္ ထားရသလို သတိႀကီးစြာ ျဖင့္ ပင့္ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္၏။ ရာ ဘာသား၏ ေခ်ာေမြ႕ မႈေၾကာင့္ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနသည့္လက္ထဲကေနေခ်ာ္ၿပီး လြတ္က်မသြားေအာင္ ခါး လည္ ကေန တင္းတင္း ညႇစ္ဆုပ္ထားမိသည္။
ထိပ္ဖ်ားက ထြက္ျပဴလာစ မွိုပြင့္ႀကီးတပြင့္ အလားပင္။ အရစ္၏ ေနာက္တြင္ေအာက္ကိုျပန္ခ်ိဳင့္ ၿပီး ဆင္း လာ သည့္ တေလ်ာက္တြင္ ေသြးေၾကာလိုေျမာင္း ေတြဖုထေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ တထြာ မကေအာင္ရွည္လ်ားသည့္ လိင္တံက လက္ႏွင့္ဆုပ္လို႔ မနိုင္ေအာင္ႀကီးထြားသည္။ ပိန္ပိန္းပါးပါး စႏၵာတေယာက္ဒီ ေလာက္ႀကီးသည့္ ဟာ ႀကီးကို သူမ၏ပစၥည္းေလးထဲသို႔ ဝင္ ေအာင္ဘယ္လိုသြင္းသနည္းဟု ေတြးၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ေတြတဒိန္း ဒိန္း ခုန္လာသည္။အသက္ရႉရတာလည္း မမွန္ေတာ့ဘဲ အလိုလိုေမာလာ၏။ ကိုင္ၾကည့္တာေတာင္ ဒီေလာက္ ျဖစ္ရလၽွင္ အထဲကိုသာထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ အသက္ရႉရပ္သြားနိုင္သည္ဟု ထင္မိသည္။
မရည္ရြယ္ပါပဲ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တဖက္က သူမ ေပါင္ၾကားထဲေရာက္သြားသည္။ ထမိန္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပါး ပါးမွာ အတြင္းခံ လည္းမပါလို႔ အရည္ေတြရႊဲေနသည့္ ေဖါင္းေဖါင္းမို႔မို႔
ရတနာတြင္းကို တိုက္ရိုတ္ နီးပါးစမ္းမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ အရည္ေတြထြက္ေနရသနည္းဟု ေတြးရင္း ရွက္ရြံ့စြာျဖင့္ လက္ ထဲက ဟာႀကီးကို အိတ္ထဲျပန္ ထိုး ထည့္ၿပီး သူ႔ေနရာ
သူျပန္ထားလိုက္သည္။
စႏၵာ့ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္ေလးလံေနသည္။ ေခါင္းေတြ က လည္း ရီေဝေနာက္က်ိေန၏။
“ႏုႏု ေန မေကာင္းဘူးလား”
“ေကာင္းပါတယ္”
လမ္းမွာ ေတြ႕သည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ အေမးကို တိုးတိမ္စြာေျဖလိုက္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ လာခဲ့သည္။ ကုတင္းေဘး မွန္တင္ခုံက မွန္မွာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမသာ မယာႏွင့္
မိမိ ကိုယ္မိမိ ျပန္ျမင္ရသည္။
“စိတ္ညစ္လိုက္တာ”
ပါးစပ္က ဖြင့္ဟ ညည္းလိုက္မိသည္အထိ စိတ္ပ်က္ေနရပါသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မဟုတ္မဟပ္ ပစၥည္းတခု၊ အေၾကာင္းအရာတခုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနရ သည့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။ အိပ္ ယာေပၚေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္ရင္း လက္က ေပါင္ၾကားကို စမ္းမိျပန္သည္။ စိုစြတ္သည့္ အထိအေတြ႕က ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ ရင္ခုန္သံေတြကို ျမန္
ေစျပန္၏။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာ ႏွင့္ စိုေနသည့္ အရည္ေတြကို ထမိန္ႏွင့္ ပြတ္ကာ သုတ္လိုက္ ၏။ ေျပာင္စင္သြားၿပီဟု ထင္လိုက္မွ နားလိုက္သည္တြင္ လူကလည္းေမာေနသည္။
အေမာေျဖနားေနရင္း မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အာ႐ုံက ေပါင္ၾကားထဲ မွာပဲ ရွိေနသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ လိင္တံ အတုႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေန၏။
ထိုအခ်ိန္ တြင္ မိမိ၏ သဘာဝတြင္းေလး ထဲ မွာလည္း အရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာျပန္သည္ဟု ထင္ မိသည္။ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ ထမိန္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီး လက္ႏွင့္ထိုးစမ္းမိသည္။
လမ္္းတဝက္မွာ တြန႔္သြားေသးေသာ္လည္း  စိတ္ကိုတင္းၿပီး ေအာက္ကို ထိုးဆင္းလိုက္ ရ၏။
ေခ်ာ္က်ိက်ိ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ႏႈးညံ့လြန္းသည္။ အကြဲေၾကာင္းထိပ္က အဖုေလးကို ဖိမိေသာ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တြန႔္သြားသည္။ မိန္းမေတြ၏ အေစ့ ဆိုတာဒါကိုေခၚေၾကာင္း အရင္ထဲ
က သိေပမယ့္ တခါမွလက္ႏွင့္ တို႔ထိမ ၾကည့္ ဖူးပါ။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ထိမိ တိုက္ မိတာေလာက္ပဲ ရွိသည္။ အဲဒီအခါေတြတုန္းက ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲ မွာမရွိခဲ့သည့္ေနရာက အခု
က်မွ တို႔ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထသြားရသည္။
“အာ ...အင္”
လက္ညိဳးထိပ္ဖ်ားေလး ႏွင့္ သုံးေလးႀကိမ္ထပ္ပြတ္ၾကည့္လိုက္မိၿပီးေနာက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ ထဲက တလွိုက္ လွိုက္တက္လာသည့္ ေဝဒနာေၾကာင့္ ပါးစပ္က ခပ္ဖြဖြေလး
ညည္းလိုက္မိသည္။ ထိုလွိုက္ေမာဖြယ္ရာခံစားမႈက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေစာင္းေကြးေကြးေလး လွဲရင္း အဖုေလးကို အဆက္မျပတ္
ပြတ္ေနမိသည္။
“အင္း .....အင္း .....အင္း.....အ....အား”
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုရပ္တန႔္လိုက္ဖို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွာ ခြန္အားမရွိေတာ့ပါ။ ရပ္တန႔္ဖို႔စိတ္ကူး လည္းေပၚမလာပဲ ခံစားမႈေနာက္ကိုသာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိသည္။
အားေန သည့္ လက္ျဖင့္ ေခါင္းအုံး အစြန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲလိမ္ရင္း ေအာ္ညည္းေနမိ၏။ ေပါင္ ၾကားဆီ ကေနတကိုယ္လုံးကို ျပန႔္လြင့္တက္လာသည့္ ေဝဒနာက မိန္းမူး
ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ သည္။ ခံစားမႈ ဒီေနျမင့္တက္လာသည္ႏွင့္ အမၽွ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေအာ္ညည္း သံက ပိုက်ယ္ေလာင္ လာသည္။ ဒါကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ
တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ ေတြသာျမင္ သည္။ တိမ္စိုင္ေတြၾကားမွာနိမ့္တခါ ျမင့္တလွည့္ျဖင့္ ညင္ညင္သာသာေလး ေရြ႕လ်ားေနသလို စိတ္မွာ ခံစားရ၏။
“အီး ..ေကာင္းလိုက္တာကြယ္......အား ....အင္း”
ခံစားခ်က္ အသစ္အဆန္းတခုက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို အျပင္းအထန္ဖမ္းစားလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ခုေန အနားကိုလူတ ေယာက္ ေရာက္လာ ရင္ေတာင္ေဒၚႏုႏု ရွိန္မသိေတာ့။ ဒါေပမယ့္
သူမ၏ ရင္သားေတြ တင္းမာလာတာကိုေတာ့ သိသည္။ လွိုက္ေမာရျခင္း ႏွင့္ အတူရင္က လည္းမြန္းၿပီး ၾကပ္ေနသည္။ မေတာ္သည့္ ဘရာစီယာ ၾကပ္ၾကပ္ကို ဝတ္ ထားရသလို
ရင္သားေတြက မလြတ္မလပ္ႏွင့္ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းအုံးစြန္း ကို ဆြဲ ထား သည့္လက္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ညႇစ္မိသည္။ အက် ႌ ႏွင့္ ဘရာစီယာခံေနလို႔
ညႇစ္ရတာမေကာင္းပါ။ ပိုၿပီး လြတ္လပ္သြားေစရန္ ၾကယ္သီးေတြကိုပါ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဘရာ စီ ယာ ခြက္ကိုပါ အေပၚပင့္တင္လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့မွ လြတ္လပ္စြာဆုပ္နယ္ နိုင္သြား
သည္။ ၾကက္သီး ထသလို တင္း မာေနသည့္ နို႔သီးဖ်ားကေလး ကို ညႇစ္ရင္း ေအာက္ကို ပြတ္ရတာ ပိုထိသည္ကို သြားေတြ႕၏။
“အား ...ဘယ္လို ႀကီးလဲ”
ခံစားမႈ ေရခ်ိန္က တရိပ္ရိပ္ ႏွင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလး ထဲက ႂကြက္သား ေတြ ရႈံ႔ခ်ည္ပြ ခ်ည္ ျဖစ္လာတာကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိေန၏။
“ေအာင္ မယ္ေလး....”
ေလထဲသို႔ လြင့္ေျမာက္တက္သြားၿပီးခ်ာခ်ာလည္၍ ျပန္က်လာသလို စိတ္ထဲမွာခံစားလိုက္ ရၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ သူမ၏ တကိုယ္လုံးမွာ အားအင္
လုံးဝ မရွိေတာ့ဘဲ ၀ါဂြမ္းစေလး တခု ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနသလို တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ လြင့္ေန၏။ ေမာ လည္းအရမ္းေမာေနသည္ အသက္ကိုပင္ ေျဖးေျဖးေလး ရႉ နိုင္သည္။ အေစ့ကို
လည္း မပြတ္ နိုင္ေတာ့၊ ရင္သားကိုလည္း မညႇစ္နိုင္ေတာ့။
“ႏုႏု ....အိပ္ေပ်ာ္ေနလား”
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တမူးမူးခံစားမႈ တြင္မိန္းေမာေနခိုက္ ေနာက္ေက်ာဖက္က ေဒၚေအးစိန္၏ အသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က နိုး သလို ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္
ဝင္ေပါက္ကို ေက်ာ ေပးထားလို႔ အေျခအေန အရပ္ ရပ္ ကို ေဒၚေအးစိန္မျမင္နိုင္ပါ။ တံခါးကို ခ်က္မခ်ခဲ့ မိျခင္း ႏွင့္ ေဒၚစိန္ရီ ဝင္လာတာကို မသိလိုက္ျခင္း အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာ
က်ိတ္၍ အျပစ္တင္ရင္း ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ အိပ္ေနသလို ဆက္ၿပီးဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ပြင့္ဟ ေန သည့္ရင္ဘတ္ ကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ၿပီး ကြယ္ထားလိုက္၏။
ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဒီဖက္ကို မလာပါ အိပ္ ေနသည္ထင္ၿပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။
တခါးပိတ္သံၾကားလိုက္ၿပီးသည့္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္မထေသးပါ။ စိတ္ခ်ရသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ ေအာင္ေစာင့္ ေနမိ၏။ မိမိ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သနည္းဟု အံ့ၾသစြာျပန္ေတြးရင္း အရင္တုန္းက
ၾကား ဖူး႐ုံသာၾကားဖူးၿပီး တခါမွ မ လုပ္ဖူးသည့္ မာစတာေဘးရွင္းေခၚ တကိုယ္ေရအာသာေျဖျခင္းကို ျပဳလုပ္မိခဲ့ၿပီဟု သိလိုက္သည္။ ဒီအတြက္ ရွက္စိတ္ မျဖစ္မိသည္ကိုလည္း
အံ့ၾသေနမိသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ တုန္းက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ႏွင့္ ပြင့္ လင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူမ ဒီလိုလုပ္တတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံဖူးတာကို သတိရသည္။
အခုေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းမလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး ေနာက္တႏွစ္ဆို သမီးပင္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကေတာ့ အခုမွ ဒီခံစားမႈကို ျမည္းစမ္း ျဖစ္၏။
နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ အိပ္ယာက ထၿပီးတံခါးကို ခ်က္သြားထိုးလိုက္၏။ ဘရာစီယာခြက္ကို ေနရာ ျပန္ခ်ၿပီး အက် ႌၾကယ္သီးေတြျပန္တပ္ရင္း ဒူးေတြ ေခ်ာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေန
တာကို သတိထား မိ သည္။ ထမိန္ကို လွည့္ ဝတ္လိုက္ေတာ့ တင္ပါး တျခမ္းဖက္မွာ ရႊဲရႊဲစိုေနတာေတြ႕ရသည္။ တ ေစာင္းေကြးေကြး ေလးလုပ္ေနရင္း အရည္ ေတြက ေအာက္
ဖက္ေရာက္ေနသည့္ အျခမ္းကို စီးက် တာျဖစ္ရမည္။ လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ရင္း ခြဆုံသာမက စအိုဝ မွာပါ ရႊဲ ေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဝတ္လက္စ ထမိန္ႏွင့္ပဲ
အရည္ေတြကို ေျပာင္စင္ ေအာင္ သုတ္လိုက္ၿပီး ထမိန္အသစ္ အထည္လဲလိုက္ရသည္။
မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ၾကဳံေတြ႕လိုက္ရသည့္ အေတြ႕ အၾကဳံသစ္ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ရသည္က ေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဒီရြယ္ေရာက္မွ ဒီလိုလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု
လုံးဝ မထင္ခဲ့မိပါ။ ေသြးသားတက္ႂကြသည့္ ပ်ိဳ ရြယ္ ခ်ိန္ေတြတုန္းက ပင္စိတ္မကူး ခဲ့သည့္ အရာကို လုပ္ခဲ့မိသည္။ အရင္က ဒီလိုလုပ္ရတာ ရွက္စရာဟု ေတြး ခဲ့ မိေသာ္လည္း
အခုေတာ့ မေတြးခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္သူမွမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မထိခိုက္သည့္ အျဖစ္ မ်ိဳးလို႔သာ သတ္မွတ္မိသည္။
ကိုယ့္စိတ္က ဘယ္လိုဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ကိုေတာ့ သိခ်င္မိသည္။ ပဲေစ့တျခမ္းေလာက္သာ ရွိသည့္အသားဖု ေလးတခုက လူတကိုယ္လုံးကို သိမ့္သိမ့္ လူးေအာင္စြမ္းေဆာင္
နိုင္သည့္ အျဖစ္က အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းလွ သည္။ စႏၵာ၊ သက္မာႏွင့္ ပပ တို႔ကေတာ့ သူတို႔ဆရာမ သူတို႔ေၾကာင့္ အေတြ႕အၾကဳံသစ္၊ ခံစားမႈ အသစ္ေတြ ရရွိ သြားရတာကို
သိၾကမည္ မထင္ေပသိရင္လည္း အရမ္းအံ့ၾသၾကမွာေသခ်ာသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း စႏၵာ့အခန္းကို ရက္ျခားေလာက္ေရာက္သည္။ စႏၵာ့ အတုႀကီးကို လည္း ေတြ႕ ျမဲေနရာမွာေတြ႕သည္။ တခါတေလ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ႏွင့္ တခါ
တေလ လည္းစကၠဴႏွင့္ ပတ္ထားသည္။ တခါတရံ လည္း စႏၵာ အလုပ္မသြားခင္ စိတ္ေျဖသည္ထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ အဆီတဝင္းဝင္း အရည္တစိုစို ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြ႕ရသည္။ အဲလိုေန႔ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုင္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ တေန႔မွာေတာ့ စႏၵာ့ အခန္းထဲ ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝင္ၾကည့္ နိုင္ဖို႔ အေၾကာင္း
တခုဖန္လာသည္။ ညီမ ျဖစ္ သူ ၏ မဂၤလာပြဲ ကိုတက္ေရာက္ ရန္စႏၵာ အိမ္ခနျပန္ ဖို႔ ျဖစ္လာ၏။ စားပြဲေပၚလာတင္သည့္ စာအိတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အံၾသသြားသည္။
အိတ္ပုံစံက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာႏွင့္တူေနသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို စႏၵာက ျပဳံးၿပ လိုက္ရင္း
“ဆရာမ အထင္ မႀကီးနဲ႔ေနာ္၊ ဒါညီမေလး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ”
“ေအာ္ ....ဘယ္ေတာ့တုန္း”
“ေနာက္အပတ္တနဂၤေႏြ ဆရာမ၊ အဲဒါျပန္ဖို႔ ဆရာမကိုလဲ ခြင့္တိုင္တာ”
စႏၵာ့ ေနရပ္က ျမန္မာနိုင္ငံေတာင္ပိုင္းအစြန္ကျပည္နယ္ တခုမွာျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မတက္ ေရာက္နိုင္ မွန္းသိ သိ ႏွင့္ ဖိတ္စာေပးျခင္းက သူမ ျပန္မည့္အေၾကာင္းကို ခိုင္လုံေသာ အေထာက္ အထားျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“စႏၵာျပန္မွာေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေနာက္အပတ္ထဲ ျပန္မယ္၊ ႐ုံးကလဲ ခြင့္ေပးတယ္ေလ၊ ပီးတာနဲ႔ ျပန္လာမွာပါ၊ ေစာၿပီး သြားလိုက္ မယ္ေလ”
အနားကို ေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ဖိတ္စာကိုလွမ္းယူၿပီးဖြင့္ဖတ္ၾကည့္သည္။
“ေနာက္ကကားေတြ ေတာင္ေက်ာ္ကုန္ပါပေကာလား စႏၵာရဲ့”
“တေယာက္ထဲပဲ ေကာင္းပါတယ္ ႀကီးႀကီးစိန္ရယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္၊ ဆရာမ လိုပဲ အ ပ်ိဳႀကီးလုပ္မလားလို႔ ...ဟဲ..ဟဲ”
စႏၵာက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဟို အတုႀကီးနဲ႔သာေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ့မည္ထင္သည္။ သူမကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ခဲ့ရသည္ကိုေတာ့ စႏၵာသိမည္ မဟုတ္ပါ။
အခုဆိုရင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ၿပီးစိတ္ေျဖသည့္ အလုပ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္း က်င္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပါတိုင္းလုပ္ျဖစ္၏။ လုပ္ၿပီးတိုင္း ႏြမ္းနယ္ ျခင္း ဒါဏ္ကို ခံစားရေသာ္
လည္း စိတ္ထ လာရင္ မေနနိုင္ပါ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ကေတာ့ ခုတေလာေဒၚႏုႏုရွိန္ အခန္း ေအာင္းလြန္းသည္ဟု ထင္ၾကမည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ေတာ့ အျမဲလိုလုပ္ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အ
ဝတ္ေတြခၽြတ္ တိုင္း စိတ္ က တဖ်င္းဖ်င္း ထလာ၏။ မွန္ထဲမွာ အဝတ္မပါသည့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး လုပ္ရသည္မွာ အရသာ တမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိ
ရင္လည္း အရည္ တစို စိုျဖစ္ရၿပီး မေနနိုင္ပဲ လုပ္မိျပန္သည္။ တေန႔ ဘယ္ ႏွစ္ခါ လုပ္မိသည္ကိုေတာင္ မသိေတာ့ပါ။
အရင္တုန္းက ညဖက္ဆို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးစိတ္တတ္သည္။ ခုေတာ့ မစိတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သာယာမႈေလး ရွာၿပီး ႏြမ္းလ်စြာအိပ္ေမာက်သြားရျခင္း ကို
သေဘာက်ေနမိသည္။ ဒါလုပ္ၿပီးမွ ပုတီးစိပ္လို႔ လည္း မေကာင္း သလို၊ ပုတီး စိပ္ ၿပီးမွ ဒါလုပ္ရင္လည္း မသင့္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုတီး မစိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ယာထဲ
ေရာက္သည္ႏွင့္ ထမိန္ကိုလွန္ကာ အားရပါးရပြတ္ၿပီးမွ အိပ္ရတာပိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ေပ်ာ္၏။ ဒီအျဖစ္ ကို သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေရာက္ေစခဲ့သူကေတာ့ စႏၵာလို႔ပဲ ဆိုနိုင္ပါမည္။
“စႏၵာျပန္မယ့္ ေန႔ေျပာေလ၊ တို႔လက္ဖြဲ႕ေပးလိုက္မယ္”
“ဆရာမ ကလဲ မဟုတ္တာ၊ သမီးက ျပန္မယ့္ကိစၥခြင့္တိုင္ဖို႔ သက္ေသျပတာပါ၊ အေထာက္အထား ျပရမယ့္ စည္းကမ္း အတိုင္းလုပ္တာပါ။ လက္ဖြဲ႕ေတာ့ မေပးပါနဲ႔၊ အားနာစရာ ႀကီး”
“ေအာ္ ...စႏၵာနဲ႔က မိသားစုေတြလိုျဖစ္ေနမွပဲ၊ မေပးလို႔ ေကာင္းမလား၊ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့”
စႏၵာႏွင့္ ေျပာရင္း ေအာက္က အရည္စိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာသတိထားလိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ အတြက္ တႀကိမ္မွ မလုပ္ရေသးပါ။ ခံစားမႈအရသာကို ေသြးသားေတြက ေတာင္းဆို
လာသည့္ အခါ စကားကိုျမန္ျမန္ ျဖတ္ၿပီး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ဒီလို လုပ္ရသည့္ အရသာကို မူးယစ္ေဆး စြဲသလိုစြဲေနၿပီ မွန္းေတြးမိေသာ္ လည္း ဆက္ မလုပ္ဘဲ
မေနနိုင္ပါ။
အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ဖိတ္စာေလးကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ လုပ္ရတာကပိုေကာင္းေၾကာင္း
ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနပါၿပီ။ ခၽြတ္ၿပီးသည္ႏွင့္  မွန္ တင္ ခုံဖက္သို႔ လွည့္ကာ ေပါင္ျဖဲၿပီး ကုတင္ေပၚ မွာ ထိုင္လိုက္သည္။ အကြဲေၾကာင္းေလး အဝကို လက္ကေရာက္ သြားသည္ႏွင့္
အရည္ေတြက တစိမ့္ စိမ့္စိုထြက္လာ၏။ “နင္က အသားျဖဴတယ္၊ အရည္ရႊမ္းမွာ” ဟု ေက်ာင္းတုန္း က သူငယ္ ခ်င္း မတေယာက္ေျပာတာကို ျပန္သတိရလိုက္ မိရင္း အေစ့ေလး
ကို လက္ခလည္ထိပ္ႏွင့္ ခပ္ဖိဖိ ေလးပြတ္လိုက္၏။
ေယာက္်ားေတြႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဘာမွသိဖူး၊ ျမင္ဖူးသည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲက အစစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ဆိုေသာ ဟာႀကီးကိုသာ မ်က္စိ
ထဲျမင္ေယာင္ၿပီး လုပ္ရသည္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး သြား ကိုင္ၾကည့္ေနလို႔ အရြယ္ အစားႏွင့္ ပုံပန္းသ႑န္ကို အာ႐ုံထဲမွာ အလြတ္ရေနၿပီျဖစ္သည္။ သံခေမာက္ေဆာင္း ထားသလို
ထိပ္မွာလုံးၿပီး အရစ္လိုက္ကားေနသည့္ ေခါင္း။ ဖုထစ္ေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြ၊ လက္တဆုပ္ႏွင့္ မနိုင္သည့္ လုံး ပတ္။ မ်က္လုံးထဲမွာ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ ျမင္ေယာင္ရင္း
အံေလးခဲကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပြတ္မိသည္။
“အား ...ဟာ...”
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
စႏၵာ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တေန႔ မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းကို ေရာက္သည္။ အရင္တရက္က အေပၚထပ္က မိန္းကေလး တေယာက္ေနမေကာင္းလို႔ ဘယ္မွမသြားဘဲ
အေဆာင္မွာပဲရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဟို ပစၥည္းႀကီးကို သြားကိုင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲ ကိုယ္ ဒါႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္ေျဖလိုက္ရ သည္။
ေနမေကာင္းသည့္ ကေလးမ ေက်ာင္းျပန္တက္ နိုင္သည့္ေန႔က်မွ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ၿပီးသည္ႏွင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲသို႔ မေယာင္မလည္ ႏွင့္ေရာက္လာခဲ့၏။
တခန္းလုံးရွင္းလင္းေနသည္။ တန္းေတြေပၚမွာ လည္း အဝတ္ေတြ မရွိေတာ့။ အိပ္ယာကိုလည္း ျခင္ေထာင္က အစ ျဖဳတ္သိမ္းသြားသည္။ ေမြ႕ယာကိုလည္း ေခါက္လိပ္ထား
သည္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ခုန္ သြား သည္။ လိပ္ထားသည့္ ေမြ႕ယာကို လွန္ၾကည့္ဖို႔မလိုပါ။ အိပ္ယာသိမ္းထားခဲ့မွာ ျဖစ္လို႔ သူ႔ဟာႀကီးကို စႏၵာ တေန ရာရာမွာ
သိမ္းခဲ့ မွာေသခ်ာသည္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ဘီရိုကေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ေမြ႕ယာလိပ္ထဲမွာ ရွိမလားဟု ေျဖၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ေခါင္းအုံးႏွင့္
ေစာင္ေတြပဲ အထဲမွာရွိသည္။
စႏၵာယူသြားတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ခုေခတ္ ခုခါက ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာ စစ္ၾကေဆးၾကရွာေဖြၾကတာေတြ ရွိ သည္။ လူၾကားထဲမွာ အရွက္မကြဲရေအာင္ စႏၵာ လူႏွင့္ တပါထဲ
ယူသြားလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘီရိုထဲမွာ သို႔ မဟုတ္ ေသတၱာတြင္း မွာထည့္သိမ္းခဲ့တာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ စႏၵာျပန္လာမွသာ သူမ ကိုရင္ခုန္ေစသည့္ အေခ်ာင္း ႀကီး ကို ျပန္ျမင္ေတြ႕ရေပေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ တခုခုလိုေနသလို
ခံစားရသည့္အတြက္ ေရခ်ိဳးခါနီး စိတ္ေျဖေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေက်နပ္မႈမရ။ အဲဒါႀကီးကို ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရၿပီ ဆိုရင္စိတ္ကပိုၿပီး တက္တက္ ႂကြႂကြ ရွိသည္။ အခုေတာ့စိတ္အားကေလ်ာ့ေနလို႔ အေစ့ ကို ပူေလာင္က်ိန္းစပ္ လာသည္အထိ ပြတ္ရသည္။ ၿပီး ေတာ့ လည္း အရမ္းပင္ ပန္းရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာသည့္တိုင္ ေပါင္ၾကား
ထဲက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေန၏။
စိတ္မရႊင္လို႔ အျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ ေစ်းကိုသြားဖို႔ ရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚကေလး မ တေယာက္ ကိုေခၚၿပီး ကားႏွင့္ ထြက္ခဲ့ရသည္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အျပင္သိပ္ ထြက္ေလ့ ထြက္ထ မရွိသူလည္း ျဖစ္လို႔ ျမင္သမၽွက စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းဆန္းေနသည္။
ေဒၚ ေအးစိန္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး ကိုေစ်းမွာ ခ်ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ တနာရီေလာက္ေနရင္ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာၿပီး မေရာက္ တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္အိမ္ဖက္ကို
ေမာင္းလာခဲ့၏။
သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ တိုက္ခန္းက ေစ်းႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရသည္။ လမ္းေဘးမွာကားရပ္ ၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရင္းႏွင့္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ကႏွစ္ထစ္သုံးထစ္ အကြာ မွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ပါလာသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ေလွခါးတက္ေန သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္
၏ ေနာက္ပိုင္း အလွကို ေနာက္ကေန အားပါးတရၾကည့္ၿပီး လိုက္လာမွန္းသိသာသည္။ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ လႊဲသြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ဘယ္လိုဆက္တက္ရမွန္း
မသိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ရပ္ ေနေတာ့ ေကာင္ေလး ကလည္းရပ္ေနသည္။ “ငါ့ သားေလာက္ရွိတာပဲ” ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီး ဆက္တက္ခဲ့ရ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလး ကလည္း
အေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္ ကပ္ပါလာ၏။ ေျခလွမ္းလိုက္လို႔ တင္ပါးက တုန္ခါသြားတိုင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္။
ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ သုံးလႊာက အရင္ေရာက္သည္။ ေက်းဇူးရွင္ေလး ကေတာ့ ဆက္ တက္ရမည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္မွ အခန္းဝမွာ ရပ္ေနသည့္
ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားက ျဖတ္သြားရင္း “မမ က အ ရမ္းလွတာပဲဗ်ာ” ဟုလုပ္သြားေသးသည္။ အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို သူ႔ထက္ အလြန္ဆုံးငါးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ႀကီးမည့္ မမႀကီး
အရြယ္လို႔ ထင္ေနပုံရသည္။ မၾကားသလို လုပ္ၿပီး လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလး က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ ၾကည့္ ႏွင့္ လုပ္ရင္းဆက္တက္သြားပါသည္။
“ဟာ ၾကာလိုက္တာ …ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”
အထဲက အသံလည္း မၾကားရဘဲ တံခါးလည္း လာမဖြင့္သျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဒါ လည္း တုန႔္ျပန္သံ မၾကားရ။ လူမရွိတာလည္း မျဖစ္နိုင္ တံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္မထား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူ ငယ္ခ်င္းက ခါတိုင္းဆို အိမ္ျမဲတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့ သျဖင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းထုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဟန္းဖုန္း ကို
လွမ္းေခၚလိုက္မိသည္။ ဒါကို လည္းေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မကိုင္ပါ။ အၾကာႀကီး ေခၚၿပီးမွ ထူးသံၾကားရ သည္။
“ဘာလဲ ႏုႏုရဲ့”
ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပုံရသည့္ တဖက္က အသံကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိမထားလိုက္မိပါ။
“ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ငါ နင့္တံခါး ဝမွာ ေရာက္ေနတာေပါ့ ဟဲ့”
“အာ …ဘဲလ္ တီးတာ နင္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဒါဆို လာၿပီ၊ လာၿပီ”
ဖုန္း က်မသြားခင္ေလးတြင္ “ကို ခန ဖယ္ဦး” ဟုေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။ လာၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မလာ။ ခန ၾကာမွ တံခါးပြင့္ သြားသည္။ ရႈပ္ပြေနေသာ
ဆံပင္ေတြ၊ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ တီရွပ္ပြ ႀကီးကို ကပိုကရို ဝတ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ ကို စိတ္မသက္သာစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက
ထလာပုံရသည္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းမ က အပ်ိဳႀကီး အျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွ အပ အိမ္ေထာင္က် သြားသူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆုံးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳသူျဖစ္သည္။ အိမ္က
မိဖေတြသေဘာတူေပးစားသည့္ သူႏွင့္ ယူ လိုက္သည္မွာ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ဟု ထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳခင္အထိ အပ်ိဳႀကီးခ်င္း ေတာ္ေတာ္ ေလး
တြဲျဖစ္ခဲ့သည္။
“နင္ အိပ္ေနတာလား”
“ေအး ..ဟုတ္တယ္”
“ဒါဆို ငါ့ေၾကာင့္ နင္ အိပ္ေရး ပ်က္သြားၿပီေပါ့”
“ရပါတယ္ ဟာ၊ နင္ နဲ႔က တခါတေလမွ ေတြ႕ၾကတဲ့ ဥစၥာ”
စကားေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ့ တခုကိုရသည္။ ထိုအနံ့က ထူးျခားသည္။ ဒါ့ အျပင္ဘာနံ့ဆိုတာ လည္း သိေန၏။ မိန္းမ အဂၤ ါက ထြက္သည့္ အရည္နံ့၊ အရင္က
ဆို ဒီ အနံ့ ကို သိမွာ မဟုတ္ အခုေတာ့  ေဒၚႏု ႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းက ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။
“နင့္ေယာက္်ားေကာ”
“အိပ္ေနတယ္ေလ”
“ဒါဆို ငါ အခ်ိန္ေကာင္းႀကီး ေရာက္လာတာေပါ့ ေဆာရီးဟယ္”
“ေအာင္မာ အပ်ိဳႀကီးက ဒါေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့၊ ကိုေရ …. လာပါဦး ….ႏုႏု ကေမးေနတယ္”
အတြင္းဖက္ ခန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေယာက္်ားထြက္လာ၏။ သူကလည္း အိပ္မႈန္စုံမႊား ျဖင့္ ကပို ကရို ရွိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထင္လို႔လား မသိပါ သူ႔ ပုဆိုးက
ေပါင္ခြဆုံတြင္ ေဖါင္းေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ရီေဝေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပသြားၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မဟုတ္
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ျဖဴစင္ဝင္းမြတ္သည့္ ေျခတံေတြလို႔ ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ စကားေျပာေနတာဆိုေတာ့  ေျခခ်ိတ္ ထိုင္လိုက္ သည့္ ထမိန္စကပ္ အကြဲၾကား ကေန အျပင္ကို ထြက္ေနသည့္ ေျခသလုံး ႏွင့္ ေပါင္တဝက္ကို  အထူးတလည္ မဖုံး ဖိပဲ ေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ဘသားေခ်ာ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္လက္သြားလို႔ မသိမသာေလး အထိုင္ျပင္ရင္း
ဖုံး လိုက္ရ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ကို တပ္မက္ရီေဝသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္လို႔ ထင္မိ သည္ ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကို ေယာက္်ားက ဘယ္လိုၾကည့္ေနတယ္
ဆိုတာကို မသိရွာေပ။ ရေနသည့္ အနံ့ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေစာေစာက သူတို႔ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကသည္ ဆိုသည့္ အထင္ပို ၿပီးခိုင္မာသြား ရသည္။
ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပဲထင္သည္။ ခုနေကာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးသည့္ အျပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မွန္း မသိလို႔ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွမေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္၏
သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိသိႏွင့္ တပ္မက္သည့္ အရိပ္အ ေယာင္ျပတာကေတာ့ လြန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပ်ိဳဘဝက လွသင့္သ ေလာက္လွပါသည္။
အခုလည္း ကေလးမေမြးေသးသည့္ အတြက္ အလွအပေတြ က်န္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္မွ မိန္းမ ကိုေဘးမွာထားၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ခ်င္သည့္ ေယာက္်ားကို ေဒၚႏုႏုရွိန္
နားမလည္ပါ။ အိမ္ ေထာင္မျပဳတာ ေကာင္း၏ ဟုပင္ အေတြးဝင္မိသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ က ေနာက္ေဖးမွာ အေအး သြားေဖ်ာ္ေနခ်ိန္ တြင္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ေပါင္ေတြ၊ တင္ႏွင့္ရင္ေတြ ကို ေစ့ ေစ့ စပ္စပ္ မသိမသာၾကည့္ေနတာကို လည္းထပ္မံေတြ႕ရသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းဆိုလၽွင္ သူမ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ကာမဆက္ဆံေနၾကတာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုရမၼက္ေတြ မေသ ေသး လို႔ပဲ လွပ
သည့္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ပစ္မွားေနတာ ျဖစ္နိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ အခါ လာခ်ေပးသည့္ အေအး ကို ကမန္းကတန္းေသာက္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။
“ဟဲ့ နင္ကလဲ လာတုန္းကလာ ၿပီး ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း”
“ေဒၚေအးစိန္ တို႔ကို ေစ်းမွာထားခဲ့တယ္၊ ျပန္ႀကိဳရဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ မေတြ႕တာၾကာလို႔ ပတ္လာတာ”
“ေအာ္ …ဒါဆို လဲ ေနာက္ ကို ေအးေအး ေဆးေဆး တရက္လာဦး”
“ေအးေအး”
တံခါးဝ အထိ လိုက္ပို႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ကပ္ၿပီးခပ္တိုးတိုးေမးမိသည္။
“အခုန နင္တို႔ ဟိုဒင္းလုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား”
“ႏုႏု၊ အပ်ိဳႀကီးက အပ်ိဳႀကီးလိုေန၊ ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔”
“အခ်င္းခ်င္း ပဲ ဟာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာ”
“ဒီအပ်ိဳႀကီးေတာ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လာတယ္မသိဘူး၊ သြားသြား”
“သြားမယ္၊ သြားမယ္၊ နင္တို႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လို႔ရေအာင္ ငါက ျပန္ေပးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန္းထဲမွာ ငါၾကား လိုက္ပါတယ္၊ ကို …ခန ဖယ္ဦးတဲ့ ..ဟဲ ဟဲ”
ရဲရဲ နီသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ အလိုက္တသိ ေစာၿပီး ထြက္လာခဲ့ရ၍ ေစ်းမွာ ေဒၚေအးစိန္ကို နာရီ
ဝက္ေလာက္ ကားထဲမွာထိုင္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ပအခု ေလာက္ ဆိုရင္သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိပ္ယာေပၚျပန္တက္ၿပီး ခ်စ္ပြဲဝင္ေနၾကေလာက္ၿပီဟု ေတြးမိသည့္အခါ
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြ မရိုးမရြျဖစ္လာသည္။ သူမ ကတေယာက္ထဲ ကားထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရခ်ိန္ တြင္ သူ ငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေလာကစည္းစိမ္
ယူေနလိမ့္မည္ ဟုလည္းမလိုတမာေတြးေနမိသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ကလည္း တပတ္တခါေလာက္မွ လိုတာစုဝယ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလာပါ။
လြတ္လတ္ေသာ၊ လွ ပ ၿပီး ရဲတင္းစြာဝတ္စားဆင္ယင္ထားၾကေသာ မိန္းမငယ္ေလးေတြ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကားေဘး ကေန ျဖတ္ၿပီးသြားလာေန ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကတေယာက္ထဲ၊
တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေကာင္ေလး ႏွင့္ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း အေပါင္းအေဖၚေတြ ႏွင့္။ သူတို႔ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ သူတို႔ အရြယ္က ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမေရာက္ ေတာ့ သည့္ လိင္မႈကိစၥကို ေတြ႕ၾကဳံ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသူေတြ လည္းပါလိမ့္မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လို ကိုယ့္ဖာသာ  အာသာ ေျဖေဖ်ာက္သည့္ မိန္းက ေလး ေတြလဲရွိနိုင္သည္။ စႏၵာ့လို မိန္းကေလး
ေတြလဲ ပါနိုင္သည္။
ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ရွက္ျပဳံး ျပဳံးေနမိစဥ္ ေဒၚေအးစိန္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ ဝယ္လာသည့္ ပစၥည္းေတြကို ေနာက္ခန္းမွာ အိမ္ေဖၚမေလး ႏွင့္ အတူေနရာခ်ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္
ေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္၏။
“ႏုႏု ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား”
“နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ”
“တို႔လဲ ႏုႏုၾကာဦးမွာ ဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာ”
“ေအာ္ …ရပါတယ္”
ေစ်းကေန ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါ အိမ္မွာ ျပႆနာတခုက ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ၿခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊက ေရတင္စက္ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။ ေရလက္က်န္
လည္း နည္းေနၿပီဟု ဆို၏။ ေရက အေရးႀကီး သည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား”
“မလုပ္တတ္ဘူး ဆရာမ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ့ ျပင္တတ္တဲ့ လူရွိတယ္၊ ဆရာမ မလာေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာ”
“ဒါဆိုလဲ သြားေခၚေလ၊ ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ရမလား”
“သိပ္မေဝးဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလၽွာက္သြားလိုက္မယ္”
ခနၾကာေတာ့ ကိုလွေရႊႏွင့္ အတူ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ပါလာၿပီး ေရစက္ကို ကလိၾကသည္။ အေဆာင္သူေတြ ျပန္လာရင္ ေရမရွိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း သူတို႔နားမွာပဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ညေန သုံး နာရီ ေလာက္မွ ျပန္ေကာင္းသြားသည္။ က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးကာ ကိုလွေရႊ ကို ေရအျပည့္တင္ထားဖို႔ေျပာၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ဝင္လာခဲ့
သည္။ ထမင္းစားခန္း အဝတြင္ ေတာင္းႀကီးတလုံး ႏွင့္ ေန႔လည္က ဝယ္လာသည့္ ဟင္း သီး ဟင္းရြက္ေတြ ထည့္ထားသည္။ အေပၚဆုံးမွာက ခရမ္းသီးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရသည္။
“ဟင္ ေဒၚေအးစိန္ ခရမ္းသီးေတြကလဲ”
“တန္လို႔ ဝယ္လာတာ ႏုႏုရဲ့၊ အမ်ားႀကီးရတယ္၊ အလုံးေသးေတာ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ရေအာင္ဝယ္လာတာ”
“ေအာ္ …အင္း ..အင္း”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေဒၚေအးစိန္က ခရမ္းသီးေတြ သိမ္းခိုင္းေနသံၾကားရသည္။
“ၿပီးရင္ သိမ္းလိုက္မယ္ ႀကီးစိ္န္၊ အခုလက္ မအားေသးလို႔”
“ေအးေအး … အေဆာင္ထဲက ဟာမ ေတြျပန္မလာခင္သိမ္းေနာ္၊ ေတာ္ၾကာတေယာက္ တလုံးဝင္ဆြဲသြားလို႔ ဟင္းခ်က္စရာ မက်န္ပဲေနမယ္”
“ႀကီးစိန္ ကလဲ၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေရေဆးၿပီးခ်က္လဲ ရပါတယ္”
“အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္း ညည္းပဲစား”
“ႀကီးစိန္ကလဲ ဒီေလာက္ေသးတဲ့ ခရမ္းသီးေတြ ကို မမ ေတြကယူမလား”
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ထမင္းသီးသလိုလို ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါအမ်ား အတြက္ရယ္စရာ ပ်က္လုံးတခုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ျပဳံးေတာင္မျပဳံးခ်င္သလိုပင္။ အဆာ လြန္လို႔ သိပ္ၿပီးစားမဝင္သည့္ ထမင္းကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ၿပီး ျပန္အထြက္တြင္ အခန္းဝက ေတာင္းကို လွည့္ ၾကည့္ မိျပန္သည္။
ေတာင္းႏႈတ္ခမ္းစမ္နားမွ ခရမ္းသီး တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံကိုဆြဲေဆာင္လိုက္၏။ ေကာင္ မေလး ေတြေျပာသလိုပင္ ခရမ္းသီးေတြက ျမင္ေနက်ထက္ေသးေသာ္လည္း အဲဒီ
တလုံးက ထူးထူးျခားျခား လွပ ေနသည္လို႔ ထင္လိုက္မိသည္။
အရွည္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တထြာ နီးနီးခန႔္ ႏွင့္ တျခားအလုံးေတြလို ေကြ႕ေကာက္မေနပဲ ေျဖာင့္စင္းေနသည္။ အဖ်ားဖက္ဆီမွာ ကားသေယာက္ႏွင့္ အညႇာတံဖက္ဆီသို႔
ေျပေျပေလး သြယ္ဆင္းသြား၏။ အေရာင္ကလည္း ေတာက္ပစို လက္ေနသည္။ အညႇာတံက ညႇိုးမေနဘဲ လတ္ဆတ္စိမ္းလန္းလို႔ေန၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ္ ၾကည့္
လိုက္ၿပီး ဘယ္သူမွရွိမေနတာကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ထိုခရမ္းသီးေတာင့္ ေလးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ ယူ လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ရွိသည့္လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္လုံး၍ကိုင္ကာ
ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးခဲ့၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူလာမိသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မွန္တင္ခုံေပၚ မွာတင္ထားလိုက္မိသည္။ တလုံးတေလ ေပ်ာက္တာေလာက္ကိုေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ သတိထားမိမွာ မဟုတ္လို႔လည္း ထင္မိပါသည္။
အိပ္ယာမွာ ခနလွဲမည္လုပ္ၿပီးမွ အျပင္ကျပန္လာသည့္ အဝတ္ အစားေတြ မလဲရေသးတာကို သတိရသည္။ အက် ႌကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး တီရွပ္ပြပြ တထည္ေကာက္စြပ္လိုက္ သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ေစာေသးသည္ဟု ထင္သည္။ ထမိန္စကပ္ကို ခၽြတ္ရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးေလးဆီ မ်က္လုံးက ေရာက္သြားသည္။ ယူလာၿပီးမွေတာ့ ျပန္ထား
လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေအာက္ခံပင္တီကို ခၽြတ္ လိုက္ေသာအခါ စိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပင္တီေလး၏ ခြနားမွာ စိုေနတာကို ျမင္ရသည္။ အမွတ္မထင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို
လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ေတြ ႏွင့္ ခၽြဲက်ိေနသည္။
အိပ္ခန္း တံခါး ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ထားသလားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ တီရွပ္ႏွင့္ ဘရာစီယာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး
လုပ္ငန္းစေတာ့၏။ အေစ့ေလးကို လက္မႏွင့္ ကစား ရင္း တြင္းဝေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ အသာအယာရစ္ေနမိ၏။ အထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ့ ေသာ္
လည္း အခုထိ စိတ္မရဲေသးပါ။
“အား…. အင္း ….အင့္ ”
အရွိန္ရလာသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စိုရႊဲလာသည္။ ရင္ထဲ တဖိုဖို တလွပ္လွပ္ ႏွင့္ အရသာကို ခံ စားရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန႔္သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငိုင္ငိုင္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အပ်ိဳျဖစ္ကထဲက ခရမ္းသီးပုံျပင္ေတြ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အေဆာင္နည္းၿပ ဆရာမ ဘဝတုန္းက လည္း ခင္သူမင္သူေတြက ေျပာၾက ေနာက္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္မၾကဳံႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ အေဆာင္ ေနာက္ဖက္မွာ ေက်ာင္းသူေတြက ခရမ္းသီးေတြ ပစ္ထားသည္ဆိုလို႔
အေဆာင္မႈး ႏွင့္ အတူသြားၾကည့္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ တူတာဆိုလို႔ ငွက္ေပ်ာခြံပဲ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူၿပီးေထာင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ လက္ႏွင့္ သပ္ၾကည့္ၾကာ ေခ်ာမြတ္ၿပီးေအးၿမ ေန၏။ စႏၵာ့ အခန္းထဲက ဟာႀကီးလို ပ်င္းတြဲတြဲ မေနပါ။ အရြယ္
အစားက လည္း စႏၵာ့ဟာႀကီး၏ တဝက္ေလာက္ ပဲ ရွိသည္။ ဒီ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမနိုင္ဆီးမရ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ အညႇာဖက္ကေန ကိုင္ၿပီး ေပါင္ၾကား
ကို ရြယ္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ အသီးအႏွံေတြ ကို ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းတတ္တာကို သတိရၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ မွတဖန္ေကာက္ယူနမ္းၾကည့္မိသည္။
ထူးထူး ျခားျခား အနံ့ေတာ့မရပါ။ ခရမ္းသီး နံ့သာရ၏။
“ေရေဆးရင္ ရတာပဲ”
႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖၚပစ္လိုက္သည္။ ေရဘုံဘိုင္ေခါင္းကို အဆုံး အထိ ဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္ တိုက္ကာ ေရဒလေဟာျဖင့္ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္သန႔္သန႔္ ျဖင့္သုတ္လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက ပိုၿပီးအေရာင္လက္လာသည္။
ခရမ္းေရာင္စိုစို က အလင္းေရာင္တြင္ ဝင္းအိေန၏။
တကယ္ ထိုးသြင္းေတာ့မည္ ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနျပန္သည္။ မရဲတရဲစိတ္ျဖင့္ အကြဲ ေၾကာင္း တေလၽွာက္ခရမ္းသီး ထိပ္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ပြတ္ေပး
ေနမိသည္။ အေစ့ေလးကို လည္းလက္ႏွင့္ ဆြဆြ ၿပီး ကစားေပးလိုက္သည့္ အခါ အရည္ေတြ ျပန္စိမ့္လာတာႏွင့္ အမၽွ အထဲကိုထိုးသြင္းခ်င္စိတ္ေတြက ပိုလို႔မ်ား လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အဝေလးမွာ ေတ့ၿပီးဖိၾကည့္လိုက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အပ်ိဳစင္ႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးခပ္ေသးေသး ကိုေတာင္တင္းၿပီးခံထားၾက ၏။ ေပါင္ကို အစြမ္း
ကုန္ျဖဲၿပီး ဖိလိုက္မွ အဝနားတြင္ နစ္သည္ ဆို႐ုံေလး နစ္သြားသည္။ အဝ ဆီမွေအးစက္စက္ အထိအေတြက တကိုယ္လုံးဆီသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြ တုန္
လာသည္။ ဝုန္းဒိုင္း က်ဲေနသည့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ရင္ဘတ္တခုလုံး ပြင့္ထြက္သြားေတာ့ မလိုခံစား ေနရ၏။
“အား”
စိတ္ ကိုတင္းၿပီး ဖိခ်လိုက္ ရာ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးကိုျပဲသြားၿပီး လက္မဝက္ေလာက္ေတာ့ ဝင္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ အရမ္းေတာ့ မနာပါ အဝမွာ ေအးစက္စက္ႏွင့္
တစ္ဆို႔ႀကီးခံစားေနရတာ တခုပဲရွိသည္။ သိပ္မနာ သည့္ အတြက္ အားတက္လာၿပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္ရာ ဆက္မဝင္ေတာ့ဘဲ တန႔္ေနသည္။ တေနရာရာမွာ ေထာက္ ေန သလို
ခံစားရသည္။ ခရမ္းသီးကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ အေနအထားေလာက္မွာ ထားၿပီးထိုးသြင္းလိုက္မွ ေနာက္ ထပ္ တလက္မေလာက္ ထပ္ဝင္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ထဲတြင္
ဘယ္လိုေဖၚျပရမွန္း၊ နားလည္ရမွန္း မသိသည့္ ခံစားခ်က္တခုက လွိုက္၍လွိုက္၍ တက္လာသည္။
“အီး … အင္း ..အင္း”
က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အေပါက္ေလးထဲသို႔ ထိုးသြင္းရတာျဖစ္လို႔ နာေတာ့နာသည္။ တြင္းဝက ႂကြက္သားေတြ သ ေရပင္ ကို ဆြဲဆန႔္လိုက္သလို တင္းသြားတာကို သိသည္။
အတြင္းဖက္ကေတာ့ နာတယ္လို႔ လည္းေျပာလို႔ မရ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိပါ။ ေရေဆးထားလို႔ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည့္ ခရမ္းသီးက အတြင္းဖက္နံရံေတြေပၚက ႏု နယ္သည့္
အသားေလးေတြကို ဖိထား၏။ မထူးေတာ့သည့္ တူတူ လက္ကိုင္သည့္ေနရာေလးေလာက္ပဲ ခ်န္ထား ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္၏။
“ေအာင္မယ္ေလး ေတာ့”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည့္ အတြက္ ေမြ႕ရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ ေထာက္ထားလိုက္ရသည္။ ဒီ ေလာက္ကေလး ႏွင့္ အဆာင္ကို တပတ္ပတ္ၿပီးေျပးလိုက္ရသလို
ေမာေနသည္။ ခပ္ကုန္းကုန္း အေနအထား မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခရမ္းသီးက တလုံးလုံး နီးပါး အတြင္းထဲသို႔ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္
ညႇာတံေကာက္ေကာက္ကေလး ကအျပင္ကို တိုးထြက္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္း ကို ၾကည့္ရင္း ငါဘာေတြ လုပ္ေနသလဲဟု အပူတျပင္းေတြးေနမိသည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ျဖင့္
ညႇာတံကေန ျပန္ ဆြဲ ယူလိုက္ေသာအခါ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္လာေနသည့္ အထိအေတြ႕ ကေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သျဖင့္ တဝက္ ေလာက္ အျပင္ကို ထြက္လာသည့္
အခါျပန္ထိုးသြင္းလိုက္မိသည္။
“အား …အင္း …အ”
တခ်က္ကေန ႏွစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ကေန သုံးခ်က္၊ သုံးခ်က္ကေန ေလးခ်က္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသိစိတ္ေတြေပ်ာက္ သြားသည္။ ခရမ္းသီးကို  လြတ္ထြက္မသြားေစရန္ က်စ္က်စ္ပါ
ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ အထုတ္အသြင္း လုပ္ေနမိသည္ကို လည္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိမဆန႔္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလာက္ၿမိဳက္ေနသည့္မီးကို ခရမ္းသီး
ႏွင့္ အားပါးတရ ၿငိမ္းသတ္ေနမိ၏။ စစ လုပ္ခ်င္းမွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ရွိလို႔ အားစိုက္ရေသာ္လည္း ေနာက္ ပိုင္း အတြင္းကေန အရည္ေတြ အခၽြဲေတြ ထြက္လာသည့္
အခါ လႈပ္ရွားရတာ သြက္လက္ျမန္ဆန္လာ၏။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံေတြ အလုံးစုံက ခရမ္းသီး ႏွင့္ သူထိုးေမႊေနသည့္ အ တြင္း
သားေတြအေပၚမွာပဲ ရွိသည္။ တခါတရံ တြင္ အားေနသည့္လက္ႏွင့္ အေစ့ေလးကိုပါ တၿပိဳင္နက္ထဲ ပြတ္ ေခ်ေပးမိသည္။ ဒီလိုလုပ္ရသည္က ပိုၿပီး ဖီလင္ရွိေၾကာင္းလဲ
သိလာ၏။
“အား .. အီး …အင္း …”
လွိုက္ လွိုက္လွဲလွဲ ရွိလြန္းသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ပါးစပ္က ဘာေတြဘယ္လိုေရရြတ္ျမည္တမ္းေနမိသည္ကို လည္း သတိမထားမိေတာ့ပါ။ တေယာက္ထဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ခံ စားခ်က္၏ အဆုံးစြန္ဆုံး သို႔ေရာက္ရွိသြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လုံးက်ဥ္တက္သြားသည္။
တဟီးဟီး ႏွင့္ ညည္းရင္း တြန႔္လိမ္ေနမိ၏။ ၿပီးေတာ့ ခရမ္းသီးကိုေတာင္ ျပန္မထုတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာေပၚမွာ တေစာင္း ေကြးေကြးေလး မွိန္းေနမိသည္။ ေခၽြးေတြ
လည္းရႊဲရႊဲ စိုေန၏။ ေမာလည္း အရမ္းေမာေနသည္။ လူကမလႈပ္ နိုင္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္။ အရာအားလုံးတည္ၿငိမ္ ဖို႔ အၾကာႀကီး
မွိန္းေနလိုက္ ရ၏။
“ႏုႏု ေရ ….ႏုႏု”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မမွိန္းလိုက္ရပါ။ တံခါးထုသံ ႏွင့္ အတူ အျပင္ကေန ေဒၚေအးစိန္ေခၚေနသံၾကား လိုက္ ရ၍ လူးလဲထလိုက္ရသည္။
“ဘာလဲ ေဒၚေအးစိန္”
ခၽြတ္ခ်ထားသည့္ ထမိန္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ေကာက္စြပ္ရင္း ေမးမိသည္။
“ဖုန္းလာေနလို႔ ”
ထမိန္ ကို ခပ္ျမန္ျမန္ရင္လ်ားလိုက္ၿပီး တံခါးဆီကို အသြားတြင္ လမ္းေလၽွာက္ရတာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနေတာ့မွ ခရမ္း သီး ျပန္မထုတ္ရေသးတာ သတိရမိသည္။ ျပဳတ္ မက်ေအာင္
လက္ႏွင့္ ေအာက္ကေနပင့္ ထားရင္း တံ ခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဟန္းဖုန္းေလး ထိုးေပးသည္။
“မမ စိတ္မ်ားၿပီး ထမင္းစားခန္းမွာ ထားခဲ့တယ္ေလ”
ထမိန္ရင္လ်ား ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
“ေရခ်ိဳး မလို႔ ေလ”
အလြယ္ကူဆုံး ဆင္ေျခကိုေပးၿပီး ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ ၏။ နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္းက သြားလည္ ခဲ့ သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။
“ခ်သြားၿပီ၊ ႏုႏု ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ဖုန္းက်န္ ခဲ့တာဆိုေတာ့၊ ခနေန ျပန္ေခၚမယ္တဲ့၊ ထမိန္ကလဲ ေစာက္ထိုးႀကီး ႏုႏု ရယ္”
“ေအာ္ …ေရခ်ိဳး မလို႔လုပ္ေနတုန္း ေဒၚေအးစိန္က တံခါးထုေတာ့ ျမန္ျမန္ေကာက္ဝတ္လိုက္ရတာေပါ့”
ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာေနစဥ္ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာသည္။
“ဖုန္းေျပာလိုက္ဦး မယ္ေဒၚေအး စိန္လဲ သြားေတာ့”
တံခါးကို ခ်က္ျပန္ထိုးလိုက္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။  ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏွိုက္ထားတာကိုေတာ့ ေဒၚေအးစိန္ ဘာမွေမး မသြားပါ။ လက္ဖယ္လိုက္ေတာ့လည္း ျပဳတ္မက်ပါ။ အတြင္း
ကႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးကို ၾကပ္ေနေအာင္ ညႇစ္ထားၾကသည္။
“ေျပာ ….သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တုန္း”
“နင္က ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျပန္သြားေတာ့ ငါ့ ကိုမ်ား တခုခု စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေတြးမိလို႔ေဟ့”
“မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျပန္တာပါဆိုမွ”
“အပ်ိဳႀကီး မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔ ေနာ္”
“ဟဲ့ … နင္ငါ့ ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ မွန္မွန္ မေျပာမွ ငါတကယ္ စိတ္ဆိုးမွာ”
“ဘာလဲ”
“ငါလာတုန္းက နင္တို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား”
“ႏုႏု ရွိန္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ငါထင္တာ မွန္မမွန္သိခ်င္လို႔”
“ဟုတ္တယ္ေဟ့ ၊ ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူက မနက္ျဖန္ ခရီးသြားစရာ ရွိလို႔ ၊ မသြားခင္ ..တေနကုန္ … နင္ သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား အပ်ိဳႀကီး၊ ဒီ့ ထက္
သေဘာေပါက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ငါ့လိုပဲ လင္ယူလိုက္”
ဖုန္းေျပာရင္း ထမိန္ကို လွန္၍ ခရမ္းသီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အားလုံး အျပင္ဖက္သို႔ေရာက္သြားသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလိုလို သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္
အတူပါလာသည့္ အရည္ေတြက ထမိန္ ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္က်၏။
“ေကာင္မ ၿငိမ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်တယ္၊ ဘာလဲ လင္ယူခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီလား”
“မဟုတ္တာေတြ ေလၽွာက္မေျပာနဲ႔၊ နင္တို႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေအာင္ တေနကုန္ နင့္အိမ္မွာလာ ထိုင္ေနလိုက္မယ္၊ ဒါနဲ႔ ငါျပန္သြားေတာ့ေရာ ဆက္လုပ္ျဖစ္လား”
“လုပ္ျဖစ္တယ္ ေဟ့၊ လုပ္ျဖစ္တယ္၊ အခု သူေရသြားခ်ိဳးေနတုန္းဆက္တာ ရွင္းပလား”
“ေအးေအး၊ အဲဒါဆိုလဲ ျပန္လာရင္ ထပ္လုပ္လိုက္ၾကဦး ၾကားလား”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ဒီအေၾကာင္း ဆက္မေျပာခ်င္လို႔ပဲလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူမ ခင္ပြန္း ပဲအနားျပန္ေရာက္လာလို႔ လား မသိပါ၊ သူငယ္ခ်င္းက တျခား အေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း အလိုက္သင့္ ဆက္ေျပာေနလိုက္ ပါ သည္။ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ထားမိသည့္ ခရမ္းသီးကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx—
မသြားခင္ေျပာခဲ့ သလိုပင္ ညီမေလး ၏ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း စႏၵာျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္ေရာက္သည့္ အေၾကာင္း သတင္းပို႔လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ဝယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးသည္။ အဲဒီေန႔ က စႏၵာ အလုပ္မသြားပါ။ အေဆာင္မွာပဲ နားေနသည္။ နားေနတာလဲ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ တပတ္ေက်ာ္ၾကာကင္း ကြာေနရသည့္
သူမ၏ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ အတိုးခ်စိတ္ေျဖေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္သည္ ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြးေန မိ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ခရမ္းသီး တလုံးႏွင့္ အဆင္ေျပေနပါသည္။ စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမားေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ကေတာ့ အေကာင္းဆုံးေျဖသိမ့္မႈေပး နိုင္ပါသည္။ လက္ႏွင့္ အစိကိုပြတ္ၿပီး ေျဖရတာထက္ပိုေကာင္း သည့္ ခံစားမႈကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ တပ္မက္စြဲလမ္းေနရပါၿပီ။ မနက္တႀကိမ္၊ ညတႀကိမ္ မွန္မွန္လုပ္၏။ အရည္ေတြ ထြက္ ရလြန္းလို႔ လူလည္း အားအင္ကုန္ခမ္းကာ ေညာင္းခ်ိေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ေနတာကိုေတာင္မွ လူေတြက ဘယ္လို ျမင္ၾကတယ္ မသိ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခုတေလာ အရင္ကထက္ ပိုလွလာသည္ဟု ဆိုၾက
သည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာ ေတြ က်၊ ဒူးေတြ ေခ်ာင္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိခ်ိန္မွာမွ ဒီလိုေျပာၾကသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ စႏၵာက ေတာ့ တဖုံထူးသည္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး
ေနာက္တေန႔ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း
“သမီး ၾကည့္ေနတာ၊ ဆရာမ နည္းနည္း ပိန္သြားသလိုပဲ”
“ဟုတ္လား၊ တို႔ေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး”
“ဒါေပမယ့္ ခုမွဆရာမ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္၊ တကယ္ေျပာတာ”
အနည္းငယ္ပိန္ သလိုလိုျဖစ္သြားသည္ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ထင္မိပါသည္။ ပိန္သြယ္ေသာ စႏၵာ့ကို ၾကည့္ ရင္း သူတို႔လို စိတ္ေျဖတတ္သူေတြ၊ အတုသုံးသူေတြ ပိန္တတ္
သလားဟု ေတြးေနမိသည္။ စႏၵာ လည္း ရာဘာ ေခ်ာင္းႀကီး ႏွင့္ အာသာေျဖေဖ်ာက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ ပိန္သည္ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေနာက္က်ရင္
ပိန္လာနိုင္ေပသည္။ အခုေတာင္မွ ခရမ္းသီးေလး ႏွင့္ သုံးေလးရက္ လုပ္လိုက္ရေသးသည္ ပိန္ လာသည္ဟု ဆိုသူက ဆိုေနေပၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီအလုပ္ကို မရပ္တန႔္နိုင္ပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘိန္းစြဲသူလို အေသြးအသားက ေတာင့္တ၏။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိထိုးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည့္ အရသာ
က ေကာင္းလြန္းသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္၊ ရက္ၾကာၾကာ အသုံးခ်လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက တျဖည္းျဖည္းညႇိုးႏြမ္းလာသည္။ အညႇာတံကလည္း ကၽြတ္ ထြက္သြားသည့္
အခါ အရင္းဖက္က ေရေဆးတိုင္းေရဝင္ၿပီး ညိဳမဲမဲ ျဖစ္လာသလို ေပ်ာ့လည္းေပ်ာ့လာ၏။
“ခရမ္းသီး ဟင္းေလး ဘာေလး မခ်က္ေတာ့ဘူးလား ေဒၚေအးစိန္ရယ္”
ကိုယ္တိုင္ေစ်းသြားဝယ္ဖို႔ တြန႔္ေန၍ ေဒၚေအးစိန္ ကို တဖက္လွည့္ႏွင့္ ေျပာမိသည္။
“ခ်က္ေပး မယ္ေလ၊ ႏုႏုက ဘယ္လိုစားခ်င္တာလဲ၊ ခ်ဥ္ရည္လား၊ အေၾကာ္လား အႏွပ္လား”
“အဆင္ေၿပ သလိုသာလုပ္ပါ ေဒၚေအးစိန္ရယ္”
ေနာက္တရက္ ေဒၚေအးစိန္ ေစ်းသြားသည့္ အခါ ခရမ္းသီးေတြပါလာ၏။ ေစ်းထဲ လိုက္မသြားဘဲ ကားေပၚက ေစာင့္ ေနခဲ့လို႔ ေဒၚေအးစိန္ ဘယ္လိုဝယ္လာသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ေနာက္ခန္းမွာ ျခင္းေတြေတာင္းေတြ ထားၿပီး ေရွ႕ကိုလာေတာ့မွ ေမးမိသည္။
“ခရမ္းသီးရလား ေဒၚေအးစိန္”
“ရတယ္၊ ပါတယ္”
အိမ္ေရာက္ရင္ သူတို႔ေတြ မသိေအာင္ခရမ္းသီး တလုံးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ တလမ္းလုံး ေတြးေနမိသည္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္ဟာထက္ နည္းနည္းပိုႀကီးတာ
ေရြးယူမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါသည္။ သို႔ပါ ေသာ္လည္း အိမ္ကိုေရာက္လို႔ မီးဖိုထဲတြင္ ခရမ္းသီးထည့္ထားသည့္ ျခင္းကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။
နည္းတဲ့ ခရမ္းသီးႀကီးေတြ မဟုတ္။အေသးဆုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခသလုံးေလာက္ရွိ သည္။ ၿပီးေတာ့သုံးလုံး ထဲသာပါသည္။
“ေအာင္မယ္ေလး ေဒၚေအးစိန္ ရယ္ ခရမ္းသီးေတြက ႀကီးလိုက္တာ”
“မီးဖုတ္ၿပီး ေၾကာ္မယ္ေလ ႏုႏုရဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ နံနံပင္ေလးအုပ္ၿပီး သုတ္မလားလို႔”
“လုပ္လုပ္၊ ႀကိဳက္သလိုလုပ္”
မခ်ိတင္ကဲ ေျပာရင္း မီးဖိုထဲက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ထြက္လာမိသည္။ သုံးလုံးထဲ ဆိုေတာ့ ယူလို႔လည္း မ ေကာင္း။ ယူလို႔ရျပန္ရင္လည္း ဒီေလာက္ႀကီးတာႀကီး ႏွင့္ ဆိုရင္
ေသဖို႔သာရွိ၏။ စႏၵာ့၏ ရာဘာလိင္တံႀကီး ထက္ ပင္ ေလးငါးဆပိုတုတ္ေနသည္။ လူပါထက္ျခမ္း ကြဲသြားလိမ့္မည္။ ေစ်းမသြားခင္ ႏြမ္းေပ်ာ့ေနသည့္ ခရမ္းသီး ေဟာင္းေလးကို
ခဲတံခၽြန္သည့္ ဒါးျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းလုပ္ၿပီး အိမ္သာထဲမွာ ေရဆြဲခ်ခဲ့ မိသည္ကို ခုမွေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မ်က္စိကစား ရင္း ေတြ႕ရ သည့္ ေပါင္ဒါဗူး၊ ေရေမႊးပုလင္း၊ ႏႈတ္ခမ္း နီေတာင့္ တခုမွ အဆင္ေျပမည့္ ပုံမရွိပါ။
စႏၵာ့ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ခရီးမွ ျပန္လာစဆိုေတာ့ အထုပ္ေတြ အိတ္ေတြႏွင့္ ပြရႈပ္ေန၏။ အိပ္ယာ ကို အသာေလးမၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ဘာမွမေတြ႕၊ တျခားေနရာေတြ
လည္း လိုက္မရွာခ်င္ေတာ့ပါ။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္သြားမွာစိုးရသည္။စိတ္၏ အလိုမက်မႈ၊ အဆင္မေျပမႈေတြႏွင့္  ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေန႔လုံး စိတ္တိုေနေတာ့၏။
နံနံပင္နံ့ေလး သင္းၿပီး င႐ုပ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြ လွီးထည့္ထားလို႔ ေမႊးေနသည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ လက္ရာ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္သုပ္က ျမင္သူတိုင္း သြားရည္ က်ခ်င္စရာျဖစ္ေသာ္
လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ပါ။
“ထည့္ေလ ႏုႏု ရဲ့၊ ခရမ္းသီးစားခ်င္တယ္ဆို”
ဘာမွမသိရွာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က အတင္းလာခပ္ထည့္ ေပးသည့္ အခါ စိတ္တိုရေပမယ့္ ေစတနာ ကိုသိေနလို႔ အတင္း က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳရသည္။ ဒီညေတာ့ လက္ႏွင့္ပဲ ပြတ္ၿပီး
အိပ္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အသိက ရင္ထဲမွာဟာတာ တာျဖစ္ေစ၏။ ညေနေစာင္းေတာ့ ၿခံထဲမွာဆင္း လမ္းေလၽွာက္ရင္း အလုပ္ခြင္က ေနေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ ျပန္လာ သည့္
စႏၵာ ႏွင့္ လမ္းမွာတိုးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ စိတ္ထဲမွာ မလိုတမာျဖစ္ရသည္။ စႏၵာကေတာ့ သူမ၏ စိတ္ ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနနိုင္ေပမည္။
အာ႐ုံေတြက မၾကည္မလင္ႏွင့္ ညစ္ညဴးေနေသာေၾကာင့္ ၿခံထဲက ခုံတန္းတခုမွာ ညေမွာင္သည္ အထိတေယာက္ ထဲ ထိုင္ေနမိသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မလုပ္သင့္
တာေတြေလၽွာက္လုပ္ၿပီး ေနာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မနိုင္ျဖစ္ေနရ သည့္ ဘဝကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေစာေစာစီးစီး လင္ယူခဲ့ရင္ေကာင္းသားပဲ ဟုေတြးမိသလို ကိုယ္နဲ႔
မဆိုင္ တာေတြ လိုက္စပ္စုၿပီး မစမ္းသင့္တာေတြ စမ္းၾကည့္မိတာမ်ိဳး မရွိဘဲ အရင္ကာလေတြ တုန္းကလို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ့ မိတာကိုလည္း ေနာင္တရသည္။
“ဒါေၾကာင့္ ႀကီးမွဝက္သက္ေပါက္ရင္ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္မယ္”
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေရရြက္လိုက္ရင္း တစထက္တစ ထူထပ္သိပ္သည္းလာသည့္ အေမွာင္ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လႊတ္လိုက္၍
အိမ္က ေကာင္မေလး တေယာက္ အနားေရာက္လာ သည္။
“ဆရာမ ထမင္းမစားေသးဘူးလားတဲ့၊ ႀကီးစိန္က ေမးခိုင္းလိုက္တယ္”
အေဆာင္သူေတြလည္း ညစာကိစၥၿပီးၾကၿပီထင္သည္။ ျပတင္းေပါက္အသီးသီးမွာ မီးေရာင္ေတြလင္းလက္ေန၏။ ဟို အခန္းဒီအခန္းကူးသန္းေနၾကသည္ကို လည္း လွမ္းျမင္ေန
ရသည္။ လက္မွာနာရီမပါလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ေျခာက္နာရီကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ခဲ့တာေသခ်ာသည္။ နာရရား တံခါးပိတ္တာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီခုံ မွာ ဝင္
ထိုင္လိုက္ခါစက ပင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚမွာလည္း မီးတိုင္ေတြ လင္းလက္ေနၾကေလၿပီ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ လည္း ထမင္းစားခ်င္ေနၾကၿပီထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က လာမ
စားေသးလို႔ သူတို႔ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ စားရခက္ေန ပုံရသည္။
“ဆရာမ မဆာေသးဘူးလို႔၊ ေရလဲ ခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွပဲ လာစားေတာ့မယ္၊ ထမင္းျပင္ၿပီး အုပ္ေဆာင္း နဲ႔သာအုပ္ထားလိုက္ လို႔ ႀကီးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ”
ေကာင္မေလး လွည့္ထြက္သြားၿပီးမွ ေဒၚႏုႏုစိန္ တစုံတရာ ကိုသတိရၿပီး ေနာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ေအာ္ …ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ကြယ္၊ မနက္က ခရမ္းသီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ စားလိုက္ၾကေတာ့၊ ဆရာမ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးလို႔”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ငါးစိမ္း ျမင္ ငါးကင္ပစ္ ဆိုသလို ေန႔ခင္းက အိမ္သာ ခြက္ထဲပစ္ခဲ့ မိသည့္ ခရမ္းသီးေလး ကို
ႏွေမ်ာေနမိ၏။ မေသခ်ာပဲ စြန႔္ပစ္မိတာကို ေနာင္တ ရေန၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကိုမမွာဘဲ ကိုယ္တိုင္သြားဝယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မသြားရဲပါ။ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးက ေစ်းထဲမွာ ခရမ္းသီး
ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရႈ႔ၿပီး ဝယ္သြားသည္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္လို။ အရင္ကေတာ့ အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္ရင္ ေစ်းဝယ္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီးလည္း ဝယ္ဖူးမွာမလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ အခု ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ ကိုယ္လိပ္ျပာမလုံ ခ်င္သလိုျဖစ္ေနရသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ေနတာၾကာလို႔ နာရာရား ေတာင္ တေခါက္လာၾကည့္သြား၏။
“အိုက္လို႔ ပါ နာရာရား ရယ္”
ရိုးသားသည့္ အဖိုးႀကီးက အခန္းထဲမွာေလေအးစက္ႏွင့္ ေနသည့္သူေျပာသည့္ ဆင္ေျခကိုလက္ခံ ၿပီး ျပန္ထြက္ သြား၏။ ခနေလာက္ဆက္ ထိုင္ေနၿပီးေတာ့ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေနာက္က်ိေနသည့္ အာ႐ုံ ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ေရတဝခ်ိဳးလိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့မွ ထမင္းကို ဝင္သေလာက္သြားစားၿပီး အိပ္ေတာ့ မည္ ဟု ဆုံးျဖတ္
လိုက္၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ထိုင္ရာကအထတြင္ ဂါဝန္ႀကီးတဖားဖား ႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ ကေတာ့
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ျမင္သည့္ပုံမေပၚပါ။ မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါသည္။ ျမင္ရင္ ၿခံစည္းရိုးနား ကပ္လာၿပီး အေရာင္းအဝယ္ စကားေတြေျပာေနဦး မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ရိပ္ မွာခနရပ္ၿပီး
မစိုးစိုးႏြယ္ လြန္သြားသည္ အထိရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
လမ္းမ အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို နာရရားျမင္ရင္ ရည္းစားထြက္ရွာသည္ ဟုေျပာခ်င္ ေျပာေနဦးမည္။ အိမ္မကပ္သည့္ ပြဲစားမ ကို လမ္းေပၚမွာ
ခနခန ျမင္ေနက် ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုျမင္ရ တာ မဆန္းေတာ့ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ေဝးသြားေတာ့ မွ အိမ္ဖက္ကို ေလၽွာက္လာရင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဆရာမ အ လုပ္ႏွင့္
ေဘာ္ဒါေဆာင္လုပ္ငန္းကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘဲ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္ တျခားစီးပြားေရး လုပ္ငန္းတခု ခု ကို ေရြးခ်ယ္မိရင္ ေကာင္းသားဟု ေတြးမိျပန္ပါသည္။
ေရခ်ိဳးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကည့္မိေအာင္၊ ေပါင္ၾကားကို လက္မေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္သတိထားရသည္။ စိတ္က ထလာရင္ေျပဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္။ ရင္သားေတြကိုေတာင္
ဆပ္ျပာမတိုက္မိပါ။ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳး ၿပီး အဝတ္ ျမန္ျမန္လဲကာ ထမင္းစားခန္း ဆီဆင္းခဲ့ေတာ့ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္သြားမွ မီးဖိုထဲက ေကာင္ မေလး တေယာက္
ထြက္လာသည္။
“ဟင္းခ်ိဳ ေႏႊးေပးရမလား ဆရာမ”
“ေနေတာ့၊ ဆရာမ နည္းနည္းပဲ စားမွာ”
အုပ္ေဆာင္း ေအာက္မွာ ခရမ္းသီးဟင္း ကို မေတြ႕ရပါ။ ေဒၚေအးစိန္ အေၾကာင္းသိသူပီပီ မနက္က သုပ္ရင္ ခရမ္း သီးကို ဒီညေန ေၾကာ္မည္ ဆိုတာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွန္းမိသည္။ ခရမ္းသီး မပါလို႔လားမသိပါ ေန႔ခင္းကထက္ေတာ့ ထ မင္း ပိုစားလို႔ေကာင္းသည္။ ညစာခ်ိန္မွာ ပုံမွန္စားေနက် အတိုင္း ထမင္းတပန္းကန္ အသာေလးကုန္သြားသည္။ စားၿပီးေတာ့ အခန္းေတြ
တပတ္လိုက္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွ မအိပ္က်ေသးေသာ္လည္း စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ တံ ခါးလည္း ပိတ္ မီးလည္းပိတ္ထားသည္။ ေဘးခန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့
“မနက္ အေစာႀကီးသြား စရာရွိလို႔တဲ့ ဆရာမ”
ေဘးခန္းက ကေလးမ မျမင္ေအာင္ အျပင္ဖက္ကို လွည့္ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ မဲ့ျပဳံးေလး ျပဳံးလိုက္မိသည္။ တကယ္သြား စရာလည္း ရွိခ်င္ရွိနိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ စႏၵာ
အခန္းထဲမွာ ရာဘာလိင္တံႀကီး ႏွင့္ အလုပ္ ရႈပ္ေနလိမ့္မည္ လို႔ပဲထင္သည္။ ကိုယ့္ အခန္းကိုယ္ျပန္လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးထဲမွာ ေပါင္ကိုျဖဲၿပီး ႀကီးမား သည့္ လိင္တံႀကီးကို
သူမ၏ အဂၤ ါထဲသို႔ အတင္းထိုးသြင္းေနမည့္ စႏၵာ့ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ ၏ မ်က္ လုံးေတြက ရမၼက္ျဖင့္ ရီေဝေမွးစင္းေနမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နာက်င္မႈျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ေန
ၾကမည္ လားဆိုတာ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အလြန္သိခ်င္ေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ အဆုံးမွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ မႈတခုကို စႏၵာ မလြဲမေသြ ရရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကို
လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနသည္။
စႏၵာ့ အေၾကာင္းကိုေတြး၊ စႏၵာ့ စိတ္ခံစားမႈကို မွန္းဆရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြလည္းလႈပ္ရွားလာသည္။ အ သက္ ႀကီးမွ အရမ္းအညႇာလြယ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ရတနာေရႊ
ပျခဳပ္ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ ခါတိုင္းညေတြလို ေက်နပ္မႈေကာင္းေကာင္း ရေအာင္လုပ္ေပးမည့္ ခရမ္းသီး ေလး မရွိတာ ကို မ
ခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲ ခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“စႏၵာ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား”
ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ အေစာႀကီးအိပ္ယာက ထၿပီး ေကာ္ဖီျပင္းျပင္းတခြက္ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း စႏၵာ ဝင္လာသည္။
“ဟုတ္တယ္ဆရာမ၊ ႐ုံးမွာ ပြဲရွိလို႔ေလ၊ လူႀကီးေတြလဲ လာမယ္တဲ့”
ဒါေၾကာင့္ထင္သည္၊ ခါတိုင္းလို စကပ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ စႏၵာ ျမန္မာဆန္ဆန္ထမိန္ႏွင့္ လက္ရွည္အက် ႌေလး ဝတ္ ထားသည္။ ကိုယ္က အိပ္ေရးမဝလို႔ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
စႏၵာကေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ေနမိပါသည္။
ညတုန္းက လက္ႏွင့္လုပ္ရတာကို ဘယ္လိုမွအားမရပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလို အေစ့ေလးကို ပြတ္ၿပီး ခရမ္းသီး ႏွင့္ အေပါက္ထဲ ထိုးရတာမ်ိဳးႏွင့္ လုံးဝ မတူသည့္ အတြက္စိတ္မွာ မတင္းတိမ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္ မႈ ရဖို႔ အၾကာႀကီးလုပ္ခဲ့ရ၏။ ၿပီးေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ ႏွင့္ ေနရ ထိုင္ရခက္ေနခဲ့သည္။
အိပ္ေပ်ာ္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္မက္ မက္ၿပီး ျပန္လန႔္နိုးရသည္။
အိပ္မက္ထဲမွာ စႏၵာက ဖဲႀကိဳးလွလွေလးစည္းထားသည့္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ လာကန္ေတာ့၏။
“ဘာေတြတုန္း စႏၵာရဲ့ သီတင္းကၽြတ္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔”
“ဆရာမ အတြက္အဆင္ေျပမွာေလး ေတြ႕လာလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကဳံတုန္းကန္ေတာ့တာ”
“ေအာ္ …ေအး ေအး”
စႏၵာ ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ အေဆာင္သူေတြကပါ ထလာၿပီး အတူကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဘယ္ သူေတြ လည္းဆိုတာကိုေတာင္ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ၿပီး မုန႔္ဝယ္စား ၾကဟု စႏၵာ့ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တာမွတ္မိသည္။
“ဘာေတြမ်ားတုန္း ႏုႏုရဲ့”
သူတို႔ထြက္သြားသည့္ အခါ အနားကိုေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ေမးသည္။
“မသိပါဘူး ေဒၚေအးစိန္ရယ္၊ စႏၵာ ဝယ္လာတာကို က်န္တဲ့ကေလးေတြက ေရာကန္ေတာ့ၾကတာ”
“ႏုႏု ပိုက္ဆံထြက္သြားတာေပါ့၊ မုန႔္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဖဲျပားပတ္ထားတာဆိုေတာ့၊ မွန္း ….ျပစမ္းပါဦး”
ကိုယ့္ဖာသာ အထုပ္ ကို ဆၾကည့္ေနရာမွ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေပးလိုက္မိသည္။ ေဒၚေအးစိန္က လည္း ကိုင္ လႈပ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဘာသံမွလဲ မၾကားရဘူး၊ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္”
“ဖြင့္ေလ”
အေပၚဆုံးက ဖဲႀကိဳးကို ေျဖထုတ္လိုက္ၿပီး ပါကင္စကၠဴလွလွ ေလးကို မစုတ္ျပဲေအာင္ သတိထားၿပီးခြာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ က ဒီအက်င့္ ရွိသည္။ထိုစကၠဴကို သိမ္းထားၿပီး လိုအပ္
ရင္ျပန္သုံးတတ္သည္။ စကၠဴဖယ္ လိုက္ ေသာအခါ ကဒ္ထူ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ထြက္လာသည္။ အဖုံးကို ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ရင္း
“ဘာႀကီးတုန္း၊ အ႐ုပ္ထင္တယ္၊ ဒီကေလး မေတြကေတာ့ေလ”
ဗူးထဲကို လက္ႏွိုက္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္
“ေအာင္ …မယ္ေလး …ေသာက္ေခြးေတာ္”
အထဲမွာေခြထည့္ ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာတံႀကီးက ေျဗာင္းကနဲ စန႔္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လက္ထဲ မွာ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာလိင္တံႀကီးက တရမ္းရမ္းခါေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ ခမ္းေတြ ဆြံ့အသြားၿပီး မ်က္လုံး အဝိုင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လည္း ျမင္သာေအာင္ ေျမႇာက္ၾကည့္
လိုက္ၿပီးမွ အလန႔္တၾကား လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ နံရံကို သြားမွန္ၿပီးေနာက္ ျပန္ကန္ထြက္လာကာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕မွာလာၾက၏။
“ကျမင္းမ ေလးေတြ၊ မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာ၊ ဒါလုပ္စရာလား”
ေဒၚေအးစိန္ မ်က္စိေရွ႕ကေန ဝုန္းကနဲေပ်ာက္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ေျခေထာက္ေရွ႕မွာက်ေနသည့္ လိင္တံႀကီးကို တုန္ရီဖိုလွိုက္ေသာ ရင္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္နိုင္ဘဲ
စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ အခန္းထဲမွာ ျမင္ခဲ့ရတာထက္ ပိုႀကီးၿပီး ပိုရွည္သည္။ အရင္းဖက္ကလည္း အျပားႀကီး မဟုတ္ ေဂြးဥႀကီး ႏွစ္လုံးပါ အတြဲလိုက္ ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္
မရဲတရဲျဖင့္ လက္ကေလး ကိုဆန႔္ၿပီးေကာက္ယူရန္ဟန္ျပင္စဥ္ ေဒၚေအးစိန္ အနားကို ျပန္ ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာလည္း အသားလွီးဓါးႀကီး တေခ်ာင္းကိုင္ထား၏။
“ေကာင္မေလးေတြ၊ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္၊ လူႀကီးကို ဒီလို လုပ္စရာလား”
မစင္တုံးကို ကိုင္သလိုရြံရွာစြာ ျဖင့္ေဒၚေအးစိန္ လိင္တံႀကီးကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္ကာ ဒါးႀကီး ျဖင့္ တဝုန္းဝုန္း ခုတ္ေတာ့သည္။
“အင္ …မွတ္ၿပီလား၊ ေအးစိန္တဲ့၊ ဒါမ်ိဳးေစာ္ကား တာေတာ့ မခံဘူး”
တဝင္းဝင္းေတာက္ေအာင္ထက္ၿမ သည့္ ဒါးႀကီးႏွင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ကာဆက္ကာ ခုတ္လိုက္သည့္ အခါ အေခ်ာင္းႀကီးက ဝက္အူေခ်ာင္းကို လွီးခ်လိုက္သလို အကြင္းလိုက္အကြင္းလိုက္ ျပတ္ထြက္ကုန္သည္။ လက္ကေလး ကိုေရွ႕ကို တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆန႔္တန္းရင္း “မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟုေဒၚႏုႏုရွိန္ တားျမစ္မိသည္။ ဒါ ေပမယ့္
ပါးစပ္သာလႈပ္လို႔ရသည္။ အသံက လုံးဝထြက္မလာပါ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ႏွေမ်ာတသစြာ ႏွင့္ ေအာ္ ဟစ္ကာတားဆီး ေသာ္လည္း ေဒၚေအးစိန္က တခ်က္မွလွည့္ မၾကည့္
သည့္ အျပင္ ၾကားသည့္ပုံလည္း မရပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေျပးဆြဲလိုက္မိရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေဒါသတႀကီး ျဖင့္လွည့္ၾကည့္ ၿပီး ဒါးႀကီးကို ဝင့္ လိုက္စဥ္ ေဒၚႏုႏု
ရွိန္လည္း ကိုယ္ကိုယ္ဝပ္ခ်လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့ မွအသံ ထြက္လာသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔”
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာက လန႔္နိုးသြားရသည္။ ျပန္အိပ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အားလုံးကို စိတ္ကသိေနသည္။
လူးလွိမ့္လြန္းလို႔ တြန႔္ေက်ေနသည့္ အိပ္ရာ၏ အေတြ႕ အထိ၊ တခါတရံဘယ္က လြင့္လာမွန္းမသိသည့္ အိမ္ေျမႇာင္စုပ္ထိုးသံ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းသြားသည့္ ကား။ တခါတေလ ေလထဲမွာေမ်ာသြားသလို လူကငိုက္ျမည္းသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ တခုခု ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး အသိစိတ္က ျပန္ဝင္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညတာသည္ရွည္လ်ား
လြန္းလွ၏။ ထို႔ အတူပင္ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။
ေန႔၏ အလင္းေရာင္ေတြ အေရွ႕ဖက္ဆီက ေပၚထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆက္လက္ၿပီးသည္းခံဖို႔ မစြမ္း ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲက ထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ အဝတ္အစားလဲ
လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ျပန္ ၾကည့္မိသည့္ အခါ မျမင္ဖူးသည့္ လူတေယာက္ကို ျမင္ေနရသလိုပင္။ အျပင္ကိုထြက္လာခ်ိန္မွာ တေဆာင္ လုံးတိတ္ဆိတ္ ေနသည္။
ေဒၚေအးစိန္ တို႔ အဖြဲ႕ကေတာ့နိုးၾကၿပီထင္သည္။
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး ထိုင္ေသာက္ေနခိုက္စႏၵာ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
“ဆရာမ ကိုပါေပးကြယ္”
စႏၵာ့ ကိုထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးသည့္ ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္လို႔ ထမင္းေၾကာ္ ေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စားခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း
မသိလို႔ ထမင္းေၾကာ္စားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တဇြန္းခ်င္း အသက္မပါသလို စားေနသေလာက္ စႏၵာကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္စားေနသည္။ ေနာက္က်မွာ စိုးေနပုံရ၏။
အိမ္က ကေလးမ တေယာက္ကိုလည္း အျပင္မွာသူမ ကိုႀကိဳသည့္ကားေရာက္မေရာက္ၾကည့္ခိုင္း လိုက္ေသးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေသာ အခါ မလုံမလဲ အျပဳံးႏွင့္
“ဒီလိုေန႔ မ်ိဳးေနာက္က်ရင္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ဆရာမ ရဲ့”
အလုပ္ကိုေစာေစာ ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသည့္ စႏၵာသည္ ညတုန္းက သူမ၏ အတုႀကီးကို အသုံးခ်ခ်င္မွခ် လိမ့္ မည္။ ခရီး မထြက္ခင္က သိမ္းသြားခဲ့သည့္ ေနရာကေန
အျပင္ကိုထုတ္ထား၊ မထား ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ အေဆာင္မွာ လူေတြရွိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္
မနက္ခင္း ေက်ာင္းတက္ရမည့္၊ အလုပ္ဝင္ရမည့္ အေဆာင္သူေတြ အိပ္ယာက ထလာၾကသည္။ အိမ္ သာ ခန္းေတြဖက္ဆီက၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ဖက္ဆီက အသံေတြ ထမင္း
စားခန္းထဲအထိ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ စႏၵာလည္း အိတ္ ေလး လြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးေလၿပီ။
စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရပါသည္။ မနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ တေဆာင္လုံး ရွင္းလင္း တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝရန္တာတေလၽွာက္
လိုက္ၾကည့္ရာ အခန္းေတြအားလုံး ပိတ္ၿပီး တ ေယာက္မွ မက်န္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ႕ရမွ ေသာ့တြဲျပန္ယူၿပီး စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ခဲ့သည္။ အရင္ေန႔ ထက္ရွင္းလင္း သပ္
ရပ္ေနေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြ႕လိုသည့္ အရာကိုေတာ့ မေတြ႕ရပါ။ ထားေနက်ေနရာမွာလဲ မရွိ၊ စႏၵာ ေန ရာေျပာင္းထားတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ မသြားခင္သိမ္းသြားသည့္ ေနရာကေန ျပန္မထုတ္ရေသးတာပဲျဖစ္မည္။ဟို နားဒီနား အႀကိဳအၾကား ကိုလိုက္အကဲခပ္ၾကည့္ၿပီး လက္ေလၽွာ့ကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။
အိပ္ယာေပၚမွာျပန္လွဲေနစဥ္ မ်က္လုံးေတြေလးလာၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ ေဒၚေအးစိန္ လာႏွိုးမွ နိုးသြား၏။
“ဒီေန႔ ေစ်းသြားရမယ္ ေနာ္ ႏုႏု”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ အျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေခြေနခ်င္သည္။
“ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ တအားကိုက္ေနလို႔ ေဒၚေအးစိန္ တကၠဆီ နဲ႔ပဲသြားလိုက္ေနာ္”
မအီမသာ ဟန္ပန္ကိုလည္းျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ ယုံသြားသည္။
“အင္းေလ၊ ရတာပဲ၊ ႏုႏုၾကည့္ရတာလဲ မလန္းဘူး၊ ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား”
“ေသာက္ထားတယ္၊ ေသာက္ၿပီး မွိန္းေနတာ”
“ေန႔လည္စာေရာ စားမွာလား”
“စားမယ္”
“ဒါဆိုလဲ ေကာင္မေလးေတြကို မွာခဲ့မယ္”
ေဒၚေအးစိန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။ နိုးလာလို႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ ေစ်းကိုထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ၿခံထဲမွာ ကိုလွေရႊတို႔
လင္မယား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ခနဆင္းၾကည့္ ၿပီး အခန္းသို႔ျပန္ကာ ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေပါင္ၾကားကိုႏွိုက္မိေသး ေသာ္
လည္း စိတ္ထဲက ဆႏၵကို ႀကိဳးစားတြန္းလွန္လိုက္သည္။ အာ႐ုံေျပာင္းသြားေစဖို႔ ေရပန္းကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ဖြင့္ၿပီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေခါင္းလည္း ေလၽွာ္ပစ္လိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာ
လန္းဆန္းသလိုျဖစ္သြား မွ ေရခ်ိဳးတာကိုရပ္ လိုက္သည္။
လူကနည္းနည္း ၾကည္လင္သလိုျပန္ျဖစ္သြားလို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေအာက္ကိုေပါ့ပါးစြာ ဆင္းခဲ့သည္။ မနက္က ထက္ေတာ့ စားလို႔ ဝင္ပါ၏။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ
ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္စားဟိုဟိုဒီဒီ ညႊန္ၾကားရင္း စင္တခု ေပၚမွာ ဆန္ကာႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ သခြားသီး သုံးလုံးကိုသြားေတြ႕သည္။ ၾကဳံလွီပိန္ရႈံ႔ၿပီး အေပြး တက္ေနသည့္
ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ အသီးေတြၾကားတြင္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို၏ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ တန႔္သြားေစသည္။ အရင္ေန႔က ရခဲ့သည့္ ခရမ္းသီးထက္
ေတာ့ႀကီးသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစား လိုက္ ၿပီးေနာက္ ထိုသခြားသီးကို ဖ်ပ္ကနဲ ေကာက္ယူလိုက္မိသည္။ ဒီတိုင္းလည္း ကိုင္မသြားခ်င္လို႔ အက် ႌပြပြႀကီးထဲ
သို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ကိုလည္း လုံးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ ပါ။ ဘယ္သူမွ မျမင္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါသည္။
အခန္းထဲျပန္ေရာက္မွ ယူလာသည့္ သခြားသီးကို ေသေသခ်ာခ်ာထုတ္ၾကည့္ရသည္။ အရြယ္အစားက ၾကက္ဥ ခပ္ေသးေသး ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ အရွည္ကေတာ့
ရွစ္လက္မကိုးလက္မေလာက္ရွိမည္ဟု မွန္းဆမိသည္။  ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အနည္းငယ္ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လာသည္။ စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမား မရွည္လ်ား
ေသာ္လည္း အရင္သုံးဖူးသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္စာရင္ ႀကီးေနလို႔ သုံးဖို႔ မဝံ့ မရဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စမ္း ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး အရင္ဆုံးေရသြားေဆးလိုက္
သည္။ ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပး လိုက္ သည့္အခါ ထူးျခားမႈတခုသြားေတြ႕သည္။ သခြားသီးက ခရမ္းသီးေလာက္ မေခ်ာမြတ္။ ေရေဆးလိုက္သည့္
အခါ ပိုၿပီးသိသာလာ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမိန္ကိုမတင္လိုက္ၿပီး အဝမွာသခြားသီးကိုေတ့ၾကည့္သည္။ လြယ္မည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ေပါင္ကိုတ အားျဖဲၿပီး ထိုးၾကည့္သည့္အခါအဝ တြင္တစ္ေနသည္။ နာ
လည္းနာသည္။ ကြဲထြက္သြားေတာ့မတတ္ေအာင္ခံ ရခက္ လြန္းလွ သည္။ ျပန္ယူကာေျမႇာက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေမာေနသည္။ ရင္ေတြခုန္ လက္ေတြတုန္ ေန သည္။
အသက္ကို မနည္းရႈေနရ၏။ ဒီဟာေလာက္ေတာင္ ခက္ေနရင္ စႏၵာ့ ဆီကဟာႀကီးမ်ိဳးဆိုရင္ ဆိုဖြယ္ ရာမရွိေတာ့ၿပီ။
စႏၵာ့ လိုမိန္းကေလးပင္ သြင္းလို႔ရပါလၽွက္ႏွင့္ မိမိလို ဖြံ့ထြားေတာင့္တင္းသည့္ မိန္းမက ဘာ ေၾကာင့္ မရရ ပါ သနည္း။ နားထဲမွာ ဂ်ယ္သုံးရသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့စကားသံ
ျပန္ၾကား ေယာင္လာ၏။ Baby Oil ဆိုတာသုံး ရင္ရနိုင္ေၾကာင္း စႏၵာေျပာခဲ့တာကိုလည္း ျပန္အမွတ္ ရလိုက္မိ၏။ Water Gel ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ကေလးေတြ
သုံးသည့္ Baby Oil ကို ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကေလးအေမေတြဆီမွာေတြ႕ဖူးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို္ယ္တိုင္လည္း လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖူး၏။
ထရၿပီး ထမိန္ကိုခပ္တင္းတင္းျပင္ဝတ္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို လွမ္းယူ လိုက္၏။ မွန္ထဲက အ ရိပ္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း အဝတ္လဲဖို႔ မလိုဟု
ဆုံးျဖတ္ လိုက္သည္။
“ကိုလွေရႊ၊ ၿခံတံခါး ဖြင့္လိုက္၊ ကၽြန္မ အျပင္သြားဦးမယ္”
ဖြင့္ထားသည့္ တံခါးကေန တရွိန္ထိုးေမာင္းထြက္သြားၿပီး လမ္းတေလၽွာက္မ်က္စိကစား သြားသည္။ စတိုး ဆိုင္ႀကီးႀကီး တဆိုင္ေတြ႕တာႏွင့္ ရပ္ၿပီးဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။
အဝနား မွာ Gel ဗူးေတြ၊ အေတာင့္ေတြေတြ႕ ေသာ္ လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အတြင္းဖက္မွာျမင္ရသည့္ ကေလး ပစၥည္းေတြေရာင္းသည့္ ေကာင္တာဆီ တန္းဝင္ သြားၿပီး
ဗူးႀကီးတဗူး ဝယ္ပစ္လိုက္ သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္လည္း ျပန္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အျပင္မသြားေတာ့ပါ ဟု ေျပာၿပီးမွ ထြက္သြား သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။
“ေဆးသြားဝယ္တာ”
ခပ္တိုတိုရွင္း ျပလိုက္ၿပီး အခန္းထဲတန္းဝင္လာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေနာက္ကလိုက္လာ၏။အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသည့္ ေဒၚေအး စိန္ကို စိတ္ထဲက မၾကည္ေတာ့ပါ။
“ေဒၚေအးစိန္၊ ဘာတုန္း”
“ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ညေနစာဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔”
“ေဆးေသာက္ၿပီးတေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ”
“အင္း ...အင္း ...ၿပီးတာပဲ”
ကုတင္ေပၚမွာ သခြားသီးကို ဒီတိုင္းပစ္တင္ထားခဲ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင့္ ေဒၚေအး စိန္က အခန္းဝ မေရာက္မွီျပန္လွည့္သြားသည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း မိမိ ေမာ
ေနသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိထားမိသည္။ စိတ္ ေတြလည္း အရမ္းလႈပ္ရွားေန၏။ တုန္တုန္ ရီရီ ျဖင့္ ထမိန္ကို ကြင္းလုံးခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့
ဗူးကိုဖြင့္ ၿပီး သခြားသီးေပၚ ဆီေတြေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ စိုရႊဲသြားေအာင္ ပြတ္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားကာ သခြားသီး
ကို အဝမွာ ေတ့လိုက္၏။
တဝုန္းဝုန္းခုန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ေရွ႕ကို နည္းနည္း ပိုတိုး လာ သလိုရွိေသာ္လည္း သိပ္မဝင္ခ်င္။ ႂကြက္သားေတြက ေတာင့္ခံေန
သည္။ နားလည္းနာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခြား သီး ကို လုံးဝရႊဲစိုသြားေအာင္ ဆီထပ္ ေလာင္းလိုက္သည္။ အစိေလးကိုလည္း သာသာယာယာပြတ္ေပးၿပီး အထဲက အရည္ေတြ စိမ့္
လာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အတြင္းဖက္မွာလည္း စိုလာေတာ့မွ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သခြား သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္၍ အားကုန္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ဖ်စ္” ကနဲျမည္
သြား သည့္ အသံက အခန္းထဲမွာ ဟိန္းသြားသေယာင္ရွိ၏။
“အု”
ႏွာေခါင္းထဲကေရာ ပါးစပ္ထဲကပါ ေလေတြ တဟုန္ထိုးထြက္သြားသည္။ အထဲမွာျပည့္နင့္က်ပ္ၿပီး ႂကြက္သားစိုင္ ေတြက တဆစ္ဆစ္ႏွင့္နာလာ၏။ နာက်င္မႈကို ဥေပကၡာျပဳ
လိုက္ၿပီး ထပ္၍အားထည့္ဖိခ်လိုက္ရာ လက္ဖေနာင့္ ႏွစ္ခုက တြင္းဝကို ဖတ္ ကနဲလာရိုတ္သည္။ အားလုံးနီးပါးဝင္သြားေပၿပီ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ေယာင္ၿပီး အေပၚကို ေကာ့ထိုးလိုက္မိ၏။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ဝင္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဆက္လုုပ္စရာတခုသာ ရွိေတာ့သည္။
အံကိုခဲပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းျပန္လုပ္သည္။ ျပည့္နင့္ေနသည့္ အရသာက အတြင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ထိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ နာက်င္မႈဆိုတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္
အေလး မထားေတာ့ပါ။ ဘာမွမဆိုင္သည့္ စ အိုဝကေလးပင္ တင္းၿပီးကိုက္ခဲလာသည့္တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲေရာက္လာမည့္ အရာေတြက ပိုၿပီးရင္ဖိုလွိုက္ ေမာ ရမည္မွန္း
စိတ္ကသိေနသည္။
“အား ..အမယ္ေလး ....ကၽြတ္.ကၽြတ္”
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း အားတက္သေရာတုန႔္ျပန္သည္။ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာ သည့္ အရည္ေတြ က လည္း မ်ားသထက္မ်ားလာ၏။ အမည္ေဖၚျပေခါင္းစဥ္တပ္ရန္
မစြမ္းသာ သည့္ေဝဒနာ၏ ေစ့ေဆာ္မႈေတာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခါင္းတခါခါလည္တခါခါ ႏွင့္ တစာစာညည္းရင္း ပိုၿပီးျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနမိသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာ႐ုံထဲမွာ အခုလက္ရွိျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြမွအပ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ ပါးစပ္က ဘာ ေတြေျပာၿပီး ဘာေတြညည္းေနမိမွန္းလဲ မသိေတာ့။ တရိပ္ရိပ္
တရစ္ရစ္ ႏွင့္ တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ခါေနသလို ဖမ္းစားထားသည့္ အရသာက တကိုယ္ လုံး ကိုလႊမ္းျခဳံထား၏။ အထဲမွာနာက်င္ရမည္၊ ထိခိုက္သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္
ေပ်ာက္ဆုံး သြားရသည္။ စြမ္းနိုင္သမၽွအားအင္ကိုသုံးၿပီး ထိသထက္ထိေအာင္ေဆာင့္ထိုးေနမိသည္။ စိတ္ ခံစားရမႈေတြ၏ အျမင့္ဆုံးအထြဋ္အထိပ္ ကိုေရာက္ရွိသြားၿပီးခ်ိန္
မွာေတာ့ လူတကိုယ္လုံး ေလ ထဲသို႔ လြင့္ ေျမာက္တက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ေျမာက္တက္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္က်မလာ၊ ၀ါဂြမ္းစေလး ေလထုထဲမွာလြင့္ေမ်ာ ေန သလို ေလဟုန္မွာ စီးရင္း ရွိသမၽွအားအင္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။
အထဲက သခြားသီး ကိုေတာင္ႀကိဳးစားၿပီး မနည္းျပန္ ထုတ္ လိုက္ရသည္။ အားလုံးအျပင္ကို ေရာက္သြား ၿပီးခ်ိန္ေနာက္မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ ရီေဝစြာ
ေမ်ာလြင့္ရင္း ႏွင့္ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း အိပ္ေမာက်သြားသည္။
အလင္းေရာင္ေတြ ပ်ယ္လြင့္ၿပီးညသို႔ ဝင္လုလုညေနေစာင္းကို ေရာက္မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္နိုးလာ ၏။ ေပါင္ၾကားထဲ မွာလည္း တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသလို လူကလည္းပင္ပန္းေန၏။
ေဘးမွာက်ေနသည့္ သခြားသီးႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း တခါတေလ စႏၵာ သူ႔ဟာႀကီးကို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ထားခဲ့သည္ကို အခုမွနားလည္မိသည္။ ခံစားမႈ အ
ျမင့္ဆုံးကို ရရွိၿပီးခ်ိန္ တြင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည့္ သဘာကို နားလည္လိုက္လို႔ ျဖစ္သည္။
အိပ္ရာမွ ျဖည္းျဖည္းထရင္း ႏြမ္းနယ္မႈေတြေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ သခြားသီးႀကီးကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆးကာ ဘီရိုထဲမွာ သိမ္းၿပီးမွ ေရခ်ိဳးသည္။
ေရမခ်ိဳးခင္ အေမႊးရိတ္ရင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ ၾကည့္ လိုက္ရာ အရင္ထက္ေဖါင္းမို႔ၿပီး နီရဲေနသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ အခုထိအရည္ေတြကလည္း တစိမ့္စိမ့္ စို ေနေသး၏။
ေရခ်ိဳးလိုက္သည့္ အခါႏြမ္းနယ္မႈေတြ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြား၏။ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာတကိုယ္တည္း ဘဝအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ေျဖသိမ့္မႈတခုကို ရလိုက္ ေၾကာင္းေတြး
မိၿပီးေနာက္တြင္ လူကလည္း တက္ႂကြရႊင္လန္း လာ သည္။ ထမင္းစားဖို႔ ေအာက္ို ဆင္းလာေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚေအး စိန္က
“တေရးအိပ္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ညေနစာဘာခ်က္ရမလဲ လို႔ေတာင္ လာေမးဦးမလို႔၊ ႏုႏုအိပ္ပါေစေလဆိုၿပီး မလာတာ”
“ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပသလိုပဲလုပ္ပါ”
စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားလို႔ဝင္သည္။ ထမင္းစား ေနခ်ိန္မွာ သခြား သီးတလုံးေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ေကာင္
မေလးေတြကို ေမးေနသံၾကားရသည္။
“ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိပါတယ္၊ မနက္က သုံးလုံးက်န္တာပါ”
မတတ္သာေတာ့လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္ပါလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေဒၚေအးစိန္က ေကာင္မေလး ေတြကို သခြားသီး တ လုံးအတြက္ႏွင့္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနဦးမည္။
“ကၽြန္မ ေန႔ခင္းက စားလိုက္တယ္ေဒၚေအးစိန္ေရ၊ ေဒၚေအးစိန္ေစ်းသြားေနတုန္းက”
“ေအာ္ ...ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ”
ထမင္းစားၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ၿခံထဲဆင္းလာခဲ့သည္။ ဒီညမွာမွ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေန၏။ လ ေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ၿခံဝသို႔ ေရာက္လာသည္။
လေရာင္က စိတ္ကိုပိုၿပီး ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေစ၏။ ၿခံထဲမွာ ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလက လည္းႏူးညံ့ ကာ လတ္ဆတ္ေန၏။
“ႏုႏု ေနေကာင္းသြားၿပီလား”
“ေကာင္းသြားၿပီ၊ နာရာရား ကိုဘယ္သူေျပာလဲ”
“ေအးစိန္ေျပာတာ”
နာရာရားႏွင့္ စကားေျပာရင္း လမ္းမေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ ေလၽွာက္လာေနေသာ မစိုးစိုး ႏြယ္ကို လေရာင္မွာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကေတာ့ ဒီဖက္ကိုလွည့္ေတာင္
မၾကည့္ဘဲ သြားေနသည္။  ဒီေန႔ ေတာ့ အရင္ လိုပုံမရပါ။ သူမ၏ ဟန္အတိုင္း ညင္ညင္သာသာ လွမ္း လာေနသည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္ တီရွပ္ပြပြ ႏွင့္ အေရာင္ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ထမိန္ဝတ္ထားသည့္ မစိုး စိုးႏြယ္ ၿခံဝက အျဖတ္တြင္ နာရရားက ကြမ္းတံေတြးပ်စ္ကနဲ ေထြးထုတ္ လိုက္ သည္။ သကၤာ မကင္းေသာ စကားကိုေျပာဦးမည္ ဆိုတာသိလို႔
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပဳံးလိုက္မိ၏။
“ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးစမ္းပါ နာရရားရယ္၊ ႏုႏုအျပင္မွာ ထြက္ေလၽွာက္လိုက္ဦးမယ္”
“ဟိုေကာင္မေလး ေနာက္ကို လိုက္ေခ်ာင္းမလို႔ လား”
ခါးၾကားက ေသာ့တြဲႀကီးကို ျဖဳတ္ရင္းနာရရား ေမး၏။
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို႔ လမ္းေလၽွာက္ခ်င္လို႔ပါ”
ၿမီးေကာင္ေပါက္ အပ်ိဳမေလး တေယာက္လို ေျခကိုေဆာင့္ ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျပာလိုက္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ နာရရား ဖြင့္ ေပးသည့္ တံခါးကေန လေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည့္
လမ္းမေပၚတက္လိုက္၏။ သာလြန္းသည့္ လေရာင္ ျခည္ေၾကာင့္ လမ္းမီးတိုင္ေတြ၏ အလင္းေရာင္ေတြက ပင္မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ သြားသည္ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္မိသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ႏုႏုေရ ဒီေန႔ေတာ့ ခရမ္းသီးကို ပုဇြန္ေျခာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွပ္ေပးမယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား”
“ႀကိဳက္ပါတယ္”
ႏွပ္တာမႀကိဳက္ အစိမ္း အတိုင္းပဲႀကိဳက္တယ္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ျပသည့္ ျခင္း ေတာင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရွည္ တေပ နီးပါးေလာက္ရွိနိုင္သည့္
ခရမ္းသီး ထြား ထြားေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲ ခုန္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ မ သိေအာင္ ဘယ္လို ယူရင္ေကာင္းမလဲ ဟုေတြး ရင္း မီးဖိုထဲ
ဝင္သြားသည့္ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေနာက္ကေနလိုက္ ေငးေနမိ၏။ ခနေလာက္ေနေတာ့ လိုက္ဝင္သြား သည့္ အခါ ေကာင္မေလး တေယာက္က ခရမ္းသီးေတြကို လွီးေတာင္လွီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏွေမ်ာတသစိတ္ကို ထိန္းၿပီး ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ မီးဖိုထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္။ လက္ရွိသုံးေနသည့္ ခရမ္းသီးက သုံး လို႔ရေန ေသးသည္။
အခုဝယ္လာသည့္ အသီးေလာက္ေတာ့ မထြားပါ။
ခရမ္းသီးတလွည့္၊ သခြားသီးတလွည့္ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဆင္ေျပေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ သည္။ အေဆာင္ မွာ ေကၽြးရန္ အရည္တခြက္ ႏွင့္ ငပိရည္တို႔စရာ ကိုလည္း
ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ ေဒၚေအးစိန္ ကို ညႊန္ၾကား လိုက္ၿပီး သည့္ ေနာက္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၌ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီး သိပ္မျပတ္ေတာ့ပါ။ အရင္လို တလုံးထဲကို မပုတ္
သိုး မညႇိုးႏြမ္းရေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းရတာ မ်ိဳးသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အရြယ္ အစား ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသုံးခ်ဖို႔ မဟုတ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ဝယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ႀကိဳက္က အျမဲလိုမရ၊ ေကာက္တာက ကိစၥ
မရွိပါ၊။ စင္း လုံး ေခ်ာေျဖာင့္ေနတာထက္ ခပ္ေကာက္ ေကာက္ကေလးက လွဲေနရာမွ ထိုးရာတြင္ပိုအဆင္ေၿပ ေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေတြ႕ အၾကဳံအရ သိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
အရြယ္အစား ေသးငယ္ရင္သာ အာ သာမေျပသည့္ အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။
သီးေမႊး ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ စမ္းၾကည့္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အစိမ္းရမွ အဆင္ေၿပ ၏။ ဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရတတ္သည့္ အမွည့္ေတြဆိုရင္ အားစိုက္ထိုးလိုက္ရင္
က်ိဳးတာတို႔ အခြံ ကြဲထြက္သြားတာတို႔ ျဖစ္တတ္ သည္။ ကြဲသြားရင္ အရည္ေတြႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးေရာၿပီး ခၽြဲပစ္သြားသည္။ ၿပီးရင္ မနည္းျပန္ေဆးထုတ္ရ၏။ ဒါ ေၾကာင့္
ေဒၚႏုႏုရွိန္က အခြံမာသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီးကိုပဲ သေဘာက်သည္။ အဲဒီႏွစ္ခု ဆိုရင္ ခရမ္းသီးကို ပိုသေဘာက် ၏။ မ်က္ႏွာျပင္က နဂိုထဲက ေခ်ာေမြ႕ေနေတာ့
ဆီမ်ားမ်ား မလိုသည့္အျပင္ လက္ကိုင္စရာညႇာတံ ေလးပါလို႔ အားလြန္ၿပီး အဆုံးေရာက္သြားလည္း ျပန္ဆြဲဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ သခြားသီး က်ေတာ့ လက္ကို ထိန္း ေန
ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ အခုဝယ္လာသည့္ ခရမ္းသီးကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွေမ်ာေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ၊ လက္ရွိဟာက သုံးလို႔ ရေနေသးသည့္ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ ထားမေနေတာ့ပါ။ လတ္တေလာသုံးေနသည့္ အသီးမေကာင္းေတာ့သည့္
အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအး စိန္ဝယ္လာသမၽွက လည္း စိတ္ တိုင္း မက်ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလြန္စိတ္ညစ္ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘဝ တြင္ စိတ္ေျဖစရာကလည္း ဒီတခုသာ ရွိ ေလရာ
ဒါကိုထိခိုက္ရင္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ စိတ္ တိုရသည္။ အဲလိုေန႔ မ်ိဳးဆိုရင္ စႏၵာ့ ဟာႀကီး ေျပးယူခ်င္ စိတ္ ေပါက္၏။
ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပေနေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းသို႔ မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ခုေလာက္ဆိုရင္ စႏၵာလည္း အျပင္ကို ျပန္ထုတ္ၿပီးေလာက္ၿပီ
ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္က ေကာက္ ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ ႏွင့္ အေပြးတက္ ေနသည့္ သခြားသီး ပိန္ခ်ိခ်ိေတြ ဝယ္လာသည့္ တရက္မွာေတာ့ စိတ္မထိန္း နိုင္ေတာ့ဘဲ
စႏၵာ့ အခန္း ကို ဝင္ခဲ့မိသည္။ ထားေနက်ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္းေတြ႕သည္။
သခြားသီး၊ ခရမ္းသီးေတြလို ေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ဘဲ အဖုအထစ္ အရစ္ေတြေပၚေနသည့္ ဟာႀကီးကို ေကာက္ယူ လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြတုန္ေန၏။ ပိုေကာင္း
သည့္ အရသာကို ခံစားရေတာ့မည္ဟုလည္း ေတြးရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ အသင့္ ယူ လာသည့္ စကၠဴအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ ထြက္လာ
ခဲ့သည္။ စႏၵာ ျပန္မလာ ခင္ ျပန္ထားရမွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ မျဖစ္ပါ။
အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ စႏၵာ့ ဟာႀကီးကို ေရစင္စင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္ေန မိ သည္။ အရင္းက အျပားဝိုင္းလိုအရာက ေလစုပ္ခြက္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေတြလိုက္ရၿပီး ေနာက္ ကုတင္ေဘာင္မွာ၊ ကု လားထိုင္မွာ လိုက္ကပ္ၾကည့္သည္။ ကပ္လို႔မရ ျပန္ကြာကြာက်သည္။ မွန္တင္ခုံက မွန္မွာကပ္လိုက္ေတာ့မွ ဖတ္ ကနဲကပ္သြား၏။ မွန္မွာ ေငါက္ေတာက္ကပ္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိ သည္။ မွန္မွာကပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရင္မရပါ။ မွန္တင္ခုံေပၚမွာ တက္ခြထိုင္ရင္
က်ိဳးက်ၿပီး လူၾကားမေကာင္းသူၾကား မေကာင္း ေတြျဖစ္ေတာ့မည္။လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္ရင္ရေသာ္လည္း ဒီဟာႀကီးကို ဝင္ေအာင္ ထည့္ဖို႔ မိမိမွာ အား အင္ရွိပါမလားဟု
ေတြးမိသည္။
စိတ္အမွတ္မဲ့စြာျဖင့္ မွန္သားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ေနရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေက်ာက္ျပားခင္း ၾကမ္းျပင္ကို သတိ ရလိုက္သည္။ မွန္ကေန ျပန္ခြာယူၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာ
ခဲ့သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေက်ာက္ျပား မွာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲကပ္သြားသည္။ အေပၚကိုမတ္ မတ္ႀကီးေထာင္တက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တုန္ကရီျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းေတြလည္း ရီေဝလာၿပီး စိတ္ညႇို႔ခံထားရသူတေယာက္လို ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ ထြက္ လာ ၿပီးေနာက္ အဝတ္ေတြ အကုန္ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဘီရိုထဲက ဆီပုလင္းကိုယူၿပီး ေရ ခ်ိဳးခန္း ထဲသို႔ ဒရီးဒယိုင္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။
ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီးထိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း လက္တဖက္ႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ကာ အဆင္ သင့္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ကအရမ္းလႈပ္ရွားေန
သည့္ အတြက္ ၾကာ ၾကာမဆြလိုက္ရပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ကိုရႊဲရႊဲ စိုသည္အထိ အရည္ေတြထြက္လာသည္။ ဆီေတြ ရႊဲၿပီးေျပာင္လက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆီေတြႏွံ့သြားေအာင္ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ လိုလိုမယ္မယ္ ေနာက္ထပ္နည္းနည္း ထပ္ေလာင္း လိုက္ သည္။
စိတ္ခ်ရၿပီထင္ေတာ့မွ အေခ်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ကိုႂကြၿပီးခြထိုင္လိုက္သည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အဝ မွာ တည့္တည့္ ျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ၿပီးေနာက္ မ်က္စိကို မွိတ္၍
တကိုယ္လုံး အားႏွင့္ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ဗ်စ္...ဗ်စ္”
အေခ်ာင္းႀကီး၏ ေဘးပတ္လည္ကအရစ္ ႏွင့္ ေဖါင္းႂကြေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြက ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ အေပါက္ ေလး ထဲသို႔ မခ်ိမဆန႔္ အတင္းတိုးဝင္သြားၾကသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္
လည္း ျဗန္းက နဲ ကြဲ ထြက္ေတာ့ မတတ္နာ က်င္သြား ရသည္။ အတြင္းက အသားေတြက အလိပ္လိုက္ေရာပါသြားသလို ပင္။ ဗိုက္ေၾကာေတြသာမက ရင္သားေတြပါ
တင္းေတာင့္သြား၏။
“အား ...နာလိုက္တာေတာ္”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ယခုအခါတြင္ ေနာက္ထပ္ဇာတ္ေကာင္တေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သူ ကား ဖိုးလုံးျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးသည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ေပ။
ဒီဖက္ပိုင္းရပ္ကြက္ သုံးေလးခုတြင္ သူ႔ကိုမသိသူ မရွိ ေအာင္ေက်ာ္ၾကားသူ လည္းျဖစ္၏။ ကေလးကအစ ေခြးအဆုံး ဖိုးလုံးကို သိၾကသည္။ ဆိုးလွပါသည္ ဆိုေသာ  ေခြး ပင္
ဖိုးလုံးကို မေဟာင္ဘဲ အၿမီးႏွံ့ျပမည္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ထူးျခားသည့္ ဖိုးလုံးသည္ စိတၱဇေဝဒနာရွင္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ပို၍တိက် ေအာင္ဆိုရေသာ္ အ႐ူး တ ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ဖိုးလုံး၏ အသက္ အရြယ္ ကို ဘယ္သူမွ
တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာနိုင္ၾကပါ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါး ႏွင့္ သုံးဆယ္ တ ၀ိုက္ေလာက္ျဖစ္မည္လို႔သာ အၾကမ္းဖ်င္းယူဆ ထား ၾကသည္။ေမြးခါစမွ စလို႔ ေက်ာင္းထားသည့္ အ
ရြယ္ ေရာက္သည္ အထိဖိုးလုံးကို အ႐ူးလို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ၾကပါ။ မိဘေတြေတာင္ မသိၾက။ စကားနည္းၿပီး  ေအး ေဆး သည့္ ကေလး တေယာက္လို႔သာ သေဘာထားၾက
သည္။ တျခားကေလးေတြထက္ စာရင္ အသိေႏွး အတတ္ ေႏွးသည္ကိုလည္း ဉာဏ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္ ခ်က္လြယ္လြယ္ခ်ထားၾက၏။ ေက်ာင္းစလို႔
ထားေတာ့မွ ဘာသင္သင္မတတ္သည္ကို သ တိျပဳမိၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကိုလည္း ဉာဏ္ထိုင္း သည္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းမွျပန္ ထုတ္ကာ အသက္ရလာၿပီးစဥ္းစားတတ္
သည့္ အခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္ထား ခဲ့ၾကသည္။ ထို အခ်ိန္မွာလည္း အရင္လိုသာျဖစ္ေနလို႔ ထူးျခားေၾကာင္း စတင္လက္ခံလိုက္ၾကသည္။
ေက်ာင္းေနလို႔ မရသည့္ အတြက္အိမ္မွာပဲ ထားရင္းဖိုးလုံး၏ လကၡဏာေတြက ပိုၿပီးသိသာ ထင္ရွားလာၾကသည္။ လူႀကီးေျပာသည့္ စကားတိုင္းကိုလည္းနားမလည္၊ သူေျပာ ခ်င္ရာ ျပန္ေျပာၿပီးလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတတ္သည္။ ျမန္ မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွင့္ ပေယာဂ ဆရာေတြလည္း စုံခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ အရင္အတိုင္း ေအးေအး ေဆးေဆးပင္။ ေနာက္
ဆုံးေတာ့ ဝဋ္နာ ကံနာလို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ၾကေတာ့သည္။
မိဘႏွစ္ပါး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကေသာအခါ ဖိုးလုံးကို အမ ႏွစ္ေယာက္က ဆက္ၿပီးေစာင့္ ေရွာက္ ထားၾကသည္။ ေမာင္ႏွစ္မ သုံးေယာက္မွာဖိုးလုံးက တဦး တည္း ေသာ ေယာက္်ားေလး ေမာင္ငယ္ျဖစ္လို႔ အမ ေတြ က အလြန္ခ်စ္ၾကသည္။ အမအႀကီးဆုံး ခင္ေအးျမင့္က အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ၿပီး အစိုးရဌာန တခုမွာ ႐ုံးအုပ္အဆင့္ ရွိသည္။
အမလတ္ ခင္ ေအးတင့္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သည္။ သူမ သည္လည္း အစိုးရဝန္ထမ္း တဦးျဖစ္ ၿပီး တဌာနထဲ အတူတူလုပ္သည့္ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္
ခန႔္က အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ့သည္။ သူတို႔ ဌာနက ေဘးပန္းဝင္ေငြေကာင္းသည္။ သားသမီးလည္း မထြန္းကားသျဖင့္ ဖိုးလုံးကို တသက္လုံးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လည္း ဝန္မေလးပါ။
ဖိုးလုံး၏ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္ ကလည္း သေဘာေကာင္းသည္။ ေဝဒနာရွင္ေယာက္ဖေလးကို ျငဴျငဴစူစူ မရွိပါ။ သနားလည္း သနားတတ္ေတာ့ ဖိုးလုံးကို ညီတေယာက္
လို လည္းသေဘာထားသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး ကိုစိုးေအာင္၏ မွတ္ ခ်က္စကားက လက္ေတြ႕ ႏွင့္ေတာ္ေတာ္နီးစပ္သည္။
“ဒီေကာင္ ႐ူးသလားဆိုေတာ့လဲ၊ သြက္သြက္လည္ ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ တခါတေလက် ရင္ လူေကာင္းေတာင္ သူ႔ေလာက္မေတြးတတ္ဘူး၊ ဉာဏ္နည္းတာ လားဆိုရေအာင္က
လည္း ဒီေလာက္ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ဒီေကာင္က ႐ူးတာနဲ႔ ဉာဏ္နည္းတာ နည္းနည္းစီေပါင္းထားတာ ဆိုေတာ့ ေဆးကုမရဘဲျဖစ္သြားတာ”
အ႐ူးေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ အ႐ူးလို႔ မသတ္မွတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးကေတာ့ သူ႔ကိုသူအ႐ူး အျဖစ္ေက်ေက် နပ္နပ္ခံယူသည္။ ဖိုးလုံးလူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က အိမ္က
အမေတြလူးေပးလိုက္သည့္ သနပ္ခါးအေဖြး သားျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲထြက္သြားသည့္ အခါ တျခားေကာင္ေလးေတြက အေျခာက္ ဟု စၾကသည့္ အခါေဒါသ တႀကီးျဖင့္
“ငါက အ႐ူးကြ၊ အေျခာက္မဟုတ္ဘူး၊ အ႐ူးဆိုတာ အေျခာက္ထက္ အဆင့္ျမင့္တယ္” ဟုေျပာ၏။
ဖိုးလုံးက ဒီလိုလူစားျဖစ္သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ျဖည့္ေျပာရလၽွင္ ဖိုးလုံး၏ မိဘေတြေပးသည့္ နာမည္က ခင္ေမာင္ ေထြးျဖစ္သည္။ ထိုနာမည္ကို မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္း
အပ္တုန္း က တခါပဲသုံးလိုက္ရပါသည္။ ေက်ာင္း ေနလို႔ မရေတာ့သည့္ အခါ မသုံးျဖစ္ေတာ့။ မွတ္ပုံ တင္လည္း လုပ္ေပးလို႔ မရသျဖင့္ ခင္ေမာင္ေထြးဆိုသည့္ အမည္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာမရွိ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ငယ္ငယ္က ဝဝလုံးလုံး ေလးမို႔ ဖိုးလုံးဟု ခ်စ္စနိုး ေခၚ ၾကသည့္ နာ မည္က သာတရားဝင္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလုံး အရြယ္ေလး နည္း
နည္းရလာသည့္ အခါ အမ ေတြက မွတ္ပုံတင္ လုပ္ေပးဖို႔ လုပ္ေတာ့ သူကလက္မခံ၊ ဘယ္ကဘယ္လိုရလာသည္ မသိ သည့္ စကားတခြန္းႏွင့္ တုံ႔ျပန္၏။
“လူကို နံပါတ္နဲ႔ ေဘာင္မခတ္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ဖိုးလုံးက ဖိုးလုံးပါပဲ” ဟူ၏။
ထိုကဲ့သို႔ လူမသိသူမသိနာမည္ ခင္ေမာင္ေထြး၊ အမ်ားအေခၚ ဖိုးလုံးသည္ အသက္ အစိတ္ႏွင့္ သုံးဆယ္ၾကားဟု ေျပာခဲ့ၿပီး ေနာက္ ပုံပန္းသ႑န္ကို ေဖၚျပရလၽွင္ အေၾကာင္း
မသိသူေတြက လူရည္သန႔္တေယာက္ဟု ထင္နိုင္ သည္ ဟုဆိုရမည္။ သူက အသားျဖဴသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ အဝတ္သစ္ အစား သစ္ ေတာ့
ဆင္ေပးလို႔ မရပါ။ ကိုစိုးေအာင္ မဝတ္ေတာ့သည့္ အဟာင္းေတြကိုသာ ခုံခုံမင္မင္ ဝတ္သည္။ အ ေဟာင္း ဆိုေပမယ့္ လည္း အမေတြက ဂ႐ုတစိုက္ေလၽွာ္ဖြပ္ေပးၾကေသာ
ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အ ျမဲတမ္းစင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ ရွိသည္။ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မေခ်ာေပမယ့္ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ထဲမွာမပါပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အ႐ူး ေပမယ့္ လူတိုင္းႏွင့္
အဆင္ေၿပ သည္။
ဖိုးလုံးကို အိမ္က ညစာ တနပ္သာေကၽြးရန္လိုသည္။ တခါတေလ မနက္စာစား၏။ ဒါကလည္း သူ၏ ပိုင္နက္ နယ္ေျမအတြင္းတြင္ သာေရးနာေရး အလႈအတန္းေတြ မရွိသည့္
ရက္ေတြမွသာ ျဖစ္သည္။ အလႈအတန္း ရွိလို႔ ကေတာ့ မိုးလင္းတာႏွင့္ ဖိုးလုံး ေရာက္လာ ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာက ေတာ့ၾကဳံသည့္ ေနရာမွာစားသည္။ သူ၏ ပုံမွန္ ေဖါက္
သည္ေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသားေတြျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ဖိုးလုံး အဖြဲ႕က်ရျခင္း အ ေၾကာင္းရင္း ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္ရွင္းရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ၊
မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ အသုတ္ ဆိုင္ေတြမွာ အရပ္ထဲက ကာလသားေတြ ႏွင့္ ဆုံမိရင္ ဖိုး လုံးအတြက္ ေန႔လည္စာ အဆင္ေျပၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ ႏွင့္ မၾကဳံႀကိဳက္လည္း ကိစၥ
မရွိ ဖိုးလုံး၏ ပိုင္နက္ရပ္ကြက္သုံးခု အတြင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိ၏။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြကလည္း ဖိုးလုံးအတြက္ အစားအေသာက္ရရွိရာ ေနရာျဖစ္သည္။
ေန႔လည္စာ စားၿပီးရင္ေတာ့ ဖိုးလုံး အိမ္ျပန္နားသည္။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ပြဲစားမ မစိုးစိုး ႏြယ္ တို႔ အိမ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္၏။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္းက
ေလျဖတ္ ထားလို႔ ဘယ္မွ မသြားနိုင္ပဲ EVD စက္တ လုံးႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေတြ တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း ဦးတင္ထြန္းကို ေတာက္တိုမယ္ရ ၀ိုင္း ကူလုပ္ေပး
ရင္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ခြင့္ရ၏။ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲကာ ညစာစားၿပီး ဖိုးလုံး တေက်ာ ျပန္ ထြက္သည္။ ၾကဳံရာလူႏွင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ကိုးနာ
ရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ ျပန္အိပ္ ေတာ့၏။ ဒါက ဖိုးလုံး၏ တေန႔တာျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးကို အ႐ူးတေယာက္ဟု ဆိုခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အျပင္ပန္း အမူအရာအားျဖင့္ ဘာမွမထူးျခားေသာ္လည္း စိတ္ ေဝဒနာရွင္တို႔၏ ထုံးစံ မဟုတ္မဟတ္လုပ္တတ္တာေလး
ေတြေတာ့ ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေတြ မ ဟုတ္လို႔ လူတိုင္းခြင့္ လႊတ္နိုင္ၾကသည္။ ထို႔ အျပင္ ဒီဇာတ္လမ္း ႏွင့္ မသက္ဆိုင္တာေတြျဖစ္လို႔ အထူး တလည္
ေဖၚျပမေနေတာ့ပါ။
ဖိုးလုံးမွာ အဆိုးဆုံးဟူ၍ အက်င့္တခုသာရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၏။ ေကာင္ မေလး ေခ်ာေခ်ာ ျမင္ ရင္ ဖိုးလုံးစိတ္ေဖါက္ၿပီး လုံခ်ည္လွန္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္
ခ်စ္သည့္ အမေတြကိုယ္ တိုင္ အဲဒီ အက်င့္ကို မ ရိုတ္ ရက္ဘဲ ရိုတ္ၿပီးဆုံးမေသာ္လည္း မရပါ။ ကာလသားလူရႈပ္ေတြက ေနာက္ကြယ္ကေန ေျမႇာက္ပင့္ ေပး ၾကတာကလည္း
ဆုံးမလို႔ မရျခင္း၏ အေၾကာင္းတခုျဖစ္၏။
ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက သစၥာရွိသည္။ တရပ္ထဲသား မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ လွန္မျပ။ ေနာက္ၿပီး မေခ်ာ သည့္ မိန္းကေလးဆိုရင္ လွန္ျပဖို႔ေဝးကာ လွည့္ေတာင္မၾကည့္
သူ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဖိုး လုံးလွန္ျပလိုက္ၿပီဟု ဆိုရင္ ထိုမိန္းကေလး သည္ ဧကန္မခၽြတ္ မိန္းမေခ်ာေလး ျဖစ္ရမည္ ဆိုတာကို လူတိုင္း သိၾကသည္။
ေနာက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေခ်ာပါေစ အပ်ိဳအရြယ္ မဟုတ္ရင္ ဖိုးလုံးက ဒီလိုလုံးဝ မလုပ္။ သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးသည့္ မိန္းမေတြ ဆိုရင္ ရိုရိုေသေသ ဆက္ဆံသည္။ ကာလသား
ေတြႏွင့္ ဖိုးလုံး အဖြဲ႕ၾကတာ ဒီအ က်င့္ေၾကာင့္လည္းပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္မွ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ လွၾကတာမ်ား၍ ဖိုးလုံးလွန္ မျပဖူးသည့္သူ မရွိ ဟုလို႔ေျပာရမလိုပင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေျပာင္းလာခါစ ရက္ေတြ
မွာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဒီအေဆာင္က ဆိုတာဖိုးလုံးသိသြားေတာ့မွ သာသူတို႔ေတြသက္သာခြင့္ ရၾကသည္။ တရပ္ထဲသားေတြ လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္ ၿပီဆိုရင္ ဖိုးလုံးလွန္
မျပေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္ဝင္ပန္းသို႔ ေရာက္ခါစ မိန္းကေလးေတြ ႏွင့္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလးေတြသာ ဖိုးလုံး ဟာကိုၾကည့္ခြင့္ရၾကသည္။
အေၾကာင္းမလွလို႔ အ႐ူးဘဝ သို႔ေရာက္ရေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမွာေတာ့ ဖိုးလုံးက ပါရမီထူးသူျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြ သူ႔ကို မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။ သူ႔ဟာႀကီးက
ႀကီးလည္းႀကီး၍ ရွည္လည္းရွည္သည့္ အျပင္ အေကြ႕အေကာက္မရွိ ေရပိုက္လုံးတေခ်ာင္း လို ညီညာေျဖာင့္တန္းေန၏။ ထိပ္ပိုင္းက လည္း ၀ိုင္းဝိုင္းစက္စက္ သံခေမာက္ တလုံးကို
စြပ္ထားသည့္ႏွယ္ရွိ၏။ မ်က္ႏွာစိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာ တေယာက္ကို ျမင္သည္ ႏွင့္ သူ႔ဟာႀကီးက မာတင္းေထာင္မတ္တက္လာ၏။ အသားျဖဴသူျဖစ္လို႔ သူ႔လိင္တံႀကီးက
ျဖဴေဖြးေနၿပီး ထိပ္ဖူး က ေတာ့ ဝက္အူေခ်ာင္းႀကီးလိုနီရဲၿပီးေျပာင္လက္ေန၏။ ဒါကိုျမင္လိုက္ရ သည့္ မိန္းကေလးတိုင္း အသက္ရႉရပ္မ တတ္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။
ဒီျမင္ကြင္းကို အရပ္ထဲက လူရႈပ္ေတြက သိပ္သေဘာက်သည္။ မ်က္ႏွာသိမဟုတ္သည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ ျမင္လၽွင္ ဖိုးလုံးကို မရအရေခၚျပတတ္ၾကသည္။ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ဖိုးလုံး
ကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းပါ။ မိန္းကေလး ၏ အ လန႔္တၾကားေအာ္သံ၊ ဖိုးလုံးေဘာ္ဒါေတြ၏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြ ခ်က္ခ်င္းဆူညံသြားသည္။ မေက်နပ္လို႔ ရပ္ကြက္လူႀကီး
ေတြ ကိုသြားတိုင္ရင္လည္း ရပ္ရြာလူႀကီးေတြက ဖိုးလုံး အေၾကာင္းကိုသိေနၾကသူေတြ ပီပီ စိတၱဇ ေဝဒနာရွင္ျဖစ္လို႔ သည္းခံပါရန္ ဖိုးလုံး အမေတြကိုယ္စား ေတာင္းပန္ေပးၾကၿပီး
ေနာက္မွ ဖိုးလုံးကို ေျမႇာက္ ေပး ၾကသူေတြကို ကြယ္ရာမွာေခၚကာ က်ိန္းၾကေမာင္းၾကရ၏။
ဒါေပမယ့္ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးက တလေနမွ တခါေလာက္ျဖစ္သည္လို႔ပဲေျပာရပါမည္။ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာ ေခ်ာတေယာက္ႏွင့္ ဖိုးလုံးလမ္းေပၚမွာ သြားရင္းလာရင္း
ဆုံဖို႔ဆိုတာက အျမဲလိုျဖစ္ေနတတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး၏ ဒီအျပဳအမူကို တခါတရံ အ႐ူးထျခင္း မ်ိဳးေလာက္သာ အမ်ားက သေဘာထား ေပး လိုက္ၾက
ပါသည္။
အ႐ူးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုမသဘာဝ ဆက္ဆံေရးကို ဖိုးလုံးေကာင္းေကာင္း နားလည္သည္။ အေပါင္းအသင္း ေတြက သင္ေပးထားလို႔ ဖိုးလုံး ဂြင္းတိုက္တတ္သည္။
မိန္းကေလး တေယာက္ကိုျမင္လို႔ ေထာင္ထလာၿပီးရင္ တေခ်ာင္ေခ်ာင္ကို ေျပးၿပီး အရည္ ထြက္ေအာင္ ထုပစ္လိုက္သည္။ ဒီလို မလုပ္ရင္ အေခ်ာင္းႀကီးတင္းၿပီး ေသ သြား
လိမ့္မည္ ဟု သူ႔ကို ၾကပ္ထားၾကသည့္ စကားကို အဟုတ္မွတ္ေနရွာ၏။ မိန္းမ မလုပ္ခ်င္ဘူးလား ဟု ေမး ရင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဟု မဆိုင္းမတြေျဖသည္။ သူ႔ကို ခင္မင္သည့္
သူေတြက ျပည့္ တန္ဆာ ေခၚေပးေသာ္လည္း ေသြးႀကီးသည့္ ဖိုးလုံးက ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဟု ဆိုသည္။ ဒီလိုကိစၥ ဆိုရင္ အလြန္ရက္ေရာေစတနာရွိၾကသည့္ ေယာက္်ား တို႔ စရိုတ္
အတိုင္း သူ႔အႀကိဳက္ အေခ်ာ အလွေလး ေၾကးႀကီးေပးၿပီး ေခၚလာ ေတာ့လည္း အခန္း ထဲေရာက္မွ ေကာင္မေလး၏ အေမႊးေတြကို ေၾကာက္သည္ ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးသည္။
ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္တာလဲ ဆိုေတာ့ အသည္းယားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဖိုးလုံးက အေမႊးထူရင္မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔အ ေမႊး ေတြကိုလည္း မွန္မွန္ရိတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္
မေလးေတြ ကိုလွန္ျပတိုင္း သူ႔ဟာႀကီးက အေမႊးအျမင္ ကင္းကာ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေနတတ္၏။ ႏႈတ္ခမ္း ေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြကို ေန႔စဥ္ရိတ္တိုင္း သူ႔ေအာက္က
အေမႊးေတြကိုပါရွင္းသည္။ အေပၚရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ ေအာက္ကို ရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ပဲ ဆိုေတာ့ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က တျခားေနရာေတြမွာ သည္းခံေသာ္ လည္း
ဒီေနရာမွာေတာ့ သည္းမခံ။ သူသုံးသည့္ ဂ်ဳတ္ကို ဖိုး လုံး ကိုင္တာလုံးဝ္မႀကိဳက္၊ သူ႔အခန္းထဲ သူယူ ထား ၏။ ဖိုးလုံးကလည္းဖိုးလုံးပင္ သူ႔ဟာ အသြားတုံးသြားရင္ ကိုစိုးေအာင္
ဟာ ေကာက္ဆြဲခ်င္ဆြဲတတ္၏။
ဒီလို ဇီဇာေၾကာင္သည့္ ဖိုးလုံးတေယာက္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ မိန္းမ ခ်ခ်င္သည္ဟု ဆိုၿပီး မေျပာေတာ့။ လုပ္ဦး မလားဟု ေမးရင္ ရယ္လို႔သာေန ေတာ့ သည္။
ေၾကာက္သြား ၿပီလားဟုေမးရင္ေတာ့
“ငါက နတ္သမီးပဲခ်မွာ၊ သူ႔ကိုခ်ၿပီးမွ တျခားမိန္းမကို ခ်ရင္ နတ္သမီးစိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္”
ဖိုးလုံးက အ႐ူးဆိုေတာ့ အားလုံးက အ႐ူးလို႔ပဲ သေဘာထားၾကပါသည္။ ဒီလို အ႐ူးမွာမွ အလြန္ေကာင္းသည့္ ပစၥည္းရွိေနတာကိုေတာ့ မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။
ဖိုးလုံး ဖိုမဆက္ဆံေရး အေၾကာင္းကို နားလည္သိေနတာ လူငယ္ေတြက သူ႔ကို ေျပာျပၾကလို႔ ျဖစ္သလို မစိုးစိုး ႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္း ေၾကာင့္လည္း ပါသည္။
ဦးတင္ထြန္းက လူမမာ မျဖစ္ခင္က မိန္းမ ကိစၥမွာ ေတာ္ ေတာ္ဝါသနာထုံခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူ႔ထက္ မ်ားစြာငယ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အိပ္ေနရတာကိုေတာင္ အားမရဘဲ
ၾကဳံသလို ကဲ တတ္သူျဖစ္သည္။ အခုလို အိပ္ယာထဲ လဲသည္ကိုပင္ မိန္းမ လိုက္စားလြန္းလို႔ ျဖစ္ရ သည္ဟု တခ်ိဳ႕ က မွတ္ခ်က္ျပဳၾက၏။
ေငြေၾကးတတ္နိုင္သူမို႔ ေဆးေပါင္းစုံ ႏွင့္ကုသရာ ရွိသမၽွေတာ္ေတာ္ကုန္သြားသည္။ လူကေတာ့ နာလန္ျပန္ထ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာ ဟိုနားဒီနား သြားနိုင္လာနိုင္၊
အစားအေသာက္ကို ကိုယ့္ဖာသာ စားနိုင္ယုံ ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ လုံးလုံး လူေကာင္းျပန္ျဖစ္ မလာေတာ့။ အိပ္ယာႏွင့္ TV ေရွ႕က ခုံေလာက္သာ သြား လာ ကူးသန္း
နိုင္ေတာ့သည္။
ရမၼက္ႀကီးသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အိပ္ယာထဲလဲေသာ္လည္း တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ သည့္ ဇာတ္ကား ေတြ က လိင္အသားေပးေတြသာျဖစ္သည္။ အခုေခတ္မွာ DVD
တခ်ပ္ထဲ ႏွင့္ ဇာတ္ကားေတြ အမ်ားႀကီးၾကည့္ လို႔ရ ေနသည့္ အတြက္ ဦးတင္ထြန္း စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ ေန ေတာ့၏။ သူလိုအပ္ေသာ ၾကည့္ခ်င္သည့္ ဟာေတြကို တခါ တရံ
ဖိုးလုံးက စီဒီေရာင္းသည့္ ဆိုင္မွာ ဦးတင္ထြန္း အတြက္လို႔ ေျပာၿပီးသြားယူေပးရသည္။ တခါတေလေတာ့ လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဆိုင္က ထည့္ေပးလိုက္တတ္၏။
“နင့္ ဦးေလး လုပ္ပုံနဲ႔ ငါ့မွာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး ဖိုးလုံးရာ”
မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလုံးေရွ႕မွာ ညည္းျပရင္ ဖိုးလုံးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီး
“ကၽြန္မ မၾကည့္ဘူး၊ ဦးတင္ထြန္းႀကီး ၾကည့္တာပါလို႔ ေျပာေပါ့”
“မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ငါေတာ့ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး ေျပးလာတာပဲ”
ဦးတင္ထြန္း ကလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ထန္သည္။ အျပည့္၊ တဝက္၊ အေရွ႕တိုင္း၊ အေနာက္တိုင္း လိုင္းစုံၾကည့္ သည္။ တခါတေလ အက္ရွင္ ကားေတြဘာေတြ ၾကည့္
တတ္ေသာ္လည္း လိင္အခန္း မပါရင္ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ တကား ေျပာင္းၾကည့္တတ္သူျဖစ္သည္။
“ဦးေလး ကလဲဗ်ာ၊ လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ၾကမွာေပါ့၊ ေစာင့္ပါဦးလား”
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနသည့္ ဖိုးလုံးက ထကန႔္ကြက္လၽွင္
“မင္းသား က ပန္းေသေနတယ္တဲ့ ကြ၊ အဂၤလိပ္ လိုေျပာတာ မင္းမၾကားလိုက္ဘူးလား”
“ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ ဘာလဲဦးေလး”
“ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ -ီးမေတာင္နိုင္ေတာ့တာေပါ့ကြာ”
“ဦးေလး လိုေပါ့”
ဦးတင္ထြန္း မ်က္ႏွာႀကီး မဲေမွာင္သြားရသည္။ ဖိုးလုံးကို ေတာက္တိုမယ္ရ ခိုင္းလို႔သာရ မေနရင္ အိမ္ထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူကလည္းသူပင္ အသက္က
ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ လူကလည္း ေလျဖတ္ ထား သည့္ တိုင္ သူ႔ဟာႀကီး ျပန္ ေထာင္လာနိုင္ဖို႔ အျမဲေတြးေနသူျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း အားတာႏွင့္ ေခၚၿပီး မႈတ္
ခိုင္းတတ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ေခါင္းေထာင္မထ နိုင္ေတာ့လို႔ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း ေနာက္မခိုင္းဖို႔ ခပ္မာမာပင္ အျပတ္ေျပာခ်လိုက္၏။ တခါ
တုန္းက ကုလားထိုင္မွာထိုင္ၿပီး ေအာကားၾကည့္ ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းကို မစိုးစိုးႏြယ္ မႈတ္ေပး ေနရ သည္ကို TV ၾကည့္ဖို႔လာသည့္ ဖိုးလုံး ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ အ လိုက္ သိစြာ
ပင္ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ ထြက္သြားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေနေပးခဲ့ပါ၏။ ဒီေနရာမွာ ေတာ့ ဖိုးလုံးက အ႐ူးပါးျဖစ္သည္။ ကိစၥေပါက္ၾကားသြားရင္ သူဒီမွာ
႐ုပ္ရွင္လာၾကည့္ လို႔ မရေတာ့ ဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။
ထိုသို႔ လၽွင္ဦးတင္ထြန္း ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ လိင္မႈေရးရာ ကိစၥေတြကို ဖိုးလုံး အေတာ္ေလး သိနားလည္ခဲ့သည္။ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ ဘယ္လိုလုပ္ရသည္။ ဘယ္လိုပုံစံေတြ
ႏွင့္ လုပ္ရ သည္ဆိုတာကို ဖိုးလုံးေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။ တခါတေလ ေယာက္်ားေလး ေတြ ကို ၾကဳံႀကိဳက္လၽွင္သူက ဆရာ လုပ္တတ္ေသး၏။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မင္းက လုပ္ဖူးတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး ဂြင္းထုေနရတဲ့ ေကာင္က မ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲ ျမင္ဖူးတာေတြနဲ႔ ဆရာႀကီးလုပ္ေနတယ္” စသျဖင့္ ၀ိုင္းႏွိပ္ကြပ္
ၾကလၽွင္ ဖိုးလုံးျပဳံးစိစိ ႏွင့္ ၿငိမ္ေနတတ္၏။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ ဖိုးလုံးမွာ လိင္ကိစၥ အေတြ႕ အၾကဳံ ရွိပါသည္။ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္ေနလို႔သာ သူ ၿငိမ္ေနျခင္း
ျဖစ္၏။ ေျပာ လို႔ရလို႔ ေျပာရင္လည္း ဘယ္သူမွ ယုံၾကမည္ မထင္ပါ။
ဖိုးလုံး မိန္းမ ႏွင့္ ၾကဳံခြင့္ရဖို႔ ကူညီေပးခဲ့သူမွာ ဦးတင္ထြန္း၏ ဇနီး လိုင္းစုံပြဲစား မစိုးစိုးႏြယ္ ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ သူ႔အတြက္ရွာေပးခဲ့သည္က ရိုးရိုး မိန္းမေတာင္ မဟုတ္ နတ္သမီး
ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြႏွင့္ ေရာေရာ ေႏွာေႏွာ မေနတတ္ဘဲ သူမဖာသာ ေနတတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာင္ အတင္းဝင္လုံးၿပီး ေရႊထည္ပစၥည္းေတြ ရ
ေအာင္ေရာင္းနိုင္ခဲ့ သူျဖစ္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ အတြက္ကေတာ့ ဖိုးလုံးကိစၥသည္ အေသးအဖြဲသာျဖစ္ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာရန္လိုမည္ထင္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က အသားေလး ညိဳ သည္ က လြဲရင္႐ုပ္ရည္သင့္ပါသည္။ အရပ္မနိမ့္ မျမင့္ႏွင့္  ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ျပည့္ျပည့္တင္း တင္း ရွိသည္။ ဒီအရပ္က မ ဟုတ္ေသာ္လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝ ေလာက္ထဲက ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္လို႔ ခုအခါမွာ
ဒီအရပ္သူ ျဖစ္ လို႔ ေနပါၿပီ။ သူမတို႔ မိသားစုက ဆင္းရဲ၏။ ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခါက်ၿပီးသြားသည့္ အခါ ပညာေရးကို စြန႔္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မုဆိုးဖို ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ဦးတင္ထြန္းက ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္သူျဖစ္ သည္။  ေက်ာင္းပညာ မထူးခၽြန္ေသာ္လည္း အျပင္ ေလာက တြင္ အကြက္ျမင္ တတ္ေသာ
မစိုးစိုးႏြယ္က ဦးတင္ ထြန္းကို လက္ခံခဲ့၏။ သူတို႔ အသက္အရြယ္ခ်င္းက ႏွစ္ သုံးဆယ္ေလာက္ ကြာသည္။ သူတို႔ လက္ထပ္ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊
ဦးတင္ထြန္းက ငါး ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးတင္ထြန္းက ကဲေကာင္းတုန္း ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း တစ္ တစ္ရစ္ရစ္ ႏွင့္ အပ်ိဳရည္ အပ်ိဳေသြးအတက္ဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ရာ
ညိဳေသာ္ေစး၏ ဟု ေႂကြးေက်ာ္ၿပီး ဦးတင္ထြန္း က မစိုးစိုး ႏြယ္ကို တရားဝင္သိမ္းပိုက္လိုက္၏။ လိုက္ဖက္မညီေသာ အတြဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးကိုအေၾကာင္းျပဳ ၿပီး
ဦးတင္ထြန္း ကို မစိုးစိုးႏြယ္ မညီးမညဴ အလိုလိုက္ျပဳစုေပးခဲ့သည္။ အျပဳအစုေကာင္း လြန္းလို႔ ဦးတင္ထြန္း၏ အျပင္မွာရႈပ္ သည့္ ဇာတ္လမ္းေတြေတာင္ၿငိမ္သက္သလို
ျဖစ္သြားသည္။ ေလမျဖတ္ခင္ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္က မွ ေၿခ ျပန္ရႈပ္သည္။ အခုေတာ့ ေလျဖတ္ၿပီး လဲေနေလၿပီ။
ဦးတင္ထြန္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အလကားမေနပါ၊ တတ္နိုင္သေလာက္စီး ပြား ေရးကို သူ႔ အတြက္သူလုပ္၏။ အိမ္ပြဲစား၊ ၿခံပြဲစား၊ကားပြဲစား၊
ဖုန္းပြဲစား အကုန္လုပ္သည္။ တလုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံး လုံး အကုန္ဒိုင္ကိုင္၏။ ဦးတင္ထြန္း လဲသြားခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဦး တင္ ထြန္း
ကေတာ့ရွိတာအျပင္ထပ္ မရွာနိုင္ေတာ့၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုပ္သမၽွထိုင္ၾကည့္ေန႐ုံသာ တတ္နိုင္ေတာ့ သည္။ ေန႔ ရွိသ၍ TV ေရွ႕ မွာထိုင္ၿပီး မဟုတ္တ႐ုတ္ ကားေတြၾကည့္ရင္း
အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းေနရသည္။
ခုထက္ထိတိုင္ေအာင္ အခ်ိဳးအဆက္ျပည့္တင္းေနေသးသည့္ ကိုယ္လုံးကို ေပၚလြင္ထင္ရွား ေအာင္လည္း အ ဝတ္အစားက်ပ္က်ပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ဝတ္တတ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ကို
လူငယ္ေတြ စိတ္ထဲကေနပစ္မွား တတ္ ၾက သည္။ လမ္းကိုညင္ညင္သာသာ ေလၽွာက္တတ္ ေသာ္လည္း သူမ၏ တင္ပါးေတြလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ ရင္ခုန္ ဖြယ္ အတိျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးက ေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ရင္ခုန္စရာလို႔ လုံးဝသေဘာမထားပါ။
ဖိုးလုံး ၏ နတ္သမီးဇာတ္လမ္းက လည္း ဦးတင္ထြန္း ၏ ဇာတ္ကားေတြ သြားၾကည့္ရင္းက စသည္လို႔ ဆိုနိုင္ပါ သည္။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး၊ နင္ အဲဒီကားေတြ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာ မိန္းမမလိုခ်င္ဘူးလား”
“လိုခ်င္တာေပါ့ မမစိုးရာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကယူမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲ”
မစိုးစိုးႏြယ္ခုလို ေမးရတာကအေၾကာင္းရွိသည္။ ထိုေန႔က ထုံးစံအတိုင္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ၿပီး ဖိုးလုံးစိတ္ေတြ အရမ္းထလာသည္။ သူ႔ဟာႀကီးကလည္း
မာၿပီးေထာင္ထလာ ၏။ ဒါကို အရည္ထြက္ေအာင္ မ လုပ္ရင္ေသမွာ စိုးၿပီး ထုဖို႔ အတြက္ အိမ္သာဆီသို႔ ပုဆိုးမၿပီးေျပးအလာ တြင္ အထဲမွာမစိုးစိုးႏြယ္ရွိေန ေသာ ေၾကာင့္
မီးဖိုေခ်ာင္နားက တိုလီမုတ္စ ထားသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာဝင္ၿပီး အားပါးတရထုပစ္လိုက္သည္။ ဒါကို အိမ္သာကေန ျပန္လာသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က ျပတင္းေပါက္
ကျမင္သြား၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ကိုယ့္အာ႐ုံႏွင့္ ကိုယ္ ဆိုေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားတာကို မသိလိုက္ေပ။
ညစ္ထပ္ထပ္ၾကမ္းျပင္ကို စိုရႊဲသြားေအာင္ အရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္ရမွ ဖိုးလုံးေနသာထိုင္ သာရွိသြားသည္။ စကၠဴစုတ္တခုျဖင့္ အရည္ေတြကိုသုတ္ကာအျပင္ကို ပစ္ခဲ့ၿပီး
သည့္ေနာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ျပန္ထိုင္ၾကည့္ေန လိုက္ သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ေနာက္မွာ ထမင္း ေခၚေကၽြးရင္း ေမးလာျခင္းျဖစ္၏။ ခါတိုင္းလည္း ဦး တင္
ထြန္းႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္ေန ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ မွာရွိေနခ်င္ရွိေနတတ္သည္။ လာၾကည့္ တာ ေတာ့ မလုပ္တတ္ပါ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ႏွင့္ ၾကည့္သြား
တတ္တာမ်ိဳးလဲရွိသည္။ ဖိုးလုံးလည္း ဒီလိုကား ေတြသေဘာက်တယ္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္သိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမ ယူရမွာေၾကာက္တယ္”
“ေအာင္မယ္ေလးေတာ္ ယူစရာမလိုပါဘူး၊ နင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား”
“ဒါဆိုရင္ ေတာ့လုပ္လိုက္ေလ”
ဒီလိုႏွင့္ အေပးအယူတည့္ သြားၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ေနာက္တေန႔ အိမ္ကိုလာဖို႔ ခ်ိန္းသည္။ မခ်ိန္းလည္း ဖိုး လုံးက ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို ဝင္လာတတ္ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ
ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္ ဆိုေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ ဖိုး လုံး မပ်က္မကြက္ ေရာက္သြား၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ က အိမ္မွာမရွိပါ။ အျပင္ထြက္ေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ကို ရီးယား
half ကားတကား ထိုင္ၾကည့္ေနၾကစဥ္ မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဖိုးလုံးကို အိမ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ဖို႔ မ်က္ ရိပ္ၿပ ၿပီးေခၚသည္။ ဒီမွာကလည္း မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးက အိပ္
ယာေပၚမွာ အျပန္အလွန္နမ္းၾကရင္း အက် ႌခၽြတ္ ေနၾကၿပီျဖစ္လို႔ ဖိုးလုံးမထခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခန္းဆီးအကြယ္ကေန မစိုးစိုးႏြယ္ ရမ္း ျပသည့္ ေရႊေရာင္လက္လက္ အရာေလး
တခုကို စိတ္ဝင္စားလို႔ လိုက္သြားမိ၏။
ပိုးႀကိး အနီခပ္တုတ္တုတ္ ႏွင့္ တြဲထားသည့္ ပလပ္စတစ္ျပားေလး တခုကို မစိုးစိုးႏြယ္ ေပး၏။ ဆြဲျပားေလး တ ခုျဖစ္ပါသည္။ ပလပ္စတစ္ျပားထူထူထဲတြင္ ေရႊေရာင္အ
႐ုပ္ေလးတ႐ုပ္ကို ျမင္ေနရသည္။
“အဲဒါဘာလဲ”
“နတ္သမီး႐ုပ္ေလ၊ နင့္လည္ပင္းမွာဆြဲထား”
ဖိုးလုံးမဆိုင္း မတြပင္လည္ပင္းမွာဆြဲလိုက္၏။
“အျပင္ထုတ္မထားနဲ႔ေလ၊ အက် ႌထဲကိုထည့္ထား၊ နတ္သမီးရွက္သြားလိမ့္မယ္”
ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္စကားကို နားေထာင္ၿပီး အက် ႌထဲသို႔ထည့္ ဆြဲလိုက္သည္။
“ဘာလုပ္ရမွာလဲ အမ”
မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာမွာအျပဳံးတခုလွစ္ကနဲေပၚလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္တည္သြား၏။
“ငါေျပာမယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“နင္ ညက်လို႔ရွိရင္ နင္သြားေနက် စည္ပင္ဝင္းထဲက တဲကိုသြား၊ ....ေအာ္ ေနဦး က်န္ေသးတယ္၊ ခန”
ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း တင္ပါးႀကီးေတြကိုလႈပ္ခါရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စကၠဴအိတ္ ေလး တအိတ္ကိုင္ၿပီးျပန္ထြက္လာ၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္
လုပ္သမၽွကို တအံ့တၾသႏွင့္ လိုက္ၿပီးေငးေမာ ေနမိ၏။ အထူးသျဖင့္ စည္ပင္ဝင္းထဲက တဲ ဆိုတာကို အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒါဖိုးလုံး၏ ေနရာဆိုတာ ဘယ္သူ မွ မသိၾကပါ။
ေတာ္ဝင္ပန္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ႏွင့္ တၿခံေက်ာ္မွာ ရွိသည့္ၿခံႀကီးက အရင္ကဆိုရင္ စည္ပင္သာယာမွ ကတၱရာပုံး ေတြႏွင့္ ေက်ာက္ေတြထားသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ စက္ပစၥည္း
အေဟာင္းေတြလည္းထား၏။ အခုေတာ့ အဲဒါ ေတြမရွိေတာ့ပါ။ စည္ပင္သာယာမွေနၿပီး အျခား ဌာနတခုသို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဌာနကလည္း အေဆာက္အဦး
လာၿပီး မေဆာက္လုပ္ ရေသးေၾကာင္း ကိုေတာ့ ဖိုးလုံးမသိပါ။ ေတာ္ဝင္ပန္း ႏွင့္ အဲဒီၿခံၾကား ထဲ က ေနရာကလည္း အစိုးရ ႐ုံးေလးတခုျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္း သုံးေလးဦးသာ
ရွိ၏။ အျပင္က ၾကည့္လိုက္ရင္ လူ တေယာက္မွ မရွိဟုပင္ထင္ရသည့္ ႐ုံးေလးျဖစ္သည္။ ဟိုဖက္ အျခမ္းကေတာ့ အုတ္တံတိုင္းျမင့္ႀကီးကာ ထား သည့္ ၿခံက်ယ္ႀကီး
တခုရွိသည္။
တခါတုန္းက လမ္းမွာ ရက္ရက္စက္စက္လွသည့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ေတြ႕ခဲ့သည္။ စကပ္ တိုတိုေလး ဝတ္ ထားၿပီး ေပါင္တံေတြကေဖြးႏုေန၏။ စကပ္က ၾကပ္လြန္းေတာ့
ဖင္ႀကီးကလည္း ကားေနသည္။ ၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံး စိတ္ထ လာသည့္အတြက္ ဝတၱရားမပ်က္သူ႔ဟာႀကီးကို ထုတ္ၿပ လိုက္ရာ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးရဲတြတ္သြားသည္။ ဒီလိုလွတဲ့
မိန္းကေလးဆိုရင္ အေမႊး တပင္မွရွိမွာ မဟုတ္ဘူးဟုေတြးရင္း ဖိုးလုံးစိတ္ မထိန္းနိုင္ေတာ့ပါ။ မာ ေတာင္ ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးထဲက အရည္ေတြ ျမန္ျမန္ထြက္ေအာင္ထုဖို႔
ယိုင္ရြဲ႕ေနသည့္ ၿခံဝန္းတံခါးကို တြန္း ၿပီး သစ္ပင္ေတြၾကားတိုးမိသည္။
ျမက္ခင္းရွည္ရွည္ႀကီး၏ အလြန္ ေဘာစကိုင္းႏွင့္ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေတြ ၾကားထဲတြင္ ျခဳံ ႏြယ္ေတြ အုပ္ ေန သည့္ တဲေလးတလုံးကို သြားေတြ႕သည္။ ေျမစိုက္တဲ ျဖစ္ၿပီး
အကာႏွင့္ အမိုးေတြက ကတၱရာစည္ ပိုင္းေတြကို ျဖန႔္ၿပီးလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာစာ ေလးဖက္မွာ သုံးဖက္ကို သံျပားေတြ အျပည့္ ကာထားၿပီး တဖက္ကို ေတာ့ တဝက္သာသာ ေလာက္ပဲကာထားသည္။ လြတ္ေနသည့္ ေနရာက ဝင္ေပါက္ထြက္ ေပါက္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။အထဲမွာလည္း သစ္သားစေတြ အမွိုက္ေတြျဖင့္ရႈပ္ေန
သည္။ မ်က္ကြယ္ရာ တခု ကိုရလိုက္ၿပီဟု သိလိုက္သည္ ႏွင့္ ဖိုးလုံးပုဆိုးကို ကြင္းသိုင္း၍ ေျမေပၚမွယာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အားပါးတရ ထုေတာ့ သည္။ အခုနျမင္ခဲ့သည့္
ေကာင္မေလး၏ ေပါင္တံေတြ၊ တင္ပါးကားကားႀကီး၊ အားလုံးက မ်က္လုံးထဲမွာ စြဲထင္ေနသည့္ အခါ အလြန္ထုလို႔ေကာင္းသည္။ ၾကာၾကာေတာင္ မထုလိုက္ရ အရည္ေတြ
တဗ်စ္ဗ်စ္ထြက္ သြား သည္။
စိတ္ဆႏၵေတြျပည့္ဝသြားေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ရင္း ဖိုးလုံးသေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာခနေရာက္သည္။ စိတ္ထ လာရင္ ဂြင္းထုဖို႔ အျပင္
ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ခ်င္ရင္လည္းလာေနတတ္၏။ အျပင္ကၾကည့္ရင္ တဲေလးကို မျမင္ရ ဘဲျခဳံေတြသာျမင္ရရာ ဖိုးလုံးအတြက္လၽွို႔ဝွက္ေနရာေလးတခု ျဖစ္လာ၏။
အထဲမွာရႈပ္ေနတာ ကိုလည္း ရွင္းပစ္လိုက္သည္။ သစ္အတိုအစေတြ သံျပားစေတြကို ျဖန႔္ခင္းၿပီး အေပၚကေန အိမ္ ကယူလာသည့္ ဖ်ာစုတ္ေလးကို ခင္းလိုက္သည့္ အခါ
ဖိုးလုံးတေရးတေမာ အိပ္ဖို႔ ေနရာ ေကာင္း တခုျဖစ္ သြားသည္။ ေလမိုး လည္းလုံ၏။ မိုးႀကီး ေလႀကီးက်သည့္ တိုင္ ကတၱရာေတြ မံထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ အမိုး ေၾကာင့္
အထဲမွာ လုံျခဳံ ေႏြးေထြးသည္။ ေႏြခါဆိုရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ အိုက္သည္။ ထိုေနရာကို မစိုးစိုးႏြယ္ သိေန၍ ဖိုးလုံး အံ့ၾသရသည္။
“အမက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”
“ဒီအပိုင္းမွာ ငါမသိတာမရွိဘူး”
မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္လိုသိသလဲဟု ဖိုးလုံးရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးလိုစိတ္မရွိပါ။ ေလာေလာဆယ္ အရးႀကီးတာက မိန္း မတေယာက္ကို သူၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲကလိုလုပ္နိုင္
ဖို႔ပဲျဖစ္သည္။
“အင္းပါ ...အင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေျပာေလ”
“ေရာ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ေပးလာသည့္ အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ပိတ္စရွည္ရွည္ တခုကို ေတြ႕ရသည္။ အနံက လက္ သုံးလုံးေလာက္ပဲ ရွိမည္။ အရွည္ကေတာ့ တေတာင္
ခန႔္ရွိသည္။
“ညက်ရင္ နင့္တဲကိုသြား၊ လည္ပင္းက နတ္သမီး႐ုပ္ကေလးကို သုံးခါနမ္း”
“ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ လား၊ ႏွာေခါင္း နဲ႔လား မမစိုး”
“အေရးထဲ သူက တမူးသာေနေသးတယ္၊ နင့္ဖာသာနမ္းခ်င္သလိုနမ္း၊ သုံးခါျဖစ္ရင္ရၿပီ”
“အင္း”
“ၿပီးရင္ ဒီအဝတ္ နဲ႔ မ်က္လုံးကို စည္းလိုက္ၿပီး နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါလို႔ေျပာရမယ္၊ ေျပာၾကည့္စမ္း”
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကိုလာပါ၊ အဲဒါလဲ သုံးခါ လား”
“ေအး၊ သုံးခါ၊ ၿပီးတာနဲ႔ နင္အိပ္ေနလိုက္ေတာ့၊ မ်က္လုံးက အဝတ္ကို မခၽြတ္ရဘူးေနာ္၊ နင္က နတ္သမီးကို ျမင္ လို႔ မရဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“နတ္သမီးကို ျမင္တဲ့သူက႐ူးတတ္တယ္”
“ဟာ ...အမ ကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က႐ူးၿပီးသားေလ”
“အင္း ...တမူးသာလိုက္ျပန္ၿပီ၊ နင္႐ူးတာမ႐ူးတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ နင္အဝတ္စည္း မထားရင္ နတ္သမီးက လွည့္ ျပန္သြားမွာ”
ဖိုးလုံးေတြးေတြး ဆဆ ဟန္ျဖင့္ စဥ္းစားေနလိုက္ၿပီး
“ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ရေတာ့ နတ္သမီးလာတာ ဘယ္လိုသိမွာလဲဗ်”
“နတ္သမီး ကိုယ္နံ့က ေမႊးတယ္ဟဲ့၊ သူေရာက္လာတာ နဲ႔ နင့္နားမွာေမႊးႀကိဳင္သြားလိမ့္မယ္”
“ဒီလို လား၊ သူေရာက္လာေတာ့ေကာ”
“နင္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ့ေပါ့ ဟဲ့”
“သူက ခံမွာလား”
တရစ္ၿပီး တရစ္ရွည္ေနသည့္ ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ရွည္ေတာ့ ဟန္မတူ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ ေအာင့္ ေလ သံျဖင့္
“ေအး ခံမွာ၊ ခံခ်င္လို႔ နင့္ဆီလာတာ”
“အား ... မိုက္တယ္ ကြာ၊ ဒီညပဲ သြားေတာ့မယ္၊ ညတိုင္းရလား အမ”
“ဒါကေတာ့ ဘယ္ေျပာနိုင္မလဲ၊ နတ္သမီးေလး ေတြဆိုတာ အလုပ္မ်ားတယ္၊ အားရင္ေတာ့ လာမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညတိုင္းသြားေစာင့္ မယ္ ဟဲဟဲ”
“ေအး က်န္ေသးတယ္၊ နင့္ ကိစၥၿပီးလည္း မ်က္လုံးက အဝတ္ကိ္ု မျဖဳတ္ရဘူးေနာ္၊ နတ္သမီး က အရင္ျပန္လိမ့္ မယ္၊ နတ္သမီး ျပန္သြားၿပီးအၾကာႀကီးေနမွ နင္ျပန္ရမယ္၊
ဟုတ္ၿပီလား”
“အိမ္ျပန္ရင္ေတာ့ မ်က္စိဖုံးစရာ မလိုဘူးေပါ့”
“မလိုဘူး”
“ညဖက္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္အခ်ိန္သြားရမွာလဲ”
“ကိုရီးယား ကား လာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့ဟာ”
အခ်ိန္ ႏွင့္ေနရာကို ညႊန္ၾကားၿပီးေနာက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ အဆင့္ဆင့္ကို စာေမးပြဲစစ္သလို ျပန္ေမးရာ ဖိုးလုံးက ဒီေနရာမွာေတာ့ မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းသည္။ တ လုံးမလြဲ
ေအာင္ေျဖျပနိုင္လို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ေက်နပ္သြား သည္။
“ကဲ ဒါဆိုရၿပီ၊ နင့္ဖာသာၾကည့္ခ်င္တာ သြားၾကည့္ေတာ့”
အိမ္ေရွ႕ခန္းနားေရာက္မွ ဖိုးလုံးတေခါက္ျပန္လွည့္လာသည္။
“ဟိုဒင္း ...အမ၊ နတ္သမီးေတြက လည္းအေမႊးထူလားဟင္”
“ငါဘယ္သိမလဲ ဟဲ့၊ နင္ကလဲ ေခ်းမ်ားလိုက္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါေတာ့ေၾကာက္တယ္ အမရဲ့၊ နည္းနည္းပါးပါး ဆိုအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမ လိုအရမ္းမ်ား ရင္ေတာ့ မမိုက္ဘူး”
“ေစာက္ ေကာင္ေလး ...နင္...နင္က ငါ့ကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ေပါ့”
“မေခ်ာင္းပါဘူး ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဖာသာ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမိန္လဲေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္တာ၊ မဲေနတာ ပဲ”
“ဖိုးလုံး ... နင္ေနာ္၊ ေတာ္ေတာ္ ေစာက္လုပ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္တယ္၊ သြားေတာ့၊ သူမ်ားလဲ ေလၽွာက္ ေျပာမေန နဲ႔ဦး”
“ဟာ ...ေျပာစရာလားဗ်ာ၊ နတ္သမီးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ ခင္ဗ်ား အေမႊးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ မမစိုးက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ ..ဟဲ...ဟဲ”
အိမ္ေရွ႕မွာ႐ုပ္ရွင္ျပန္ၾကည့္ရတာေတာင္ စိတ္မပါေတာ့ ညေနျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ ဖင္တႂကြႂကြ ႏွင့္ ထ လိုက္ ထိုင္လိုက္ျဖစ္ေနလို႔ ဦးတင္ထြန္းကေတာင္
မ်က္စိေနာက္ၿပီးေငါက္ သည္။
“ေဟ့ ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မၾကည့္ခ်င္လဲျပန္ေတာ့၊ မင္းကိုဘယ္သူမွ ဆြဲထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ဂဏွာမၿငိမ္တဲ့ ေကာင္”
“ဦးေလးကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲလို႔”
တဝက္ကားၿပီးသြားလို႔ အရွိန္တက္ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အျပည့္ကားေျပာင္းလိုက္၍ ဖိုးလုံး ျပန္ၿငိမ္သြားသည္။ ညေနပြဲဝင္ရမွာလည္းရွိလို႔ လုပ္ပုံလုပ္ နည္းေတြ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္ၾကည့္ ၿပီးမွတ္သားေနမိသည္။ ဘယ္လိုပုံစံ လုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေပါင္ၾကားထဲက သေကာင့္သားက
မာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ လို႔ ထျပန္လာရသည္။ ထပ္ၿပီး အမာ မခံနိုင္ေတာ့ပါ။ မာလာရင္ မျဖစ္မေနထုရေတာ့မည္။ ထုလို႔ မျဖစ္ပါ။ ညပြဲ အတြက္ အရည္ေတြခ်န္
ထားရဦးမည္။
ဖိုးလုံး ျပန္လာေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္လည္း အျပင္ထြက္တာႏွင့္ တိုးသည္။
“မမ စိုး ဘယ္လဲ”
“ေစ်းဖက္ခနသြားမလို႔၊ နင္ျပန္ၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ၊ အိမ္ျပန္အိပ္ၿပီး အားေမြးလိုက္ဦးမယ္ ...ဟား...ဟား...”
မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဖိုးလုံး သူတို႔လမ္းထိပ္မွာလမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။
တညေနလုံး စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေနနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ေမွင္ရီေလးသမ္းလာသည္ႏွင့္ ဖိုးလုံးဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္လာ၏။ ညေနစာထမင္းကိုေတာင္ မနည္း မ်ိဳခ်ရသည္။
စားခ်င္စိတ္ကလုံးဝ မရွိပါ။ ဒါမ်ိဳးကိစၥဆိုတာ အားကုန္ သည္လို႔ ၾကားဖူးထားလို႔သာ ထမင္းကို အရစားမိျခင္းျဖစ္၏။
“အမႀကီးတို႔ ကိုရီးယားကား မၾကည့္ေသးဘူးလားဗ်”
အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကေသာ အမေတြကိုေလာေဆာ္မိသည္။
“ဟဲ့၊ အေစာႀကီးရွိေသးတယ္၊ ခုနစ္နာရီထိုးခါနီးမွလာ”
“ကိုရီးယားကားကလည္း ဒီေန႔ေတာ့ ေစာလာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး”
ဒီေန႔မွထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနသည့္ေမာင္ငယ္ကို အေမေတြ သိပ္ၿပီးေတာ့ အံ့ၾသတႀကီး မလုပ္ၾကပါ။ ဖိုးလုံးက အ ႐ူး မဟုတ္ပါလား။ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုအသုံးခ်ရမည္ နည္းဟု
ဉာဏ္ မွီ သေလာက္ေတြးရင္း ေရခ်ိဳးဖို႔ ဖိုးလုံး စိတ္ကူးရသြားသည္။ နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႕ရမည္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဖက္က ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါ။ နတ္သမီး လာရင္ ေမႊးရနံ့ေတြ
ရလိမ့္မည္ဟု မစိုးစိုး ႏြယ္ကလည္း ေျပာထားသည္။
ေခ်းေညႇာ္ေတြေျပာင္စင္ေအာင္ အထပ္ထပ္သန႔္စင္ၿပီး ဆပ္ျပာသုံးႀကိမ္တိုက္လိုက္သည္။ အထူး အေနျဖင့္ သူ႔ ပစၥည္းႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာရ၏။
ဥေတြက အစ ဂ႐ုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး ခ်ိန္တြင္ အမေတြလည္း TV ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခ်ိန္က်ၿပီျဖစ္လို႔ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္
အိမ္ထဲကထြက္ခဲ့သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ လမ္းမွာေတြ႕သည့္လူေတြက ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ကို ပင္ေကာင္းေကာင္း ျပန္ မေျပာနိုင္။ သူ၏ ဝပ္က်င္းေနရာေလးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕
ႏွင့္လာခဲ့၏။ လမ္းမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ရသည္။ မီးေတြ လင္းေနေသာ္လည္း အိမ္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔ေန၏။
ေႁမြမေၾကာက္ကင္းမေၾကာက္ႏွင့္ ျမက္ရိုင္းေတာကိုတိုးၿပီးတဲေလး ထဲသို႔ဝင္ခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးသြား ေနက်ျဖစ္လို႔ ေၿခ သြားလမ္းေၾကာင္းေလး ထင္ေန၍ သြားရတာေတာ့ အခက္အ
ခဲမရွိပါ။ တဲထဲ မွာေမွာင္ေနေသာ္လည္း အမိုးႏွင့္ အကာၾကားမွာလိပ္ၿပီးထိုးထားသည့္ ဖ်ာကို ဆြဲထုတ္လိုက္ ၿပီး သစ္သားျပားေတြ ခင္းထားသည့္ ေပၚမွာထပ္ ခင္း ၿပီး  ထိုင္လိုက္
သည္။ ေန႔ခင္းဖက္ အလင္း ေရာင္ရွိရင္ေတာ့ ေျခရင္းဖက္က နံရံသံျပားမွာ ေကာ္ေတြစီးက်ထား သလို အစင္းေၾကာင္းေတြ ရွိသည္ကို ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဒီထဲမွာ ဂြင္းလာထု
တိုင္း အဲဒီနံရံဆီ အရည္ေတြပန္း ထုတ္တာ ဖိုးလုံး အက်င့္ ျဖစ္သည္။ အရည္ျဖဴျဖဴေတြ နံရံတေလ်ာက္တအိအိ စီးက်လာတာကို ထိုင္ၾကည့္ ရ တာေလာက္ ေကာင္းသည့္
အရသာမရွိပါ။ ဒီညေတာ့ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚကို ပန္းထုတ္ရေတာ့ မွာမို႔ ဖိုးလုံး ေပ်ာ္  ေ န သည္။
ထိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳးေလးကို ပင့္ေျမႇာက္၍ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ့လို႔ သုံးခါ နမ္းစုပ္ လိုက္ၿပီး မစိုးစိုး ႏြယ္ သင္ထားသည့္ အတိုင္းရြတ္လိုက္သည္။
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လာပါ”
ၿပီးတာႏွင့္ အိတ္ထဲက အဝတ္စကိုထုတ္၍ မ်က္လုံးကိုစည္းေႏွာင္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚလွဲခ်လိုက္ သည္။ တဲေလး ထဲက ၀ိုးတဝါး အလင္းေရာင္ပင္ဖိုးလုံးအျမင္အာ႐ုံမွာမရွိေတာ့ လုံးဝ
ေမွာင္မဲ သြား၏။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လဲေလ်ာင္း ေနရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မ်ားညာလိုက္သလားဟု အေတြးဝင္လာ မိ၏။ သူမ်ားေတြက ဖိုးလုံးကို စေလ့ေနာက္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္
ကေတာ့ ဒီလိုမလုပ္ တတ္ပါ။ သူမ်ာကစရင္ေနာက္ရင္ ေတာင္ သူကဝင္ေျပာတတ္ ေသး၏။ ဖိုးလုံးအေပၚမွာ ေစတ နာ ထားသူျဖစ္လို႔ မဟုတ္တာေတာ့ ေျပာလိမ့္မည္ မထင္ပါ။
နည္းနည္း အားထက္လာၿပီးေနာက္ ဖိုးလုံး လုံခ်ည္ကို ေျဖခ်၍ သူ႔ဟာႀကီးကို တရြရြပြတ္ေပး ေန မိသည္။ ရင္ ေတြလည္း တဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အလြန္ေမႊးသည့္
ရနံ့တခုက ဖိုးလုံး ႏွာေခါင္းထဲသို႔တိုးဝင္ လာ သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာေပၿပီ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဖိုးလုံးကို မညာပါ။
“နတ္ ...နတ္...သမီးလား”
ကတုန္ကရီႏွင့္ ေမးလိုက္သည့္ အေမးကို ျပန္ေျဖသံမၾကားရေသာ္လည္း အနားမွာလူတေယာက္ ထိုင္လိုက္သလို အသံၾကားလိုက္ရသည္။ စိတ္ထင္သည့္ ဖက္သို႔ လက္ ကို
ဆန႔္ထုတ္လိုက္သည့္ အခါ ေပ်ာ့အိေသာ အသားစိုင္ တ ခုကို သြားစမ္းမိသည္။ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ အဝတ္စကိုလည္း သတိထားမိသည္။ အ႐ုပ္ေတြထဲက နတ္သမီးပုံ ေတြ လို
အခၽြန္အတက္မာမာေတြမရွိ၊ နတ္သမီးက လူလိုပဲ ဝတ္လာပုံရသည္။ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ လက္ ကိုေရႊ႕ ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ နတ္သမီး၏ တင္ပါးႀကီးကို ကိုင္မိေနေၾကာင္း သိလိုက္၏။
သက္ျပင္းခ်သံလိုလို ၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ အဝတ္စက ဖိုးလုံးလက္ကို ထိၿပီးေအာက္သို႔ က်သြားသည္။ အေပၚ ကို တိုးၿပီးစမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အဝတ္ခံမေနေတာ့ဘဲ
ပကတိ အသားကို စမ္းမိ၏။ ေႏြးေထြးေသာ အသား က ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ ေလၽွာက္စမ္းေနသည့္ ဖိုးလုံးလက္ကို ႏူးညံ့သည့္ လက္တခုက ဆြဲယူေနရာေျပာင္း  ေပး လိုက္သည္။
စိုစိစိ ေနရာတခု သို႔ လက္ေရာက္သြားသည္။ အလြန္လည္းႏူးညံ့သည္။ အ႐ူးေပမယ့္  ဘယ္ေနရာ ဆိုတာသိ လိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံးရင္ခုန္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းဆူညံသြား၏။
စိုအိအိ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ၏ အေပၚဖက္ ႏွင့္ ေဘးဖက္ဆီသို႔ လိုက္ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါ အနည္းငယ္ၾကမ္း သလိုျဖစ္ေနသည္မွအပ အေမႊးအျမင္ မေတြ႕ပါ။ နတ္သမီးက
အေမႊးမပါ ေၾကာင္းသိလိုက္ရလို႔ ဖိုးလုံးေပ်ာ္သြား သည္။ နတ္သမီးက သူ႔ဟာကို ကိုင္ေစခ်င္ပုံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဘးဘီကို ေလၽွာက္ၿပီးစမ္း မေနေတာ့ဘဲ အ ကြဲေၾကာင္း အ
တြင္းကိုသာ လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလုံး အာ႐ုံေတြထဲတြင္ ၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲက မိန္းမအဂၤ ါေတြ၏ ပုံကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ အကြဲေၾကာင္း ေအာက္နားတြင္
အေပါက္ရွိိ၏။ အေပၚဖက္နားမွာ အ ေစ့ရွိသည္။
ႏွစ္ခုလုံးကို စမ္းသပ္မိသည့္ အခါ ဖိုးလုံးဝမ္းသာသြား၏။ နတ္သမီးလည္း လူအတိုင္းပဲျဖစ္ပါ သည္။ ဟိုကား ေတြ ထဲ က မိန္းမေတြလို လက္တဆစ္ေလာက္အေစ့ႀကီးေတာ့
မရွိပါ။ ခပ္ေသး ေသးပင္ျဖစ္၏။ အစိႏွင့္ အေပါက္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိေပးလိုက္ေသာ အခါ နတ္သမီးလည္း တြန႔္တြန႔္သြားသည္။ အင့္ကနဲအင့္ကနဲ အသံ တိုးတိုး ေလးကို
လည္း ၾကားရသလိုလိုရွိသည္။ ဖိုး လုံး၏ ဟာႀကီးကလည္း ေထာင္မတ္တက္လာၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့ မတတ္ခံစားရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ၿပီ၊ လုပ္ခ်င္ၿပီ”
လွဲေနရာမွ ထထိုင္ၿပီး အငမ္းမရေျပာမိသည္။ နတ္သမီးရွိမည္ ထင္ေသာဖက္သို႔ လက္ကိုဆန႔္ လိုက္ရာ ေပ်ာ့အိ သည့္ အသားဆိုင္ေနာက္တခုကို ထပ္တိုးမိျပန္သည္။
ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခု။ နတ္သမီး၏ ရင္သား ေတြပင္ျဖစ္ ရမည္။ ဘယ္တခုညာတခု ကိုင္ၿပီးညႇစ္လိုက္ရာ နတ္သမီး ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီးကို
ဖက္ၿပီးတြန္းလွဲလိုက္သည္။ နတ္သမီးက အလိုက္သင့္လွဲခ်လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးကို ခြၿပီးဖက္လိုက္ရာ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက နတ္သမီး ဝမ္းဗိုက္ဟု ထင္ရသည့္ ေနရာကို
သြားေထာက္မိသည္။ ဖိုးလုံးေအာက္ဖက္ကို အနည္းငယ္ေလၽွာ ေပး လိုက္ ခ်ိန္တြင္ နတ္သမီးက ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး သူမ၏ အဝတြင္ေတ့ေပးသည္။  ေအာက္မွာ
တြင္းေပါက္ တခု ရွိမွန္း သိလိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ ဖိုးလုံး အားကုန္ေဆာင့္ ထိုးလိုက္၏။ ဆီးခုံခ်င္း ဗ်န္းကနဲ ရိုတ္မိသည္ အထိ တဆုံးဝင္သြားသည္။ နတ္သမီးကလည္း
ဖိုးလုံးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ လိုက္၏။
ေပ်ာ့ေျပာင္းအိစက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း အထိအေတြ႕သာမက သူထိုးသြင္းထားသည့္ အတြင္းဖက္က ဆြဲညႇစ္ ထား သလို အထိအေတြ႕က ဖိုးလုံးရင္ကို မီးဟုန္း
ဟုန္းေတာက္ေစ ေတာ့ ၏။ ၾကမ္းေပၚမွာ လက္ကိုေထာက္၍ အားယူၿပီး မရပ္မနား အားကုန္ေဆာင့္ မိေတာ့သည္။ ဒီ ေလာက္ေကာင္းသည့္ အရသာမ်ိဳးဖိုးလုံးတခါမွ
မရဖူးပါ။ ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းထုရ သည့္ အရသာႏွင့္ ျခားနားလြန္းလွ၏။ အတြင္းဖက္က ေစးပိုင္အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕တခုက ဖိုးလုံး၏ အထစ္ ကို
ထက္ေအာက္ အျပန္အလွန္ ပြတ္ေပးေနသလိုပင္။ ခံလို႔ေကာင္းသည့္ ထို အရသာက ဖိုးလုံးကို မရပ္မနားေဆာင့္ေနေစဖို႔ တိုက္တြန္းေစ့ေဆာ္ေန၏။
ေကာင္းလြန္းလို႔ ဖိုးလုံးၾကာၾကာမေဆာင့္နိုင္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ အရည္ေတြ ျဖန္းပက္ ခ်လိုက္ဖို႔ပင္ မလုပ္လိုက္နိုင္ေတာ့ဘဲ အထဲမွာပင္ အရသာ
ရွိစြာ တဗ်စ္ဗ်စ္ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ အရည္ ထြက္ သြားေသာ္ လည္း ဖိုးလုံးမနားခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ျပန္မထုတ္ဘဲ အသက္မရႈနိုင္ေအာင္ေမာလာသည္ အထိ
ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေဆာင့္ သြင္းေနမိသည္။ မခံနိုင္ေအာင္ေမာမွ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည့္ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးနား သည္။
“မၿပီးေသးဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဦးမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ ဦးမွာ”
ေမာပန္းတႀကီးႏွင့္ ေျပာမိသည့္အခါ နတ္သမီးက သေဘာတူပါတယ္ေျပာခ်င္ပုံရသည္။ ဖိုးလုံး ေက်ာျပင္ကိုလက္ သည္းျဖင့္ ကုပ္ျခစ္၏။နတ္သမီးက လူစကားနား
လည္ေသာ္လည္း လူစကားေတာ့ေျပာတတ္ပုံမရပါ။ ဖိုးလုံးက လည္း စကားေျပာဖို႔လာတာမဟုတ္လို႔ ဒီအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။ လူကေမာလာသည့္တိုင္
သံ ေခ်ာင္းႀကီး တမၽွမာေက်ာေနေသးသည့္ သူ႔ ဟာ ႀကီးကို နတ္သမီးအ  ေပါက္ ထဲမွာ စိမ္ႏွစ္ထားရင္း ဇိမ္ယူၿပီးနား ေနမိ၏။ အေမာေျပေတာ့မွ ျပန္ၾကဳံးထၿပီး စိတ္ ရွိ
လက္ရွိလုပ္ျပန္ သည္။  နတ္သမီး၏ အေပါက္ထဲမွလည္းအရည္ ေတြ တစိမ့္စိမ့္ စီးယိုထြက္လာသည့္ အခါ အသံ ေတြ တဗြပ္ဗြပ္ ႏွင့္ တဲေလးထဲမွာဆူညံေနသည္။ နတ္
သမီး ဆီ က လည္း ဟင္း ...ဟင္း ႏွင့္ ညည္းသံ လိုလို ေလး ေတြၾကားလာရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဖိုးလုံးလည္း ေကာင္း လာျပန္ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလး....အေမေရ ...ေကာင္းလိုက္တာဗ်၊ ဟား ....အား ...မိုက္တယ္ဗ်”
ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးျဖင့္ အားပါးတရေျပာရင္း အရည္ေတြ ပန္းထုတ္မိျပန္သည္။
“မသြားပါ နဲ႔ ဦး နတ္သမီး ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ၊ ဝေအာင္လုပ္ပါရေစ”
ဒီတခါေတာ့ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ျပန္တက္လာမည္ဟု ဖိုးလုံး ယုံၾကည္ပါ သည္။ ဖိုးလုံးေမာသလိို နတ္သမီးလည္းေမာေနသည္။
သူမ၏ အသက္ရႈသံ လည္း ျမန္ၿပီး ျပင္းသည္။ နတ္သမီး ၏ ထြက္သက္ေလက ဖိုးလုံးပါးျပင္ကို လာလာၿပီးတိုးေန၏။ အေမာေျပသည့္ အခါေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာႀကီးကို
ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ျပန္လည္ တင္းမာလာ ေအာင္ လက္ျဖင့္ဆြသည္။ ဒီတခါေတာ့ ျပန္တက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကာ၏။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး၏ ေဂြးဥေတြကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြညႇစ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ျပန္လည္ၿပီးတင္းမာ တက္ လာ သည္။
အထဲကို သြင္းလို႔ရေလာက္ေအာင္မာလာသည့္ အခါ ျပန္ၿပီးအလုပ္စ၏။ ဒီတခါေတာ့ နတ္သမီး ကူဖို႔ မလို ေတာ့ ပါ။ အေနအထားကို ဖိုးလုံးသေဘာေပါက္သြားသည့္
အတြက္ အကြဲေၾကာင္း တ ေလၽွာက္ေမၽွာကာ ပြတ္လိုက္ၿပီး အိအိေလး ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလုံးကိုညႇပ္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံႀကီးေတြ
ကား ထြက္သြားသည္။ ထိုေပါင္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ဘယ္ညာေပြ႕ၿပီး ဖိုးလုံးလုပ္သည္။ အေတြ႕အၾကဳံလည္း ရွိသြားလို႔ အားစိုက္ၿပီး အတင္းမလုပ္ေတာ့။ မေမာေအာင္ခပ္
မွန္မွန္ လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထ လာသည့္ အခါ မွာ ေတာ့ ဘာကိုမွမသိေတာ့ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးဖ်ာေပၚမွာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ႏွင့္ ေရြ႕သြားေအာင္
အား ကုန္ လုပ္မိျပန္ေတာ့သည္။ ထိုတခ်ီ ၿပီးသည့္ အခါ မွာေတာ့ ဖိုးလုံးလည္း ေပ်ာ့ေခြက်သြားသည္။ သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ထပ္ ပန္း စရာ အရည္ေတြ မရွိေတာ့လို႔ေတာင္
ထင္မိသည္။
နတ္သမီးေဘးမွာ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ဝင္လွဲခ်လိုက္ၿပီး အနားယူေနစဥ္ ေဘးမွာ ဟာကနဲျဖစ္ သြားသည္။ နတ္သ မီး ျပန္ေတာ့မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဖိုးလုံးတညလုံး
လုပ္ေနခ်င္၏။ ဒါေပမယ့္ လူက ေတာ္ေတာ္ေမ်ာ့ေနလို႔ မတားနိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မၾကည့္ဖို႔ မ စိုးစိုးႏြယ္က မွာထားလို႔ အဲဒီဖက္ကို မလွည့္ဘဲ ဆက္ၿပီးမွိန္း
ေနလိုက္သည္။ လႈပ္ရွားသည့္ အသံတခ်ိဳ႕ ၾကားရၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွာ အေမႊးနံ့ေတြေလ်ာ့က်သြားသည္။ နတ္သမီး ဆီက က်န္ခဲ့သည့္ အႂကြင္းအက်န္ ရနံ့ေတြ
ေလာက္ပဲရွိေတာ့သည္။
“ေနာက္ေန႔ လည္းလာပါဦး နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေစာင့္ပါ့မယ္”
နတ္သမီးၾကားနိုင္မၾကားနိုင္ မသိေသာ္လည္း ဖိုးလုံး တမ္းတမ္းတတ ႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္မိ၏။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ အိပ္ယာက အေစာႀကီးထၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ သြား၏။ ေပ်ာ္လြန္း လို႔ ညက တညလုံးေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သူအရင္လို ေကာင္မ ေလး ေတြကိုျမင္ရင္ ေတာ္ရာမွာ ဂြင္း သြားထုရသည့္ ဘဝမဟုတ္ေတာ့။ သူမ်ားေတြလို ပင္ မိန္းမ တေယာက္ကို လုပ္ဖူးခဲ့ေပၿပီ။ မိန္းမေတာင္မဟုတ္
ဖိုးလုံးလုပ္ခဲ့ရတာက နတ္သမီးျဖစ္ သည္။ ေနာက္ၿပီး တျခားမိန္းမေတြလို ရြံစရာေကာင္းသည့္ အေမႊးေတြမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္
ကူညီလို႔သာ ဖိုးလုံး လူျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးပိတ္ထားသည္။ အတြင္းတံခါးပါ ပိတ္ထားလို႔ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ လင္ မယား အိပ္ယာက နိုးၾကေသးပုံမေပၚပါ။ အျပင္သံဆန္ကာ တံခါးကိုေတာ့
ဖိုးလုံးလက္ႏွိႈက္ၿပီး ဖြင့္ တတ္သည္။ အတြင္းတံခါးပါပိတ္ ထားရင္ေတာ့ ဖိုးလုံးလည္း မလုပ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ ေလၽွာ့ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္မွာ မနက္စာ စား ၿပီး
သည္ႏွင့္ မေနနိုင္ဘဲျပန္ထြက္မိ၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိပ္ယာက နိုးဖို႔လည္း မေသခ်ာေသးလို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ မွာ သြားထိုင္ေန လိုက္ရသည္။
သူ႔ကို အရင္လိုဖိုးလုံး ဟု ထင္ၿပီး လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စၾကေနာက္က်သူေတြကို ဖိုးလုံး ညတုန္းက နတ္သမီး အ ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ႀကိတ္မွိတ္
ထားရ၏။ ထုတ္ေျပာလိုက္မိရင္ နတ္သမီးႏွင့္ေနာက္ ထပ္ တ ႀကိမ္ မေတြ႕ရမွာစိုးသည္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ ေလာက္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ထၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီထြက္ လာခဲ့သည္။
အိမ္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားသည္ကိုေတြ႕လို႔ အသံျပဳၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ေဘးဖက္က မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ထူးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဘးကေနပတ္ၿပီးဝင္သြားရာ ေျခရင္းဖက္ေဘး
က ေရ တိုင္ကီမွာ ေရခ်ိဳးေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“အဆင္ေျပလားဖိုးလုံး”
“ေျပတာမွ အရမ္းေျပတာပဲ မမစိုးရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အဲဒါ လာေျပာတာ၊ ညက အျပန္ထဲက ဝင္ေျပာမလို႔ ပဲ၊ အမတို႔ အိမ္ကတံခါးပိတ္ထားလို႔”
“ေအာ္ ... မင္း အဆင္ေျပရင္ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့”
“အမ ေယာက္်ားႀကီးလဲ -ီးျပန္ေတာင္ နိုင္ပါေစဗ်ာ”
“ဘာေျပာတယ္”
“ဦးေလးက ပန္းေသၿပီး -ီး မေတာင္နိုင္လို႔ အမ ကိုမလုပ္နိုင္ဘူး မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီ တဲ့ အတြက္ အမ ေယာက္်ားလဲ ျပန္ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတာေလ”
“နင္ ...နင္ ေနာ္ ...ငါ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္ရမလား”
မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ဖိုးလုံးကို ခြက္ႏွင့္ ရြယ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမမူမိပါ။ သူေျပာလိုရာကို စြတ္ေျပာ ေန၏။
“ဦေလး သနားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ ကို မလုပ္ရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေခြထဲမွာ သူမ်ား ေတြလုပ္တာပဲ ထိုင္ ၾကည့္ေနရတာေပါ့”
“ေအာ ...ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လား”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားမယ္၊ ဟဲဟဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရေရလည္လည္ႀကိဳက္ သြားၿပီ၊ နတ္ သမီးက ေန႔ တိုင္းလာမွာလား အမ”
“ဒါေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ၊ အားရင္လာမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းသြားေစာင့္မွာပဲ”
“အင္းေလ၊ ဒါေတာ့ နင့္သေဘာေပါ့၊ နင္လူတကာေလၽွာက္ေျပာလို႔ မလာေတာ့မွ ငါ့ကိုရန္လာ မလုပ္နဲ႔”
“ဘယ္သူမွ မေျပာဘူးစိတ္ခ်”
“ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ၊ ငါ ထမိန္လဲေတာ့ မလို႔ နင္ၾကည့္ဦးမလား၊ မၾကည့္ရင္လဲ သြားေတာ့”
အ႐ူးေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဖိုးလုံးက သိတတ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က သူ၏ အဖိုးမျဖတ္နိုင္သည့္ ေက်းဇူး ရွင္ႀကီး မဟုတ္ပါလား။ ထြက္သြားရန္ျပင္ေသာ္လည္း မ်က္စိက
ေတာ့ ေရစိုထမိန္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ေရာက္သြား သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းပါးလႊာသည့္ ထမိန္က ေရ စိုသည့္ အခါ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ကိုယ္မွာတသားထဲကပ္ေနသည္။ အ ေရာင္ကလည္း
အျဖဴလိုလို အဝါ လိုလိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ရာေအာက္က ညိဳဝင္းသည့္ အသားကို အတိုင္းသား ျမင္ေန ရ၏။ ခက္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ဝတ္ထားလို႔ ရင္သားကလည္း တဝက္ေလာက္ထြက္ေန
သည့္ အျပင္ ပါးလြန္း သည့္ ထမိန္ ေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ ေဖါက္ျမင္ေနရသည္။
“ကဲဘာလုပ္ရမွာလဲ”
မစိုးစိုးႏြယ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဖိုးလုံး သုတ္ကနဲလွည့္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာဖို႔ က်န္ ေနသည့္ စကားကို ဆက္ေျပာမိသည္။
“နတ္သမီးက အေမႊးမရွိဘူး သိလားအမ၊ ေျပာင္ေခ်ာေနတာပဲ”
“ရိတ္ထားတာ ေနမွာေပါ့”
“ဘာျဖစ္လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရိတ္တာပဲလို႔”
“ကဲပါ ...သြားပါေတာ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီကေန ျပန္လာရင္း ေက်းဇူးရွင္ကို ထမိန္တထည္ေလာက္ေတာ့ ဝယ္ေပးသင့္သည္ဟု အေတြး  ေပါက္ မိသည္။ အခုန မစိုးစိုးႏြယ္ ဝတ္ထားသည့္ ထမိန္က အရမ္း
ေဟာင္းေနသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အတြက္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးသင့္သည္။ ဖိုးလုံးထက္ အသက္ႀကီးသူလည္း ျဖစ္လို႔ ကန္ေတာ့သင့္ သည္ဟုထင္မိသည္။ ဖိုး လုံးမွာ အိမ္ကေပးတဲ့
မုန႔္ဖိုး ႏွင့္ ဟိုက ဒီက ေပးတတ္ၾကသည့္ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုထားတာ အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ ရွိပါသည္။ ထမိန္ ဝယ္ဖို႔ ေလာက္မေလာက္ေတာ့ မသိပါ။ အမေတြကိုပဲ အပူကပ္
ရေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း အမႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ကျပန္လာတာႏွင့္ ပါတိတ္ထမိန္ တထည္ဝယ္ ေပးဖို႔ ပူဆာသည္။
“ဘာလုပ္ မလို႔လဲ၊ နင္ဝတ္ဖို႔လား ဖိုးလုံးရဲ့”
“ဟုတ္ပါဘူး၊ ကန္ေတာ့မလို႔”
“ဘယ္သူ႔ကိုလဲ၊ မမႀကီးကိုလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ကို”
အလုပ္ကျပန္လာၿပီး ညစာခ်က္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အမေတြက ဖိုးလုံးစိတ္႐ူးေပါက္တာသက္သက္၊ ေနာက္ေန႔ ေမ့သြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆကာ ဝယ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။
“တကယ္ေနာ္၊ ဝယ္မေပးလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆီက ယူေပးလိုက္မွာ”
“ေအးပါ၊ စိတ္ခ်၊ ဝယ္ေပးမယ္”
စိတ္ေက်နပ္သြားသည့္ ဖိုးလုံးက မီးဖိုထဲမွာေတာက္တိုမယ္ရ ဝင္ကူေပးေနမိသည္။ သူလည္း ထမင္းေစာေစာ စား ခ်င္ေနပါသည္။ အခ်ိန္က်ရင္ နတ္သမီးကိုေတြ႕ဖို႔ သြားရဦးမည္
မဟုတ္ပါ လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က နတ္သမီး မလာပါ။ ဖိုးလုံးအလြန္စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ မ်က္ႏွာမွာ အဝတ္ စည္းၿပီး နာရီသံေခ်ာင္းေတြ ဖိုးလုံးမေရတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ား လာသည္
အထိေစာင့္ သည္။ နတ္သမီးက ေရာက္မလာပါ။ ညဉ့္နက္သန္းေခါင္  အထိဖိုးလုံးျပန္မလာသည့္ အခါ အမေတြ လည္းစိတ္ပူၾကသည္။ ကိုစိုးေအာင္လည္း ဟိုေျပးဒီေျပးႏွင့္ ဖိုးလုံး
ကို လိုက္ရွာရင္း အလုပ္မ်ား သြားရ၏။ ဖိုးလုံးျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သူတို႔လည္းစိတ္ေအးရသည္။
နတ္သမီးေရာက္မလာသည့္ ကိစၥတြင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ပ်က္ကြက္သည့္ အတြက္ နတ္သမီး စိတ္ဆိုးၿပီး မလာတာဟု ဖိုးလုံးေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမိန္ဝယ္ေပးဖို႔ အမေတြကို ေျပာျပန္သည္။ သူတို႔ကလည္း ဖိုးလုံး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဝယ္ေပးမည္ေျပာၿပီး အလုပ္မ်ားေတာ့ ဝယ္မလာျဖစ္ က်ျပန္။
ထိုညတြင္ လည္း နတ္သမီးေပၚမလာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးသံသယ ပိုႀကီးလာၿပီး အိမ္မွာပြဲၾကမ္းေတာ့ ၏။  တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္တရက္က ႐ုံးပိတ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍
အမႀကီးက ေစ်းမွာ သြားဝယ္ေပးသည္။
လက္ထဲကို ပါတိတ္ထမိန္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အိတ္ကေလးဆြဲၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ဖိုးလုံး အေျပး လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အခန႔္သင္ပင္ေတြ႕ရသည္။
“ေဟာ ...ဘာတုန္း ဖိုးလုံး”
“အမ ကို လာကန္ေတာ့တာ”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘာျဖစ္လို႔ကန္ေတာ့ရတာတုန္း”
ဖိုးလုံး ဘာမွမေျပာဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ေရွ႕မွာ ထမိန္ထုပ္ေလးခ်ၿပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ ကန္ေတာ့၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း မေန တတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို အတင္းျပန္ထခိုင္း၏။
“ရၿပီ၊ ရၿပီ ထေတာ့၊ နင္ဘာစိတ္႐ူးေပါက္လာတာလဲ”
“မမစိုးက လည္း ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲလို႔”
“ေအးေလ ..ထားပါေတာ့ ငါ့ကို ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ရတာလဲ”
“ဟိုတရက္က ကၽြန္ေတာ္လာေတာ့ အမ က ထမိန္ေဟာင္းေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးတာ၊ ဒါကို ဝတ္ခ်ိဳးေနာ္ အမ”
မစိုးစိုးႏြယ္ ေခါင္းကုပ္ရင္း အိမ္အတြင္းဖက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ကေတာ့ အိပ္ေနပုံရသည္။ ခါ တိုင္းလို TV ေရွ႕မွာ မေတြ႕ရပါ။
“ေနာက္ၿပီး အမကို ကန္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အိမ္က မမႀကီးတို႔ကလည္းေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ဝယ္မေပး ၾက ဘူး၊ ေက်းဇူးရွင္ကို မကန္ေတာ့လို႔ နတ္သမီးက စိတ္ဆိုးလား မသိ
ပါဘူးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မလာတာ ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းေစာင့္ ေနရတယ္၊ အခု မမစိုးကို ကန္ေတာ့လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ သူစိတ္ဆိုးေျပၿပီး လာခ်င္ လာမွာေပါ့ ေနာ္ အမ”
“အဲဒါေတာ့ ငါလဲ မသိဘူးေလ၊ ကဲကဲ ခုံမွာ ထိုင္၊ ၿပီးရင္ မင္းဦးေလး လာလိမ့္မယ္၊ သူ စီဒီ အသစ္ေတြရထား တယ္”
“မၾကည့္ေတာ့ဘူး အမ၊ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕ပဲလုပ္ေတာ့မယ္၊ ဟား …ဟား၊ ဒါနဲ႔ အမ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီထဲကို သြားသြား ႏွပ္ေနတာ အမ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
ဖိုးလုံး အေမးေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳ မခ်ဥ္ျဖစ္သြားသည္။
“ငါ လမ္းသြားရင္း ရႉရႉး အရမ္းေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီထဲ မွာလူမရွိဘူး ဆိုၿပီးဝင္လာတာ၊ အထဲမွာ နင္အိပ္ေန တာ နဲ႔ ငါ့မွာ အျပင္မွာပဲ ေပါက္ခဲ့ရတယ္”
“တကယ္အိပ္ေနတာလား”
“ေအာ္ အိပ္တာမွ သိုးလို႔၊ ငါ ကိစၥရွင္း ၿပီးေတာ့ နင့္ကို လာေခၚတာေတာင္ နင္မၾကားဘူး”
“ဟုတ္လား၊ သိဘူးဗ်၊”
တလက္စထဲ သတိရသည္ ႏွင့္ ဖိုးလုံးက သူသိလိုရာကို ဆက္ေမးမိသည္။ ဒီကိစၥ တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႀကီး ၾကပ္ စီစဥ္သူ ဆရာမႀကီး မဟုတ္ပါလား။
“နတ္သမီး ကို တညလုံးေနေအာင္ေျပာလို႔ မရဘူးလားဗ်ာ”
“နင္ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္က မဝေသးလို႔ လုပ္ပါရေစဦး ဆိုတာ အတင္းျပန္သြားတယ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“နင္ကေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ နတ္သမီးေတြ မွာ အခ်ိန္အကန႔္ ရွိတယ္ဟဲ့၊ ျပန္ခ်ိန္က်ရင္ ျပန္ရတယ္၊ ေနာက္ က်လို႔ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက ဒါဏ္ေပးရင္ ေနာက္ေန႔ နင့္ဆီလာလို႔
မရေတာ့ဘဲျဖစ္သြားမယ္၊ သိလား”
ေရေရရာရာ နားမလည္ေပမယ့္ ဖိုးလုံးေခါင္း ညိတ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မတားရ၊ ေနာက္ေန႔ မလာ ဘဲ ေနလိမ့္မည္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သူသေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ား ဖို႔ လည္း နတ္သားေလး တေယာက္ရွာပါလား”
“ငါက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား ကိုလုပ္ေပးဖို႔ ေပါ့ဗ်”
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး ငါမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဓါးသြားယူၿပီး နင့္ကို မခုတ္ခင္ ျပန္ေတာ့၊ နင့္ ထမိန္လဲျပန္ယူသြားေတာ့”
“မလုပ္ပါနဲ႔ အမ ရယ္ကၽြန္ေတာ္က ခင္လို႔စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ”
ဖိုးလုံးတက္ႂကြသည့္ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့သည္။ လမ္းထဲက ေကာင္ေတြက လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ လာေခၚၾကလို႔ လိုက္သြားမိတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ပါ။ ေကာင္း
ကင္ကို တေမာ့ေမာ့ ႏွင့္ ေနလုံးႀကီးကို ေအာက္ ကို အတင္းဆြဲခ်ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနသည္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လည္း ညေနခ်ိန္နီးလာသည္ ႏွင့္ အမၽွ ေယာက္ ယက္
ခပ္ေနသည္။ မိုးျမန္ျမန္ခ်ဳပ္မွ နတ္သမီးဆီ သြားရမည္ မဟုတ္ပါလား။ အမ ေတြကေတာ့ ခါ တိုင္း ထက္ ဂဏွာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဖိုးလုံးကို အကဲခတ္ေနၾကသည္။
“ေဟ့ ဖိုးလုံး၊ မင္း မိန္းမ ခိုးမလို႔ လားကြ”
ေယာက္ဖလုပ္သူကေတာင္ မေနနိုင္ဘဲ ေမးရသည့္ အေျခဆိုက္သြားသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး အကိုရာ အျပင္သြားမလို႔ပါ”
“ဒါဆိုလဲ သြားေလကြာ၊ ခါတိုင္းသြားေနက်ပဲ”
“ထမင္း မက်က္ေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာဗ်၊ ဆာေနၿပီ”
သူ႔ဆင္ေျခႏွင့္ သူအကြက္ေစ့ေစ့ ေျပာလိုက္သည့္ အ႐ူးပါးကို အမေတြက အဟုတ္ထင္ကာ သနားၿပီး အျမန္စား ရ ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္၏။ စားၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ကိုရီးယားကား က
မလာေသး၍ အိပ္ယာထဲဝင္ေခြေနမိသည္။ ကိုရီးယား ကားစလာသည္ႏွင့္ ေဇာင္းကလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းရိုင္း တေကာင္လို သုတ္ေခ်တင္ေတာ့၏။
မစိုးစိုးႏြယ္ကို ကန္ေတာ့လိုက္လို႔ နတ္သမီးစိတ္ေျပသြားပုံရ၏။ ဖိုးလုံး ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ  ကို ေဆာင္ရြက္ ၿပီး ဖ်ာေပၚမွာ လဲေနလို႔ ဘာမွမၾကာေသးမွီ သင္းႀကိဳင္ေသာေမႊးရနံ့ေတြ
ႏွင့္ အတူေရာက္ လာသည္။
“ဝမ္းသာလိုက္တာ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေမၽွာ္ေနတာဗ်”
ရႊင္လန္းတက္ႂကြသည့္ အသံျဖင့္ေျပာရင္း နတ္သမီးဖက္ဆီသို႔ လက္ကိုရမ္းၿပီးစမ္းလိုက္ရာ နတ္သမီး၏ ဗိုက္ လို႔ ထင္ရသည့္ေနရာကို သြားထိုးမိသည္။ လက္ကအိကနဲ ခံစား
လိုက္ရသည္။
“အို ေဆာရီးဗ်ာ …နာသြားလား”
စိတ္မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ေျပာခ်င္ပုံရသည္။ ဖိုးလုံး လက္ေမာင္းကို နတ္သမီးက အသာဆုပ္လိုက္၏။ ဒီေလာက္ အထိ အေတြ႕ ေလးႏွင့္ေတာင္မွ ဖိုးလုံးရင္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ေအာင္
ခုန္ၿပီး ေအာက္ကဟာႀကီးက လည္း တဟုန္ ထိုး ေထာင္တက္လာ၏။ အရမ္းလုပ္ခ်င္လာေပမယ့္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေသးပါ။ ဖိုးလုံးမွာ စိတ္ကူးတခုရွိသည္။ သူ႔ကို စိ္တ္ဆိုးၿပီး ေရာက္မ
လာသည့္ နတ္သမီး ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္သြားေစရန္ နတ္သမီးကို ဘာဂ်ာမႈတ္ေပးခ်င္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ နတ္သမီးဖက္ကို စမ္းကာဖက္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲလိုက္၏။ နတ္သမီး
လည္း အလိုက္သင့္လဲက်သြား သည္။
လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဗိုက္ကိုစမ္းမိျပန္သည္။ အခုနလို အဝတ္ခံမေနေတာ့ ေခ်ာမြတ္ၿပီးအိေနသည့္ ပကတိ အသား ျဖစ္သည္။ အေပၚကို တိုးစမ္းလိုက္ရာ အက် ႌဝတ္ထား
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ကို လက္ထိုး ၿပီး အ ေပၚကို မ တင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး နတ္သမီးက လူမ ေတြလို ဘရာစီယာလည္း ဝတ္ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင္း မ သည့္
အခါ နတ္သမီးဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ နတ္သမီးကိုယ္ အနည္း ငယ္ႂကြ တက္လာ သည္။ ခနေနေတာ့ နားထဲမွာ ေထာက္ကနဲ အသံတိုးတိုးၾကားလိုက္
ရျပန္ၿပီးေနာက္ ဘရာစီယာက အလြယ္တကူ အေပၚကို ေျမာက္ပါသြားသည္။
ဖိုးလုံး၏ လက္တအုပ္စာမက သည့္နို႔ႀကီး ႏွစ္လုံးကိုအားပါး တရဆြဲသည္။ နယ္သည္။ ညႇစ္သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖိုးလုံး လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တြန႔္လိမ္ေန၏။ နို႔သီးေခါင္းကို
တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ စို႔ေပးလိုက္မွ ၿငိမ္သြားၿပီး ဖိုး လုံးေခါင္းကို အသာအယာလာဖက္သည္။ ၾကည့္ဖူးသည့္ ဗြီဒီယို သင္ခန္းစာေတြက အသုံးဝင္လာၿပီျဖစ္သည္။ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရာမွ
တေရြ႕ေရြ႕ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာ၏။ ဗိုက္သားျပင္ကို ပြတ္လိုက္နမ္းလိုက္ႏွင့္ ဆီးခုံ ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆီးခုံသားကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းရင္း နတ္သမီး၏ လၽွို႔ဝွက္တြင္းေလးထဲသို႔
လက္ကို ေလၽွာသြင္းၿပီး ပြတ္ေပး ေနလိုက္သည္။ နတ္သမီး သက္ျပင္းတဖြဖြခ်ရင္း ဖိုးလုံး ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဖြသည္။ လည္ဂုတ္ကို လက္ သည္းႏွင့္ ကုပ္သည္။ ေနာက္ဆုံးက်မွ
ဖိုးလုံးက သူသြားလိုရာဆီ တိုးဝင္လိုက္၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္နံ့က အလြန္ေမႊးႀကိဳင္ေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာေတာ့ မေမႊးပါ။ ေခၽြးေစာ္လိုလို နံသည္ဟုပင္ထင္ မိသည္။ ဒီအနံ့ေလာက္ႏွင့္ ေတာ့ဖိုးလုံးစိတ္ မပ်က္ပါ။ နတ္သမီး
ကို မႈတ္ေပးဖို႔ စိတ္အားသန္ေန၍ ခ်က္ခ်င္းလို လို အနံ့ကို ေမ့သြားၿပီး ေနာက္ လၽွာႏွင့္ အျပားလိုက္ အစုန္အဆန္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဖိုးလုံး နားရြက္ေဘးက နတ္သမီး ၏
ေပါင္တံေတြ တဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဒါက ေကာင္းလို႔ ျဖစ္မည္ဟု တြက္ဆၿပီး ဖိုးလုံး အဆက္ မျပတ္ အတင္းဖိလ်က္ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီးက လည္း အတင္းေကာ့တင္ေပး
သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအရမ္းကို စိတ္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး သူဆည္းပူးထားသမၽွ အကုန္ထုတ္ၿပီး အသုံးခ်ေတာ့၏။
မ်က္လုံးကို စည္းထားရေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နတ္သမီး၏ အဂၤ ါ အေနအထားကို ဖိုးလုံး အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ သြားသည္။ စမ္းေနစရာမလိုပဲ အစိကို လၽွာႏွင့္ လွမ္းထိုးနိုင္သည္။
လၽွာကို ခၽြန္ခၽြန္ေလး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အေပါက္ဝထဲကို ဇြိကနဲ ဝင္ေအာင္သြင္းနိုင္လာ၏။ နတ္သမီးလည္း တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံေနေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ ႏႈတ္ခမ္း၊ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ေမးေစ့
ေတြမွာလည္း နတ္သမီး၏ အရည္၊ သူ၏ တံေတြးေတြ ႏွင့္ ရႊဲစိုေန၏။ ၾကာလာ ေတာ့ နတ္သမီးခံ နိုင္ေတာ့ဟန္မတူပါ ဖိုးလုံး ေခါင္းကို အတင္းတြန္းထုတ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း
စိတ္ေက်နပ္သြား ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ေနာက္ဆႏၵတခုျဖစ္လာ၏။ အမႈတ္ခံခ်င္ လာသည္။ နတ္သမီးလည္း သူမႈတ္ေပးတာ ေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းေနၿပီျဖစ္လို႔ ေျပာရင္ရ
မည္ဟု ယူဆကာ ေျပာခ်လိုက္သည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း တလွည့္ျပန္မႈတ္ေပးပါလား”
ေျပာၿပီးမွ နတ္သမီးလက္ခံပါမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားမိသည္။ စိတ္ဆိုးသြားမွာ လည္းေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပ်ာပ်ာသလဲျပန္ေတာင္း ပန္ လိုက္၏။
“မသိလို႔ ေျပာမိတာပါ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ ဟုတ္ေပါင္ …အမိုက္အမဲ ကိုေဗြမယူပါနဲ႔”
နတ္သမီးၿငိမ္သက္ေနသည္။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင္း အသံမထြက္ဘဲ ေနျခင္းလား၊ စိတ္ဆိုးၿပီး ၿငိမ္သြားျခင္းလားဟု ဖိုးလုံးမေဝခြဲ နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီး၏
လက္ဖဝါးႏုႏုက သူ၏ ပစၥည္းႀကီးကို လာေရာက္ဆုပ္ ကိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ ရင္ထဲမွာထိတ္ကနဲျဖစ္ကာ ေပ်ာ္သြားသည္။ မာေထာင္ေနသည့္ ဟာႀကီး ကို နတ္သမီးက သူမ
ဖက္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ဆြဲယူသြားရာ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚကားယားခြ ၿပီးပါသြား၏။ နတ္သမီး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ခြမိခ်ိန္တြင္ တဲကလည္း နယ္နိမိတ္ကုန္ၿပီ ျဖစ္ရာ
ဖိုးလုံး နံရံကာထားသည့္ သံျပားႏွင့္ ဒုန္းကနဲ ဝင္ တိုက္မိသည္။ နဖူးနာသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းထိုအနာကိုေမ့သြားသည္။
“အား …ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူးဗ်”
သူ႔ဟာႀကီး တေခ်ာင္းလုံးနီးပါးက နတ္သမီးက ပါးစပ္ထဲစုပ္သြင္းယူလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးေရွ႕က သံျပားကို တြန္းထားရင္း ေအာ္လိုက္မိသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး သူမကို မႈတ္ေပးတာထက္ေကာင္းေအာင္ ျပန္လုပ္ေပး နိုင္ သည္။ သူမ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမွာ အိမ္သာတက္ခ်င္သလိုလို၊ ေသးေပါက္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ဘယ္လိုလုပ္ ရမွန္း မ
သိေအာင္ျဖစ္ေနရသည္။ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ငုံထားၿပီးမွ ထိပ္ဖ်ားေလး ကို တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ စုပ္လိုက္ လႊတ္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္လၽွင္ ဖိုးလုံး ဖင္ႀကီးခါၿပီးေအာ္ေနမိသည္။
လၽွာႏွင့္ ပတ္ကာရစ္လိုက္ သြားႏွင့္ မထိ တထိ ကိုက္ေပးလိုက္ ႏွင့္လုပ္ျပန္ရင္လည္း တကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ လည္းဖိုးလုံးၾကည့္ ဖူး သည့္ ကားေတြ ထဲမွာ
ပုေလြမႈတ္ေပးၾကတာေတြ ပါတာျဖစ္မည္။ ဖိုးလုံးအတြက္ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ ႏွင့္ နိဗၺာန္ ေရာက္ရသလို ၾကည္ႏူးေနမိ၏။
ဒီတိုင္းဆက္သြားရင္ ဖိုးလုံး ၿပီးေတာ့မွာေသခ်ာေနသည္။ မလုပ္လိုက္ရဘဲ ႏွင့္ေတာ့ ဖိုးလုံး မၿပီးခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေနရက္ ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုေတာင္းပန္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီး
ျပန္ဆြဲထုတ္ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္”
နတ္သမီးက သေဘာတူေၾကာင္း ျပသသည့္ အေနျဖင့္ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီးကိုယ္လုံးကို ငုံ႔စမ္းရင္း ေျခရင္းဖက္ကို ျပန္ဆုတ္ရသည္။ ေပါင္ၾကားမွာ
ေနရာယူမိေတာ့ နတ္သမီးက အလိုက္တသိႏွင့္ ေပါင္ ကိုျဖဲေပးသလို ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို လည္း အဝမွာေတ့ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက ထိုးသြင္းလိုက္႐ုံပင္။ စၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဖိုး လုံး
စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိန္းထားလို႔လည္း မရေတာ့။ ရွိသမၽွအားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္၏။ ဘုန္းဘုန္း၊ ဖတ္ ဖတ္ ႏွင့္ အသံေတြက တဲထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ ေနာက္ဆုံး
နတ္သမီးကေတာင္ ဖိုးလုံးခါး ကို လာကိုင္ၿပီး အရွိန္ကို ထိန္းေပးရေတာ့သည္။ အားရပါးရ လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ကလြဲရင္ဖိုးလုံး ဘာကိုမွမသိေတာ့။ နတ္သမီး ထိန္း ထားသည့္
ၾကားကပင္ အံႀကိတ္ကာ မာန္တင္းၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိပစ္ေဆာင့္ ေနသည္။ နတ္သမီးလည္း လက္ ေလၽွာ့ သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို မထိန္းေတာ့ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက လည္း
ၾကာၾကာ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းဆြဲညႇစ္ရင္းအရည္ ေတြ ေကာ့ကာေကာ့ကာပန္း ပစ္ၿပီး နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳကာက်သြားေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
လဘက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႕ကျဖတ္သြားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္လို႔ ဖိုးလုံး ထိုင္ေနရာကေန ထၿပီးလိုက္လာခဲ့ သည္။ အၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလးေရြ႕လ်ားေနသည့္ နားကိုကပ္လာမိေပမယ့္
ေနာက္ခ်င္လို႔ မေခၚဘဲ အသာေလး ကပ္ လိုက္ လာခဲ့၏။ အထက္ေအာက္ ညင္ညင္သာသာ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးထူထူ ႀကီးေတြ ကို မၾကည့္ဘဲ ျမင္ေနရ
သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ လမ္းေလၽွာက္တာ မိုက္တယ္ဟု တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ ဒီေလာက္ေႏွးတာ ကို ဘာေၾကာင့္ မိုက္တယ္လို႔ေျပာၾကမွန္း ဖိုးလုံးနား မလည္ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္
ခ်င္သည္ဟု ေျပာသူေတြ လည္း ရွိသည္။ ဒါကလည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အေမႊးထူမွန္း မသိၾကလို႔ ျဖစ္မည္။ အေၾကာင္းသိသည့္ ဖိုးလုံးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္ခ်င္စိတ္ မရွိပါ။
ေနာက္ကေနလိုက္ရင္း ဟိုေတြးဒီေတြး ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုေမ့ေနသည္။ ျခင္းေတာင္း အႀကီးႀကီးကို မနိုင့္ တနိုင္ ဆြဲၿပီး သြားေနတာကို ျမင္လို႔ ၀ိုင္းကူဆြဲ ေပးဖို႔ ဖိုးလုံး လိုက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ အလြန္ ႀကီးမားသည့္ ေက်းဇူးရွင္ မဟုတ္ပါလား။ ကူညီရမည့္ ဝတၱရား ရွိေပသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဖိုးလုံးေမ့ သြား ၏။ သူမ ဖာ
သာေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားေတာ့မွ ဖိုးလုံးလည္း လာရင္း ကိစၥ ကို သတိရသည္။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး”
“ဗ်ာ အမ၊ ျခင္းေပးေလ”
မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း ေလးလံေနပုံရသည္။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ မျငင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္း ထိုးေပး၏။ ေတာ္ေတာ္ ေလးပါသည္။ ေယာက္်ားအားႏွင့္ ေတာင္ ေလးမွန္းသိသာ၏။
“ေလးလိုက္တာ၊ ဘာေတြတုန္း မမစိုး”
“စုံေနတာပါပဲ ဟယ္၊ ငါ့ဟာငါေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ နင္က ဘယ္က လာတာလဲ”
“အမ ကို ျမင္လို႔ ျခင္းဝိုင္းဆြဲ ေပးဖို႔ လိုက္လာတာ”
“သာဓု ပါေတာ္၊ စီဒီ အသစ္ေတြ လဲပါတယ္၊ နင့္ဦးေလး နဲ႔ တူတူလိုက္ၾကည့္ၾကေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ အခုဒါေတြ မၾကည့္ေတာ့ဘူး”
“ေဟာ …ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း၊ အရင္ကဆို သြားရည္ ေတာက္ေတာက္ယိုေနတဲ့ ေကာင္ကမ်ား”
“ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိ္ုင္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္ေလ အမရဲ့၊ ၾကည့္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အရသာ တျခားစီပဲ မမ စိုးရဲ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကျပဳံးစိစိ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္ေပါ့”
“ေကာင္းတာေပါ့ မမစိုးရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းဆုံးပဲ၊ ထမင္းစားရတာထက္လဲ ေကာင္းတယ္၊ လဘက္ရည္၊ ဒန္ေပါက္၊ ဆီခ်က္ …အားလုံးထက္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ားလဲ လင္ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မေန ပါ ဘူး ဟဲဟဲ”
“ေအာင္မာ ….ငါ့ ေက်းဇူးနဲ႔ လုပ္ဖူးရတဲ့ ေကာင္က မ်ား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခု ျခင္းဆြဲ ေပးတာေပါ့”
“အဲဒါနဲ႔ ၿပီးေရာလား”
“မမစိုး ႀကိဳက္တာခိုင္းဗ်ာ၊ ဟုတ္ၿပီလား၊”
“အင္း နင့္စကား နင္မွတ္ထား”
“မွတ္ထားတယ္၊ အခုေတာ့ အမ ကိုေမးစရာ ရွိတယ္ ၊မိန္းမေတြကိုမႈတ္ေပးရင္ဘယ္လိုေနလဲဟင္”
“ဟာ ...ဒီေကာင္ေလးကေတာ့၊ ဘာေတြေမးေနတာလဲ”
“ခင္ဗ်ား အမႈတ္မခံဖူးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး၊ ငါ အုတ္ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုမိေတာ့မယ္ေနာ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ လွမ္းေလၽွာက္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးကို ခပ္အုပ္အုပ္ ကေလး လွည့္ ႀကိမ္း၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ဒါေတြနားလည္သူမဟုတ္ပါ။ သူေျပာ
ခ်င္ရာသာ ေလၽွာက္ေျပာ၏။
“ဦးတင္ထြန္းႀကီး မတရားဘူးဗ်ာ၊ အမ ကေတာ့ သူ႔ကို မႈတ္ေပးရတယ္၊ သူကက်ေတာ့ ျပန္လုပ္ေပးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး နင္ကေတာ့ေျပာေလ ကဲေလျဖစ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ့ နင္ျပန္ေတာ့”
ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အသံကတုန္ရင္ေနသည္။ ဖိုးလုံး လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလး ႏွင့္ ၿငိမ္သြားသည္။ သူ ၏ ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ဆိုးမွာကိုေတာ့
သူေၾကာက္ပါသည္။ မ စိုးစိုးႏြယ္ ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္မိ ရင္ နတ္သမီးကပါ ေရွာင္ဖယ္သြားရင္ မခက္ပါလား။ ပါတိတ္ ထမိန္ႏွင့္ မကန္ေတာ့မိတာ ေလးႏွင့္ေတာင္ နတ္
သ မီးက သူ႔ထံမလာဘဲေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရေျပာမိသည္။
“အမ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီးကို မႈတ္ေပးလိုက္တယ္ သိလား”
“အာ ...နင္ မရြံဘူးလား”
“မရြံပါဘူး၊ အေမႊးမွမရွိတာ၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မႈတ္ေပးတယ္ သိလား၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဦး တင္.....”
မစိုးစိုးႏြယ္ဆီက မ်က္ေစာင္းနီနီႀကီးတခု ဝဲလာေသာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးစကားကို ရပ္လိုက္ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ ဦး တင္ထြန္း ကိုေရွာင္ၿပီးသူေျပာလိုရာကိုေတာ့ ဆက္ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္သမီးကို ေတြ႕တိုင္းမႈတ္မွာပဲ၊ နတ္သမီးလဲ သေဘာက်မွာပါေနာ္”
“နင္မရြံရင္ေတာ့လုပ္ေပါ့”
မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဟန္အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီိမိန္းမႀကီး အမႈတ္ခံဖူးပုံမရဟု ဖိုးလုံး ဆုံးျဖတ္လိုက္ မိသည္။ အိမ္ေပၚအ ထိျခင္းေတာင္းႀကီးကို လိုက္တင္ေပးခဲ့ ၿပီးဖိုးလုံး လဘက္ရည္
ဆိုင္ ကိုျပန္ သြားသည္။ ဖိုးလုံး၏ေဘာ္ဒါ တ ေယာက္ က ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဆီးေနာက္၏။
“ဖိုးလုံးကလဲ ကြာ အေညႇာ္လိုက္ခံေသးတယ္”
“ဘာတုန္းဗ် ခင္ဗ်ားဟာႀကီးကလဲ”
“မင္းက စားရတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေလၽွာက္လိုက္ ေနတာကိုေျပာတာ”
ဖိုးလုံးေရေရရာရာ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွငိ့ သူ႔ကို မေကာင္းတာေျပာတာမွန္း ေတာ့သိသည္။ လ ဘက္ရည္တိုက္သည့္ အျပင္ မုန႔္ပါေကၽြးထားသည့္ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာ ႀကီး စူေနသည့္ ဖိုးလုံးကို က်န္တဲ့သူေတြက ပါ ဆက္စၾက၏။
“အဲဒါ ဟာမႀကီးက ဆာေနတာကြ၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးက မေကၽြးနိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါတို႔သာမင္းတို႔ ေနရာမွာဆို ဆြဲစားပစ္လိုက္မွာ”
“ဟာဗ်ာ”
“ဖိုးလုံး၊ မင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို မေဆာ္ခ်င္ဘူးလား၊ ဖင္ႀကီးကို လုံးေနတာပဲ၊ နို႔ႀကီးေတြကလဲ အယ္ လို႔၊ သူကမင္းကို ေကၽြးခ်င္ပုံရပါတယ္ကြာ”
“သူ႔ဆီသြားရင္ ထမင္းေကၽြးတယ္ေလ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ”
အားလုံးက ဖိုးလုံးကို ငထူငအ တေယာက္အေနျဖင့္ ၀ိုင္းရယ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ဆိုလိုတာ ဖိုးလုံးနားလည္သ လိုလိုေတာ့ ရွိပါသည္။ ဖိုးလုံး အတြက္ကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္
ကပစ္မွားစရာ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး အေမႊးကလည္း ထူေသး၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျမင္ရရင္ ေတာင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက ေထာင္လာမွာ မဟုတ္တာ ေသ ခ်ာသည္။
ကိုယ္လုံးတီးနီးပါး ျဖင့္ ျမင္ လည္း ျမင္ခဲ့ ဖူးေပၿပီ။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုွမေနပါ။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုး ႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ ေက်းဇူး ရွင္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ေက်းဇူးရွင္ကို မျပစ္မွားရဆိုတာ
ကို ဖိုးလုံး အ႐ူးေပမယ့္ သိပါေသး သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ကိုေျပာခဲ့ သလိုပင္ ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို အျမဲမႈတ္ေပးပါသည္။ သူ႔ထံကို နတ္သမီးေရာက္လာသည့္ ေန႔တိုင္းလိုလိုလို႔ ဆိုရမည္။ ဖိုးလုံးေတာင္ အခုေတာ္ေတာ္ဘာဂ်ာ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီလို႔ ေတာင္ေျပာလို႔ ရသည္။ နတ္ သမီးက လည္းဖိုးလုံးကို ျပန္မႈတ္ေပးသည္။ သူကေတာ့ နတ္သမီးဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးထက္စြမ္းသည္။ ျမန္ျမန္ ျပန္ဆြဲမထုတ္နိုင္ရင္
နတ္သမီးပါးစပ္ထဲ ထြက္ကုန္ေတာ့သည္။
နတ္သမီးက သုံး ရက္ျခားမွ တခါေလာက္ ေရာက္ လာသည္။ တပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ရင္လည္း ေပ်ာက္၏။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝ အၾကာႀကီးေတာ့ မေပ်ာက္ပါ။
ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေရာက္မလာတာ ရက္ျခားသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးေတာ့၏။
“နင္က လဲဟာ၊ ဘယ္သူက ေန႔တိုင္းလာနိုင္မလဲ၊ နင္သာ အလုပ္ရွိလို႔ ေန႔တိုင္းသြားနိုင္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းႏွစ္ခ်ီပဲ လုပ္ေနက်ကို သုံးခ်ီလုပ္လိုက္မိလို႔ စိတ္ဆိုးသြားသလား လို႔”
“နင့္ ေရာဂါကလည္း ခက္တာပဲ၊ ငါေတာင္႐ူးခ်င္လာၿပီ။”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ႐ူးရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ႐ူးပစ္လိုက္”
“ငါေတာ့ အ႐ူး အမဲသားေကၽြးမိၿပီထင္တယ္”
“အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္သမီးအသားပါ”
“ေအးပါ၊ ရွိပါေစေတာ့၊ လာမွာပါဟယ္ နင့္ နတ္သမီးက”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုသြားေျပာလိုက္ရင္ နတ္သမီးက ေပၚလာတတ္လို႔ နတ္သမီးေပ်ာက္ရက္ ၾကာသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေရာက္ေတာ့သည္။ အရင္က အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္တာက
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ အခုကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ေဆြးေႏြး ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ TV ကိုေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ ရွိသည့္ ေနရာ
ကိုသာ တန္းသြားၿပီး စကားေျပာေတာ့သည္။ တခါတေလ ဦးတင္ထြန္းေတာင္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴး ၾကည့္ တတ္သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အရင္ထက္ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသည္လို႔ တျခားသူေတြကေျပာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မထူးပါ။ အရင္လိုပဲ လို႔ထင္သည္။
တေန႔ မွာေတာ့ ဖိုးလုံးက နတ္သမီး ႏွင့္ေပ်ာ္ပါးရင္း စိတ္လြတ္ၿပီး မ်က္ႏွာက အဝတ္ကို ဆြဲဖယ္ မည္လုပ္မိသည္။ ထိုလက္ကို နတ္သမီးက တအားဆြဲလိမ္လိုက္ ေသာေၾကာင့္
အရမ္းနာၿပီး ပြတ္ေနစဥ္ နတ္သမီး ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။ ေနာက္ထပ္ တပတ္ေလာက္ေပၚမလာပါ။ ဖိုးလုံး လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးရျပန္သည္။
“ခက္လိုက္တာ ဖိုးလုံးရယ္၊ ဒီမွာ နင့္ဦးေလးကလည္း ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါလည္း စိတ္ရႈပ္ေနရတဲ့ အထဲ နင္ကတေမွာင့္”
“ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိက အဝတ္ကို ဖယ္ၿပီး၊ ၾကည့္ဖို႔ လုပ္မိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို တအားဆြဲ ဆိတ္ၿပီး ေပ်ာက္ သြားေရာ”
“နင္က ဘာလို႔ လုပ္တာလဲ၊ ၾကည့္လို႔ မရဘူးလို႔ ငါအတန္တန္ေျပာထားနဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး မမစိုးရယ္”
“ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတာဝန္မယူေတာ့ဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ထမိန္ျပင္ဝတ္သည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္က ဒီလို ပင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးကို ရွိတယ္လို႔ သေဘာထားပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္
တတ္သည္။ ခုလည္း ထမိန္ ဝတ္တာက ရိုးရိုး ျပန္ပတ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲေသေသခ်ာခ်ာ ျဖန႔္ဝတ္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္းေနေအာင္ဆြဲလိုက္၍ ထမိန္သားက ကပ္သြား
သည့္ အခါ ဆီးခုံႀကီး က ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာသည္။ ေပါင္ၾကားက သူမ၏ ပစၥည္းႀကီးက လည္း ေဖါင္းမို႔ေန၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ အေမႊးထူထူမဲမဲ ေတြကို
ျမင္ေယာင္ရင္း အသည္းေတြယားလို႔ ေနပါသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္သာ အသက္သူ႔ထက္ မႀကီးရင္၊ အေမႊးမထူရင္ ဖိုးလုံးလည္း သူမ ကိုခ်ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မိနိုင္ ပါသည္။မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးႀကီးႏွင့္ ေဖါင္းကာေနသည့္ သူမ၏
ပစၥည္းႀကီးကို အေပၚကေန တက္ေဆာင့္ရရင္ အိစက္ေနမွာပဲ ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဖိုး လုံး ရင္ခုန္ျခင္း မျဖစ္ရပါ။ မစိုစိုးႏြယ္က လည္း ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ဖိုးလုံး လိုက္ၾကည့္
ေနမွန္း သိသိႏွင့္ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဝတ္ေနသည္။
အိမ္ေနရင္း ဝတ္ထားသည့္ လည္ဟိုက္အက် ႌပါးပါး ေၾကာင့္ သူမ၏ နို႔ႀကီးေတြကိုလည္း ဘရာစီယာ ထဲကထြက္ ေန သည့္ အတိုင္းျမင္ေနရ၏။
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး၊ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ”
“ၾကည့္႐ုံၾကည့္တာပါဗ်ာ”
“နင္ကေတာ့ေလ၊ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္၊ တကယ္လို႔ နင္သြားေစာင့္ေနတုန္း နတ္သမီး ေရာက္လာရင္ က်ိန္ျပလိုက္”
“ဘယ္လိုက်ိန္ရမွာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ပါ၊ ၾကည့္မိရင္ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစလို႔၊ သုံးခါ က်ိန္ျပလိုက္၊ လိုက္ဆိုစမ္း”
မစိုးစိုးႏြယ္ တိုင္ေပးသည့္ အတိုင္းဖိုးလုံး လိုက္ဆိုျပရသည္။ ေလးငါး ေျခာက္ေခါက္ ေလာက္ ဆိုလိုက္သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအလြတ္ရသြားသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ျပန္ဆိုျပၿပီး ေနာက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျပန္လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာသည့္ အတိုင္းလုပ္ရင္ အဆင္ေျပတတ္တာ ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
ညေနက်ေတာ့ ဖိုးလုံး တဲေလးထဲကို ေမွာင္ရီ မပ်ိဳးခင္ထဲကေရာက္ေနသည္။ ေမွာင္လာ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးကို နမ္း ၿပီး နတ္သမီးကို ေခၚလိုက္၏။ ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို စည္းလိုက္
ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ျဖင့္ နတ္သမီးကို ေမၽွာ္ေနမိ သည္။ အၾကားအာ႐ုံ၊ အနံ့အာ႐ုံေတြကို အစြမ္း ကုန္ဖြင့္ၿပီး ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာလာေတာ့မွ အသံ လိုလိုခပ္သဲ့သဲ့ ႏွင့္
အတူ ေမႊး ရနံ့က ဖိုးလုံးဆီ လြင့္လာ၏။ ဖိုးလုံးလည္း လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ သင္ေပး လိုက္သည့္ အတိုင္း သုံႀကိမ္သုံးခါ က်ိန္ဆိုျပလိုက္သည္။
ဒီလို က်ိန္ဆိုလိုက္သည့္ အတြက္နတ္သမီးစိတ္ ေက်နပ္သြားပုံရသည္။ အနားကို ေရာက္လာတာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးဟာ ႀကီးကို အရင္ဆံးဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ နဂိုထဲက ထခ်င္ေန သည့္
ဟာႀကီးက နတ္သမီးလက္ထဲမွာ တဆတ္တဆတ္ ခုန္ၿပီး မာေထာင္တက္လာ သည္။ ထိုေန႔က နတ္သမီးက စၿပီး သူ႔ကို မႈတ္ေပးသည့္ အခါ အ႐ူး ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ ေလ ျခင္း ဟု
ဖိုးလုံးစိတ္ထဲကေနက်ိတ္ၿပီး ၾကဳံးဝါးရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း ေက်းဇူးေတြ အရမ္း တင္ေနမိ ပါ သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အိမ္ထဲက ထြက္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ဆိုက္ကားသမားတေယာက္က လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ သည့္ စကားကို ဖိုး လုံး ေကာင္းေကာင္း မၾကားလိုက္ရပါ။
“ကိုေက်ာ္ႀကီး ဘာေျပာတာလဲ”
“မင္း ေဘာ္ဒါႀကီး ဂန႔္သြားၿပီေလ၊ သြားလိုက္ဦး”
“ဘယ္သူတုန္းဗ်”
“ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးေပါ့ကြ၊ ညက ေရွာသြားတယ္တဲ့၊ သြားလိုက္ဦးေလကြာ”
“ဟုတ္တာေပါ့၊ သြားမယ္ သြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ”
“ညက်မွ ဖဲဝိုင္း လာမယ္ကြာ၊ ခုေတာ့ေရရွာလိုက္ဦးမယ္၊ မင္းကေတာ့ အေရးႀကီးတယ္၊ ျမန္ျမန္သြား”
“ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်”
“ဘိုးေတာ္က သူ႔ စီဒီေတြနဲ႔ သူ႔မိန္းမ မစိုးကို မင္းအတြက္ အေမြ ေပးခဲ့တယ္တဲ့၊ ျမန္ျမန္ သြား၊ သူမ်ားယူသြား လိမ့္မယ္”
“ဟာ ဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ ကလည္း”
ဖိုးလုံးေရာက္သြားေတာ့ အသုဘ အိမ္မွာ လူေတာ္ေတာ္စည္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေရာက္ေနၾကသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ က မိတ္သဂၤဟ လည္းေပါသည္ မဟုတ္ပါ လား။ အိမ္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ဦး တင္ထြန္း ႏွင့္ သူၾကည့္ေနက်TV ႀကီး ကိုျမင္သည့္ အခါဦးတင္ထြန္းခ မ်ာအခုေတာ့
TV မၾကည့္ နိုင္ေတာ့ဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးစိတ္ေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါသည္။
ဦးတင္ထြန္း က ေအာ္တတ္ေငါက္တတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံး အေခြလာၾကည့္ျခင္းကို ဘယ္ တုန္းကမွ မကန႔္ ကြက္ခဲ့၊ သူကေတာင္ ေခၚတတ္ေသးသည္။ စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္
ႏွင့္တိုက္ ဆိုင္ရင္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ေမ့ေန ရင္ေတာင္ ဖိုးလုံးကို တခုခု ေကၽြးဖို႔ သတိေပးတတ္သူ ျဖစ္ သည္။ မ်က္စိ ႏွစ္လုံးစုံပိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြလဲ ေလ်ာင္း ေနသည့္ ဦးတင္
ထြန္း ကို ဖိုးလုံး ရပ္ ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္လည္လညိ၏။ ငိုခ်င္သလိုလို လဲျဖစ္မိသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ ဝမ္းနည္း မေနနဲ႔၊ မင္းလူႀကီးက အခုေလာက္ဆိုရင္ နတ္သမီးေလး ေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနၿပီ”
အနားကိုေရာက္လာသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္၏ စကားေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတြန႔္ သြားသည္။ သူ႔ဆီလာ ေနသည့္ နတ္သမီးလည္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕သြားဦးမလား ဟု
စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္လာမိ၏။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ နတ္သမီးက သူႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္ ဆိုေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ကိုလက္ခံမွာ မဟုတ္ဟု စိတ္ကိုေျဖေတြး လိုက္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
စိတ္ နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသူေတြ ၾကားတြင္ ဟိုဒီေလၽွာက္သြား ေန၏။
အဝတ္အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင္ကပိုကရို၊ အဆီပ်ံေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ဟိုနား ဒီနား ေတြ႕ေတြ႕ ေနရ ေသာ္လည္း စကားမေျပာျဖစ္ပါ။ ဖိုးလုံးလည္း တေနကုန္ အသုဘ
အိမ္မွာ ပဲေနျဖစ္သြား၏။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ ဟိုေယာင္ဒီေယာင္ ႏွင့္ ေတာက္တို မယ္ရ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စားခ်ိန္တန္ေတာ့ လည္းဝင္စား လိုက္သည္။
မိတ္မ်ားေသာေၾကာင့္ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္စည္သည္။ သူမဖာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သည့္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ေတာင္မွ အိမ္က အဖြားႀကီး ႏွင့္ အတူ သတင္းေမး ေရာက္ လာသည္။ ျဖဴစင္ေခ်ာေမြ႕ေသာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အေဝးကေန ေငးေမာ ရင္း ဒီလိုမိန္းမ မ်ိဳးသာဆိုရင္ေတာ့ အေမႊးေတြထူလဲ မႈတ္မွာပဲဟု ဖိုးလုံးက်ိတ္ၿပီး ေတြးေနမိ ပါသည္။
ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးမေယာင္မလည္ႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။ သူကသာ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာ ၿပီးစိတ္ မလုံေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ဖိုးလုံးကို သတိမထားမိ ၾကပါ။ ကစားသမားေတြ ေရာက္လာလို႔ ဖဲဝိုင္းေတြက အစပ်ိဳးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဖဲဝိုင္းနား မွာ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ေပးရင္ မုန႔္ဖိုးပဲဖိုး ရတတ္သည္မွန္း သိေသာ္လည္း နတ္သမီးက ပို အေရးႀကီးလို႔ ျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တေနကုန္ လႈပ္ရွားေနခဲ့လို႔ ေခၽြးေစာ္ေတြနံေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရအထပ္ထပ္ခ်ိဳးကာ သန႔္စင္ၿပီး ကိုရီးယား ကား လာသည္ႏွင့္ တဲကေလးဆီထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုညက နတ္သ
မီး မလာပါ။ မေန႔ကမွ လာသြားမွန္း သိေပ မယ့္ ကိုယ့္ဖက္ကဝတၱရား ပ်က္ဖို႔ မသင့္လို႔ ဖိုး လုံးယူဆပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ သုံးရက္တခါ ေလာက္ လာတတ္သည္။ ဒါက
လည္း ပုံမွန္ဟု မဆိုနိုင္ပါ။ တပတ္ေလာက္ၾကာခ်င္လည္း ၾကာသြားတတ္သည္။ ဖိုးလုံးက ေတာ့ ေန႔တိုင္းမပ်က္မကြက္သြားသည္။ သူ႔ဟာႀကီးကို ပြတ္ရင္းေစာင့္ေနတတ္သည္။ မ
လာ တာေသခ်ာသြား ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ထုၿပီး ျပန္ေတာ့သည္။
ဒီေန႔ လည္း မလာေတာ့ အရည္ထြက္ေအာင္ ထိုင္ထု လိုက္ၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အသုဘ အိမ္ကို တန္း လာခဲ့၏။ ဖဲဝိုင္းေတြက တၿခိမ့္ၿခိမ့္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ၀ိုင္းေတြမ်ားလြန္းလို႔
အိမ္ေပၚမွာ မဆန႔္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေရွ႕က မ႑ပ္ထဲမွာေတာင္ သုံးေလးဝိုင္း ေရာက္ေနသည္။ အိမ္ေအာက္က ၀ိုင္းေတြက လူငယ္ေတြ အေပ်ာ္ေဆာ့ ၾက သည့္ ၀ိုင္းေလးေတြျဖစ္သည္။
ေၾကးႀကီးဝိုင္းေတြ ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ လုပ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း အေပၚတက္ လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္ႏွင့္ ဟို မွာဒီမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ ဖဲသမားေတြကို ေတာက္တိုမယ္ရ
လုပ္ ေပးသည့္ အတြက္ မုန႔္ဖိုးလည္းေတာ္ေတာ္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုေတာင္ မစိုက္အားပါ။ ဦး တင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ႏွင့္ အတူ အေကာက္ေငြေတြ ေရ တြက္ရင္းအလုပ္မ်ားေနသည္။ တခါတေလ သူ မကိုယ္တိုင္ ဖဲေကာင္းသည့္ အိမ္ကိုေဘးမွ ဝင္ထိုးတတ္၏။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အိမ္ျပန္အိပ္သည္။ နတ္သမီး ကိစၥသာမရွိရင္ ဖိုးလုံးတညလုံးေနမိ လိမ့္မည္။ အခု ေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး အားမရွိမွာစိုးလို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးလုံး၊ လမ္းမွာ ဦးတင္ထြန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ေနဦးမယ္ေနာ္”
လွမ္းေအာ္ေနာက္သူက ေနာက္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေၾကာက္ပါ။ သူက နတ္သမီး အေစာင့္ ရွိသူျဖစ္သည္။ ဒါေတြ ေၾကာက္စရာမလိုလို႔ ထင္၏။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ တက်ိဳးထဲ အိပ္ခ်
လိုက္ၿပီး မနက္အိပ္ရာ နိုးသည္ ႏွင့္ အသုဘ အိမ္ကို ျပန္သြားသည္။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ္တတ္ သေလာက္ဝိုင္းကူေပးရင္း တေနကုန္ေန၏။ မနက္စာ ကစၿပီး ည စာ အထိ အဲဒီ မွာပဲစား
သည္။ ေနဝင္ရီတေရာမွ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲၿပီး နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႕ ဖို႔ ထြက္ လာခဲ့သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေခၚစရာရွိတာေတြ ေခၚၿပီး ဖ်ာေပၚမွာလဲ ေလ်ာင္းရင္းေစာင့္ ေနမိသည္။ အက်င့္ ပါေနသျဖင့္ လုံခ်ည္ကို ျဖည္ခ်ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္က
စားေနမိ၏။ ပြတ္ရင္းပြတ္ရင္း မာၿပီးေထာင္ လာ သည္။ ထုပစ္လိုက္ခ်င္ ေပ မယ့္ တကယ္လို႔ သာနတ္သမီးေရာက္လာရင္ အရည္ မက်န္မွာစိုးလို႔ မထု ေတာ့ ဘဲ ကေလး တေယာက္
ကို ေခ်ာ့သလို အသာအယာေလးပြတ္ေပးရင္း ေစာင့္ေနရသည္။
တေနကုန္ လႈပ္ရားထားလို႔ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည့္ အခါ မ်က္လုံးေတြက ရီေဝခ်င္လာ သည္။ ဒါေပမယ့္ လြင့္ ပ်ံ႕လာသည့္ ေမႊးရနံ့ တခုေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးေတြ ပိတ္ထားသည့္ အဝတ္စ ေအာက္မွာျပဴးက်ယ္သြားရသည္။ အရင္က ရဖူးသည့္ ေမႊးရနံ့ မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ အရင္ေန႔ေတြ တုန္းက အနံ့က ျပင္းထန္ၿပီးစူးရွသည္။ အခုရသည့္ အ နံ့က သင္းသင္းေလး ႏွင့္
ေအးျမသည့္ အနံ့ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ရႉရႉ အီမသြား၊ ရင္ဘတ္ႀကီးထခုလုံး ေမာက္ကာေမာက္ကာ ထလာေအာင္ဖိုးလုံး ရႉၾကည့္သည္။ ရႉေလ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္း လာေလ
ျဖစ္သည္။
“ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ”
ဖိုးလုံးစကား မဆုံးေသးခင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို ႏူးညံသည့္လက္တဖက္က လာၿပီးဆုပ္ကိုင္ သည္။ ဖိုးလုံး ၾကက္ေသ ေသသြားရသည္။ ဒါအရင္က လာသည့္ နတ္သမီးမွ ဟုတ္ပါေလစ
ဟုလည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိသည္။ အရင္ေန႔က လက္က ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္မွန္ေသာ္ လည္း ဂြမ္းစိုင္လို ႏုအိလို႔ မေနပါ။ အခုလက္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ရင္ အရင္ လက္က က်ားလၽွာ လို
ၾကမ္းတမ္းသြား၏။
နတ္သမီးက အခ်ိန္မျဖဳန္းပါ။ ဖိုးလုံးကို အနည္းငယ္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ခြထိုင္လိုက္သည္။ အ ဝတ္ စေတြလႈပ္ရွားသြားသံ ႏွင့္ အတူ ဖိုးလုံး၏ ေပါင္တံေတြေပၚ ေပ်ာ့
ေျပာင္းသည့္ အဝတ္ေတြ ပြတ္တိုက္ သြား သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏူးညံသည့္လက္ကေလးက ဖိုးလုံး ဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေႏြးအိေနသည့္ ေနရာတခုတြင္ေတ့ကာ အေပၚကေန ဖိခ်လိုက္ ၏။
“ေအာင္မယ္ေလး ဗ်ာ”
ဖိုးလုံးေပါင္ေတြကို လာထိသည့္ တင္ပါးေတြကလည္း ႏူးညံလြန္းလွသည္။ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက လည္း အိစက္ သ ေလာက္ တင္းက်ပ္ေစးပိုင္ေနသည့္ တြင္းတတြင္းထဲ သို႔ အရသာရွိရွိ
တိုးနစ္ဝင္သြားသည္။ က်ိန္းေသပါသည္။ ဒါအရင္ နတ္သမီးမဟုတ္ပါ။ နတ္သ မီး အသစ္ျဖစ္သည္။ ဟိုနတ္သမီး မအားလို႔ အစားလာတာျဖစ္မည္။ ေနာက္ၿပီး အရင္နတ္ သမီးထက္
ပိုေခ်ာပိုလွၿပီး ပိုအဆင့္ျမင့္သည့္ နတ္သမီးဆိုတာ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။ အထိ အေတြ႕ျခင္းက မယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားလြန္းလွပါ၏။  ဖိုးလုံး အေတြးေတြ လြင့္ပါး ေနခ်ိန္တြင္
နတ္သ မီးကေတာ့ အေပၚကေန တခ်က္ခ်င္းမွန္မွန္ ေဆာင့္ေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“အား ...အင္း...အား”
“အင့္ ...အင့္ ...”
နတ္သမီး ဆီက ေအာ္ညည္းသံေတြၾကားရသည့္ အခါဖိုးလုံး ပိုၿပီးအံ့ၾသရသည္။ အရင္လာ သည့္ နတ္သမီးက ဒီလိုေအာ္မညည္းတတ္ပါ။ သူမ လည္း နာလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
အလြန္တင္းက်ပ္ၿပီးေနသည္ကို ဖိုးလုံးေတာင္မွ သိေနသည္။
“နာရင္ေျဖးေျဖး လုပ္ပါလား”
နတ္သမီး၏ ခါးဆီကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံးေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နတ္သမီးကေတာ့ တညည္းညည္း ႏွင့္ ေဆာင့္ျမဲေဆာင့္ေနသည္။ သူမ၏ အသံထြက္ေနပုံက တမ်ိဳးလို႔
ထင္ေနရာမွ လက္ႏွင့္ လိုက္စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုး လုံးသေဘာေပါက္သြားပါသည္။ သူမက ဖိုး လုံးကို ေက်ာေပးရက္ ေဆာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမႊးရွိမရွိ စမ္း ၾကည့္ လိုက္သည့္
ဖိုးလုံး လက္က အဝတ္ေခါက္တခုႏွင့္ ႏုအိေနသည့္ တင္ပါးႀကီးကိုသာ သြားစမ္းမိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးလည္း တင္ပါးႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးရင္း နတ္သမီး၏ ေပးဆပ္မႈတြင္
တဝႀကီး အရသာခံ  ေနမိ၏။
ေအာ္ရင္း ေဆာင့္ရင္း နတ္သမီး အရွိန္ရလာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျပင္းလာသလို အရည္ ေတြလဲ ထြက္လာ၏။ ေဆာင့္လို႔ ပိုေကာင္းလာ၍ ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ ရင္း နတ္သမီး၏ ေအာ္သံမွာ ေမာသံေတြစြက္လာသည္။ အ သက္ ရႉလည္း မမွန္ေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ တလွည့္လုပ္မယ္ေလ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖိုးလုံး ထလိုက္ရာ နတ္သမီးေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည္။ လက္ႏွင့္ စမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နတ္သ မီး ေလးဖက္ေထာက္လ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို သိလိုက္ခ်ိန္တြင္
ဖိုးလုံး အလြန္သေဘာက်သြား၏။ ေလးဖက္ ေထာက္ၿပီး လုပ္ခ်င္သည္မွာၾကာေလၿပီ။ ဟိုနတ္ သမီး ႏွင့္ တုန္းက လုပ္ျဖစ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ အထဲမွာ နစ္ဝင္ေနသည့္
အေခ်ာင္း ႀကီးကို ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ေျခေထာက္ကို ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆြဲကာ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီးသည္ ႏွင့္ နတ္သမီးခါးကို ဆြဲၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေတာ့သည္။
“အား ...အား ...”
နတ္သမီး ေအာ္ရင္းႏွင့္ ႐ုန္းထြက္မလိုလိုလုပ္ေသးေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ခါးကိုျမဲျမဲဆြဲထား လို႔ လြတ္ထြက္မ သြား ပါ။ ဖိုးလုံးကလည္း အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ ေနရာ နတ္သမီး႐ုန္း
ထြက္ လို႔ မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီး၏ တင္ပါး ႏွင့္ ေပါင္တံေတြက ပိုးသားေလးလို ႏူးညံ့ေခ်ာ မြတ္ ေန သည္။ ခါးကို ကိုင္ထားရာမွ နတ္သမီး၏ အက် ႌကို အေပၚ တြန္းတင္လိုက္ၿပီး
နို႔ႀကီးေတြ ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဒီနတ္သမီးကလည္း အက် ႌဝတ္သလို ဘရာစီယာ လည္း ဝတ္သည္။ ပုံေတြထဲကလို မဟုတ္ဘဲ နတ္သမီးေတြက လူမ ေတြလိုပဲ ဝတ္ၾက
သည္ ဆိုတာ ဖိုးလုံးသိလိုက္၏။
အသားေတြကေခ်ာမြတ္ ႏုညက္သလို နတ္သမီး၏ ရင္သားေတြကလုံးအိေနသည္။ အရင္ နတ္သမီး ၏ နို႔ေတြက အိၿပီးေပ်ာ့ေသာ္လည္း ဒီနတ္သမီးကေတာ့ အိၿပီးတင္းေန၏။
ကိုင္ လို႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေက်ာျပင္က ခ်ိတ္ ကို စမ္းၿပီးျဖဳတ္လိုက္နိုင္ေသာအခါ ဖိုးလုံး တသက္ တာတြင္ကိုင္ဖူးသမၽွ ထဲ၌ အႏူးညံ့ဆုံးဟု ဆိုနိုင္သည့္ အသား စိုင္ေတြကို
ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ ကိုင္လို႔ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ အတင္းညႇစ္ၿပီး ဆြဲ မိသလို ေနာက္ကေနလည္း အားကုန္ေဆာင့္သြင္းမိသည္။ တဲေလးထဲမွာ
နတ္သမီး၏ မခ်ိ မဆန႔္ေအာ္ ညည္း သံေတြ ဆူညံေနသည္။
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္တုန္းကသာ ဒီလို ေအာ္သံေတြၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အရင္ နတ္သမီးက ဒီလို မေအာ္ပါ။ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာ က်ိတ္လို႔ ညည္းတတ္သည္။
အခု နတ္သမီးကေတာ့ ေအာ္ေနတာ ဟိုကား ေတြထဲက မိန္းမေတြ အတိုင္းျဖစ္သည္။ နတ္သမီး ထိုသို႔ေအာ္ေလ ဖိုးလုံးစိတ္ေတြက ထႂကြေလ ျဖစ္ရာ နတ္သ မီး၏ နို႔ေတြကို လက္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေၾကသြားမတတ္ေအာင္ အတင္းဆြဲၿပီး အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ကာ မရပ္မနား လုပ္ ေတာ့သည္။
ဖိုးလုံးလည္း ေမာသည္။ ဒါေပမယ့္ေမာလို႔ ေမာမွန္းမသိ။ အသက္ကို ဝေအာင္ အတင္းရႉ ၿပီး လုပ္ေနမိသည္။ အရည္ေတြ မထြက္မခ်င္းမရပ္ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီးလုပ္လိုက္ရာ အ
ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတာကိုေတာင္မွ ရပ္မရေသးဘဲ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။  နတ္သမီး သူ႔လက္ထဲကေန ၿပိဳယိုင္လဲက်သြားမွ ဖိုးလုံးရပ္လို႔ ရသြားသည္။ ရပ္ၿပီးေတာ့ လည္း
ခနပဲ အေမာေျဖပါသည္။ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ ေနသည့္ အေနအထားမွေန၍ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲသြင္းကာ အတင္းဖက္ထားလိုက္ သည္။
ႏူးညံသည့္ အေတြ႕ အထိ၊ စြဲမက္ဖြယ္သင္းရနံ့ တို႔က ဖိုးလုံးကို တမဟုတ္ခ်င္း အေမာ ေျပေစပါသည္။
နတ္သမီးကေတာ့ အသက္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ရႉရင္း ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲမွာ ပုံလဲေန၏။ အခုမွ စိတ္ေအးလက္ေအး ႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို လိုက္ၿပီးစမ္းသပ္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရသည္။
နတ္သမီး ကိုယ္လုံးက ထိရက္စရာပင္မရွိေခ်။ အ လြန္ႏူးညံ့လွသည္။ အရင္နတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕က ယွဥ္လိုက္ရင္ အုန္းဆံ ဖတ္ႏွင့္ ဂြမ္း
လို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္ျဖစ္သည့္ ေပါင္ၾကားထဲကို စမ္းၾကည့္ လိုက္ရာ အေမႊးလုံးဝ မရွိတာ ေတြ႕ရလို႔ ဖိုးလုံးေက်နပ္သြားသည္။ နတ္သမီး
ဆို တာ လူမေတြလို အေမႊးရွိပုံမရပါ။
အရည္တရႊဲရႊဲႏွင့္ ေခ်ာမြတ္ေနသည့္ ေအာက္ပိုင္းကို လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးမႈတ္ေပး ခ်င္လာသည္။ အရမ္း မႈတ္လို႔ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ အရင္ဆုံး နို႔ႀကီး
ႏွစ္လုံးကို ကုန္း စို႔လိုက္သည္။ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အႀကိမ္ ႀကိမ္စို႔ေပးလိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ ျပန္ထြက္လာသည္။ ဖီးေတြ အလြန္တက္ၿပီး ဖိုးလုံးျပဳ
သ မၽွ ႏုေနသည့္ နတ္ သမီး၏ အက် ႌ၊ ဘရာစီယာႏွင့္ ထမိန္ လို႔ထင္ရသည့္ဟာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္ သမီး၏ ေခ်ာမြတ္အိစက္သည့္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲၿပီး
ဖိုးလုံးေခါင္းထိုး ဝင္လိုက္သည္။
ဒီနတ္သမီးက ဟိုနတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံပါ။ ေပါင္ၾကားထဲမွာ လည္းေမႊးျမေနသည္။ လၽွာႏွင့္ လ်က္ရသည့္ အ ရသာကပင္ခ်ိဳေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားရ
ပါးရ ႏွင့္ တပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္ လ်က္မိသည္။ နတ္သမီးလည္း တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး မရပ္မနားေအာ္ညည္း လို႔ေနသည္။ သူ႔၏ ယုယမႈေၾကာင့္ နတ္သမီး အလြန္
ဖီးလ္ တက္ ေနတာကိုသိသည့္ ဖိုးလုံးကလည္း သူဆည္းပူးမွတ္သားခဲ့ရသမၽွ လၽွာစြမ္းကို အ ကုန္ ထုတ္ေတာ့သည္။ နတ္သမီး ဆီက အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္က်သည္။
ဖိုးလုံးကလည္း အားလုံးကို လၽွာႏွင့္ ရွင္းပစ္လိုက္သည္။
ဖိုးလုံးလ်က္ေလ အရည္ေတြကထြက္ေလႏွင့္ လ်က္လို႔ေတာင္မနိုင္ေတာ့ေပ။ လ်က္ေနရင္း ႏွင့္ လက္တဖက္ က လည္း ဖိုးလုံးက ကိုယ့္ဟာႀကီးကိုကိုယ္ကိုင္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ေလး
ထု ေပး ေနရာ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မာသ ထက္မာ လာရသည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တခ်ီဆြဲဖို႔ ဖိုးလုံးျပင္သည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနရာမွ အေပၚကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ဆန္တက္ လာၿပီး ဆီးစပ္၊ ဝမ္းဗိုက္မွ သည္ နို႔ေတြကို ျပန္စို႔ေပးသည္။ အဲဒီကေန ရင္ညႊန႔္၊ လည္ တိုင္ မွသည္ အေပၚကိုဆက္တက္သြားၿပီး ႏူးညံ့အိစက္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ
ကို အရည္ေတြ ရႊဲေနသည့္ သူ၏ ပါးစပ္ႀကီးႏွင့္ အားပါးတရ စုပ္နမ္းလိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြရပ္ သြားၿပီး ဖိုးလုံး၏ တင္ပါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ ကို မရဲတရဲေလးပြတ္သပ္လာသည္။
ဒီတခါမွာေတာ့ နတ္သမီးက လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္မေပး၊ ဖိုးလုံးဖာသာ တစမ္းစမ္းႏွင့္ အေပါက္ကို လိုက္ရွာၿပီး သြင္းရသည္။ သုံးေလးခါ ေခ်ာ္ၿပီးမွ အိကနဲ နစ္ဝင္သြား၏။
“အား”
နတ္သမီး၏ နာက်င္စြာေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံး၏ ရင္ထဲကို မီးေလာင္သလိုဆူပြက္သြား ေစပါသည္။ တဆက္ထဲ လိုက္လာသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဂမူးရႈးထိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေနာက္တြင္
နတ္သမီး မရပ္မနားေအာ္ညည္းေနရသည္။ ဖိုး လုံး ဆီမွာ အသိစိတ္မရွိေတာ့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ နတ္သမီးခါးကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီးစိတ္ ရွိတိုင္း ေဆာင့္
ကာေဆာင့္ကာသြင္း ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ေအာ္သံေတြ ႏွင့္ အတူ တဗုတ္ဗုတ္ တဗ်စ္ဗ်စ္ႏွင့္ ဖိုးလုံး၏ ေဆာင့္သံေတြလည္း ဆူညံေန၏။ ဖိုးလုံးထိုအသံေတြကိုၾကားသည္။
ၾကားေသာ္လည္း မသိပါ။ ဒီနတ္ သမီးကို လုပ္ရသည့္ အရသာက သူ႔ကိုလုံးလုံးလ်ားလ်ား ဖမ္းစားထားသည္။
အရမ္းကို ႏူးညံ့ကာအိစက္ေနသည့္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ေပၚကိုတက္ကာလုပ္ရေသာအရသာက ဖိုးလုံးအတြက္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြ ကို စီးေနရသလိုပင္ခံစားရသည္။ ေကာင္းလိုက္
သည္မွာ ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့ေပ။ ဒီနတ္သ မီးက အထိအေတြ႕မွာသာသလို အေပါက္လည္းပိုက်ဥ္းသည္။ ေစးပိုင္ေနသည့္ ဆြဲ အားက ဖိုးလုံး ၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ တခုလုံးကို လႊမ္းျခဳံ
ထားသည္။ အရင္နတ္သမီးလို အဖ်ား ပိုင္းကသာ တထုတ္ထုတ္ ႏွင့္ အထိအ  ေတြ႕ ကိုရ သည္မဟုတ္ တေခ်ာင္းလုံးကို တင္းတင္း မိမိညႇစ္ထား၏။ ဆြဲသည္ျဖစ္ေစ သြင္း
သည္ျဖစ္ေစ ထူးျခားသည့္ ခံစားမႈကိုေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး အၾကာႀကီးမလုပ္နိုင္၊ လုပ္ေနရင္း လုပ္ေနရင္းႏွင့္ အေခ်ာင္းတခုလုံး က်င္ တက္လာကာ အရမ္းေကာင္းသြားၿပီး
အရည္ေတြကို အားပါးတရ ပန္းမိျပန္သည္။ အရည္ေတြ ပန္းေနရင္းပင္ ဖိုး လုံးရပ္လို႔ ရပါ။ သူ႔ဟာႀကီး တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ေပ်ာ့ဆင္း လာသည္အထိ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။
လႈပ္ရွားလို႔ မရေအာင္ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့မွ ရပ္ခ်င္ဘဲ ရပ္လိုက္ရပါသည္။
ဟိုအရင္နတ္သမီး ႏွင့္လည္းစိတ္တိုင္းက်အားပါးတရ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ရ ျခင္း မ်ိဳးဖိုးလုံး မရဖူးပါ။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ သည္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္ေနေပ်ာ္ေနမိသည္။ နတ္သ မီး၏ ကိုယ္ေလးကို အားက်န္ သေလာက္ႏွင့္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း တကိုယ္လုံး အႏွံ့လိုက္နမ္းေနမိ၏။ ဘယ္ ေနရာ ကို
နမ္းမိလို႔ နမ္းမိမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိပါ။ ေျခသလုံးလည္း နမ္းသည္။ေျခဖ်ားကိုလည္း နမ္းသည္၊ လည္ တိုင္ ကိုလည္းနမ္းသည္၊ ေမးဖ်ားေလးကိုလည္း နမ္းမိသည္။ အရည္ေတြ
ရႊဲေနသည့္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းကိုေတာ့ အၾကာဆုံးႏွင့္ အယုယဆုံး အနမ္းေတြ ေပးမိ သည္။
ေပ်ာ့ေခြၿပီး ဖိုးလုံးလုပ္သမၽွ ၿငိမ္သက္စြာခံေနရာမွ နတ္သမီး ကိုယ္လုံးေတာင့္သြားသည္။ နတ္သမီး ျပန္ေတာ့ မည္ထင္သည္။ ဖိုးလုံးထင္တာ မွန္ပါသည္။ နတ္သမီး လူးလြန႔္လာၿပီး
ဖိုးလုံးလက္ကေန႐ုန္းသည္။ မ႐ုန္းသာ ေအာင္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္းမွ ေနာက္ေန႔ေတြ မလာေတာ့မွာစိုးလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ မွာမိ၏။
“ေနာက္ေန႔ေတြလဲ နတ္သမီးေလးပဲ လာပါေနာ္၊ ဟိုနတ္သမီးေလး ကိုကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ ဘူး၊ ဒီေန႔ နတ္သမီးကို ပဲခ်စ္တယ္။ မလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသမွာပါ”
ေျပာရင္းစိတ္ မထိန္းနိုင္လို႔ နတ္သမီးကို လွမ္းဖက္မိရာမွ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး နတ္သမီး ေျခေထာက္ကို ဖက္လို႔ ေျပာမိျပန္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ ေနမွာပါ နတ္သမီးရယ္ လာပါေနာ္”
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္းမ်က္ႏွာ ႏွင့္ အပ္လိုက္ရာ ႏွာေခါင္းက နတ္သမီး၏ ပစၥည္း မို႔မို႔ေလး ႏွင့္ တိုးမိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး တယုတယႏွင့္ နမ္းျပန္သည္။ ႏွာေခါင္းႏွင့္ နမ္း
စဥ္က မသိသာေသာ္လည္း ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္နမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီး ဒူးေတြ တုန္ရီလာၿပီး အ တင္း႐ုန္းထြက္၏။ ဖိုးလုံး လည္းစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္
လၽွက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေမႊးရနံ့ေလးႏွင့္ နတ္သမီး၏ အေငြ႕အသက္ကို ေခတၱမၽွရေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေျခသံလိုတိုးတိုး အသံေလး
ႏွင့္ အတူ လုံးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲႏွင့္ ေျမျပင္ကို လက္သီး ႏွင့္ ထုခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္သမီး ႏွင့္ခ်စ္ပြဲ ဝင္ခြင့္ရၿပီးေနာက္မွာ ဒီတဲေလးဆီသို႔ ေန႔ ခင္းဖက္ ဖိုးလုံး မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔က လာခဲ့သည့္ နတ္သမီး
ကိုသတိ ရလြန္းလို႔ အသုဘ အိမ္ကေန လစ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ နတ္သမီးေလး၏ အနံ့၊ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ လွိုက္လွိုက္ဖိုဖို ေအာ္ညည္းသံေတြ ကို ဖိုးလုံး ရင္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္
လို႔ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
တဲထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဖ်ာကိုေတာင္ခ်မခင္းေတာ့ဘဲ သစ္သားတုံးေလးေတြေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္သတိရရင္း သင္းပ်ံ႕သည့္ ရနံ့
ေလးက ႏွာဝကိုလာေဝွ႕ သလိုလို ခံစား ရသည္။ အခုပင္ တကယ္ ရနံ့ကိုရေနသလို မ်ိဳး အားပါးတရ ရႉရွိုက္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံး၏ မ်က္လုံးက နံရံေပၚမွာ ထိုးထားသည့္ ဖ်ာလိပ္၏
ေအာက္ဖက္ ေျမျပင္တြင္ က်ေနသည့္ အနီေရာင္ အဝတ္စေလး ဆီေရာက္သြားသည္။ တဲထဲက စုတ္ျပတ္ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အရာေတြအားလုံးထက္ သစ္လြင္ကာေတာက္ပ
ေနသည့္ အဝတ္က ေလး ကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ရာ ဘရာစီယာ ေလးတထည္ျဖစ္ေန သည္။
ညတုန္းက မိန္းမူးခဲ့ ရသည့္ ရနံ့ကေလးက ဘရာစီယာ တြင္စြဲထင္ေမႊးျမေန၏။ ညတုန္းက နတ္သမီးေလး အျပန္ မွာ က်န္ခဲ့တာျဖစ္မည္။ မ်က္ႏွာမွာ အပ္ၿပီး အားပါးတရနမ္း
လိုက္သည့္ အခါ ပိုၿပီးေသခ်ာ သြား၏။
“နတ္သမီး ေလးရယ္”
ႏႈတ္ဖ်ားကေန ခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္ရင္း အထပ္ထပ္နမ္းလိုက္မိသည္။ သူမ၏ ဘရာစီယာ က်န္ခဲ့ လို႔ ဒီည လည္းတ ေခါက္ျပန္ကာလာယူမလားဟု အားတက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္
နတ္ သမီး ဆိုေတာ့ သူမမွာ ဒီလို ဘရာစီယာ လွလွ ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိနိုင္သည္။ လာမယ္ လို႔ ကတိေပးမသြားသည့္ နတ္သမီးက ဒါေလး တခုအတြက္ႏွင့္ ျပန္ လာ
ခ်င္မွ လာလိမ့္မည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေမးရင္ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို႔ သူ႔ကိုေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္ ေျဖဖို႔ အခ်ိန္ေပးခ်င္မွ ေပးနိုင္လိမ့္မည္။ နတ္သမီး၏ အနံ့အသက္တို႔ ႏွင့္ ထုံမႊန္းေနသည့္ ဒီပစၥည္း ကို မထားခဲ့ ခ်င္ပါ။ မေတာ္တဆ တေယာက္ေယာက္ လာၿပီး ေတြ႕လို႔
ယူသြားရင္ ခက္မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အိမ္ ကိုယူသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။
ဘရာစီယာေလးကို တရိုတေသေခါက္ၿပီး အက် ႌၾကားညႇပ္ကာ ဖိုးလုံးတဲထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ တျခားသူေတြ ေရွ႕မွာ ထြက္က်မွာစိုးလို႔ အသုဘအိမ္ ကိုမဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ဖက္သို႔သာ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ေန႔ခင္း ဖက္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးတို႔ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိပါ။ ေသာ့ပိတ္ထားေပမယ့္ ဖိုးလုံး အိမ္ထဲဝင္တတ္သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဖိုး
လုံးကလည္း တေနကုန္ တေနခန္းေလၽွာက္သြားေနလို႔  အိမ္ကိုေသာ့ ပိတ္ထားရတာ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က ဖိုးလုံးျပန္လာခ်င္လည္း ျပန္
လာလို႔ရေအာင္ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ လၽွို႔ဝွက္မ လြယ္ေပါက္ေလး တခုလုပ္ေပးထားသည္။ က်ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးကို ေသာ့ေတာ့ေပးမထားပါ။
အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္မွာ သူ႔အတြက္လုပ္ေပးထားသည့္ အခန္းေလး ဆီသို႔ တန္းဝင္သြားၿပီး အိပ္ ယာေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းရင္းဖက္က
တံခါးေပါက္ကို ထဖြင့္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာေလး ကို  အလင္းေရာင္ မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ မၾကည့္ခင္ နမ္းလိုက္မိေသး၏။ စြဲထင္ေနသည့္ ရနံ့ ေမႊး ေမႊး
ေလးက ဖိုးလုံးစိတ္ ကိုတက္ႂကြရႊင္လန္းေစသည္။ ၾကည့္ခြင့္ မရွိလို႔ မျမင္ခဲ့ရေသာ္လည္း နတ္သမီးေလးက အရမ္း လွမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါသည္။ သူမ၏ ဘရာစီ
ယာေလးက လည္းအရမ္းလွသည္။ အနီေရာင္က တလက္ လက္စိုေနၿပီး ဖိုးလုံးလက္ေပၚကိုေတာင္ ပတၱျမားရည္ေတြ လၽွံက်လာမလိုလို ထင္ရသည္။ ပုခုံးႀကိဳးေတြက
အေရာင္ ပိုရင့္ၿပီး ပလပ္စတစ္လို ေျပာင္လက္ေနသည္။ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္မဟုတ္ပါ။
လက္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးေပါက္လာတာ ႏွင့္ ကိုယ္မွာ ဝတ္ၾကည့္သည္။ ပခုံးတဖက္တခ်က္ စီမွာ စြပ္လိုက္သည္ အထိအဆင္ေျပေသာ္လည္း
ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ခ်ိတ္ၾကည့္သည့္ အခါဘယ္လိုမွ အ ဆင္မေျပ။ လက္ကလည္း တံေတာင္ဆစ္ကေန လိမ္ၿပီးနာလာသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်လို႔
တခြီးခြီး ရယ္ရင္း ႏွင့္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တခါ နမ္းမိျပန္၏။
ဘယ္မွာ သိမ္းရမည္ ဆိုတာကိုလည္း ေတြးလို႔ မရျပန္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ထားခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ အမ ေတြက ဖိုးလုံးအိပ္ယာကို သိမ္းေပးဖို႔၊ အဝတ္အစားေတြ
ေလၽွာ္စရာရွိတာ ေလၽွာ္ေပးဖို႔ ဝင္လာတတ္သည္။ ေတြ႕ သြားလို႔ကေတာ့ ရွင္းရခက္ေတာ့မည္။ တေနရာရာမွာ သြားသိမ္းထားဖို႔က်ေတာ့လည္း နတ္သမီးေလး မ်ား ျပန္လို
ခ်င္မလားဟု ေတြးမိျပန္၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေခါက္လို႔ ေခါင္းအုံး ေအာက္ကို ထိုးထည့္ ထားလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး အႀကံထုတ္သည္။ ထားတာကေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာပဲ
ထားရမည္။ ဒါမွ သူအလိုရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထုတ္ ၾကည့္ နိုင္မည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ရနံ့ေလးကို ရႉရွိုက္ရင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္နိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ေခါင္းထဲကိုလၽွပ္တပ်က္အႀကံတခုဝင္လာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးဝမ္းသာ အားရထထိုင္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ထားရင္ရသည္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီး ႏွင့္ ပိတ္ထားသည့္
ထဲကို ဘယ္သူမွၾကည့္မွာမဟုတ္။ ေခါင္းအုံးစြပ္က ႏွိပ္ၾကယ္သီး ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ မထည့္ခင္နမ္းလိုက္ေသးသည္။ သမန္ကာလၽွံကာ မဟုတ္ဘဲ ခြက္
တဖက္ခ်င္းစီ ထဲကို ႏွာေခါင္းႀကီး ႏွစ္ၿပီးအားရပါးရ နမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။ နမ္းလို႔ ဝေတာ့မွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ၿပီး ေအာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ထားလိုက္သည္။ ဒါဆိုရင္ နတ္သ
မီးေလး၏ ဘရာစီယာက သူႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ အျမဲ ရွိေနေတာ့မည္ ကိုေတြးကာ ဖိုးလုံးေပ်ာ္သြားရသည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္ျပန္သေဘာက်ၿပီး ေက်နပ္ပီတိျဖင့္ အိပ္ေမာက်သြားသည္ မွာ အိမ္က အမေတြ ျပန္လာၾကသည္ အထိျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္း ၏ အသုဘကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ေသးလား ဟု  ေမးၾက ေတာ့မွ ဖိုးလုံး ဘာေျဖရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ ဒီေန႔ သျဂၤဳလ္ မည့္ေန႔ဆိုတာ ဖိုးလုံး မသိေပ။ သူမ်ားေတြ  အလုပ္
ရႈပ္ေန ၾကခ်ိန္ မွာဖိုးလုံးကလည္း စိတ္ကူးေပါက္ရာထြက္လာခဲ့ မိပါသည္။
“ခုမွေတာ့ သြားမေနပါနဲ႔ ေတာ့”
အိပ္ရာက လူးလဲထေသာ ဖိုးလုံးကို အမႀကီးကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ေရခ်ိဳးမလို႔ပါဗ်”
ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး အေမွာင္ကိုထိုင္ေစာင့္သည္။ ေစာေနေသးလို႔ ထမင္းေခၚေကၽြးေတာ့ ဝင္စားလိုက္ သည္။ နတ္သမီးအသစ္က ဒီေန႔လည္းေရာက္လာဦး မည္လားဟု
သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ထမင္းကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ မ စား နိုင္ပါ။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး အတင္းမ်ိဳခ် ရသည္။
စားၿပီေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ ခနထြက္ထိုင္သည္။ ဖဲဝိုင္းကရသည့္ မုန႔္ဖိုးေလးေတြက ရွိေန ေတာ့ေငြစရႊင္ေန သည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ မထုတ္လိုက္ရပါ။ အေပါင္းအသင္းေရာင္း ရင္းေတြ ႏွင့္ ဆုံလို႔ ရွင္းသြားၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း ဦးတင္ထြန္း အသုဘမွ ဖဲဝိုင္းဆီ
ခ်ီတက္ၾကမည့္ လူေတြျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးမွာ နာရီမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ တူတူထိုင္ေနသူေတြကို ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ေျပာၾကပါဟု မွာ ထားရသည္။ ဖဲဝိုင္း သြားၾကမည့္သူေတြ ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းက ထိုအသုဘ
အေၾကာင္း၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးကဲခဲ့ ပုံမ်ား ႏွင့္ မစိုး စိုးႏြယ္၏ အနာဂါတ္ အလားအလာ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္သူကမဆို မစိုးစိုးႏြယ္ကို ခနတျဖဳတ္ ေတာ့ တရား မ
ဝင္ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္ၾကေၾကာင္း ဝန္ခံၾက၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ အဲဒါေတြ ကိုစိတ္မဝင္စားပါ။ နတ္သမီး အသစ္ ဆီကို သာစိတ္ေရာက္ေနသည္။ တကယ္လို႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္၊
နတ္သမီးကို အားရပါးရ မႈတ္ မည္။ ၿပီးေတာ့ မွ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္မည္။ ေတြးတာႏွင့္ပင္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးက တင္း လာ၏။
ခုနစ္နာရီထိုးၿပီဟု ေျပာလိုက္သံၾကားသည္ ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မေနေတာ့ ဘဲ ထိုင္ရာမွထၿပီး ခပ္ သုတ္သုတ္ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ လူတိုင္းႏွင့္
ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ ဝင္ေရာၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထိုင္ ရာ မွ မထခ်င္သည့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ေတာ့ႏႈတ္ နည္းကာ ဘာမေျပာညာမေျပာ ထေျပးသည့္ အတြက္ အားလုံးတအံ
တၾသျဖစ္ကာ က်န္ ရစ္ ခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ကေတာ့ ခုနစ္နာရီ မထိုေးသးပါ။ ဖိုးလုံးကေျပာပါဆိုလို႔ တမင္ေနာက္ေျပာလိုက္ တာကို တကယ္ထင္ၿပီး ေျပးခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ေစာေနတာကို မ
သိလို႔ လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ၿပီးနတ္သမီးကို ေမၽွာ္မိသည္။ အရင္လို ၿငိမ္သက္စြာပင္ လွဲ မေနနိုင္ဘဲ လွဲလိုက္၊ ထထိုင္လိုက္ႏွင့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အခ်ိန္ေတြက ရွည္ၾကာလြန္းေန
သည္။ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လိုၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာကို လည္းဖိုးလုံးမသိ။ ေခါင္းကိုေစာင္းၿပီး နားစြင့္ရလြန္းလို႔ ဇက္ေတာင္မွ နာေနသည္။
ေရာက္သင့္သည္လို႔ ထင္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္တာၾကာသြားလို႔ နတ္သမီး မလာေတာ့ဟု ဖိုးလုံးဝမ္း နည္းစြာေတြးေနမိစဥ္ပင္သူအလြန္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြဲလမ္းရသည့္ ေမႊး
ရနံ့ေလး လြင့္လာ၏။ ခပ္ဖြဖြေျခသံႏွင့္ အတူဖိုးလုံး နားကို လွိုက္ေမာရင္ခုန္ရသည့္ အေငြ႕ အသက္ေလးတခု ေရာက္လာသည္။
“မလာေတာ့ဘူး လို႔ေတာင္ထင္ေနတာဗ်ာ”
မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ရနံ့ေလးလြင့္လာသည့္ ေနရာဖက္ဆီကို လွမ္းဖက္လိုက္ရင္း ေျပာ မိသည္။ ႏူးညံ့အိ စက္သည့္ ကိုယ္လုံးေလးတခု ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။
မ်က္ႏွာ ရွိမည္ဟု ထင္သည့္ေနရာကို လက္ ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး နဖူး ႏွင့္ ပါးျပင္ကို တယုတယ နမ္းလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူ လိုက္ ၏။ နတ္သမီး၏
ႏႈတ္ခမ္းလႊာ ေတြကလည္း အနံ့တမ်ိဳးေလးသင္း ေနၿပီး ခ်ိဳျမသည့္ အရသာကိုေပးသည္။
မြတ္သိပ္စြာနမ္းရင္း နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးအႏွံ့လိုက္ၿပီးပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ အသက္ ရႈသံလည္း ျမန္ေနၿပီး ကိုယ္လုံးေလးက တုန္ရီလာ၏။
“လာ ...ဒီမွာ ထိုင္လိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကထက္ေကာင္းေအာင္ မႈတ္ေပးမယ္”
ဖ်ာေပၚမွာ ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး နတ္သမီးထမိန္ ကို မတင္လိုက္၏။ ထမိန္က မေန႔ကေလာက္ မေပ်ာ့၊ မာေခါက္ ေခါက္နိုင္သည္။ အေပၚကို မရအရလွန္တင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲကာေတြ႕သည့္ေနရာကို လၽွာ ႏွင့္လ်က္ လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနရာမွန္ကိုတည့္တည့္ထိ၏။
“အင္း ...”
နတ္သမီး၏ အသံတိုးတိုးေလးက ဖိုးလုံးကို စိတ္တက္ႂကြေစ၏။ တခ်က္ထဲႏွင့္ ေတာင္ သူမ အတြက္ထိသည္ ဆို ရင္ ဆက္လုပ္ေပးလိုက္ပါက အတိုင္းထက္ အ
လြန္ျဖစ္ေပေတာ့ မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လၽွာႏွင့္ အဆက္မျပတ္တြန္း လ်က္ေတာ့၏။ ညည္းသံေတြ ႏွင့္ အတူ နတ္ သမီး တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနသည္။ မ်က္လုံးက မျမင္ရေပ
မယ့္ဘယ္ ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ ဆိုတာကို အာ႐ုံက အလိုလိုသိေနသည္။ နတ္သမီး၏ ခႏၶာကိုယ္က ဖိုးလုံးႏွင့္ တသားထဲ တြဲဆက္လို႔ ထားသလိုပင္။
မေန႔ကလိုပင္ နတ္သမီးဆီက အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္၏။ အရင္နတ္သမီးလဲ အရည္ ထြက္ေသာ္လည္း ခု နတ္သမီးေလာက္ အမ်ားႀကီး မထြက္ပါ။ ဖိုးလုံးကေတာ့
မ်ားေလ ႀကိဳက္ေလပင္။ ထြက္လာသမၽွအားလုံးကို လၽွာ ႏွင့္ လ်က္ယူကာ မ်ိဳခ်လိုက္၏။ အဲဒီအရည္ေတြက ေဆးဖက္ဝင္သည္။ ခြန္အားျဖစ္ေစသည္ဟု ဖိုးလုံးၾကား ဖူး
ဂြင္းထုေပး ေန ရသည္။ ဆြေပးစရာမလိုေအာင္ ေထာင္ေနေပမယ့္ ဖိုးလုံးက မာသထက္မာေစခ်င္သည္။ နတ္သမီး သုံးခါ ေလာက္ အရည္ပြက္ပြက္ထြက္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကလည္း ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ တင္းမာေနၿပီ ျဖစ္သည္။သံေခ်ာင္းႀကီး တမၽွမာေနသည့္ ဟာႀကီးကို ဆၾကည့္လိုက္ရင္း
“လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ နတ္သမီးေလး”
မႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး နတ္သမီးကို တက္ခြလိုက္သည္။ အဝ ကိုစမ္းၿပီးထိုးထည့္ မည္ ႀကံၿပီးမွ နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားေတြ ရွိေနတာကို သတိရသည္။
အရင္ဆုံးသူ႔ကိုယ္သူ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေအာင္ ခၽြတ္ ပစ္လိုက္ၿပီးမွ နတ္သမီးကို ခၽြတ္ေပးသည္။ သူထမိန္လို႔ ထင္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ အဝတ္က ဆြဲထုတ္စရာအစ ကို
စမ္းလို႔ ရဘဲ ခ်ာလည္လည္ေနသည္။ ဖိုးလုံး အႀကံအိုက္ေနစဥ္ ဇြိ ကနဲ အသံတခုၾကားလိုက္ရၿပီး ဖိုးလုံး လက္ ထဲ နတ္သမီးထမိန္ ကၽြတ္ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚပိုင္းကို
ဆက္ခၽြတ္သည္။ အေပၚကေတာ့ အခက္အခဲမ ရွိပါ။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြ တပ္ ထားသည့္ အက် ႌက လြယ္လြယ္ကူကူ ခၽြတ္လို႔ရသည္။
ဘရာစီယာကေတာ့ မေန႔ကလို အေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ ဖုဖုၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဇာလိုလို အေပါက္ ေတြစမ္းမိသည္။ ခၽြတ္တာကေတာ့ ခက္ပါ။ ခၽြတ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲ
ဝင္လာသည့္ အႀကံေၾကာင့္ ခါတိုင္းသူ ဂြင္းထုရင္း အရည္ႏွင့္ ပန္းေနက် နံရံဖက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္ထုတ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ နတ္သမီး၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာ ဝင္ ယူၿပီး
အေပါက္ဝ ကို စမ္းသပ္ကာ သူ႔ဟာႀကီးကို ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္၏။
“အား ...ကၽြတ္ ...ကၽြတ္..”
အားႏွင့္ေဆာင့္ထိုးလိုက္လို႔ နတ္သမီး နာသြားပုံရသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တခ်က္မွာ ဒီထက္ အားပိုသုံးၿပီး အ ဆုံးအထိေဆာင့္ ခ်လိုက္သည္။
“အား ....အ ...”
မိန္းမေတြက နာေလႀကိဳက္ေလဟု ဖိုးလုံးဆရာသမားေတြကေျပာဖူးသည္။ ဒါေၾကာင့္ မရပ္ မနား အားထည့္ ကာ ေဆာင့္၏။ နတ္သမီးလူးလွိမ့္ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေကာင္းလို႔
ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဖက္ ကိုယ္ လည္းၾကည့္ရမည္။ ေဆာင့္ေကာင္းတိုင္း ေဆာင့္ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါ။ ခနေလးႏွင့္ အရည္ေတြထြက္ ကုန္ မွာဖိုး
လုံး အေတြ႕ အၾကဳံေတြအရသိေနသည္။ ဒီနတ္သမီးေလာက္ လုပ္လို႔ မေကာင္းသည့္ အရင္နတ္ သမီး တုန္းကပင္ ၾကာၾကာမလုပ္နိုင္။ အလြန္လုပ္လို႔ေကာင္းသည့္ ဒီနတ္သမီး
ႏွင့္သာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွခံမွာ မဟုတ္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဖိုးလုံးအရွိန္ ျပန္ျပန္ေလၽွာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေစးပိုင္ တင္းက်ပ္သည့္ အ ရသာ၊ ႏူးညံ့အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ေတြက ဖိုးလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္
ခြင့္ မေပးပါ။ အားကုန္သုံးဖို႔ ကို ကာေစ့ေဆာ္ ေန၏။ အရင္နတ္သမီးတုန္းက စိတ္လြတ္လက္ လြတ္ လုပ္ခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ျပင္းထန္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ အခုနတ္သမီးက
ဖိုးလုံး၏ နဂိုထဲကမွ နည္းပါးလြန္းလွသည့္ စဥ္းစားဉာဏ္ေတြကို အကုန္ရွင္းလင္း ပစ္လိုက္ သည္။
ဖိုးလုံးအရွိန္ မ်ားလြန္းလို႔ နတ္သမီးက ခါးကိုတြန္းလာသည့္ အားကိုပင္ရေအာင္ဆန႔္က်င္ ၿပီး စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ကိုယ္ထဲသို႔ အရည္ေတြပန္း
ထည့္ေပးၿပီး ေသာအခါ ဖိုးလုံး အသက္ကိုေတာင္ မနည္းရႉေနရေတာ့သည္။ ေသလုမတတ္ေမာပန္း ေနေသာ္လည္း ရရွိခဲ့သည့္ အရသာအတြက္ ဖိုးလုံးအလြန္ကို ေက်နပ္ႏွစ္
သိမ့္ေနမိသည္။ နတ္သမီးကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ေတာ့ေခ်။ အသက္မွရွိေသးရဲ့လားဟု အလန႔္ တၾကားႏွင့္ႏွာ ေခါင္းဝကို စမ္းၾကည့္ရာ အသက္ရႈေနတာကိုေတြ႕ေတာ့
မွ ဖိုးလုံးစိတ္ေအး လက္ေအး အေမာေျဖနိုင္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔ ေတြေရတပုလင္း ေလာက္ယူခဲ့သင့္သည္ဟု လည္းေတြးေနမိ၏။
အေမာေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပသြားသည္ အထိနတ္သမီးက ၿငိမ္သက္ေနဆဲရွိပါေသးသည္။ အေမာေျပသည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ဆႏၵေတြ တက္ႂကြလို႔ လာျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ နတ္
သ မီးကို ေလးဖက္ကုန္းခိုင္းၿပီး ေခြးလို လုပ္ရ မည္။ နို႔ေတြကို သာသာယာယာ ညႇစ္ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီးလႈပ္လာသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ခပ္ ျပင္းျပင္းေလး လိုက္
စုပ္ေပး လိုက္ေတာ့ လူးလြန႔္လို႔လာသည္။ ပါးစပ္က ညည္းသံလိုလိုလည္း ၾကားရသည္။ အ ရင္ နတ္သမီး ႏွင့္ နို႔ အရြယ္အစားခ်င္းေတာ့ တူတူေလာက္ရွိေပမယ့္ အခုနတ္သမီး၏
နို႔သီး ေခါင္းေလးေတြက ပိုေသးသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။
နို႔ေတြကို စို႔ရင္းေပါင္ၾကားကိုလက္ႏွိုက္၍ အစိကို ရြရြေလး ပြတ္ေခ်ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီး ညည္းသံေတြပို က်ယ္လာ၏။ တဆင့္တိုးလိုက္ၿပီး သူမ၏ လက္ထဲသို႔ ဖိုးလုံးဟာ
ႀကီးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည့္ အခါ ဖြဖြ ေလး ဆုပ္ၿပီး ဂြင္းထုေပးသည္။ မႈတ္ေပးပါလား ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေျပာရဲပါ။ ေတာ္ၾကာ လုပ္မ ေပး ခ်င္လို႔
မလာေတာ့ ဘူး ဆိုရင္ခက္ေတာ့မည္။ ခုေတာင္မွ ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းဖို႔ ဖိုးလုံးစဥ္းစားေနရ၏။ မေန႔ တုန္းက အေျခအေနက တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္သည္။ နတ္သမီး၏
လက္ႏုႏုေလးေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံးဟာႀကီး အစြမ္းကုန္ တင္းမာ လို႔လာေတာ့မွ အရဲစြန႔္ၿပီးေျပာခ်လိုက္၏။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးဖက္ကုန္းေပးပါလား နတ္သမီးရယ္၊ ဖင္ကိုကိုင္ၿပီးေနာက္ကေနလုပ္ ခ်င္လို႔ပါ”
“အင္”
အာေမဋိတ္သံေလးတခုထြက္လာၿပီး နတ္သမီးၿငိမ္သြားသည္။ ေနေပးခ်င္ပုံမရ။ ဖိုးလုံးကလည္းအရမ္းလုပ္ခ်င္ ေနလို႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ႀကိဳးစားစည္း႐ုံးၾကည့္မိပါ
သည္္။
“အဲလို လုပ္တာက အရမ္းေကာင္းတာ နတ္သမီးေလးရဲ့၊ သားအိမ္ထဲထိေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္၊ မေန႔က လုပ္တာ မေကာင္းလို႔လားဟင္၊ ဒီေန႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ေလ၊
ကုန္းေပးေနာ္”
နတ္သမီးက မလႈပ္သည့္အတြက္ ဖိုးလုံးစိတ္ရွည္ျဖစ္ၿပီး နတ္သမီးကို ဆြဲမထူကာေလးဖက္ ေထာက္ရက္ေလး ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့လည္း နတ္သမီး
က မျငင္း ေခ်။ ဖိုးလုံး ထားလိုက္သည့္ အ တိုင္း ဖင္ႀကီး ေထာင္ၿပီးၿငိမ္ေန၏။ နတ္သမီး သေဘာတူသည္ကို သိလိုက္သည့္ အခါဖိုးလုံးဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ပိုေထာင္မတ္လာ ေအာင္သုံေလးခ်က္ေလာက္ လက္ႏွင့္ ကိုင္ထုလိုက္ၿပီး စြင့္ကားအိစက္ ေနသည့္ ဖင္ႀကီးတေလၽွာက္ လက္ႏွင့္စမ္းကာ အေပါက္ကိုရွာ၏။ ဖင္ဝေလး ကိုစမ္း
မိေတာ့ ထည့္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။လက္ ႏွင့္ ထိုးၾကည့္ေတာ့ လက္ညိဳးေတာင္မဝင္ပါ။ နတ္သမီးက လည္း တြန႔္ခါၿပီး ႐ုန္းသည္။ အၾကမ္းကိုင္ၿပီးလုပ္ရင္ နတ္သမီးဖင္ကြဲ သြား
မွာစိုးလို႔ မလုပ္ ေတာ့ ဘဲ လုပ္ရမည့္ေနရာကို သာဆက္စမ္းလိုက္သည္။
တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းၾကားတြင္ ဖိုးလုံးလုပ္ရမည့္ ေနရာက ေဖာင္းၿပီးစူထြက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားမွာ လည္း အရည္ေတြစိုရႊဲေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း မလုပ္ေသးဘဲ လၽွာႏွင့္
လ်က္လိုက္ ပါးစပ္ ႏွင့္ စုပ္လိုက္လုပ္ေပးလိုက္သည့္ အ ခါ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးတရမ္းရမ္းခါၿပီး ညည္းေတာ့ သည္။ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး၏ တုန႔္ျပန္မႈကို သေဘာက်ၿပီး ေနာက္
အျပင္ကိုပိုၿပီး ထြက္သထက္ ထြက္ေအာင္ျဖဲၿပီး လၽွာႏွင့္ ဆက္လုပ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ ညည္းညဴ သံေတြ မစဲေတာ့ေပ။ ခနေလးႏွင့္ ထြက္က်လာသည့္ အရည္ေတြကို
စင္ေအာင္လ်က္လိုက္ ၿပီးေတာ့မွ ဖိုးလုံး ျပန္ မတ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို အဝမွာေတ့လိုက္သည္။
ေတ့လိုက္တာႏွင့္ ရမ္းေနသည့္ နတ္သမီးရပ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကလည္း အရမ္းကိုလုပ္ခ်င္ ေနၿပီ ျဖစ္လို႔ ခါးကို ဆြဲၿပီး ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္သည္။
“အင္း ....အား”
နတ္သမီး၏ ေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံးနားထဲမွာ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွသည္။ ႏူးညံ့ကာ ေဖါင္းကားေန သည့္ တင္ပါး ႀကီး ခြက္ဝင္သြားသလိုျဖစ္ေအာင္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေတာ့၏။ ခါး
ကိုဆြဲၿပီး ေဆာင့္ သည္။ စိတ္ထလာသည့္ အခါ ေရွ႕ ကိုကုန္း၍ နတ္သမီး၏ နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းညႇစ္ဆြဲၿပီး ေဆာင့္သည္။ နတ္သမီး လည္းအရမ္းေကာင္း ေနပုံရ သည္။
ဖ်ာေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တအီး အီး ႏွင့္ မရပ္မနားေအာ္ေန၏။ နတ္သမီး ေကာင္းသလို ဖိုးလုံးလည္း ေကာင္းေနသည္။ ေလ ထဲမွာ တလႊားလႊားေျပးေနသည့္ နတ္ျမင္း
ပ်ံႀကီးကို ဒုန္းစိုင္းၿပီး စီးေနရသလို စိတ္မွာထင္ ေယာင္လာမိသည္။ က်ယ္ဝန္းေသာ ေကာင္းကင္ထဲတြင္ စိတ္ႀကိဳက္ဇက္ကို လႊတ္ၿပီး စီးပစ္ လိုက္သည္။ ျမဴခိုး ေတြ၊
တိမ္ေတာင္ေတြက ဖိုးလုံးေဘးက တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္သန္းသြားၾက၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္ထဲကေန ညႇစ္ကာညႇစ္ခါ ဆြဲယူသည့္ ဒါဏ္ကို မခံနိုင္ဘဲ အရည္ေတြ ထြက္ ကုန္သည္ အထိ ဖိုးလုံး ရပ္လို႔မရ။ မေန႔က အတိုင္းပင္ ေပ်ာ့ေခြသြားသည္
အထိရသေလာက္ ကပ္သပ္ၿပီး ေဆာင့္ေနမိသည္။ အ ထဲကို သြင္းလို႔ မရေတာ့ ေအာင္ေပ်ာ့ဖတ္သြားမွ မရပ္ခ်င္ ရပ္ခ်င္ ႏွင့္ ရပ္လိုက္ရသည္။ နတ္သမီး ကေတာ့ ခုတိုင္
ေအာင္ ညည္းလို႔ မၿပီးေသးပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ဖိုးလုံးက ေမာေနသည့္ၾကားကေန ကုန္းၿပီး လ်က္လိုက္စုပ္ လိုက္ လုပ္ေပးေနမိ၏။ နတ္သမီးဆီက
အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာေတာ့လည္း ဖိုးလုံးက အကုန္ စုပ္ယူပစ္လိုက္သည္။
“ေကာင္းလိုက္တာ နတ္သမီးေလးရယ္၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ထပ္လုပ္ၾက မယ္ေနာ္”
ေျပာၿပီးမွ ဖိုးလုံးစကားမွားသြားမွန္းသိလိုက္သည္။ ဖိုးလုံးစကားက နတ္သမီးကို ျပန္ဖို႔ သတိေပး လိုက္သ လို ျဖစ္သြား၏။ ကုန္းကုန္းႀကီး ၿငိမ္သက္ေနရာမွ နတ္သမီး ဆတ္က
နဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး အလန႔္တၾကားႏွင့္ အတင္းဖက္ၿပီးေတာင္းပန္မိ၏။
“မျပန္ပါနဲ႔ ဦးနတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တညလုံး လုပ္ၾကမယ္ေလ”
နတ္သမီးက ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေစ့ၿပီထင္သည္ ဖိုးလုံးစကားကို လက္မခံပါ။ အတင္းတြန္းၿပီး႐ုန္း၏။ နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ကို လက္ႏွင့္ စမ္းၿပီး
“မနက္ျဖန္ လာမွာလားဟင္”
ဖိုးလုံး လက္ထဲက နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ၿငိမ့္ကနဲ လႈပ္သြားသည္။ ေခါင္းညိတ္လိုက္ျခင္း ဟု ယူဆလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး နတ္သမီးကို လႊတ္ေပးလိုက္၏။ မလႊတ္ခင္ မ်က္ႏွာကိုလည္း
ဝမ္းသာအားရ ျဖင့္ ေနရာအႏွံ့ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံးအ႐ူးဆိုေပမယ့္ အေျခအေနကို နား လည္ပါသည္။ ဒီေန႔ ျပန္ေပမယ့္ နက္ျဖန္လာမည္ဆိုတာက ေက်နပ္ စရာ မဟုတ္
ပါလား။ ဖိုးလုံးလက္က လြတ္သည္ႏွင့္ နတ္သမီး အဝတ္အစားျပန္ဝတ္ေနသံၾကားရသည္။ ၾကယ္သီး တပ္သံ တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ ဇစ္ဆြဲပိတ္သံေတြ ၾကားရၿပီးေနာက္
တဲေလးထဲမွာ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ သြား သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာကထဲက ပ်ံ႕လြင့္ေနသည့္ ေမႊးရနံ့ေလးလည္း မရွိ ေတာ့။ မၾကည့္ပါ ဟု ကတိက ဝတ္ျပဳက်ိန္ဆိုထားသည့္
အတိုင္း ဖိုးလုံး ေထာင့္နားေလးမွာ ကပ္ ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနမိသည္။
ေရွ႕က လမ္းေပၚမွာ ကားႀကီးတစီး ဆူညံစြာျဖတ္ေမာင္းသြားသံၾကားလိုက္ရေတာ့မွ
“နတ္သမီး မရွိေတာ့ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ ၿပီ”
မ်က္လုံးကိုစည္း ထားသည့္ အဝတ္ကိုဖယ္ခြာကာ ခနက ပစ္ခ်ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ ေကာက္ဝတ္ လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျခရင္းဖက္က နံရံဆီ ေလးဖက္တြား၍
သြားရင္း ၾကမ္းျပင္ ကိုလက္ႏွင့္ အသာလိုက္ စမ္းေနမိသည္။ နံရံနား မေရာက္မွီပင္ လက္က ၾကမ္းရွရွ ဇာသား ေပၚသြားေထာက္မိသည္။ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေကာက္ယူၿပီး တ
ဝႀကီးနမ္းရွိုက္လိုက္ မိသည္။ ရေနက် အနံ့ေလးက ဖိုးလုံးေသြးေၾကာေတြထဲ အထိျဖတ္ သန္း စိမ့္ဝင္သြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရမ္းခ်စ္ေနပါၿပီ နတ္သမီးရယ္”
လမ္းမီးတိုင္တခုေအာက္ကို အေရာက္တြင္ ဘာေရာင္လဲ ဆိုတာသိခ်င္လြန္းလို႔ အက် ႌၾကားထဲကေန မရဲတရဲ ေလး အနည္းငယ္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အနက္ေရာင္ဇာစ
ေလးက ဖိုးလုံး ရင္ကို တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေစ၏။ ဖဲဝိုင္းေတြႏွင့္ စည္ကားေနေသာ အသုဘ အိမ္ထဲကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိ ေတာ့။ ေျခေထာက္
ႏွင့္ ေျမႀကီး လုံးဝမထိေတာ့လို႔ အထင္ေရာက္ရသည္ အထိ ဖိုးလုံးတက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။
ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ ဖိုးလုံး အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္း လိုက္ ႏွင့္ အခြင့္အေရးကိုေခ်ာင္းသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ နား မွာလည္း
လူက မျပတ္။ ဘယ္သူမွ မရွိရင္လည္း ဖဲဝိုင္းေတြ နား မွာသူမ ကေရာက္ေနတတ္ သည္ျဖစ္ရာ ဖိုးလုံးမွာ လြတ္လပ္စြာေျပာခြင့္ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ခန္း ထဲသို႔ ဝင္
သြား သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္သာလိုက္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒီနည္းက လည္း လူျမင္လို႔ မေကာင္းပါ။ မစိုး စိုးႏြယ္ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ျမင္ရင္ ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္တတ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္
ရိုးရိုးစကားသာေျပာလို႔ရမည္။ ဆန္းျပား သည့္ စကားေတြေျပာဖို႔ အေျခအေန ကမေပးပါ။
စကားေျပာခြင့္ မၾကဳံသျဖင့္ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္လုပ္သလို ဖဲဝိုင္းေတြမွာ ေဘးကလိုက္ ထိုးသည္။ မ်ားမ်ား စား စား ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာရွိတာေလး ႏွင့္ လိုက္လုပ္
ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အလွည့္တိုင္းလည္း မထိုး သူစိတ္ ထဲမွာ ထိုးခ်င္လာမွ ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္ ကေနဝင္ထိုးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံအားေလၽွာ္စြာျဖင့္ အလွည့္တိုင္း အေလ်ာ္ ရသည္။
ဖိုးလုံး ဝင္ထိုးသည့္ အိမ္က အျမဲတမ္းဖဲ ေကာင္း၏။ သူထိုးတာက အမ်ားႀကီးမဟုတ္လို႔ ဒိုင္ကလည္း ဘာမွမေျပာေပ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေတာင္ျမင္သြားၿပီး “ဖိုးလုံး တယ္
ဟုတ္ေနပါလား” ဟု ခ်ီးက်ဴး၏။
အခ်ိဳ႕ကလည္း ဖိုးလုံးကို မ်ားမ်ားထိုးဖို႔ ေျမႇာက္ေပးၾကသည္။ ဖိုးလုံးက လက္မခံပါ။
“ကၽြန္ေတာ္က ဖဲသမားမွ မဟုတ္တာ၊ ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ထိုးရမွာလဲ”
“ဒါဆို မင္းက ဘာလဲ”
နတ္သမီးေယာက္်ားဟု ေျပာမိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကို ဖိုးလုံး အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္လိုက္နိုင္ ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်”
ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ေနာက္ပြဲေတြမွာလည္း သူ ဝင္ခ်င္သည့္ ၀ိုင္း သို႔ ဝင္ၿပီး ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္က ဝင္ထိုးသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ေတာင္မွ
ၾကဳံႀကိဳက္ ရင္ ဖိုးလုံးဝင္သည့္ အိမ္ကေန လိုက္  ထိုး၏။ မ်ားမ်ားေတာ့ ထိုးလို႔မရ၊ အမ်ားႀကီး ထိုးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံပါ ပါသြားလို႔ ဖိုးလုံးရန္လုပ္တာခံရၿပီး ဖိုး လုံးထိုးသည့္
အတိုင္းလိုက္ ထိုးရင္ နည္းနည္းသာ ဖိုးလုံးထိုးသေလာက္လိုက္ထိုးရရွာ၏။
ပိုက္ဆံေတြျမင္ၿပီး ေပ်ာ္ေနသည့္ အခါ နတ္သမီးအသစ္အေၾကာင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ျပန္ သင့္ ၿပီဟု ထင္ၿပီးထျပန္လာသည့္ အခါက်မွ ဒီေန႔ သူပိုက္ဆံေတြ
အမ်ား ႀကီးရတာ နတ္သမီးဆီက ရသည့္ ဘရာစီ ယာေလးကို ကိုယ္ႏွင့္ မကြာေဆာင္ထား လို႔ ျဖစ္ရသည္ဟု အေတြးေရာက္လာၿပီးေနာက္ လူရွင္းသည့္ ေနရာအ ေရာက္တြင္
အက် ႌ ထဲကေနထုတ္ၿပီး နမ္းမိျပန္သည္။ နတ္သမီး၏ ရနံ့ေလးေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတကိုယ္လုံး ၾကည္ႏူး ပီတိစိတ္ျဖင့္ တသိမ့္သိမ့္တုန္သြားရသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး”
ဖိုးလုံး တစ္ကေနတဆယ္ အထိေတာ့ေကာင္းေကာင္း ေရတြက္တတ္သည္။ အခုလည္း ေခါင္းအုံးေပၚတြင္ စီစီရီရီ တင္ထားသည့္ ဘရာစီယာေတြကို ေရတြက္ေနမိျခင္း
ျဖစ္ပါ သည္။ ပထမဆုံးေန႔က အနီေရာင္ေလး ၊ ေနာက္တ ေန႔ အနက္ေရာင္ဇာေတြႏွင့္ အလြန္ လွသည့္ဟာေလး၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ညိဳတိုတိုေလး ျဖစ္သည္။ မေန႔က
ေတာ့ အျဖဴေရာင္ ေပၚမွာ မရမ္းေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေဖၚထားသည့္ ဘရာစီယာေလးရခဲ့၏။ ဒီေန႔ ဘာ ေရာင္ ဝတ္လာ မလဲဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္
ခုန္ေန၏။
တျခားေနရာေတြ မွာဉာဏ္နည္းသည့္ ဖိုးလုံးက ဒီဟာေတြကိုေတာ့ ရက္အစဥ္မလြဲဘဲ မွတ္ မိေနသည္။ နတ္ သ မီးက ညတိုင္းလိုေရာက္လာသည္။ သူမေရာက္လာသည္
ႏွင့္ ဖိုးလုံးက စိမ္ေျပနေျပမႈတ္ေပးသည္။ စိတ္ထဲက အ ရမ္းခ်ခ်င္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ နတ္သမီးေလး ေကာင္းဖို႔ အတြက္စိတ္ကိုထိန္းၿပီး နတ္သမီးက သူ႔ေခါင္းႀကီးကို အတင္း
တြန္းထုတ္သည္ အထိ လုပ္ေပးသည္။ အရင္နတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံဘဲ ေမႊးေနသည့္ အတြက္ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာၾကာဖိုးလုံး မၿငီးေငြ႕ပါ။ နတ္သမီး တြန႔္ခါၿပီး အရည္ေတြ
ထြက္ေလ ဖိုးလုံးက သေဘာက်ေလပင္။
နတ္သမီး က အမႈတ္မခံေတာ့မွ ဖိုးလုံး စိတ္တိုင္းက် တက္လုပ္သည္။ ဗြီဒီယို ထဲမွာ ျမင္ဖူး သမၽွ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ လုပ္သည္။ ဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာ နတ္သမီးေအာ္သံေတြက
ဖိုးလုံး အ တြက္ အားေဆးျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးလုပ္ေလ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းက ပိုကားပိုေဖါင္းလာေလ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ရတာ အရမ္းအရသာရွိသည္။ ဖိုးလုံးနတ္သမီးကို အ ရမ္း စြဲ
လမ္း ခ်စ္မိေနၿပီ ျဖစ္ သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို လည္း နတ္သမီးကို ၾကဳံတိုင္းေျပာမိသည္။ သူ႔ကိုခြဲမသြားဖို႔ ညတိုင္း ေရာက္ေအာင္လာဖို႔ လည္း အျမဲလိုေျပာမိသည္။ နတ္သ
မီးကေတာ့ ဘာမွျပန္မ ေျပာေပ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာတာ လာမည္ဟု ကတိေပးျခင္းလို႔ ပဲ ဖိုးလုံးယူ ဆသည္။
ညတိုင္း နတ္သမီး အဝတ္အစားေတြကို ဖိုးလုံး က ကိုယ္တိုင္ခၽြတ္ေပးသည္။ ဘရာစီယာကိုေတာ့ နံရံဆီ ပစ္ လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ အားရေအာင္ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးတိုင္း နတ္
သမီးကလည္း ကသုတ္ကရက္ျပန္ျပန္ သြားတတ္ ေတာ့ နတ္သမီး ထြက္သြားတာႏွင့္ အသာလိုက္စမ္းၿပီး ေကာက္လိုက္႐ုံပင္။ ေနာက္ၿပီး ထိုဘရာစီယာေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံး
ည တိုင္းဖဲ နိုင္သည္။ ဖိုးလုံးကို အျမဲမုန႔္ဖိုးေပးရသည့္ အမေတြႏွင့္ ေယာက္ဖကို ေတာင္ ဖိုး လုံးက ဒီမနက္ အလုပ္မသြားၾကခင္ မုန႔္ဖိုးျပန္ထုတ္ေပးလိုက္နိုင္သည္။ အားလုံး
က ဝမ္း သာအားရ ယူသြားၾကသည္။
ဝင္ေငြလမ္းက ေျဖာင့္ေနပါသည္ဆိုပါမွ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဦးတင္ထြန္းက ရက္လည္ဆြမ္း သြပ္ေတာ့မည္။ မနက္ ျဖန္ ဆို ဖဲဝိုင္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အရပ္ထဲက ေနာက္တေယာက္
ထပ္ ေသရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ဖိုးလုံးဆုေတာင္း ေနမိသည္။ ဘရာစီယာေတာင္ ဒီေလာက္စြမ္း ရင္ ေအာက္ကေဘာင္းဘီဆိုရင္ ပိုစြမ္းမည္ဟု ဖိုးလုံးေတြး မိပါ သည္။ ဖိုးလုံးေတြ႕
ဖူးသည့္ နတ္သမီး ႏွစ္ေယာက္လုံးေအာက္က ေဘာင္းဘီ မဝတ္ၾက။ မေန႔တုန္းကေတာ့ ေဘာင္း ဘီ ဝတ္ခဲ့ဖို႔ နတ္သမီးကို မွာလိုက္သည္။ အေဆာင္အျဖစ္လိုခ်င္သည္ ထက္
သိမ္းခ်င္တာ က ပိုမ်ား သည္။ ဘရာစီယာေလး ထည္ရထားၿပီး ေဘာင္းဘီက တထည္မွ မရေသးတာ ကို ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနရသည္။
ေခါင္းအုံးေပၚက ဘရာစီယာေတြကို တခုခ်င္းေကာက္ယူၿပီး နမ္းလိုက္၏။ အလြန္လွသည့္ ဘရာစီယာေလးေတြ ျဖစ္ပါသည္။ အေဟာင္း တခုမွမပါ။ အားလုံးအသစ္ စက္
စက္ေတြ ျဖစ္သည္။ တျခားမိန္းမေတြ ဝတ္သည့္ ဘရာ စီယာေတြကို ဝတ္ထားတာ၊ တန္းမွာလွမ္း ထားတာ ဖိုးလုံး အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာေလးေတြ ေလာက္
ဘယ္သူ႔ ဟာကမွ မလွၾကပါ။
အားရေအာင္နမ္းရႈံ႔ၿပီးမွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေလးထည္ေတာင္ဆို ေတာ့ ေအာက္ဖက္ ျခမ္းက ေဖာင္းေတာင္ေဖါင္းေနၿပီ။ အဲဒီမညီမလာေဖါင္းေနသည့္
ဖက္ ကိုပဲ အေပၚဖက္သို႔ လွည့္ကာပါးကပ္ၿပီး အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး တေရးေတာ့ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရမည္။ ဒါမွလည္း ညက်ရင္ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ေပ်ာ္ခြင့္ ရမည္ ျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ အခါနတ္သမီး ႏွင့္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕သည္။ ဖိုးလုံး က မ်က္လုံး ကိုစည္း မထားလို႔ တသက္တာျမင္ဖူးသမၽွ မိန္းမေတြထဲမွာ အလွဆုံးေသာ မိန္းမ
ကို ျမင္ခြင့္ရလိုက္သည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္အေပၚ ပိုင္း က အဝတ္မပါဘဲ ျဖဴစင္လုံးဝန္းသည့္ နို႔ႀကီးေတြကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ နို႔သီးေခါင္းက ေလးေတြကရဲရဲနီ ေန၏။
ေအာက္မွာဝတ္ထားတာက ဟိုကားေတြထဲက မိန္းမ ေတြဝတ္သလိုမ်ိဳး ပစၥည္းအုပ္႐ုံ ေဘာင္းဘီေသး ေသး ေလးျဖစ္သည္။ ပစၥည္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ႏွင္းဆီပြင့္နီနီေလးပါ၏။
နတ္သမီးေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ငုံခဲလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့ၿပီး စုပ္ယူလိုက္သည္။ ႏွင္းဆီပြင့္၏ ဝတ္ရည္ေတြလား၊ နတ္သမီး
၏ အရည္ေတြလားမသိ ခ်ိဳၿမိန္သည့္ အရည္ေတြ ဖိုးလုံး ပါးစပ္ထဲသို႔ စီးဝင္လာ ၾကသည္။
ဖိုးလုံးနိုးလာသည့္ အခါ ပါးစပ္မွာ အရည္ေတြရႊဲေန၏။ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ေခါင္းကို ထူမတ္ ၿပီးထထိုင္ လိုက္မိ သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ အာပုပ္ရည္ေတြက ေခါင္း
အုံးေပၚသို႔ စီး က်မသြားပါ။ က်သြားရင္  ေခါင္းအုံး စြပ္ ကိုထိုးေဖါက္ၿပီး နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေတြ ကို စိုကုန္ေပေတာ့မည္။ ဖိုးလုံး ေခါင္းအုံးကို ျပန္လွန္လိုက္ၿပီး သူအိပ္သည့္
ကြပ္ပ်စ္ေလး ေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ အျပင္မွာေနေရာင္ျခည္က ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးသာရွိေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေယာက္ဖလည္း ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
“ဖိုးလုံး ဒီေန႔ေရာစီးပြားရွာ ဦးမွာလား”
“ရွာမွာေပါ့၊ အခ်ီႀကီးရိုတ္ မွာ ဟီးဟီး”
ကိုစိုးေအာင္ အေမးကို ျပန္ေျဖရင္း ဖိုးလုံးေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္သည္။အမလတ္မခင္ေအးတင့္ ကေတာ့ ဖိုးလုံး ေပးလိုက္ သည့္ ပိုက္ဆံျဖင့္ ထီထိုးခဲ့သည္ဟု ဆို၏။
“ထီေပါက္ရင္ ငါ့ေမာင္ေလးကို ေမာ္ေတာ္ကားဝယ္ေပးရမယ္၊ ပိုက္ဆံေတြလည္း သုံးဖို႔ အမ်ားႀကီးေပးမယ္”
“အ႐ူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ”
တကယ္ပင္ ဖိုးလုံးဒါေတြမလိုခ်င္ပါ။ သူ႔အတြက္ နတ္သမီးရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ က်န္တာဘာ မွ မလိုအပ္ေတာ့၊။
ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး ဖိုးလုံးလဘက္ရည္ဆိုင္ခနသြားသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္ဝိုင္းမွာဘယ္ ေလာက္ရႈံးၿပီး၊ ဘယ္ သူက လက္စြပ္၊ ဘယ္သူကနာရီ၊ ဘယ္သူက စက္ဘီးေပါင္
လိုက္ရ သည္ ဆိုသည့္ စကားေတြၾကားရေတာ့ ငါးခူျပဳံးေလးႏွင့္ ရင္ေကာ့ကာေနမိ၏။
“အားလုံးထဲမွာ စီးပြားအျဖစ္ဆုံးက ဖိုးလုံးပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းခုတေလာ ေန႔တိုင္းနိုင္တယ္ မဟုတ္လား တို႔ကို လဘက္ရည္တိုက္”
“တိုက္မယ္ဗ်ာ၊ ဒီညနိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘီယာပါ တိုက္မယ္”
“တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ႀကိဳက္ၿပီကြာ”
“ေနာက္ထပ္ မသာ ရွိရင္လည္းေျပာၾကေနာ္ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားျဖစ္လုပ္ေတာ့ မွာ …ဟဲ ..ဟဲ”
ရင္ေကာ့ကာအာမခံလိုက္ၿပီး တဝိုင္းလုံးစာ ရွင္းလိုက္သည္။ အရင္က သူ႔ကိုေကၽြးေမြးေနက် လူေတြကို အခု လိုျပန္ေကၽြးရလို႔ ဖိုးလုံးလည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ အခ်ိန္ က်သည့္ အခါ
က်ေတာ့ ဖိုးလုံးထိုင္ရာကထ၏။ အိမ္ခန ျပန္ ဦးမယ္ဟု ေျပာၿပီး ဖိုးလုံး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြကို နာရီမေမးခ်င္ေတာ့ လို႔ စိတ္မွန္း ျဖင့္ ထြက္လာရာ
ေနာက္က်မွာစိုး ၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တဲနားကို ေရာက္ေတာ့ နတ္သမီး၏ အနံ့ကို ရသလိုလိုရွိသည္။ အနီးတဝိုက္မွာေတာ့ ဘာ အရိပ္အေယာင္ မွ လည္း မျမင္ရပါ။ အထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္ၿပီး လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္
အတိုင္း ေဆာင္ရြက္လို႔ အၿပီးမွာေတာ့ ခ်က္ ခ်င္းလိုလို နတ္သမီး အနားကိုေရာက္လာသည္။ သူေနာက္ က်သြားလို႔ နတ္သမီးကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ေစာင့္ေနရ သည္ဟု ေတြးမိၿပီး
ဖိုးလုံး စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ နတ္သမီးရယ္”
တ႐ုပ္ကားေတြထဲကလို လက္သီးဆုပ္ၿပီးေတာင္းပန္လိုက္သည့္ ဖိုးလုံးလက္ေပၚကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလး တခု ေရာက္လာသည္။ ထိုလက္ကေလး ကို အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
ႏူးညံ့ကာ ေခ်ာမြတ္သည့္ လက္ေမာင္းတေလၽွာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းသြားမိ၏။ ပုခုံးနားသို႔ ေရာက္ ကာမွ အဝတ္ကို စမ္းမိသည္။ နတ္သမီး၏ အဝတ္က လက္
ေမာင္းေတြလိုပင္ ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ လည္ပင္းနားေရာက္ေတာ့ ဇာတြန႔္ေတြကို စမ္းမိသည္။ ေအာက္ကိုု ဆက္ ဆင္းၿပီး နို႔ေတြကို ညႇစ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့
ေအာက္မွာ ဘရာစီယာ မပါသည္ ကိုသိလိုက္ရ၏။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီပါသလားဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း စမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာလည္း အတြင္းခံ
လုံးဝရွိတာေတြ႕ လိုက္ရသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တြန႔္ ၿပီးေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္မိသည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ေဘာင္းဘီဘာလို႔ ဝတ္မလာတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နမ္းခ်င္လို႔ပါ”
ဝမ္းနည္းပက္လက္ေျပာရင္း ဖိုးလုံးငိုင္သြားရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အဝတ္စေတြလႈပ္ရွား သြားသံၾကားရၿပီး ဖိုးလုံးကို နတ္သမီးက ဖက္လိုက္သည္။ လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္
သည့္အခါ နတ္သမီးက ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတာကို စမ္းမိသည္။ ဖိုးလုံး စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ငိုင္ေတြမႈေတြ ပ်က္လြင့္သြားၿပီး နတ္သမီးကို အားပါးတရ နမ္းလိုက္မိသည္။ နမ္းရင္း
နမ္းရင္းႏွင့္ ဘရာစီယာကိုေရာ ပင္တီကိုပါေမ့သြားသည္။
နတ္သမီးကို ဖ်ာေပၚဆြဲခ်လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးေပါင္တံႀကီးေတြက ဖိုးလုံးတြန္းစ ရာမလိုဘဲ သူ႔အလိုလို ေဘးကို ျပန႔္ကားသြားသည္။ ထုံးစံအတိုင္း မႈတ္ေပးလိုက္ သည့္
အခါ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြ  စတင္ထြက္ လာ၏။ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ဒီေန႔ ပိုေမႊးသည္ ဟု ထင္မိသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ အနံ့တခုေၾကာင့္ ဒီေန႔ အရင္က ထက္ ပိုၾကာေအာင္
မႈတ္ မိ ပါသည္။ အရသာရွိသည့္ အရည္ေတြကိုလည္း တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ စုပ္ယူမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ အရင္ေန႔ေတြကထက္ ပိုခ်ိဳေနတာေသခ်ာသည္။
မရပ္မနားညည္းညဴေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖိုးလုံးစိတ္မပ်က္ပါ။ သူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈေတြ ထိေရာက္သည္လို႔ပဲ ေတြး ကာေပ်ာ္သည္။ အခုလည္း နတ္သမီးတားေတာ့မွ မႈတ္တာကို
ရပ္လိုက္သည္။ မလုပ္ခင္ နတ္သမီး၏ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရင္း အမွတ္ တမဲ့ ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း ျပန္မႈတ္ေပးပါလား နတ္သမီးေလးရယ္”
သံေခ်ာင္းႀကီးလို မာေက်ာေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးကို နတ္သမီးက လက္ႏွင့္လာကိုင္သည့္ အခါ ဖိုးလုံး ရင္ ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မရဲတရဲျဖင့္ နတ္သမီးကို ဆြဲမထူ
လိုက္ၿပီး နတ္သမီးေရွ႕မွာ ရပ္ေပးလိုက္ သည့္ အခါ ဖိုးလုံးထိပ္ဖ်ားမွာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံးကို တကယ္ျပန္မႈတ္ေပးေလၿပီ။ ဖိုးလုံးေပ်ာ္ ရေသာ္လည္း နတ္သမီး
က ပုေလြ မမႈတ္တတ္ပါ။ အရင္နတ္သမီးက ကၽြမ္းက်င္သေလာက္ ဒီနတ္သမီးက ေတာ့ ငုံလိုက္၊ ထိပ္ကို စုပ္လိုက္၊ သူမ၏ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိပါ။
မလုပ္တတ္လုပ္ တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပးေနရွာ သည့္နတ္သမီးကို ဖိုးလုံး သနားသြားသည္။
“ေနပါေစ၊ ေနပါေစ ေတာ္ပါေတာ့၊ အထဲကိုပဲ ထည့္ေတာ့မယ္”
နတ္သမီး ဆီက သူ႔ဟာႀကီးကို ျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးက်ိဳးေၾကသြား ေတာ့ မတတ္ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ဖက္လိုက္ၿပီး မွ ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲ
လိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ ဖြင့္ဟေပးသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံ တေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚတင္ထမ္းလိုက္ၿပီး က်န္ေပါင္တဖက္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးခြ ၿပီး နတ္သမီး၏ တြင္းဝ
ကို စမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီးက သူမ၏ လက္ကေလးေတြ ႏွင့္ ကိုင္ၿပီး အဝမွာေတ့ေပး၏။ အလိုက္သိမႈ ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ တုန႔္ျပန္ေပးလိုက္သည့္
အခါ နတ္သမီးေအာ္သံ ထြက္လာသည္။
“အား….”
နတ္သမီး ၏ေပါင္တံကို ဖက္ၿပီး အားစိုက္ခြန္စိုက္ေဆာင့္သည္။ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ရင္း ႏွင့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ႏွင့္ ေျခသလုံး ေတြကို တယုတယအနမ္းေတြ ေပးသည္။
နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးက ေမႊးသလို အရမ္းလည္း ႏူး ညံ့သည္။ အရင္နတ္သမီး တုန္းက ဖိုးလုံးအေနႏွင့္ မႈတ္ဖို႔ ႏွင့္လုပ္ဖို႔ ပဲသိသည္။ ဒီလိုေတြ မေတြးတတ္။ ဒီနတ္သ
မီးႏွင့္ က်မွ အရာရာတိုင္းသည္ ဖိုးလုံးအတြက္ တပ္မက္စရာျဖစ္သည္။ ဒီအေန အထားအတိုင္းစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ၿပီး ေသာ အခါ ဖိုးလုံးက ေလးဖက္ေထာက္ပုံစံျပင္လိုက္သည္။
ဒီရက္ေတြ ထဲမွာ နားလည္မႈေတြ ရေနၿပီျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကလည္း ခါးကို မလိုက္သည္ႏွင့္ အလိုက္သင့္ကုန္းေပးသည္။ ဖိုးလုံးေဘးကို မေခ်ာ္ေအာင္ လက္ႏွင့္ ပင္
ထိန္းေပးလိုက္ေသး၏။
အမွန္က ဖိုးလုံးၿပီးခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေမာလည္း နည္းနည္းေမာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ အႀကိဳက္ဆုံးပုံစံ ကို ေျပာင္းၿပီး အၿပီးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ တင္ပါးႀကီးေတြ၏
အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနထက္ပို ၾကပ္ သြားသည့္ အတြင္း ကဆြဲအားတို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္ကေန အံႀကိတ္ေဆာင့္ ရင္း အရည္ေတြ ထြက္ကုန္သည္။ အေမာ
ေျဖရင္း ကုန္းထားဆဲျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကို ေနာက္ကေနလ်က္ေပး မိပါသည္။ သူလုပ္ထားလို႔ ထြက္ခဲ့ သမၽွ အရည္ေတြကို ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပး ၿပီးမွ နတ္သမီး ေဘးမွာ
လဲေလ်ာင္းၿပီး နားလိုက္သည္။ နတ္သ မီးလည္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
“နတ္သမီး ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ အရမ္းခ်စ္သြားလဲ မသိဘူးဗ်ာ၊ အရင္နတ္သမီးက ခ်လို႔ေတာ့ေကာင္း ပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ဘူးဗ်”
နတ္သမီး၏ ေက်ာျပင္မြတ္မြတ္ေလး ကို ပြတ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။ နတ္သမီး ဆီက ဘာတုန႔္ ျပန္သံမွ မ ၾကားရ သည့္အတြက္ ဖိုးလုံး စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။
နတ္သမီးေတြက ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ လူစကားကို နား လည္ေသာ္လည္း မေျပာၾကပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ ဆိုရင္ဖိုးလုံးက သာေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟို နတ္သမီး ကို သြားျပန္ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ သူ႔ အရည္က မခ်ိဳဘူးဗ်၊ ဒီနတ္သမီးေလး က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဂ်ာ ပဲမႈတ္ခ်င္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မႈတ္ေပးတာ ေကာင္းတယ္
မဟုတ္လားဟင္၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး မႈတ္ေပးတာ ..သိလား”
တုန႔္ျပန္သံမၾကားရေပမယ့္ ဖိုးလုံးက သူ႔ဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ရာ နတ္သမီး ပါလာသည္။ နတ္သမီး ကိုဖက္ၿပီး ဖိုး လုံး နမ္းသည္။ မ်က္ႏွာ အႏွံ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္း ႏုႏုေလးေတြ
ကိုတယုတယ စုပ္နမ္းသည္။ နမ္းရင္း ႏွင့္ ဖိုး လုံးစိတ္ေတြ ျပန္ထလာသလို သူ႔ဟာႀကီးကလည္း တေက်ာျပန္ၿပီး တင္းမာလာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေနာက္တခါ လုပ္ရေအာင္ေနာ္”
နတ္သမီး မျငင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး နတ္သမီးေပၚကို တက္ခြလိုက္၏။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ေထာက္ေနသည့္ ဟာ ႀကီးကို လည္း အဝမွာ ဝတၱရားမပ်က္ေတ့ ေပးသည္။ ဒီတႀကိမ္မွာ
လည္း ဖိုးလုံးစိတ္လြတ္လက္လြတ္ လုပ္ပစ္ လိုက္သည္။ လုပ္တာေတာင္ ရိုးရိုးမလုပ္။ ထိုးသည္.ေမႊသည္။ ေကာ္တင္သည္။ နတ္သမီး လည္း တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ၿပီး ေအာ္ေနရ၏။
ခါတိုင္းက ႏွစ္ခ်ီလုပ္ၿပီးရင္ နတ္သမီး ျပန္ေနက်ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဖိုးလုံး လုပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လ်က္ေပးတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ ခံယူၿပီး ဖိုးလုံး ကိုမွီကာ ညိမ္သက္ေန၏။ ဖိုးလုံး အံ့ၾသေသာ္လည္း ေက်နပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ပင္ တီ ဝတ္လာဖို႔ ထပ္ေျပာမိသည္။
“ေနာက္ေန႔ က်ရင္ ေဘာင္းဘီ ေသးေသး ေလးဝတ္ခဲ့ပါေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ယူသြားခ်င္လို႔၊ အရင္ေန႔ေတြက နတ္သမီး က်န္ခဲ့တာေတြ လည္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ယူသြားတယ္”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ နတ္သမီး ကိုယ္ေလး တုန္ခါသြားသည္။ မေက်နပ္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးပ်ာပ်ာ သလဲ ရွင္းျပမိ သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအုံး ေအာက္မွာ ထားအိပ္တာပါ၊ ေမႊးေနတာပဲ၊ ေဘာင္းဘီေလး ရရင္လဲ ေခါင္းအုံးေအာက္ မွာ ပဲ ထားမွာပါ၊ ပန္းပြင့္ေလး ေတြပါတာ ဝတ္ခဲ့ပါေနာ္”
နတ္သမီး ကိုယ္လုံး ပိုၿပီးတုန္လာသည္။ ျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးအတင္း ဖက္ထားမိ၏။
“နတ္သမီး ကိုခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးကို ခ်စ္တာပါ၊ နတ္သမီး ေဘာင္းဘီကိုလဲ ခ်စ္တယ္၊ နတ္သမီး ဘရာစီယာကို လဲခ်စ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းမိတာပါ
နတ္သမီးရယ္၊ စိတ္မဆိုးပါ နဲ႔ ေနာ္”
ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲကေန နတ္သမီး တြန႔္ၿပီး ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း ႏွစ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေနက်ဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးရင္ထဲ ဟာသြားသည္။ တားလည္း မတားရဲလို႔ လႊတ္ေပး
လိုက္ရ၏။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး၏ ေပ်ာ့ ေခြ ေနဆဲ အေခ်ာင္းႀကီးကို လာကိုင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားရသည္။ ကိုင္႐ုံသာမက ပါးစပ္ထဲကိုပါ ငုံလိုက္လို႔ ပိုၿပီး အံ့ ၾသရ ျပန္သည္။
“နတ္သမီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ ကို မႈတ္ေပး မလို႔လား”
ဖိုးလုံး အေမးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ ျခင္းျဖင့္ နတ္သမီးက အေျဖေပးလိုက္၏။ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပး ျခင္းေပမယ့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အရမ္းကို ေကာင္းပါသည္။ ႏူးညံ့သည့္
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၊ တခ်က္တခ်က္မွာ ေရခဲ ေခ်ာင္းကို လ်က္သလို လ်က္ေပးေနသည့္ လၽွာကေလး၏ အထိအေတြမ်ားေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာႀကီးက ျပန္ၿပီး ေထာင္တက္
လာသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လုပ္ဖို႔လည္း တကိုယ္လုံးမွာ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ျပည့္ ၿဖိဳးလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သမီး ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး သူက တျပန္ဘာဂ်ာဆြဲေပးလိုက္
သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖီးလ္ ေတြျပန္တက္လာပုံရပါသည္။ ဖိုးလုံးဆံပင္ေတြ ကိုဆြဲ၏။ နားရြက္ကို လိမ္၏။ လွိုက္ဖို တုန္ရီသည့္ အသံ ေလးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ညည္း၏။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာဂ်ာ လုပ္ေပးၿပီးမွ ဖိုးလုံး တက္လုပ္သည္။ နတ္သမီး၏ အလိုက္သိသည့္ ယုယမႈေတြ ေၾကာင့္ အားအင္ေတြ ျပန္ျပည့္လာေပမယ့္ ေရွ႕မွာ ႏွစ္ ႀကိမ္ၿပီး
ထားေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီး နိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ဖိုးလုံးလည္း ေမာလာသလို နတ္သမီးေလး လည္းက်ယ္က်ယ္ေတာင္ မေအာ္နိုင္ေတာ့ ေလသံ ေပ်ာ့ ေလးႏွင့္ သာ
ညည္းနိုင္ေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုဖိုးလုံး သနားလာသည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ အားထည့္ ေဆာင့္ရလြန္းလို႔ ထိပ္ေတြေတာင္က်ိန္းေနသည္။ နတ္သမီး
လည္းေတာ္ေတာ္ခံရ ခက္လိမ့္မည္။ အရည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မထြက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ တခါတုန္းက အရင္နတ္သမီး သူ၏ ေဂြးအုကို ညႇစ္ေပး ဖူး တာကို သတိရလိုက္တာေၾကာင့္
“ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ လွမ္းညႇစ္ေပးသည္။ နတ္သမီး လက္က တင္ပါးကိုမွီေသာ္လည္း ဥကိုေတာ့ မထိတထိ ျဖစ္ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးက အေပၚဖက္ကိုတိုးသည္။
တိုးတာႏွင့္ အလိုက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ေတြကို အတင္းဖိခ်ရ၏။ ေပါင္ေတြကို ရင္မွာအပ္လိုက္ေတာ့ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးကႂကြတက္လာသည္။ ပုဇြန္လို
ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနရာကေန ပုခုံးကိုႂကြၿပီး နတ္သမီးက ဖိုးလုံးဥႀကီးေတြကို မိေအာင္ဖမ္းၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္ေပး၏။ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ မဆုပ္မိသည့္ အျပင္ နတ္သမီးက လည္း
အားေပ်ာ့ေနလို႔ လုံးဝမနာပါ။ အေဆာင့္ႏွင့္ အညႇစ္ တိုင္ ပင္ ကိုက္သြားသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္  အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္
လိုက္သည္ႏွင့္ အေခ်ာင္းေရာ ဥပါ က်င္တက္လာၿပီး ေနာက္ အရည္ေတြထြက္ကာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ပင္ပန္းလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ကိုယ္ ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးအၾကာႀကီး နားလိုက္ရသည္။ ဖိုးလုံး အေမာေျပလို႔ ေဘးကို လွိမ့္ခ်လိုက္သည္ ႏွင့္ နတ္သမီး
ထရပ္လိုက္သည္။ မသြားေစခ်င္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးက ေၿခ ေထာက္ေတြ ကိုဖက္လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီး ေၿခ ေထာက္ေတြ ယိမ္းယိုင္လို႔ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး
လက္ထဲ က ေန ျပန္႐ုန္းသည္။
ခါတိုင္းေနခဲ့ သည့္ အခ်ိန္ထက္ပို ၿပီးၾကာျမင့္စြာ ေနေပးခဲ့သည္ကို သတိရလိုက္မိသည့္ အခါ ဖိုးလုံးလက္ေတြ ေပ်ာ့က်သြား၏။ နတ္သမီး တို႔မည္သည္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္
ေက်ာ္လြန္ၿပီးေနလို႔ မရဟု မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာဖူး သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖိုးလုံး အခ်ိန္နာရီ ကို မသိေပမယ့္ အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ ဆိုတာကိုသိသည္။ အခုန လုပ္ထား သည့္ အရည္ေတြ ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းေလး ကို အားပါးတရ စုပ္နမ္း ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ခနေလး အတြင္းမွာပင္ နတ္သမီး၏
စြဲမက္ဖြယ္ ရန႔ံ ႏွင့္ အေငြ႕အသက္ေတြ ဖိုးလုံး နားက ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ျမက္ပင္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ တိုးတိုက္သြားသည့္ အသံကိုလည္းၾကားရ သည္။ ခါတိုင္းဆို
ဒီလို အသံေတြ မၾကားရပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး အလၽွင္လိုေနပုံရ၏။
မ်က္လုံးက အဝတ္ကိုေတာင္ ျပန္မျဖဳတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဖိုးလုံး ဖ်ာေပၚကို လွဲခ်လိုက္မိပါသည္။ ဒီည အျပန္ေနာက္ က် လို႔ မနက္ျဖန္ နတ္သမီး ေရာက္မလာနိုင္မွာကိုလည္း
စိုးရိမ္ပူပန္ မိသည္။ တကယ္လို႔သာ မနက္ျဖန္ နတ္ သမီး ေရာက္မလာရင္ သူ႐ူးသည္ထက္ ပိုကာ ႐ူးဖို႔သာရွိသည္ဟုလည္း မခ်င့္မရဲ ေတြးေနမိသည္။ နတ္သမီး ဆီက
ကံေကာင္းေစသည့္ အေဆာင္ကို ဒီေန႔ မရလိုက္သည့္ အတြက္ အသုဘအိမ္ကို သြားရင္လည္း ဖဲရိုတ္ လို႔ ကံေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့။ ေအးေအး ေဆးေဆး မွပဲ သြားဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္။ မသြားလို႔ ကလည္း မျဖစ္ ေပ မနက္ျဖန္ရက္လည္ဆိုေတာ့ ညကထဲက သြားၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပး သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။
နတ္သမီး ထြက္သြားၿပီး အၾကာႀကီးေနမွ ဖိုးလုံး ထြက္လာ၏။ လမ္းမေတြေပၚမွာ လူသူက ရွင္းသေလာက္ျဖစ္ ေန သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ အရိပ္
မဲမဲႀကီးတခုကို ေတြ႕လိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလန႔္ သြားသည္။ အနားနားကို ေရာက္မွ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီးကိုင္ကာရပ္ေနသည့္ အေစာင့္ကုလားအဖိုးႀကီးမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဖိုး လုံး
ႏွင့္ အရပ္ထဲမွာ မ်က္မွန္းတန္း မိေနသည့္ အဖိုးႀကီးက ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေန ျဖင့္ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီး ကိို ေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုရိုတ္ေတာ့မည္ဟု ဖိုးလုံးရင္ထဲ မွာထိတ္
သြားၿပီး အလန႔္ တၾကားထြက္ေျပးမိ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်”
ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေတာ့မွ ကုလားႀကီးရယ္သံေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဆီတက်ိဳးထဲ သုတ္ခဲ့၏။ ေနာက္ဆုံးညဆိုေတာ့
၀ိုင္းေတြက ပိုၿပီး အရွိန္ျမင့္ေနသည္။ဒီေန႔က မိုး လင္းသည္ အထိလဲ ရိုတ္လို႔ မရ၊ မနက္ဖက္ ဆြမ္းမကပ္ခင္ တရားမနာခင္ ၀ိုင္းသိမ္းရမွာ ျဖစ္လို႔ အားလုံးေဇာ ကပ္ေနၾက
သည္။ ရႈံးေနသူတခ်ိဳ႕က ဖိုးလုံးကို ျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားၾကသည္။ ခုတေလာ ဖိုးလုံးက ကံထေန သည္ မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးတင္ထြန္းႀကီးေစာင့္ေရွာက္တာ
ဟု ဖိုးလုံးကြယ္ရာမွာ ေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ မထိုးလို႔ ဆိုသည့္ အခါ သူတို႔ စိတ္ပ်က္သြားၾကသည္။
စိတ္ကူးေကာင္းသည့္ တေယာက္ကေတာ့ ဖိုးလုံးလက္ထဲကို ၂၀၀ တန္ ၅ ရြက္လာထည့္ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက မ်ားမ်ား မထိုးတတ္မွန္း သိလို႔ တမင္ ဒီေလာက္ပဲေပးျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။
“ဒီပိုက္ ဆံနဲ႔ မင္းႀကိဳက္သလို လိုက္ထိုး၊ ရႈံးရင္ ျပန္မေပးနဲ႔၊ နိုင္ရင္ တေယာက္တဝက္”
ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ႏွင့္ မဟုတ္၍ ဖိုးလုံး လက္ခံလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ တလွည့္ ကို ၂၀၀ ႏွင့္ ငါးလွည့္ေျမာက္သည့္ အခါ အကုန္ေျပာင္သြားသည္။ နတ္သမီးဆီက ဘာမွ မရ
ခဲ့လို႔ ျဖစ္မည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ အရင္ေန႔ေတြက လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးတည့္သည့္ အိမ္ကေန ဝင္ေလာင္းလိုက္တာပင္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔ေတြက အျမဲလို နိုင္ သည္။
ဖဲဝင္ကစားျခင္း ကိုလက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက မုန႔္ဟင္းခါးခ်က္ေနၾကသည့္ ေနရာေဘးမွာ ဖ်ာခင္းထားတာ ေတြ႕လို႔ သြားမွိန္းေနလိုက္သည္။ ေဘးမွာ တျခား
သူေတြ လည္းရွိသည္။ ဘယ္သူေတြမွန္း ေတာ့ မသိ။ နတ္သမီး ႏွင့္ ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္လာခဲ့ရသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးပင္ပန္းစြာ ျဖင့္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္း
ႏွင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးသံလႊားသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထၾကည့္သည္။ အိမ္ ေရွ႕ဖက္ေရာက္မွ ဖဲဝိုင္းေတြကို ရဲလာဖမ္းတာဟု သိရသည္။
ေျပးလို႔ လြတ္တဲ့ သူလည္းလြတ္ၿပီး မိတဲ့သူလည္း မိ သြားသည္။
အရပ္ထဲမွာ ေတာ့ဒီလိုပဲ အသုဘရွိရင္ ဖဲဝိုင္းရွိသည္ပင္၊ ခုမွ ဘာလို႔ ရဲလာရသည္ ကို ဖိုးလုံးနားမလည္ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္ကေတာ့ နားလည္ပုံရသည္။ လာသည့္သူေတြ ႏွင့္
ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာၾကၿပီၤး ေနာက္ ဖမ္း ထားသူေတြကိုေတာင္ မေခၚေတာ့ဘဲျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ျပန္သည္ႏွင့္ ၀ိုင္းျပန္စနိုင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မစိုးစိုး
ႏြယ္က ေက်ညာသည္။ ထြက္ေျပးသူေတြ လည္း အလၽွိုလၽွိုျပန္လာၾက၏။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ရႈပ္ ကုန္သည္။ ၀ိုင္းထဲက ေတြရာျမင္ရ ဆြဲေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ရာ
နိုင္ၿပီးသား ပိုက္ဆံေတြ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္၊ ေနာက္ ဆုံး လက္က်န္ အရင္းပါ ဘယ္သူ႔ လက္ထဲ ပါသြားမွန္း မသိရျဖစ္သူက ျဖစ္ႏွင့္ ၀ိုင္းေတြက အခုနေလာက္ အရွိန္ မ
ေကာင္းေတာ့ေပ။ အနားမွာ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ လာထိုင္သည့္ ဖိုးလုံးကို တေယာက္က ေမတၱာပို႔သည္။
“ဟင္ .. ေအေပးေလး ဖိုးလုံး၊ နင္အဲဒါေတြ သိလို႔ ဒီေန႔ ဝင္မေလာင္းတာ မဟုတ္လား မသာေကာင္ေလး”
ဒီလို အေျပာခံလိုက္ရမွ ဖိုးလုံးလည္း ေတြသြားသည္။ ဒီေန႔ သူ႔ကို မကစားေစခ်င္လို႔ နတ္သမီးဘာမွ ဝတ္ မလာ တာဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မည္ဟု
ဖိုးလုံးမွန္းထားသည္။ တကယ္လို႔ လုပ္ျဖစ္ရင္ အခုလို အေျခအေန မွာ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ ေတြလည္း ဆုံးနိုင္သည္။ ဟုတ္သည္။ ဒါ နတ္သမီး ေက်းဇူးပဲ ျဖစ္ရမည္။ နတ္ သမီး
လိုပင္ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းသည့္ ဆရာမႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္း နံရံကို မွီရင္း စာအိတ္ ေတြထဲကို ပိုက္ဆံ အသစ္ေလးေတြ ထည့္ေန၏။ ဖိုးလုံးက သူမ
ကို ေက်းဇူးတင္စြာ ျပဳံးျပလိုက္သည့္ အခါ မစိုး စိုး ႏြယ္ကလည္း ဖိုးလုံးကို ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ပါသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အရွိန္ျပင္းစြာ ျဖင့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားသည့္ ကားက ဖိုးလုံး ႏွင့္ သီသီေလး လြဲသြားသည္။ ေျခလွမ္း တဝက္ ေလာက္ သာ ေစာသြားရင္ က်ိန္းေသတိုက္မိသည္။ အခုေတာင္မွ
ေလဟပ္သြားသည့္ အရွိန္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ယိုင္လဲ လုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။
“မေအ -ိုး ေတြ၊ မင္းတို႔ အေမ လင္လမ္းမို႔လို႔ ေမာင္းတာလားကြ”
ႏႈတ္က ေအာ္ဆဲရင္း လမ္းေဘးက အုတ္ခဲကို ေျပးေကာက္သည္။ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားသည့္ ကားကိုလွမ္း ထုလို႔လည္းမရပါ။ ေျပးလိုက္ရင္ေတာင္ မွီမွာ မဟုတ္ပါ။ ဖိုးလုံး ရည္
ရြက္ခ်က္က အေျပးလိုက္ၿပီး ထုဖို႔ျဖစ္သည္။
“ဖိုးလုံးရာ လိုက္လဲ မွီမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ေလၽွာ့စမ္းပါ”
လမ္းမွာရွိေနသူတေယာက္က ဖိုးလုံး လက္ကိုဆြဲၿပီး ေဖ်ာင္းျဖသည္။
“ဒီ ငါ -ိုး မသား၊ မိလိုက္လို႔ကေတာ့”
ဖိုးလုံးကို လာဆြဲသူက အံ့ၾသတႀကီး ျဖင့္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၾကည့္ သည္။ အရင္ကဖိုးလုံး ဒီလို မဟုတ္ပါ။ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္ထလာရင္ မိန္းကေလး ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ ျပတတ္သည္မွ အပ တျခား ဘာမွ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ေျပာဆိုတတ္သူမဟုတ္။
“ကဲပါကြာ၊ ငါအခု ဝက္သားဒုတ္ထိုး သြားစားမလို႔ ၊ လိုက္ခဲ့”
“မလိုက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊”
“ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္းဟ၊ အရင္တုန္းက ဗန္းလိုက္ျပဳတ္ေအာင္ စားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က”
“မစားခ်င္လို႔ပါဗ်ာ”
ေခၚေကၽြးသူရွိရင္ ဖိုးလုံးလက္မေႏွး ပါ။ ေစတနာရွိလို႔ ေကၽြးတာကို ဘယ္ေတာ့မွ အားမနာ၊ မူလဲ မူေလ့ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ အခု ဖိုးလုံး လုံးဝ မစားခ်င္တာအမွန္ျဖစ္သည္။ ဝက္သား
ဒုတ္ထိုးသာ မက ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တပတ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ နတ္သမီး ေပၚမလာေတာ့တဲ့ ေန႔က စ လို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္းႀကီး၏ ရက္မလည္ခင္ တရက္မွာ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ ၿပီးေနာက္ နတ္သမီးလုံးဝ မေပၚလာ ေတာ့။ ဖိုးလုံးစြဲလမ္းရသည့္ နတ္သမီး အသစ္လဲမလာ၊ အရင္နတ္သမီး အေဟာင္း
လည္း ေပၚမလာဘဲ ေနၾက သည္။
နတ္သမီး အေဟာင္းကိုေတာ့ဖိုးလုံးမလြမ္းပါ။ နတ္သမီး အသစ္ကေတာ့ ဖိုးလုံး အတြက္အလြန္ပင္စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ နတ္သမီး ျဖစ္ပါသည္။ ဖိုးလုံး၏ ဘဝ လို႔ေတာင္သတ္
မွတ္ထားပါသည္။ နတ္သမီး ေရာက္မလာ လို႔ လြမ္းရ ခံစားရေသာ္လည္း နတ္သမီး အေဟာင္းတုန္းကလည္း တပတ္ေလာက္ေပ်ာက္တတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ျပန္ေရာက္ လာလိမ့္
မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ရင္း လြမ္းေနခဲ့ရပါသည္။လြမ္းရလြန္း၊ သတိရလြန္းလို႔ ညဖက္ဆိုလည္း မအိပ္နိုင္၊ အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ ေပမယ့္ ဖိုးလုံး ဟန္မ
ပ်က္ေနနိုင္ခဲ့သည္။ ခုလို တ ပတ္ေက်ာ္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္လာေတာ့သည္။
နတ္သမီးလာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ျဖစ္ေစ ဖိုးလုံးကေတာ့ ညတိုင္းသြားၿပီး ေစာင့္ပါသည္။ အရင္က နတ္သ မီး မလာရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဂြင္းထုၿပီး ျပန္တတ္ေသာ္လည္း
ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ေတာင္ စိတ္က မစြမ္းနိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲက ဘရာစီယာေလးေတြလည္း နမ္းရလြန္းလို႔ ရနံ့ေတြ ေတာင္ေပ်ာက္ ကြယ္
ကုန္ၾကေလၿပီ။ အတင္းကပ္ၿပီးရႉခါမွ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာရေတာ့သည္။
အားကိုးတႀကီး ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီေျပးပါေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ အရိပ္ကိုေတာင္မေတြ႕ရပါ။ အိမ္က ပိတ္ထား တာပဲ မ်ားေနသည္။ ေန႔ခင္းသြားလည္း မေတြ႕၊ ည
ဖက္ေရာက္ေတာ့လည္း မေတြ႕၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုံးဝ ေပ်ာက္ခ်က္ သားေကာင္းေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း၏ ေဆြမ်ိဳးေတြ ႏွင့္ အေမြ ကိစၥေတြ ေျပာဆိုရွင္းလင္းေနရလို႔ အိမ္မကပ္နိုင္
တာ ကိုလည္း ဖိုးလုံး နားမလည္နိုင္ေတာ့ ခက္ေနသည္။ ဒီအေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြက ေျပာေနၾကေပမယ့္ ဖိုး လုံးက ေရွ႕တင္ေျပာ ေနသည့္တိုင္ ဒီကိစၥ ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္
ကိုမေတြ႕ရျခင္း ဆက္စပ္လိမ့္ မည္ဟုလည္း ေတြးတတ္ သူ မဟုတ္ရွာပါ။ အ႐ူးမီးဝိုင္း ဆိုသည့္ စကားက အလြန္သ႐ုပ္ပါသည္။ ဖိုးလုံးကို မီးေတြဝိုင္း ေနသလိုခံစားေနရ
ရွာပါသည္။
သူစြဲလမ္း ျမတ္နိုးရသည့္ နတ္သမီးကလည္း ေပၚမလာ၊ ဒါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကူညီေျဖရွင္း ေပးနိုင္မည့္သူအျဖစ္ ဖိုးလုံး သတ္မွတ္ထားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း ေပ်ာက္
ဆုံးေနသည့္ အခါ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္လိုေနလို႔ ေနရမွန္း မ သိ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဖိုးလုံး တစ္ကေန တဆယ္ အထိေရတတ္သည္။ နတ္သမီး ခုနစ္ရက္ ေပၚမလာတာကို အ ရင္က
ျဖစ္ဖူးလို႔ လက္ခံနိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္လက္ေခ်ာင္းေတြ ခ်ိဳးဖို႔ ျဖစ္လာသည့္ အခါ သူမခံစားနိုင္ေတာ့ ပါ။ ေဒါသေတြ မႀကီးစဖူးႀကီးသည္။ စတာ ေနာက္တာေတြကိုလည္း
သည္းမခံနိုင္ေတာ့ပါ။
အေၾကာင္း မသိသူေတြကေတာ့ အရင္လိုပင္ စၾကေနာက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံးက ျပန္ေျပာသည့္ အခါ ပိုသေဘာက် ၿပီး ထပ္ကာစၾကျပန္သည္။ တေန႔ ေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားထိုင္ ရင္း စၾကေနာက္ၾကသူေတြ ကိုဖိုးလုံး ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ စားပြဲ ေပၚက ဓါတ္ဗူးကို ေကာက္ၿပီး ၀ိုင္းလည္မွာ ပင္ေပါက္ခြဲခ်လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကိုဘာထင္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်၊ လူသတ္လို႔ရတယ္၊ လူသတ္လို႔ ေထာင္ မက်ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လြန္လြန္းေနၿပီ”
ေရေႏြးေတြ စင္လို႔ အပူေလာင္သြားၾကသူေတြ ပင္ ကိုယ့္အနာကို ေမ့ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဖိုးလုံးဒီလို ျဖစ္တာ သူတို႔တခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ တျခားဝိုင္း ကလူေတြေရာက္
လာၿပီး ဖိုးလုံးကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ ၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသူေတြကလည္း အ႐ူးႏွင့္ ဖက္မျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွထပ္ေျပာမ ေနၾကပါ။
မေက်နပ္နိုင္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးကသာ ဆိုင္ျပင္က ထပ္ၿပီးစိန္ေခၚေနေသးသည္။
“ဘယ္သူ မိုက္သလဲ၊ ထြက္ခဲ့ပါဗ်၊ဖိုးလုံး အရင္လို သည္းခံမယ္ မမွတ္ၾကနဲ႔”
အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ပါ ေရာက္လာၿပီး ေခ်ာ့ၾကလို႔ ဖိုးလုံးစိတ္ေလၽွာ့ ၿပီးေပေစာင္းေစာင္း ႏွင့္ အိမ္ကို ျပန္လာသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တံခါးေတြပြင့္ ေနသည္ကိုေတြ႕
ရလို႔ စိတ္တိုတာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းသာသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕က သံဆန္ကာတံခါး ပိတ္ထားေသာ္လည္း အထဲက တံခါးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ မထားပါ။ မစိုး
စိုးႏြယ္ ရွိမည္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးအတြက္ အဆင္ေျပမည္ျဖစ္သည္။ ၿခံထဲသို႔ ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ ႏွင့္ အေျပးအလႊားဝင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေန အသံျပဳလိုက္သည္။
“အမ ..အမ …မမစိုး”
ျပန္ထူးသံ မၾကားရလို႔ ေနာက္ထပ္ သုံးေလးခါ ေခၚၾကည့္သည္။ အေၾကာင္း မထူးပါ။ သံဆန္ကာေပါက္ၾကား ကေန လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသြင္း ၿပီး တံခါးခ်က္ကို တြန္းလိုက္၏။
ဒီနည္းကို ဦးတင္ထြန္း ကျပေပးခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ မရွိသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဖိုးလုံးလာရင္ သူထဖြင့္ မေပးရေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာဖြင့္ ဝင္ဖို႔ သင္ေပးထား ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တံခါးပြင့္
သြားေတာ့ ဖိုးလုံး အထဲကို ဝင္လိုက္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ လည္း ဘယ္သူမွမရွိ၊ မစိုး စိုးႏြယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ႏွိုးၿပီး ေျပာျပရမည္
ပင္။ နတ္သမီးကိစၥက အလြန္ အေရးႀကီးသည္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္လည္း သိပါသည္။
အိပ္ခန္းဖက္ကို ေျခဦးလွည့္လိုက္စဥ္ နားထဲကို ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေတြ တိုးဝင္လာသည္။
“ကၽြီ …ဖတ္ …ဖတ္ …ကၽြီ …ဖတ္”
ထူးဆန္းသည့္ အသံတိုးတိုးက အိပ္ခန္းဖက္က လာမွန္းသိလို႔ ေျခဖြနင္းၿပီး အိပ္ခန္းဝကို ကပ္လိုက္သည္။ အထဲ က တံခါးပိတ္မထားသည့္ အတြက္ ခန္းဆီးစၾကားကေန အတြင္း
ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အျပင္ကေန ေခၚ သည္ကို မစိုးစိုးႏြယ္ ဘာေၾကာင့္ မၾကားမွန္း အခုမွ ဖိုးလုံးသိေတာ့သည္။ ကုတင္ေပၚမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူေလာက္
ရွိမည့္ ေယာက္်ား တေယာက္။ အဲဒီလူကို ဖိုးလုံးသိသည္။ ဦးတင္ထြန္း အသုဘတုန္းက မစိုးစိုး ႏြယ္ႏွင့္ အတူ ဖဲဝိုင္း ေတြကေန အေကာက္လိုက္ရင္း တပူးတြဲတြဲ လုပ္ေနသည့္
သူျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ျဖစ္ပါ၏။ အဲဒီလူေရာ မစိုးစိုးႏြယ္ပါ ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သူမ၏ ညိဳဝင္းကားစြင့္သည့္ဖင္ႀကီးကိုေထာင္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က ေလးဖက္ကုန္းထားသည္။ ဟိုလူက မစိုးစိုးႏြယ္ ဖင္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန လုပ္ေနသည္။ သူက ဗလေကာင္းေတာ့ ေဆာင့္တာလည္း ျပင္းသည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္၏ တတုံးတခဲ ကိုယ္လုံးႀကီးပင္ ေရွ႕ကိုစိုက္က်သြားတတ္သည္။ မ်က္ႏွာကို ဆံပင္ေတြအုပ္ေန လို႔  မျမင္ ရေသာ္လည္း
အိပ္ရာခင္း ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အတင္းႀကီးကို ေထာင္ ေပး ေနသည့္ဖင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ အရမ္းေကာင္းေနမွန္း ဖိုးလုံးရိပ္မိလိုက္
သည္။ ဟိုလူ ေဆာင့္လိုက္ တိုင္း မစိုးစိုးႏြယ္ လည္ပင္းကေနတြဲ ေလာင္းက်ေနသည့္ ေရႊဆြဲႀကိဳးက နာရီခ်ိန္သီးလို ေရွ႕ေနာက္ရမ္းေနသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ျပဳေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးလုံး လန႔္သြားသည္။ အရြယ္ အစားက သူ႔ေလာက္မႀကီး သူ႔ေလာက္ မရွည္ေပမယ့္ အတံေပၚ
မွာ ဖုသီးေတြ အမ်ားႀကီးထေနသည္။ ပတ္ပတ္ လည္မွာ ထေနသည့္ အဖုေတြေၾကာင့္ ၾကက္ဟင္းခါးသီး ႀကီးႏွင့္ေတာင္တူေနသည္။ ဖိုးလုံးၾကည့္ ေနတုန္း မစိုး စိုးႏြယ္ ဆီကေန
အသံထြက္လာသည္။
“ဘယ္လိုႀကီး မွန္း မသိဘူး အကိုရယ္”
“ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား စိုးရဲ့”
“မဟုတ္တာ ေတြမေျပာနဲ႔ ေနာ္”
ဟိုလူက ခါးကိုရမ္းေမႊ႕ၿပီးထိုးလိုက္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ တြန႔္လိမ္သြားသည္။
“အား …နာတယ္ အကိုရဲ့၊ ေပါက္ကရေတြ မလုပ္နဲ႔”
မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဖင္ႀကီးကရမ္းခါေနသည္။ “အကို စိုး ကို အရမ္းႏွိပ္စက္တာပဲ” ဟုေျပာ ေသာ္လည္း သူမ၏ ဖင္ ႀကီးကို ပိုႂကြလာေအာင္ခါးကိုေကာ့ၿပီး
ေထာင္ေပးသည္။ သူတို႔ေတြ အေပးအယူမၽွမၽွ ခ်စ္ေနၾကတာ ကို ၾကည့္ရင္း နတ္သမီးေလး ႏွင့္ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ ရသည့္ အျဖစ္ေတြ ဖိုးလုံး ျပန္ျမင္ေယာင္ လာ သည္။ သူ႔ကို
ခြဲထား ရက္သည့္ နတ္သမီး ကိုသတိရစိတ္ႏွင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးထဲ မွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာသည္။ ကုတင္ေပၚက အတြဲ ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့၊ အာ႐ုံမွာ
မႈန္ဝါးလို႔ေနသည္။ တဖတ္ဖတ္ ႏွင့္ ေဆာင့္ ထိုးသံ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ ၏ မတိုးမက်ယ္ ေအာ္ညည္းသံ တို႔ကလည္း အေဝးႀကီးကိုေရာက္သြား၏။ အခ်စ္၏ ေရခ်ိန္ အျမင့္ဆုံးအပိုင္းကို
ေရာက္ေတာ့ မည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ဖိုးလုံးဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ ေလးတြဲ႕ ေသာ ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အိမ္ေပၚ ကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ အခန္းထဲက အသံေတြက
ပိုက်ယ္ၿပီးသူ႔ေနာက္ကို  လိုက္ပါလာလို႔ နားကို တင္းတင္း ပိတ္ ထားလိုက္မိပါသည္။
အရင္ကဆိုရင္ ဒီလိုျမင္ကြင္း မ်ိဳးကို ေခ်ာင္းခြင့္ရဖို႔ ရပ္ကြက္ကို တပတ္ပတ္ေျပးျပရမည္ ဆိုလည္း ဖိုးလုံး မဆိုင္း မတြ ေျပးမည္ပင္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနၾကသည့္
ျမင္ကြင္းက ဖိုးလုံးရင္ကို ႏြမ္းခ်ိေစ၏။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ဖိုးလုံးဝမ္းသာပါသည္။ အခု သူႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ အခ်ိန္ မေပးနိုင္
ရင္ေတာင္ မွ ညေနက်ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မနက္က်ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ တိုင္ပင္လို႔ ရနိုင္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျဖရွင္းေပး နိုင္လိမ့္မည္ လို႔လည္းထင္ေနမိသည္။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဝင္ေခြရင္း နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေလး ေတြကို မ်က္ႏွာႏွင့္ အပ္ထားမိ သည္။
“ျပန္လာပါေတာ့ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလြမ္းလို႔ ပါ၊ ကၽြန္တာ့္ ဆီ ျမန္ျမန္လာပါ”
ၾကားနိုင္မၾကားနိုင္မသိေသာ္လည္း ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဒီေန႔လည္း ဖိုးလုံး ဟိုတဲ ေလးကို မ ပ်က္မကြက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ မစိုစိုးႏြယ္ေျပာဖူးသလို ေနာက္
က်ျပန္မိလို႔ နတ္သမီးေလး ဒါဏ္ေပး ခံေန ရ သည္ ဆိုရင္လည္း လြတ္ေျမာက္သည္ႏွင့္ သူ႔ဆီကို အေရာက္ ျပန္လာမည္ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္သည္။ သူဘာဂ်ာ မႈတ္ေပးတာ၊ သူ
လုပ္ေပး တာ ေတြကို နတ္သမီး အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို သူသိ၏။ တကယ္လို႔ ဒီေန႔ နတ္ သမီးေလး ေရာက္လာရင္ သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္
ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနရသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရမည္။
ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး နတ္သမီးေလး ကို ျပန္မလႊတ္ဘဲ အျမဲေခၚထားလို႔ရမည့္ နည္းလမ္း ကို ရွာခိုင္းရမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာျပဖို႔ အေၾကာင္းအ
ရာေတြကို လည္း စိတ္ထဲက စဥ္ၾကည့္ေနမိ၏။ အသုဘ ကိစၥ ႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနလို႔ နတ္သမီး အသစ္ေျပာင္းသြား တာကိုေတာင္ ေျပာမျပရေသးပါ။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ ေရာက္လာ
သည့္ နတ္သမီး ကို ဖိုးလုံး အလြန္ျမတ္နိုးစြဲလမ္း ေန မိသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပရမည္။  မစိုးစိုးႏြယ္ တခုခုေတာ့ စီစဥ္ ေပးနိုင္မည္ ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္၏။ သူမ က ေ
တာ့ ဦးတင္ထြန္း အစားလုပ္ေပးမည့္ သူရသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေပ်ာက္ေနသည္။ ဒါမျဖစ္ သင့္ပါ။
နတ္သမီး ေလးသာ ဖိုးလုံးနားမွာ တသက္လုံးေနမည္ ဆိုရင္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ ဖိုးလုံး လုပ္ပါမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို လည္း ဒီအတိုင္းေျပာျပလိုက္မည္။
ဒီရက္ေတြထဲမွာ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ပုံမွန္လို လည္ပတ္ေနတာရွိသည္။ ညဖက္သြားေစာင့္လို႔ နတ္သမီး ေပၚမလာ ရင္ စိတ္ ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းၿပီး ျပန္လာသည္။ လူေတြႏွင့္လည္း
အဆင္မေျပ။ စိတ္တိုၿပီး အားလုံးကို  ရန္ရွာ ခ်င္ ေနသည္။ အစားအေသာက္လည္း မစားခ်င္၊ ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ခ်င္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီည နတ္သမီး လာ ေတာ့
မွာလားဟု ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အတူ စိတ္ေတြျပန္တက္ႂကြလာၿပီး ပုံမွန္နီးပါးမၽွ လူေတြႏွင့္ ေျပာလို႔ ဆို လို႔ ဆက္ ဆံလို႔ ရလာသည္။ သြားေစာင့္ၿပီးလို႔ နတ္သမီးက ေရာက္မ
လာျပန္ဘူး ဆိုရင္ စိတ္ဓါတ္ေတြျပန္က်ၿပီး ေလာက ႀကီးကို မေက်နပ္စြာ ရန္လိုတတ္သည့္ ဖိုးလုံး ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
အခုလည္း ညေနခ်ိန္ နီးလာသည့္ အျပင္ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္းျပန္ေရာက္ေနလို႔ အရင္က ထက္ပိုၿပီး စိတ္လက္ရႊင္ ျပေနသည္။ ဒါက အမေတြ ျပန္လာလို႔ ေန႔ခင္းက သူလဘက္
ရည္ဆိုင္မွာ ၾကမ္းခဲ့တဲ့ ကိစၥ ကို လမ္းမွာၾကားခဲ့ ၿပီး မေမးလာခင္အထိျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး မအိပ္မစားႏွင့္ ေဖါက္ျပန္ေနသည္ကို အမေတြ မသိၾက။ ခါတိုင္းလည္း ဖိုးလုံး က
အိမ္မွာသိပ္စားေလ့စား ထ မရွိေတာ့ ဖိုးလုံး အစားအေသာက္ပ်က္ေနတာ သူတို႔ မရိပ္မိၾကပါ။ တခါတေလ လည္းဖိုးလုံးက ညစာကို ေတာင္ အျပင္မွာ စားသူျဖစ္ရာ သူတို႔
မသိၾကတာလည္း မလြန္ပါ။
“ဓါတ္ဗူးနဲ႔ စားပြဲကို ထုတယ္ဆို၊ ဓါတ္ဗူး ကြဲသြားတယ္တဲ့၊ ေရေႏြးပူေလာင္တဲ့ သူကေလာင္လို႔၊ ဘာလို႔ လုပ္ရတာ လဲ ေမာင္ေလးရယ္”
“ဟာ …အမ တို႔ မသိပါဘူး၊ ဒီလူေတြက တရားလြန္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စဖို႔ပဲ သိၾကတာ”
“ခင္လို႔ ေပါ့ ဖိုးလုံးရဲ့၊ မင္းကို ေန႔တိုင္း ေကၽြးေမြးေနၾကတဲ့ သူေတြ မဟုတ္လား”
“မစားဘူး၊ ေနာက္ဆို သူတို႔ ေကၽြးတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ မစားေတာ့ဘူး၊ ဒီလူေတြ နဲ႔လည္း မပတ္သက္ေတာ့ ဘူး”
ဖိုးလုံး ေဒါသတႀကီး ႏွင့္ ထသြားၿပီးေရခ်ိဳးသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့လည္း သူ႔စိတ္နည္းနည္း ျပန္ေျပသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ထမင္းစားပြဲ မွာဝင္
ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ သူဆိုရင္ေတာ့ နတ္ သမီး ျပန္ေရာက္မလာမခ်င္း ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိေပ။ဖိုးလုံး ႏွင့္ တူတူလာထိုင္စားသည့္ ကိုစိုးေအာင္ က ဘုမသိ
ဘမသိ ႏွင့္ ထပ္စသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မင္းကို အခုတေလာၾကည့္ရတာ အေျခအေန မဟန္ဘူး၊ ငါထင္တာေတာ့ မင္း မိန္းမလို ခ်င္ ေနတာ ျဖစ္မယ္၊ ဟုတ္လား၊ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ရည္းစားပူ
မိေနတာျဖစ္မယ္”
အရင္ကဆို ရင္ မိန္းမ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔မွာနတ္သမီး ရွိတယ္၊ နတ္သမီးပဲ ယူမယ္ အစရွိသျဖင့္ ဖိုးလုံးျပန္ေျပာ တတ္သည္။ အခုေတာ့ အနာေပၚတုတ္ၾကၿပီး ၾကည္သလိုလို
ျဖစ္ေနေသာစိတ္က ျပန္ေနာက္က်ိ သြားၿပီး ေဒါသ တႀကီး ႏွင့္စားပြဲကို ထု၍
“ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္ ကို ဒါပဲေျပာေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မစရရင္ မေနနိုင္ၾကဘူးလား”
ကိုစိုးေအာင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ သူ႔မိန္းမ မခင္ေအးတင့္က မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ ဟင္းတတုံးခပ္ၿပီး ဖိုးလုံးေရွ႕က ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးရင္း
ျပန္ေခ်ာ့သည္။
“ငါက မင္းပိန္သြားလို႔ ေျပာမိတာပါကြာ၊ ေရာ့ ဒီမွာ မင္းၾက္ိုက္တဲ့ ၾကက္အသဲဖတ္၊ စား ..စား လိုက္”
“မစားဘူးဗ်ာ၊ မစားဘူး၊ ေဟာဒီလို လုပ္တယ္”
ပန္းကန္ကို ကိုင္ေျမႇာက္္၍ ၾကမ္းျပင္ကို ပစ္ေပါက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးေျခသံျပင္းျပင္း ႏွင့္ အိမ္ထဲကထြက္သြားသည္။ သူ႔ အိပ္ယာဆီ သြားၿပီး မ်က္လုံးစည္းသည့္ အမဲေရာင္ ပိတ္
စေလး ယူဖို႔ကိုေတာ့ မေမ့ပါ။ အမ ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ဆြဲၾကဖို႔ လုပ္ေသာ္လည္း ကိုစိုးေအာင္က တားလိုက္သည္။
“သြားပါေစ၊ စိတ္ေျပရင္ ျပန္လာမွာပဲလို႔၊ ဆရာဝန္ေလး ဘာေလး ျပန္ျပဖို႔ေတာ့လိုၿပီထင္တာပဲ၊ ခုထက္ ပိုဆိုးမ သြားခင္ေပါ့”
အိမ္မွာဖိုးလုံး ေရွ႕ေရးအတြက္ တိုင္ပင္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးက ရပ္ကြက္ကို ပတ္ၿပီးလမ္းေလၽွာက္ေနသည္။ နတ္ သမီး ဆီသြားဖို႔ ေစာေသးမွန္း သူသိသည္။ အိမ္မွာ မေနခ်င္သလို
လဘက္ရည္ ဆိုင္ေတြဘာေတြလဲ မသြားခ်င္ ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဖက္သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေလၽွာက္လာရင္း ေတာ္
ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ညေစာင့္ႀကီး နာရာရားက ၿခံတံခါး တိုင္ ကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ဖိုးလုံး အႀကံရ သြားၿပီး နာရရားဆီ ေလၽွာက္
သြားလိုက္သည္။
“ေပါက္ေဖၚႀကီး၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီလား”
အၿမီးအေမာက္ မတည့္သည့္ အေခၚအေဝၚအတြက္ နာရာရားစိတ္ မဆိုးပါ။ ဖိုးလုံးဘာေကာင္ ဆိုတာ သူေကာင္း ေကာင္း သိသည္။ ကြမ္းဂ်ိဳး ေတြႏွင့္ မဲေနသည့္ သြားႀကီးေတြ
ေပၚေအာင္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး
“ၾကည့္ေပးမယ္ ေကာင္ေလး”
သူ၏ အေစာင့္တဲေလး ထဲက နာရီကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
“မထိုးေသးဘူး ေကာင္ေလးရ၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ လိုေသးတယ္”
မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ ဆိုသည့္ အတိုင္းအဆက ဘယ္ေလာက္ရွိတာကို ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။
“ခုနစ္နာရီက ဘယ္ေတာ့ထိုးမွာလဲ”
“အခုက ေျခာက္နာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္၊ ေနာက္မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ၾကာရင္ ခုနစ္နာရီ”
အ႐ူးပါးလို႔ ဆိုရမည့္ ဖိုးလုံးက နာရရား၏ စိတ္ရွည္မႈကို အခြင့္ေကာင္း ယူလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီ နားေလးမွာထိုင္ေနမယ္၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါလား ေပါက္ေဖၚႀကီး”
“ေအး …ေအး”
အဝင္လမ္း ေဘး မလွမ္း မကမ္းမွာဖိုးလုံး ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အမွတ္ မထင္ မီးေတြ ထိန္လင္း ေန သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္ မိရာ
ဝရန္တာ မွာသြားလာေနၾကသည့္ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေရွ႕ ေရာက္ရင္ အေဆာင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္းကေလး ေတြကို တေယာက္ၿပီး တ ေယာက္
ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အေမႊးထူသည့္ လူမေတြကို ဖိုးလုံး စိတ္ဝင္စားၾကည့္ လို႔မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီးကို ရၿပီးမွေတာ့ လူမ ေတြဘာလုပ္မည္ နည္း။
နာရရားက တာဝန္ေက်ပါသည္။ ခုနစ္နာရီ ထိုးသည္ ႏွင့္ အထဲကေန လွမ္းေျပာသည္။
“ေကာင္ေလး ေရ၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီ”
ေက်းဇူးတင္ စကားေတာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ တဲေလးရွိရာ ဆီ ဖိုးလုံးသုတ္ကနဲ ေျပးေတာ့သည္။ အထဲေရာက္ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးက အ႐ုပ္ေလးကို နမ္းၿပီး
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့ ဆီလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ ဆီလာပါ”
သုံးႀကိမ္ရြတ္ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို အဝတ္စည္းၿပီး ဖိုးလုံးဖ်ာေပၚလွဲ ခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး လာ နိုင္ေလာက္သည္ဟု ေတြးမိၿပီး ရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္ ခုန္လို႔
ေနသည္။ လွဲေနရင္း စိတ္က ဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့ ထ ထိုင္ သည္။ ထိုင္ေနရာမွ တဖန္လွဲ အိပ္လိုက္ျပန္၏။ အိပ္လိုက္ ထလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ကုန္ ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို
ဖိုးလုံး မသိေတာ့ပါ။ ေျခသံၾကားရမလား ဟု နားကို ခနခန စြင့္သည္။ ရေနက် အနံ့ေလး ရမလားဟု ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး ေလကို အားပါးတရ ရႉရွိုက္ၾကည့္သည္။ ေျခသံလည္း
မၾကား၊ ရန႔ံ လည္းမရ၊ နတ္သမီးက လည္း လုံးဝ ေပၚမလာပါ။
တက္ႂကြလႈပ္ရွားေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ စိတ္ေတြက ေမၽွာ္လင့္ျခင္းဆီမွေန ဝမ္းနည္းျခင္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းလာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး ဖိုးလုံးေက်ာျပင္ႏွင့္ လက္ေတြတုန္
လာသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံး၏ ရွိုက္ငိုသံက တဲေလး ထဲမွာ မြန္းၾကပ္စြာ လြန႔္လူးလို႔ ေနေတာ့၏။ ည၏ အနက္ဆုံးသန္းေခါင္ယံသို႔ ေရာက္သည့္ တိုင္ ဖိုးလုံး၏ ငိုသံက
တအိအိ ႏွင့္ထြက္ေပၚေနပါေသးသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖိုးလုံး ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ မလြဲမေသြထည့္ ေျပာရမည့္ အျဖစ္တခုက ေနာက္တေန႔ မွာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ တိက်စြာ ဆိုရေသာ္ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ပြဲၾကမ္းၿပီးေနာက္ နတ္သမီးေရာက္
မလာသည့္ အခါ တဲေလးထဲမွာ ဖိုးလုံး ငိုခ်င္းခ်ခဲ့ ရၿပီး ေနာက္တေန႔ မွာျဖစ္ပါသည္။
အဲဒီေန႔က သာယာၾကည္လင္သည့္ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွာတိမ္ေတြလည္း နည္း နည္းပဲ ရွိၿပီး ေန ေရာင္ျခည္က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာက္ပလင္းလက္ေနသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မနက္မိုးလင္းကထဲက သူ႔အိမ္ရွိ ရာလမ္းထိပ္ ႏွင့္ သူႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား၏ ခ်စ္ဗိမၼာန္ တည္ရာ တဲအိမ္ကေလး ကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ အႀကိမ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ေလၽွာက္ ေနသည္။ ေန႔လည္
ခင္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ခင္မင္သည့္ ဆိုက္ကားသမား တေယာက္က ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဆိုက္ကားေပၚတင္ကာ သူတို႔ ဂိတ္ကို ေခၚသြားသည္။
ဆိုက္ကားဂိတ္ မွာက်ားဝိုင္း ရွိသလို ေရခဲေခ်ာင္းသည္လဲ ရွိသည္။ ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကၽြး သည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ငွက္ေပ်ာသီးစားသလို တဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ ဒီတိုင္း ကိုက္စားလိုက္လို႔ သူ႔အ
စားေဘးလူေတြ သြားက်ိန္းေနၾကသည္။ ေရခဲ ေခ်ာင္းစားၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြ က်ားထိုးတာ ကို ေဘးကေန ခနထိုင္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ နားညည္း သည္ ဆိုၿပီး ျပန္မည္လုပ္သည္။
ဆိုက္ကား သမားေတြက ဖိုးလုံးတို႔ ဖက္ကို သြားမည့္ လမ္းေၾကာင္းရရင္ ေခၚ မည္။ ခန ေစာင့္ လို႔ေျပာၾက၏။ ဒီဖက္က ဖိုးလုံးအိမ္ ႏွင့္ ဆိုရင္လွမ္းသည့္ ေနရာျဖစ္လို႔ ေစတနာႏွင့္
ေျပာၾကျခင္း  ျဖစ္သည္။ တမနက္လုံး လမ္းေလၽွာက္ထား လို႔ ေညာင္းေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း လက္ခံ ၿပီး ဒီနားမွာနား ညီး လို႔ မေနဟု ဆိုကာ ဓါတ္တိုင္ တတိုင္ေက်ာ္ေလာက္
က သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ သြားထိုင္ ေနသည္။
ထိုင္ေတာ့လည္း လမ္းမဖက္ကို ေက်ာေပးကာ ၿခံစည္းရိုးအုတ္တံတိုင္း တခုကို စိုက္ၾကည့္ ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး တေယာက္အရင္လို မဟုတ္ဘဲ
စိတ္ေဖါက္ေန သလို ျဖစ္ေနတာကို သိသည့္သူေတြက ၾကည့္ရင္း သနားေနၾကသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ စိုစိုေျပေျပရွိခဲ့ သည့္သူက ခုရက္ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ ေလေလၽွာ့ပစ္
လိုက္သည့္ ပူေဖါင္းတလုံး လို က်ဆင္းသြားသည္။ မ်က္ႏွာ ေပၚက အေမႊးအျမင္ေတြကို ရွင္းဖို႔ကိုေတာင္သူ သတိ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အရိုးေတြေငါ ထြက္ေနသည့္
မ်က္ႏွာ၊ ရီေဝၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရသလို မ်က္လုံး ေတြ ႏွင့္ စိတ္ေဝဒနာရွင္ တေယာက္၏ သ႐ုပ္ဟန္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သစ္ပင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာရွိသည့္ ကုန္စုံဆိုင္ တခုေရွ႕တြင္ ပစ္ကပ္ကား ျဖဴ ေလးတစီး ထိုး ရပ္ လာ၏။ ကားေမာင္းလာသူက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ၿပီး
ေဘးမွာ ေဒၚေအးစိန္ပါ သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ အမူအရာက တခု ခုကို အလိုမက်သလို သုံမႈံေနသည္။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေနပူ လို႔ ကားကိုေရွ႕တိုးၿပီး သစ္ပင္ရိပ္မွာ ရပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ
ေရွ႕က ကားတစီးက ဝင္ရပ္သြား သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ကားထဲက ထြက္လာၿပီး သစ္ပင္ ေအာက္မွာလာ ရပ္၏။
သစ္ပင္၏ ဟိုဖက္အျခမ္းမွာ ဖိုးလုံးရွိေနတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မျမင္ပါ။ နံရံ ကသိုဏ္း ရႈေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေနတာကို မသိေပ။ ေဒၚေအးစိန္ ဆိုင္ထဲက
ထြက္လာတာ ကိုျမင္လိုက္သည့္ အတြက္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ က လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ယပ္ခတ္ရင္းကားဆီကို ျပန္ ထြက္လာသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖိုးလုံး က
လည္း ထိုင္ေနရတာပ်င္းလို႔ လမ္းေလၽွာက္ၿပီး ေတာ့ျပန္ေတာ့မည္ဟု သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာရန္ ထိုင္ေနရာက ထၿပီးထြက္လာသည္။
ေရွ႕မွာ လက္ကိုင္ပဝါေလးရမ္းၿပီး သြားေနသည့္ ကိုယ္လုံးလွလွ ႏွင့္ ျဖဴဝင္းေသာမိန္းမ ကို ဖိုးလုံးသတိေတာင္ မထားမိပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလေလးတခ်က္ သုတ္ကနဲတိုက္လိုက္တာက
ဒီေနရာမွာ စကားေျပာသြားသည္။ ဖိုးလုံး ႏွာေခါင္းပြရႈံ႔ပြရႈံ႔ ျဖစ္သြားသည္။ ေလထဲမွာ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး အသက္ကို တဝရႈလိုက္ ၏။ ႏြမ္းလ်ညိဳးျခဳံးေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ မ်က္ႏွာက
တမဟုတ္ခ်င္းေတာက္ပ ရႊန္းလက္သြားသည္။ မ်က္လုံးေတြလည္း အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ဝင္း လာ၏။
“နတ္သမီးေလး”
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွာျဖန႔္ကားရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီကို ဖိုးလုံးေျပးသည္။ ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေျပးဝင္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ျမင္သည့္ အခါ
ေၾကာက္ရြ႕ံ ထိတ္လန႔္ၿပီး သူမ လည္း ေျပး ေတာ့ သည္။
“ေဒၚေအးစိန္ လုပ္ပါဦး”
ဆိုင္ထဲကထြက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဘာမွန္းမသိဘဲ ဖိုးလုံးေရွ႕မွာ လက္ႀကီးႏွစ္ဖက္တန္းၿပီး တား လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးက ပတ္ထြက္ဖို႔ လုပ္ရင္ ေဒၚေအးစိန္က ေျခေရႊ႕ ၿပီးပိတ္သည္။ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ ေဒၚ ေအး စိန္ ႏွင့္ ဖိုးလုံး ထုတ္ဆီးတိုးေနၾကခ်ိန္ တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခကုန္သုတ္ခြင့္ရသြားသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ကားထဲကို ျပန္မဝင္မိဘဲ လမ္းတေလၽွာက္ ေျပးမိသည္။
“ခင္ဗ်ားႀကီး ဗ်ာ”
စိတ္မရွည့္ေတာ့သည့္ ဖိုးလုံးက ေဒၚေအးရွိန္ လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး ရမ္းပစ္လိုက္ရာ ေဒၚေအး စိန္ လမ္းေဘးမွာ ေခြေခြေလး လဲက်သြားသည္။
“နတ္သမီးေလး ေရ၊ မေျပးပါနဲ႔ ဗ်ာ”
ေဒၚေအးစိန္ အတားအဆီးက လြတ္သည္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္သို႔ အေျပးလိုက္သည္။ လဲရာမွ ႐ုတ္တ ရက္ျပန္မထနိုင္ေသးသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း အသံ
ကုန္ေအာ္ေတာ့သည္။
“လာၾကပါဦးေတာ့ ကၽြန္မ တူမေလးကို အ႐ူးလိုက္ေနလို႔၊ ကယ္ၾကပါဦးရွင့္”
ေဒၚေအးစိန္၏ ေအာ္သံ၊ ေျပးေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ေနာက္ကို ဖိုးလုံး အတင္းလိုက္ေနသည့္ ျမင္ ကြင္း တို႔ေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဂိတ္ ႏွင့္ က်ားဝိုင္းက လူေတြလည္း ကူညီဖို႔
ေျပးထြက္လာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေျပးၾက သူေတြ ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဖက္မွာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အနား မေရာက္လာနိုင္ၾကပါ။
ထမိန္စကပ္ကြဲထြက္ၿပီး ေပါင္တံေတြေဖြးေဖြး ေပၚတာကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေျပးေသာ္ လည္း ဖိုးလုံးက ပိုျမန္ သည္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အစားမဝင္ အအိပ္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္
လည္း စိတ္ေဝဒနာရွင္ တို႔မည္သည္သူတို႔ စိတ္ ထရင္ထသလို သန္မာလာတတ္သည့္ သေဘာရွိရာ ခန ျခင္းပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုမွီလာသည္။
“မေျပးပါနဲ႔ နတ္သမီး ေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ခ်စ္လို႔ပါဗ်”
ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားသို႔ အတင္းေျပးကပ္ခ်ိန္တြင္ အုတ္ခဲတလုံးကို ဝင္တိုက္ ၿပီး ေရွ႕ကိုစိုက္ လဲသြားသည္။ သူအရွိန္ ႏွင့္ စိုက္လဲတာကလည္း သူ၏ ေရွ႕က
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းမထိမွီ လွည့္ ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က အလန႔္တၾကားျဖင့္ ဖိုး လုံးကို တြန္းလိုက္သည္။ ေျပးလာသည့္ အရွိန္၊ ယိုင္လဲ သည့္ အရွိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေၾကာက္လန႔္တၾကား တြန္းအားပါေပါင္းလိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံးလမ္းေဘး ေရေျမာင္းထဲ သို႔ ေခါင္းစိုက္ထိုးက်သြားသည္။ ျပန္ထမလာနိုင္ေတာ့။
ေနာက္ကလိုက္လာၾကသူေတြ အနားကိုေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျမာင္းဖက္ကို ေက်ာေပးၿပီး ငူငူႀကီး ရပ္ေနသည္။ တကိုယ္လုံးလဲ တုန္ေန၏။
“ဆရာမ ...ဆရာမ ...ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ကၽြန္မ ...ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ သူေခ်ာ္လဲတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ပါတယ္”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ဖိုးလုံးမိတ္ ေဆြေတြက ဖိုးလုံးကို မထူေနခ်ိန္မွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကဒီတခြန္း ကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာ ေနသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ေျခတဖက္ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ႏွင့္ ကားေနာက္ခန္းမွာ
ပါလာ သည့္ အိမ္ေဖၚေလးက တြဲၿပီးေရာက္ လာ ေတာ့ လည္း
“ေဒၚေအးစိန္ ...ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“အင္းေလ၊ သူ႔ဖာသာ ေခ်ာ္လဲတာေလ၊ ႏုႏုနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူးေဒၚေအးစိန္၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ေဒၚေအးစိန္ကို အတင္းဖက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြကေအးစက္ေနသည္။ မဟုတ္ဘူးဟု တြင္တြင္ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္ေပၚ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခြက်သြား၏။
“ေအာင္မယ္ေလး လုပ္ၾကပါဦးေတာ့”
ဒီအနီး တဝိုက္မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုသိၾကသည့္ အတြက္ အမ်ိဳးသမီး သုံးေလးေယာက္က ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ အတူသူမကို ၀ိုင္းဝန္းခ်ီမ ၿပီးျပဳစုဖို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ သတိလစ္သြား
သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံး အေျခအေန ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခြင့္မရလိုက္ရပါ။
ေျမာင္းေဘာင္အုတ္ႏႈတ္ခမ္း ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ရိုတ္မိခဲ့သည့္ အတြက္ အတြင္းကိုစိုက္က်ေနသည့္ ဖိုးလုံးေခါင္းက ေသြးေတြက ေျမာင္းေရစီး ထဲကို တေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။
ေဆး႐ုံပို႔ ဖို႔လုပ္ေနၾကစဥ္ လမ္းေပၚမွာ  လူနာတင္ ယာဥ္ တစီး ေမာင္းလာတာ ေတြ႕လို႔ ဝမ္းသာအားရတားလိုက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံး၏ ကုသိုလ္ကံ ကို အားလုံး အံ့ၾသ ေနၾက၏။ သတိ
လစ္ေနသည္မွ အပ ဖိုးလုံး အေျခအေနက သိပ္မဆိုးလို႔ ယူဆရသည္။
“ဒီေလာက္ တိုက္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ ေကာင္”
ကားေပၚမွာဖိုးလုံးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အထင္မွားပါသည္။ ေဆး႐ုံကို ေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာဝန္က
စစ္ေဆး ၿပီး ဖိုးလုံး အသက္မရွိေတာ့ ေၾကာင္း၊ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဆုံးပါးခဲ့သည္ဟု ယူဆရ ေၾကာင္းေျပာ လိုက္ေတာ့ အားလုံး  ဝမ္းနည္းပက္ လက္ျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖဲဝိုင္းမွာ ပိုက္ဆံရလို႔ ေနာက္ထပ္အသုဘ ေပၚရင္ေကာင္းမွာပဲ ဟုေတြးခဲ့သည့္ ဖိုးလုံး၏ အသုဘသည္ ရပ္ကြက္ ထဲတြင္ ဦး တင္ ထြန္း ၿပီး ေနာက္တခုျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးကို
ခင္ၾက၊ သနားၾကသည့္ အတြက္ သူ၏ စ်ာပနက အလြန္စည္ကားသည္။ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူေတြထဲမွာ အထင္ရွားဆုံးက အနက္ေရာင္ဇာဝမ္းဆက္ ႏွင့္ လွပစြာ လာ ေရာက္ပို
့ေဆာင္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ျဖစ္၏။ လင္ေသၿပီးေတာ့မွ အရင္ကထက္ပို လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ က ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ေဘာ္ဒီဂတ္ တေယာက္ႏွင့္ အတူ ေရာက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ သူမကို လူေတြက ဘယ္ လိုၾကည့္ၾကသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီေန႔က ငိုခဲ့သည့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ တေယာက္သာ သိေနခဲ့ပါ၏။
ေနာက္ပိုင္း ဘာမွမၾကာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဲဒီလူႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္း က်န္ရစ္ ခဲ့သည့္ အိမ္ႏွင့္ ပစၥည္းေတြကို လက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ ဦးတင္ထြန္း
၏ တူေတာ္သူ လူေပြလူရႈပ္ တခုလပ္ ကို လက္ ထပ္လိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ကဆိုၾကေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ရွာေဖြခဲ့သမၽွက မမာ စဥ္က ပင္ေဆးကုလို႔ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ ရွာေဖြသမၽွႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းတုန႔္ ျပန္သည္။
ဖိုးလုံးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးဆက္၍ ေျပာရလၽွင္ သူ႔ကိုသျဂၤ ိုလ္စဥ္ ထည့္ေပးလိုက္ရန္ သူ၏ ေခါင္းအုံးေလးကို ယူ လိုက္ သည့္ အခါ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲမွ အလြန္လွပၿပီး
တန္ဖိုးႀကီးမည့္ ဘရာစီယာ အသစ္ေလးထည္ ထြက္ လာ သည္ကို အမေတြ ေတြ႕ၾကရသည္။ လူေကာင္း တေယာက္ဆိုရင္ အေတြးပြားစရာျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက
အ႐ူး တေယာက္ဆိုေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးထဲျပန္ထည့္ကာ အေခါင္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္ ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္းအသုဘ တုန္းက ဖဲရိုတ္
လို႔ ရသည့္ပိုက္ဆံ ကိုအမေတြကို  မုန႔္ဖိုးေပးတုန္းက အမလတ္ မခင္ေအးတင့္က ထီထိုးခဲ့သည္။ ထိုထီလက္မွတ္က ထီဖြင့္ေသာ အခါ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ ဆုေပါက္ခဲ့၏။
ဆုေငြ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ဖိုးလုံးကို ရည္စူးၿပီး လုပ္ခဲ့သည့္ အလႈပြဲ ကလည္း အလြန္စည္ ကားပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရလၽွင္ ဖိုးလုံးေသၿပီး တလေလာက္ အၾကာတြင္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ကိုု ပိတ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ သတင္းသဲ့သဲ့ ထြက္လာ၏။
မ်ားမၾကာမွီ မွာပင္ အေဆာင္သူေလးေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ မ်က္ရည္လည္ရြဲ ႏွင့္ ထြက္ခြာသူက စႏၵာ ဆိုသည့္
ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာ့ ဖိုးလုံး ေသဆုံးသည့္ ေန႔ကစၿပီး ဘယ္ေနရာမွ အရိပ္ အေယာင္ပင္ မျမင္ရေတာ့ပါ။
ဖိုးလုံးေသဆုံးခဲ့သည့္ ကိစၥတြင္ မ်က္ျမင္သက္ေသ ေပါင္းမ်ားစြာ၏ ေရွ႕တြင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အတြက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဖိုးလုံး စိတ္ေဖါက္ျပန္ၿပီး
သူမေနာက္ကို အတင္းလိုက္ရာမွ ျဖစ္ခဲ့သည္လို႔ ပဲယူဆၾက သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမေတြ ကိုယ္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အျပစ္မျမင္ၾကသည့္ အျပင္အားနာေၾကာင္းေတာင္
ထုတ္ေျပာ ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ အားလုံးျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ သူမ၏ အိမ္က အိမ္ေဖၚမ ေလး တခ်ိဳ႕ မစိုးစိုးႏြယ္ထံေရာက္လာၿပီး
ေနာက္ထပ္အလုပ္ရွာေပး ဖို႔ ေျပာၾကသည့္ အခါ နားမလည္နိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရေသာ္လည္း မ်ားမၾကာမွီပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ ဘယ္ဆီကို မွန္းမသိ
တိတ္တဆိတ္ ေျပာင္း ေရႊ႕ သြားၾကသည္။ အိမ္ႏွင့္ ၿခံကိုလည္း အလြန္နည္းပါးသည့္ ေစ်းျဖင့္ ေရာင္းခ်သြားၾကေၾကာင္း သတင္းတခ်ိဳ႕ ထြက္ လာေသာ္လည္း
ပိုင္ရွင္ အသစ္ေရာက္လာတာ မေတြ႕လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ၾကရသည္။ နာရာရား ကလည္း မိုး ခ်ဳပ္သည္ ႏွင့္ တုတ္ႀကီးကိုင္ကာ ေရာက္လာၿပီး ၿခံေစာင့္ျမဲေစာင့္ေပးေနသည္။
သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာ မွ မသိဟုဆိုသည္။
………………………………………………………………..
………………………………
………………
……..
…
.
ဒီလို ႏွင့္ ရက္လေတြ တခုၿပီးတခုေက်ာ္ျဖတ္ ကုန္လြန္သြားၾကသည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ နာရာရားႀကီးလည္း လူႀကီးေရာဂါ ႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီး
မၾကာမွီပင္ ေတာ္ဝင္ပန္း ေနရာသို႔ ပိုင္ရွင္ အသစ္ေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား ခ်စ္တမ္းကစားခဲ့ သည့္ ၿခံႀကီးထဲမွာလည္း ခန႔္ညား သပ္
ရပ္သည့္ ႏွစ္ထပ္႐ုံးသစ္ႀကီး တခုေပၚလာၿပီး ဝန္ထမ္းေတြ ႏွင့္ စည္ကားလာသည္။
ေတာ္ဝင္ပန္းကို ဆက္ခံသူေတြက အေဆာင္ျပန္မဖြင့္ပါ။ အခန္းကန႔္ ထားတာေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အထည္ ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေလး တခုလုပ္သည္။ အရင္က အေဆာင္သူ
မိန္းကေလး ေတြႏွင့္ စည္ကားခဲ့သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း ၿခံ ထဲတြင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံက အလုပ္သမေလးေတြ ႏွင့္ လႈပ္ရွားသက္ဝင္လို႔ လာခဲ့ျပန္သည္။
မနက္ဆိုရင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္သမေလးေတြေရာက္လာၾကသည္။ ညေနေစာင္းေသာ္ အ လုပ္ဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ၾက၏။ သူတို႔ေလးေတြ အလုပ္ဆင္း
အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ က ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ေစာင့္ ဆိုင္းၾကည့္ရႈ႔စရာ ပုံမွန္ျမင္ကြင္းေလး တခုျဖစ္လာသည္။ ထိုမိန္းကေလးေတြထဲမွာ လွပေသာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္း ေသာ
မိန္းကေလးေတြပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ျပမည့္ ဖိုးလုံးလူ႔ေလာကထဲမွာ မရွိေတာ့လို႔ စိတ္ ေအးခ်မ္းသာစြာ အလုပ္ဆင္းခြင့္ရၾကပါသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက
လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ ထိုျမင္ကြင္း ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကရင္း “ကိုဖိုးလုံးႀကီးသာ ရွိရင္ကြာ” ဟု မခ်ိတင္ကဲ ေျပာတတ္ၾကသည္။
တခါတေလေတာ့ လည္း တသားေမြးတေသြး လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က သူမ၏ သားငယ္ေလးကို စက္ဘီးေရွ႕ မွာတင္ၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္းရွိခဲ့ရာ လမ္းအတိုင္းသြားတတ္သည္။
ထိုကေလးငယ္ကို ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြက ဦးတင္ ထြန္း ဝင္စားတာလို႔ ဆိုၾကၿပီး ဖိုးလုံးအမေတြက ဖိုးလုံးဝင္စားတာဟု ေျပာၿပီး အရမ္းခ်စ္ၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ က ေတာ့ ဘာမွမွတ္ခ်က္မျပဳပါ။ ျပဳံးလို႔သာေနပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာႀကီး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ပါ။ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ရင္ သူမ ေခ်ာေၾကာင္းလွေၾကာင္း၊ အိေျႏၵႀကီးေၾကာင္း
ေျပာျဖစ္ၾကသည္ကလြဲၿပီးလၽွင္ အားလုံး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ကို အမွတ္တမဲ့ သာရွိေနၾကေတာ့ပါ၏။
ၿပီးပါၿပီ။